luna los

Hè suzie,

Je kent me hè?!

Vreselijk vind ik dat. Ik vind het overigens ook heel vervelend als mensen zichzelf heel zielig vinden en zwelgen in zelfmedelijden. Kan ik niet mee omgaan..... Misschien is dat een gebrek bij mezelf, maar ik heb dan altijd zoiets, ja het is lastig en je bent ziek maar probeer te kijken naar wat je nog wel kunt en pak alles aan om je beter te gaan voelen.

Net als de stempels die ze mensen geven. Bij ons was een kind vroeger gewoon heel druk of had wat moeite met bepaalde dingen enz Tegenwoordig moeten ze overal een stempel op drukken. ADHD, PDDNOS,autistisch, en weet ik veel wat allemaal. Erg fijn, maar word je daar anders van als je een stempel krijgt?!

Dat even offtopic want we hebben het uiteindelijk over honden.

Ik ken Luna natuurlijk niet omdat ze niet bij mij in huis woont en ik haar nog nooit heb gezien behalve hier op foto's. Kan dus zeer zeker niet zeggen hoe ze zich thuis gedraagt of hoe ze is met vreemde honden/mensen enz. Ik kijk nu alleen naar de foto's en aan de hand van deze foto's kan ik het kennelsyndroom heel moeilijk bij haar plaatsen.

Tja, dat klopt. Maar dan vraag ik me af waarom deze mensen perse een hond met een "rugzak" willen. Asielhond, buitenlandse adoptiehond etc. Begin er dan niet aan!

Geef ik nu ook antwoord wat teveel off topic is?

Ik snap helemaal wat je schrijft.
Ik wil nu eigenlijk iets opmerken over kindertjes... maar laat ik dat niet doen.

Een stempel opdrukken wordt vaak met beide handjes gretig aangepakt.

''Mijn hond heeft verlatingsangst of kennelsyndrome'' tja, niks aan te doen he!

Dus met andere woorden: ''Ik doe als baas niks fout... mijn hond is nu eenmaal zo!''

Voor de goede orde, ik verwijs hiermee niet naar Luna hoor! 
Dit is even algemeen.

... Meer nog... Soms kijk ik naar een hond die ergens in de buurt ligt terwijl het baasje bhet er bijvoorbeeld over heeft hoe erg die stinkt ofzo... Die hond zal die woorden natuurlijk niet begrijpen maar de ontevredenheid van het baasje, ... de afkeuring van iets aan hem.. dat voelt die wel... En met zo'n gevoel heb je nog minder kans op genezing denk ik...

sja, dat is ook zo iets inderdaad.
Ik wandelde laatst met een 9 jaar oude hond vanuit de opvang. Een prachtbeest maar helaas zonder oren, en dan bedoel ik 'letterlijk' zonder oren. Hij is om medische redenen compleet gecoupeerd, dus je ziet 2 gehoorgangen op zijn schedel, verders niets meer.

Passeren we een andere wandelaarster met honden.. we groeten elkaar, zij kijkt naar Bram en roept heel luid terwijl ze hem aankijkt: ''Jeetje!, wat ben jij lelijk!''

Geloof het of niet, zijn kop ging meteen naar beneden, eveneens als zijn staart.. alsof er lood aan hing.
Heel voorzichtig draaide hij zo schuin zijn kop naar mij met de oogjes omhoog alsof hij zei: ''echt waar?''

Ik uiteraard vol bravoure: ''nee zeg, zo een knappe, stoere kerel als jij, je bent zo'n mooie vent''... en heel voorzichtig kwamen kop en staart weer omhoog.

Vertel mij maar eens met zekerheid wat Bram op dat moment ervaarde, de minacht? uitgelachen worden?

Hoe dan ook weet ik zeker, de boodschap kwam blijkbaar luid en duidelijk bij hem aan!

Ja,... dan mag de halve wereld me ongelijk geven... maar ik blijf erbij dat ik zie dat zoiets echt wat doet met een dier...

(Fijn dat je hem oppepte! )

Dat met die hond zonder oren......in asiel was er enkele jaren geleden ook een hond binnengebracht met veel te korte gecoupeerde oortjes, zielig gewoon twee gaatjes . Die mocht nooit in een regenbui lopen.....en daar moet je als hond dan maar mee leven.....triest

Sorry off topic

Echt totaal missen van socialisatie, bijvoorbeeld de eerste 12 weken geen mensen gezien hebben, is niet meer omkeerbaar. Bepaalde zaken zitten dan 'op slot'. Je moet het zo zien; het is een vormingsfase waarin de hond - in dit geval, maar andere diersoorten hebben een soortgelijke fase - leert wat 'mijn en dijn' is, wat normaal is. Vergelijk het met een wild dier; daar sluit de socialisatie fase vaak op het moment dat een dier het nest gaat verlaten. Pal na de geboorte leert het dier wat normaal en veilig is en wat tot de eigen diersoort hoort, daarna moet hij, als klein kwetsbaar wezentje, niets vertrouwen en bang zijn voor nieuwe dingen om te kunnen overleven. (Anecdote: Konrad Lorenz, de beroemde etholog, heeft een nest ganzeneieren uitgebroed, de jongen zagen hem als eerste en beschouwden hem als hun moeder).

Er zijn echter wel enorme verschillen in hoe honden reageren met een slechte socialisatie, net als dat er enorme verschillen zijn in hoe mensen reageren op tegenslagen of een slechte start in het leven. Het is nooit 'one size fits all'. Ik denk ook niet dat je honden onderling daarin teveel moet vergelijken. Ik vind het altijd jammer als een hond geen goede socialisatie gehad heeft omdat het de hond een achterstand geeft in hoe om te gaan met alles in deze mensenwereld. Meer een 'het had beter gekund' vanuit het perspectief van de hond. Maar niet iedere hond met een slechte socialisatie leeft de rest van zijn leven in grote angst en een goede socialisatie voorkomt ook niet altijd het ontwikkelen van angsten.... Daarom kan je in mijn ogen uit het feit dat een hond ergens bang van is, ook niet zo heel veel concluderen. Janouk bv was doodsbang van bezems en vegers, niet omdat ik mijn huis/tuin nooit veeg, maar omdat hij in zijn hele vroege jeugd een keer zo'n dingen tegen zich aan heeft gekregen, maar als je hem zag zou je denken dat hij er elke week mee werd geslagen...

...wat intens triest

Dat van die reactie op "knappe vent" zal ook wel toon geweest zijn. Vergeet niet, honden leven al zo lang samen met mensen, die leren bijna net zo snel mensen te lezen als dat ze honden leren lezen. (Haha, dan is Dobby leesblind, als iemand al per ongeluk zijn blik over Dobby laat gaan is hij al in "ha aandacht!" modus.)

Maar wat betreft dat kennelsyndroom, dat kunnen honden toch ook op latere leeftijd ontwikkelen? Een hond die een tijd in een asiel heeft gezeten kan daar ook op ingesteld raken en er een klap van krijgen. Niet deel uitmaken van een gezin in combinatie met een niet optimale socialisatie kan misschien wel dezelfde symptomen geven als kennelsyndroom, alleen minder heftig misschien?

En dan zijn er natuurlijk ook gradaties in hoe erg het is.

Ik zit nu te denken dat het misschien bij Luna niet meteen bij de fokker al mis is gegaan, maar daarna. Anders zou ze niet zo open staan voor lekker buiten zijn met jullie.

Dat is niet wat bedoeld wordt met kennelsyndroom

Zie bv ook deze site http://hondenuniversiteit.nl/training-en-gedrag/conditionering/kennelsyndroom/

Kennelsyndroom is volgens mij een beschrijving van een syndroom TGV onvoldoende vroege socialisatie.

Dat heb ik dus ook gelezen. Het is een psychische aandoening waarvan de aanleg ontstaan is in de eerste 13 levensweken.
Maar wat Wilma schrijft is evengoed ook geen onlogische theorie.
Maar het is dan geen kennelsyndrome,, hoe kun je het dan eigenlijk noemen?

Ja triest en ja off topic !

In de eerste cruciale weken worden de hersenverbindingen aangelegd. De hoeveelheid verbindingen (zenuwbanen) worden voor een groot deel bepaald door de hoeveelheid en diversiteit van het prikkelaanbod. Simpelweg kun je stellen dat bij een hoe hoger en gevarieerder prikkelaanbod hoe meer en beter de hersenen zich ontwikkelen om in de grote buitenwereld een blije en vrije hond te kunnen zijn. Dit is een proces wat je niet later alsnog kunt inhalen.

Mijn eigen ervaring is wel dat er nog best winst te behalen valt. Als je maar tijd hebt omdat alles veel trager gaat en verwachtingen durft los te laten.

Dus maakte jij een quote om er nog een extra schepje off topic op te doen? ha,ha!

Off topic gaan door het over off topic te hebben... ehhmm? 

On topic maar weer?

 Kennelsyndroom.. weet niet of dat dan weer helemaal 'on topic' is daar dit topic over een 'loslopene Luna' gaat, maar vooruit. Wellicht kunnen Peter en karin de informatie nuttig vinden.

Weet iemand wat nu echt de typische kenmerken van kennelsyndroom zijn?

Baasjes zoals ik of Karin, die een stuk geschiedenis van hun hond niet kennen... wat is dan de criteria voor het hebben van kennelsyndrome? 
Kan een deskundige zo iets vast stellen a.d.h van observatie?

Het is toch immers niet zo dat zoals bij 'sudden rage syndrome' het middels een scan te zien is, toch?

Zoals ik in een eerdere reactie al vertelde hebben vrienden van mij een pup van 7 maanden erbij. Deze hond lijkt dus wel echt het kennelsyndroom te hebben. Ik zie wel angstige honden of honden die ergens van schrikken of voor een bepaald iets bang zijn etc, maar ik heb nog nooit een hond gezien die zo bang is als deze. Loopt alleen maar met de staart tussen zijn benen, wel aan de riem maar dan loopt hij achter je. Hij kent geen geluiden, nou eigenlijk kent hij dus niks. Mijn vraag is, denk je dat dit echt beter gaat worden? Een ding is al beter. Hij was weggelopen en na een dag en nacht terug gevonden, nu is hij laatst weer weggekomen en kwam uit zichzelf een uurtje later weer terug.

Sorry Peter, even gebruik gemaakt van dit topic....omdat het toevallig over dit onderwerp gaat nu.

Ik weet dat kennelsyndroom in dit topic gelinked wordt aan slechte socialisatie, maar ik heb de term op HP toch echt vaak genoeg voorbij zien komen in gevallen van letterlijk kennelsyndroom. Langzitters in het asiel, honden die echt in een kennel leefden en daardoor niet helemaal optimaal bereid zijn voor de echte wereld.

Overigens, Dobby heeft verlatingsangst. Maar soms heb ik zoiets van "het is nu na járen tot x niveau gedaald, af en toe moet ik ook gewoon hem alleen laten". Ik blijf niet tot in het oneindige er rekening mee houden. Vanmiddag bijvoorbeeld een kinderverjaardag. Veel te druk voor Dobby, en te warm. Dan moet hij maar thuisblijven. En eerlijk gezegd: veel erger zal het er niet van worden. Beter werd het toch al amper.

Kennelsyndroom is ook een verwarrende term. Het impliceert dat het voorkomt bij honden die langdurig in een kennel hebben gezeten. Het zegt echter iets over datgene wat ik hierboven aangaf. In cruciale fase waarin hersenverbindingen gelegd worden hebben de pups in dermate arme omgeving geleefd dat er verbindingen simpelweg niet aangelegd zijn. Dit herstel je niet later alsnog even en heeft een allesbepalend invloed op het vermogen van het dier om op lateren leeftijd alsnog te kunnen leren socialiseren (met de omgeving omgaan).

Dat is dus iets anders dan een hond die als pup wel de juiste omgeving meegekregen heeft, maar latere leeftijd in asiel beland en langdurig in deze prikkelarme kennel verblijft.

Dit verschil is wel cruciaal om te maken. Je kunt niet zomaar ergens een etiket opplakken. Honden kunnen om veel uiteenlopende redenen angstig zijn (denk aan arme omgeving op latere leeftijd, trauma's, mishandeling). Kennelsyndroom is daar een van, maar laat zich wel onderscheiden omdat het ook direct iets aanduidt over het leer-en aanpassingvermogen van het dier op latere leeftijd.

Klinkt logisch Petra. Dus bij een hond waarvan je de geschiedenis niet kent, kan alleen 'de tijd' en het herstel en/of de ontwikkeling van de hond, aantonen of het nu werkelijk kennelsyndroom is?

Dus eigenlijk een diagnose die pas na geruime tijd te maken is?

Ik heb eigenlijk ook aldoor gedacht dat kennelsyndroom te ontwikkelen was binnen de eerste 5 levensmaanden van de hond. Nu dit om een veel korter tijdsbestek blijkt te gaan is daarbij gelukkig het goede nieuws,, dat er dus veel minder honden met dit syndroom rondlopen dan dat wij denken. 
Allemaal honden die dus nog grote kansen hebben op herstel en het wennen aan nieuwe situaties.

Maar hoe noem je dan een hond die een lange periode in een asiel of degelijk zijn verbleven?
Gezien de symptomen zo sterk overeen kunnen komen.

Kunnen we dat dan gewoon als angstig omschrijven, onzeker, niet gesocialiseerd e.d?

Want ook bij oudere/volwassen honden is de impact van afzondering, geen eigen 'roedel' hebben,, behoorlijk groot.

Gek, ik meende hier info over Luna van Peter te lezen, helaas is dit Topic overgenomen en gaat het nu al pagina's lang over kennelsyndroom... Nieuw topic maar weer Peter?

Bah wat flauw! En waarom nu steeds in dit topic? In andere topics wordt ook wel eens verder gepraat over een bepaald iets en daar wordt nooit op gereageerd, maar omdat schijnbaar dit topic populair is om negativiteit uit te lokken vind je het blijkbaar nodig te gaan stangen. Heel volwassen!!

Die hebben gewoon een trauma opgelopen.

We kunnen het ook gaan hebben over kennelhoest uch kuck...

sorry off topic

Ik voel spontaan een (kennel)hoestje opkomen.. 

Nou, wat flauw zeg.. hoe je dit nu opmerkt Nicoline!
Als je je huiswerk had gedaan alvorens je deze opmerking plaatste, had je geweten dat Peter en Karin wel degelijk bezig zijn met het vraagstuk ''heeft Luna kennelsyndroom?''

Open zelf een nieuw topic als deze je irriteert. 

T'is ook nooit goed!

Dit topic is al 2 of 3 x opgeschoond omdat het er onbehoorlijk aan toe zou gaan..
Nu wordt er een zinnig onderwerp besproken waar iedereen, en zeker ook Peter en Karin wat aan kunnen hebben. Maar nee hoor! er moet weer een afwijzende reactie komen.

Ik zeg... laten we voortzetten op kennelsyndroom. Karin een beetje kennende, vind zij dit soort informatie zeer boeiend!

@Suzan,

Als er tijdens de inprenting een omgeving is geweest met roedelgenoten en menselijk ras is dit gegegeven geintegreerd in het dier.

Langdurige afzondering, onvoldoende socialisatie, trauma's kunnen enorm veel impact hebben op het leven van het dier en vragen ook inzicht en kunde om de hond hierin op juiste wijze te begeleiden. Angstgevoeligheid kan gevolg zijn van bovenstaande, maar kan ook in de aanleg van het dier zitten.

Socialisatie gaat gewoon door, ook na de 12e week. Juist in die fase zie je pups ook wel weer terugvallen in toegenomen angsten en/of nerveus gedrag en is het de taak ze hier met vertrouwen doorheen te loodsen. Gebeurt dit niet heb je alsnog een dier wat kampt met trauma's en/of socialisatieproblemen.

Dank je wel voor je PB. Ben weer wat wijzer en zal het doorsturen naar mijn vrienden. Hoop dat ze er wat mee kunnen.

Precies, helder verhaal (hoe complex het ook is)
Maar.. is een hond met serieus kennelsyndroom 'te redden' om het zo maar te noemen?

Dat hangt helemaal af van de mate waarin de hond lijdt aan kennelsyndroom (In welke mate leeft de hond in angst), de omgevingsomstandigheden en de wijze van begeleiding en vermogen van de hond. Dat is niet eenduidig te beantwoorden. Maar het hoeft geen verdere uitleg dat een hond met een ernstige vorm van kennelsyndroom weinig kwaliteit van leven ervaart als hij voortdurend in angst leeft.

Ik ben overigens geen deskundige op dit gebied. Ik vertel enkel wat ik aan ervaringen heb opgedaan en in gesprekken gedeeld heb met mensen die er meer van weten.

Kennelsyndroom is niet te genezen, maar het leven is met de nodige aanpassingen en geduld voor sommige honden wel leefbaarder te maken.