kan geestelijk gehandicapt ook bij een hond voorkomen

Wij vragen ons af of er bij een hond ook een afwijking aan de hersenen
voorkomen?
Ik vraag dit omdat Sky een ander gedrag vertoont dan (normale) honden.
Hij toont geen emoties en piept ook niet bij als hij zich zeer doet.
Hij is gisteren gebeten door een klein hondje en die had hem serieus vast,hij keek alleen maar voor zich uit,vocht niet terug en piepte ook niet terwijl die hond hem toch echt goed vast had.
Ik heb dus zelf opgetreden tegen die hond die los liep in een straat,geen baasje te zien,
heb heel hard geschreeuwd naar hem en moest hem met mijn voeten weg werken van Sky.
In huis doet hij ook maar zijn gangetje maar toont geen emotie.Hij luistert wel als ik hem roept.
We hadden al het idee dat hij mishandeld is toen hij pup was van wege angst naar bepaalde
dingen en mannen,dan kruipt hij in elkaar,maar zou hij misschien ook op zijn koppie geslagen zijn en daar iets aan over hebben gehouden,of zo geboren want zijn bekkie en hoofdje zijn scheef en heeft een serieuze onderbeet.
Wij houden SUPER VEEL van hem,en houden echt rekening met zijn aparte gedrag,
hij verdient dit echt want het is zo,n schat,het maakt me niet uit of hij wel of niet geestelijk in orde is maar vroeg mij af of dit bij honden ook kan voorkomen net als bij mensen.
Sky hebben we uit het asiel gehaald met 8 maanden,de reden dat hij daar zat was omdat hij niet verkocht was als pup en dus overbleef maar ze wouden hem niet houden,waarschijnlijk omdat hij zo is dat hij niet verkocht werd?

Ik heb hier een kat die ik ervan verdenk geestelijk niet helemaal goed te zijn'

Volgens mij kan het hoor.
Ben benieuwd wat de rest ervan zegt?

ja dat kan, als je twijfelt aan je hond, ga naar een specialist, een mri kan uitsluitsel geven, een mri van de hersens, daar kan veel op worden gezien.


ik lees je liefde voor je hond, maak je je zorgen erom, ga eerst eens een afspraak maken bij je dierenarts, vertel eens wat je twijfels zijn, misschien kan hij zo je hond onderzoeken dat hij je gerust kan stellen.

Eén van mijn werkgevers was er van overtuigd dat haar hond autistisch was. En dan niet als grapje, maar dat dacht ze écht. Hij zat regelmatig in zijn eigen wereldje en was dan onbereikbaar en werd agressief als hij overprikkelt werd.

Ja ik geloof er ook in. Ik ben het wel niet eens met Willemijn, net zoals bij mensen met een mentale handicap kan je dit niet altijd op een MRI zien. Ik vermoed dat dit voor honden gelijk is.
Bij mensen kan je bepaalde syndromen wel uit hersenscans halen, of kan je een hersenschade opzoeken die een bepaald gedrag veroorzaakt. Heel veel zaken zijn niet uit een mri te halen, zoals je autisme nooit op een scanbeeld kan diagnosticeren.
Je kan een MRI laten doen, maar de kans dat er niets gevonden wordt is even groot als de kans van wel denk ik dan... Beter lijkt mij een dierenarts - therapeut te zoeken die op gedragsmatig vlak bezig is. Uit observatie kunnen zij heel wat halen.

Ik heb een Franse Bulldog gehad waarvan de dierenarts zei dat ik het kon vergelijken met het syndroom van down.

Ernstige misfok.

Maar goed dat was wel even anders dan wat jij omschrijft. Mijn hond luisterde totaal niet. Ik kon wel haar aandacht krijgen maar meer ook niet, ze was zo weer afgeleid. Ze is nooit zindelijk geweest en ging rustig in haar eigen ontlasting liggen slapen als ik het niet zag.. Daarbij had ze een hele rare groei curve en was ze uiteindelijk ook totaal uit verhouding. Ook sliep ze overal, moe was slapen. Alsof ze op een uit-knopje drukte. (Met overal bedoel ik echt overal.)

Het mooie was wel dat zelfs de meest agressieve honden haar met rust lieten. Ze kon werkelijk alles maken. Wat ze ook deed want die had totaal geen manieren. Konden haar ook niet bijgebracht worden.

Uiteindelijk is ze overleden aan een hartstilstand in haar slaap. Mitzu heette ze, ze heeft niet oud kunnen worden.

Wat jij omschrijft vind ik persoonlijk geen raar honden gedrag. Ik zou dus voorzichtig zijn met het op een afwijking gooien.

Wat ook zou kunnen is dat zijn lichaam geen pijnprikkels herkent.
Bij mensen is het al zeldzaam, maar het is dus mogelijk dat hij geen pijn voelt.
Maar inderdaad wat Willemijn zei, ga naar de DA, die kan vast meer uitsluitsel geven als je het wilt weten

.Dat uit knopje is hier precies ook zo,hij speelt met flow en laat zich dan op eens vallen waar dan ook in huis,ook als hij geen zin meer in zijn kluifje heeft laat ie alles los en laat zich dan ook vallen en gaat dan slapen,en hij luistert wel als ik hem roep maar houd ook zijn aandacht niet wat ik ook probeer,en hij blaft ook wel eens zomaar naar mijn man of zoon terwijl hij hun toch ook wel al herkent? En zindelijk is hij ook niet helemaal,plast nogal eens in huis terwijl toch heel de dag de deur naar de tuin open staat.

Ik ga zoals jullie voorstellen met hem naar de da en kijkt wat hij ervan vind/zegt.
Maar daar kunnen ze toch als dat zo zou zijn best oud mee worden?

Ik heb weleens een poes gezien met down syndroom. Maar is het een idee om je hond eens te laten onderzoeken? Je hebt immers aangeboren dingen, maar het kan ook door (hersen)letsel komen? Of misschien door een stofwisselings stoornis? Overleg eens met je dierenarts. Wanneer je weet wat er aan de hand is kun je misschien ook achterhalen hoe je hem (anders) kunt benaderen.

Ik denk dat 'mensen-afwijkingen' ook best bij honden of katten kunnen voorkomen.
Maar of dit aangeboren is of aangedaan, dat zul je denk ik nooit weten.

Zo heb ik ook wel eens het idee dat Mellow een beetje anders is dan andere honden. Beetje autistisch/asperger (ik herken soms kleine dingetjes die een oud leerling hier ook had).

En bij ons in de wijk loopt een heel schattig poesje rond, ik noem haar 'Corky-poes' (naar Corky van de serie Life Goes On). Ze heeft een bepaalde gezichtsuitdrukking, haar oogjes staan anders en ze gedraagt zich anders. Heeft ook een heel typisch mauwtje, soms zitten we gewoon op de bank en horen we in de voortuin dat mauwtje. Ze is heel herkenbaar als we haar alleen maar horen.

Waarom al die stress voor hond en mens en al dat geld uit geven aan een specialist en een MRI? Ze kunnen niet meer doen dan het bevestigen. Behandelen is niet mogelijk.

Misschien is er dan wel een manier om er rekening mee te houden en het beste in de hond naar boven te halen.
Mijn broertje bleek op 16 jarige leeftijd PDD NOS te hebben. Daarvoor was hij maar raar en werd door andere mensen met de rug aangekeken en niet gelijk behandeld. Nadat ze getest hebben (op zijn eigen verzoek) of er wat zou kunnen zijn en er deze score uit kwam weten de mensen dat hij anders is en meteen is iedereen heel anders met hem om gegaan. Hij is daar heel erg van opgebloeit en je zou hem niet meer herkennen als je hem nu een jaar later zou tegen komen. Nog steeds zichzelf maar veel zekerder omdat hij weet wat hij nu kan met zichzelf zegmaar.
Voor een hond zal dit denk ik wel hetzelfde zijn. Niet voor de hond zelf, maar voor de mensen eromheen bedoel ik dan.

TS weet al dat haar hond anders is als andere honden.
Een hond is heel anders als een kind, maar los daarvan.. Zowel een kind als een hond ga ik niet opeens heel anders behandelen omdat hij een stempel heeft gekregen.. Zowel een kind met autisme als een kind zonder autisme heeft structuur en regelmaat nodig (weten waar hij/zij aan toe is).

Mss ben ik daarvoor ook wel te nuchter. Geen trameland aan mij of mijn dieren voor iets waar toch niets aan te doen is.. Het geeft alleen maar stress en voor de MRI moet die hond onder narcose. Narcose is nou niet iets wat ik om zo'n rede toe zou laten dienen.. Het is een aanslag op het lijf die duidelijk al niet in orde is.

Ik denk dat ernstig geestelijk gehandicapte pups niet overleven omdat de zuigreflex meestal ontbreekt. Er bestaan zeker min of meer geestelijk gehandicapte honden, aangeboren of ontstaan door invloeden van buitenaf.Of een scan hier duidelijkheid in biedt, betwijfel ik.

Interessant onderwerp!

Ik heb ook een pup gehad die anders was... De fokker had toen wel verteld dat het een zware bevalling was geweest en dat ze het pupje lang had moeten reanimeren. Ik denk dat de opvallende gedraag die ze had komt door zuurstof gebrek bij de bevalling. Ook had een oudere teef bij de fokker de pup aan gevallen, hier waren ze erg van geschrokken want dat hadden ze nooit eerder mee gemaakt. Mijn ide is dat de teef aanvoelde dat de pup anders was en in de natuur had die het nooit overleeft.

Helaas hebben we de hond na 2 jaar moeten herplaatsen omdat het echt niet ging in ons gezin. Geukkig is die goed terecht gekomen via de rasvereniging.

Dank jullie voor de reacties,ik weet nu dat het idd ook bij honden kan voorkomen.
Wat Roosje schrijft ben ik het ook helemaal mee eens,dus structuur en regelmaat,
dit hebben we altijd al bij onze honden gedaan.En mijn vermoedens zijn zo omdat ik dit gedrag totaal niet herkend,en we hebben toch al heel wat honden meegemaakt en gehad.
Hij huppelt altijd achter Flow aan,die neemt hem mee in de activiteiten.Zij kent duidelijk de regels in huis en hij loopt dan ook mee daarin,zonder haar doet hij niets.
Een scan ga ik niet laten doen,ga het wel bij de da voorleggen want hij moet volgende week nog een keer langs voor zijn oren te controleren omdat hij een oorontsteking had,vraag wel bij de opleiding waar Flow zit of de gedragsdeskundige naar hem wilt kijken en of zij tips heeft om hem meer te stimuleren eventueel,en lukt dit alles niet en mocht het zo zijn dan gaan we verder met genieten van hem,
en ik hoop dan maar dat hij er wel oud mee kan worden als het zo zou zijn.

Afhankelijk van wat er op welke manier beschadigd is kan een mens oud worden met een geestelijke handicap. Ik verwacht dat dat voor een hond niet anders is, mits deze natuurlijk niet door een andere hond gegrepen word.

Ik ken maar weinig van hondengedragstherapie, eens te meer van begeleiding bij mensen bij ernstige beperkingen,
Daar is structuur en regelmaat, rust en voorspelbaarheid erg belangrijk. Daarnaast ook prikkelarm werken: niet teveel en niet teveel nieuwe prikkels, bij het aanleren van dingen 1 voor 1, veel tijd nemen en herhalen. Dus bij spelletjes opletten, basic beginnen en spelletje per spelletje tot je hondje het goed door heeft.
Je zou ook kunnen letten op het feit of je veel varieert in wandelingen, misschien geeft het rust om altijd hetzelfde toertje te doen?
Je noemt ook de angst, ik zou de voorwerpen die angst geven proberen te vermijden of deze situaties ook niet uitlokken. Vaak moet je breder gaan kijken (dat heb ik met cliënten ook, ze reageren bv. op een schaduw die me nog niet eens opgevallen was, of een overgang van kleur in de vloerbedekking...)

.Hij maakt nog steeds dezelfde route met uitlaten,wel iets opbouwend wat tijd aan gaat want hij heeft absoluut nog geen conditie,we merken wel vooruitgang hier in,hij gaat wel elke avond mee zwemmen met Flow want dat vind hij helemaal geweldig.Hij poedelt dan wat in het ondiepe.We gaan dan met de auto op dit moment want zover lopen trekt hij nog niet.
De angst van mannen houden we zeker rekening mee,ze gaan niet opeens naar hem toe om hem te benaderen en te aaien maar laten hem zelf komen alsl hij durft,als Flow naar hun gaat loopt hij voorzichtig mee en staat van een afstand te kijken,het gaat langzaam aan telkens een heel klein beetje beter,komt op den duur wel goed,daar hebben we alle vertrouwen in.

Maar mannen kunnen ook heel eng zijn  Die rare baard, rare snor, mss zelfs wel een bril waardoor die ogen zoooo groot worden en dan nog die lage stem alsof je iets verkeerds gedaan hebt...

Dribbel is een gezonde, stabiele hond, maar moet lang niet alle mannen hebben. Vooral mannen met een lage stem gaat ze flink tegen 'schelden' om te kijken of ze ze weg kan jagen. Helaas lukt dat soms.
1 iemand zien we al jaren lang vrij vaak en daar blijft ze het tegen doen. Hij maakt zich klein en praat op een hoge toon, zodat ze langzaam al scheldent op hem af komt en hij haar kan aaien.
Ze loopt weer weg, die man begint weer normaal tegen een ander te praten en ze draait zich om om weer van voor af aan te schelden

We hadden vroeger een schipperke met dwerggroei, niet alleen lichamelijk scheelde er iets, maar ook geestelijk was ze geen normale hond. Nog maar het beste te vergelijken met autisme bij mensen. Dus het kan bij honden zeker voorkomen.

.Ze hebben idd een zware stem,en mijn man draagt idd een bril,
ze proberen dan tegen hem een hoog stemmetje te creëren wat heel raar klinkt voor mij

Haha, kan me voorstellen dat dat voor jou raar klinkt :p De eerste keer moest ik ook vreselijk m'n lach in houden haha

toch herken is wel het eea van je hond in die van mij de eerste maanden
die was ook totaal stoicijns...... heel veel leek langs hem heen te gaan
leek hem totaal niet te raken

heeeeeel af en toe schoot hij uit zn slof en dan dachten we "owww, dat zit er dus toch in" maar toen waren we zeker al 3 maanden verder

als je nergens op reageert als hond, krijg je ook geen problemen
hoef je niet te communiceren en gebeurd er verder niks engs..... heel effectief hoor.
ik weet niet hoe slecht hij het heeft gehad, maar sommige honden kunnen deze "ik reageer niet modus" heel erg goed in hun manier van doen inpassen
niet elke hond kan dit trouwens, uiteraard moet het karakter in aanleg daar de mogelijkheden voor geven.

er zijn wel signalen te zien dat ze wel degelijk spanning opbouwen
maar daar moet je toch denk ik een GT voor raadplegen
wij leerden het bv zien aan het feit dat er meer water uit de neus van ons hond kwam lopen, een loopneus dus, niet extreem, maar toen we er eenmaal op gewezen waren herken ik nu een inwendig stress signaal terwijl hij uiterlijk totaal stoicijns kon zijn.

het feit dat hij wel uit dat mannen eng zijn, geeft al aan dat hij wel emotie's heeft
en eigenlijk is het juist wel mooi dat hij dat dus wel toont, en niet probeert ook die angst niet te laten zien

een hond die angst en pijn toont, maakt zich namelijk heel kwetsbaar voor zijn omgeving.

dus of hij zo geworden is omdat hij niet verkocht werd en in het asiel werd gedumpt, dan dat hij daarom niet verkocht is........

maar een GT kan je daar veel meer over vertellen, daar moet je echt de hond voor observeren langere tijd in meerdere situaties

ik zou niet te snel denken dat er iets mis is in het hoofd van de hond, wel is het duidelijk dat het in gedrag een beschadigd dier is, maar daar kan nog heel veel aan gaan veranderen, daar kunnen zelfs jaren over heen gaan.

wat ik heb gezien bij een labrador die werkelijK "niet normaal" was (ook aangetoond) die hond had geen zelfbeheersing, dat juist dus niet, daar stond geen maat op, daar zat geen limiet op, kon niks leren en was niets mee te beginnen.

Lupi, daar heb je gelijk in, niet alles kan gezien worden op een mri..




dat geld in weze ook voor Bamse , een neurologisch probleem OT, de bevestiging en diagnose is gesteld, er is niets aan te doen, maar weet nu dat ze het heeft, ik denk dat als je hond wat mankeerd dat je toch graag wilt weten wat er aan de hand is, en dan ga je door de molen, en ook ik weet dat er aan OT bij mens en dier niets aan te doen is, maar door de onderzoekingen weet ik dat nu. anders had ik ook gedacht, hee wat heeft ze ?

Ik heb wel vaker mee gemaakt dat een dier iets had, waarvan ik niet wist wat. Gelukkig is mijn huidige da heel eerlijk en open. "We kunnen die of die onderzoeken doen, maar wat er ook uit komt, er is niets aan te doen." Dan bedank ik hem vriendelijk voor zijn eerlijkheid en behandel ik mijn hond nog altijd als een hond

Ervan uit gaande dat wij apen dus heel goed weten wat "gewoon" hondengedrag is.!

Hebben we juist geen honden gekweekt met aangeboren afwijkend gedrag .?(om hun taken van vroeger beter uit te kunnen voeren)

Honden die bv op een gevaar af gaan.?, zou het vanuit lijfsbehoud/oerinstinct niet veel gezonder zijn om te vluchten.?

Honden met aangeboren afwijking.?!

Vind het een hele lastige.
Interessant zeker...maar lastig

dat was ongeveer wat ik bedoelde
wie zegt dat stoicijns op pijnprikkels reageren
het niet reageren op een aanval...... abnormaal is
misschien is het wel een heel puur overlevings instinct
zeker omdat de hond er nog niet lang is

het kan maanden duren voor een hond, omdat hij zijn bazen gaat vertrouwen,
meer kwetsbaarheid durft te gaan laten zien

en wat betreft onderzoeken.....
je moet doen wat in het belang is van de hond
onze hond was hevig kreupel gaan lopen, dat minderde weer, maar ging beslist niet weg
niet goed genoeg tenminste vonden wij
op onderzoek en 2x totaal uitrontgenen kwam niets naar voren
en toch klopte er iets niet
onze da zei "ik zie het, er is iets, maar ik weet het niet, we kunnen niks doen, en de hond pijnstilling geven, we kunnen ook 2 scans laten maken onder narcose, de kans dat we het dan wel weten is reeel, of we er iets aan kunnen doen, das een 2e"
uitermate eerlijk, en we zijn toch echt voor de onderzoeken gegaan.

en dus hebben we een pet-scan gevolgd door een ctscan laten maken
en toen wisten we het dus wel
en konden we er op laten handelen, gelukkig maar dat we hebben doorgezet
want het bleek een vers letsel, wat heel goed operabel is, en Gorby straalt
weer als nooit te voren

en hij is nog steeds op en top hond.........

wat betreft de hond van TS, geef de tijd maar lekker de kans
jullie zijn hele fijne en actieve (en ervaren) hondenbaasjes
en hebben een heel normaal sociaalvaardige hond er naast
en misschien is een afspraak met een gt niet zo gek, wie weet hoe die kan duiden
waaraan je kan zien dat de hond wel degelijk een bepaalde spanning heeft
honden zijn ontzettend subtiel in lichaamstaal, soms weten we zelfs niet hoe het
te herkennen.......

tis maar een bofkont, dat hij nu bij jullie zit

Alhoewel dit een oud topic is, kan ik het niet laten om hierop te reageren! 1 van mijn vorige honden was een Schipperke, een ontzettend lief hondje, maar heel apparaat qua gedrag. Donar zoals hij origineel heette was het domste hondje wat ik ooit gehad heb! Donar was een herplaatser die volgens de Fokker al 2x geplaatst was en weer teruggebracht. Hij was zo ontzettend lief, hij sprong meteen bij me op schoot toen ik hem ging ophalen. 

Eenmaal thuis ging hij in de boekenkast liggen slapen...op de derde plank...  Hij had geen idee wat  spelen was, of luisteren. 

Om een lang verhaal kort te maken, ik ben met hem gaan trainen, en hij kreeg zijn diploma maar wel met de mededeling dat hij nooit meer zou leren dan zit en lig... Dat klopte ook :-) Hij had een schattig koppie maar zijn tong stak altijd een stukje uit zijn bek. Ook had hij meerdere medische problemen. Maar dat deerde me niet. Uiteindelijk heb ik hem op 11 jarige leeftijd laten inslapen. De dierenarts vertelde mij toen dat hij het heel knap vond dat we een hond met down syndroom genomen hadden. Toen ik hem verbaasd aan keek , zei hij, maar wist u dat niet dan? Nee dat wist ik niet! Maar alles viel toen op zijn plek, zijn rare gewoontes, zijn heerlijke domme gedrag :-) 

Alhoewel ik niet wist dat Dodo een downtje was, zo ik het zo weer over doen. Hij was lief en werd door alle honden getolereerd. Ook door de 2 andere honden die wij toen hadden. Dodo mocht alles...zelfs eten uit hun bak . Ze verzorgde Dodo, waste zijn oortjes als hij weer eens een ontsteking had, hielden hem gezelschap als hij ziek was.... Een geestelijke handicap bestaat dus wel degelijk bij dieren.....