Het is nu al meer dan 1 jaar geleden

Het is nu al meer dan een jaartje geleden en de dag wanneer je ons heb verlaten is stilletjes voorbij gegaan. 6 juni heeft je ziel ons verlaten en op 7 juni je lichaam.

Je was helemaal op na je gevecht tegen lymfeklierkanker. Die diagnose kwam hard aan en chemo was geen optie, hiermee zou je misschien 1 jaar langer leven...en je was geen fan van de dierenarts.

Na de diagnose, hebben we nog geprobeerd om je nog lekker te verwennen. Dit heb je 2 maanden vol gehouden, je at bijna niks meer alleen nog wat rauwe knakworstjes, die met moeite er ingingen. Maar spelen...och spelen deed je nog zo graag!

Vooral met je balletje en met je speeltouw, hiermee konden we je uren mee vermaken. Ook wandelen ging nog wel, je nam toen al langzaam afscheid van je hondenvriendjes die je graag mocht (al waren dat er niet veel )

In de laatste week at je nik meer en je voelde je niet meer op je plaats. Toch wilde blijven spelen, zelfs nog op die desbetreffende 6 juni. Toch was er niks meer van je over je was van een lekkere volle 10,5 kilo (toch wel iets te dik) , naar een magere 7 kilo gegaan.

Op die dag hakte we de knoop door, toen jij je koppie op onze schoot lag en diep zuchtte en naar ons keek, je sprak met je ogen 'Ik ben op vrouwtje'. De dierenarts kwam naar ons toe, want we wilde het je niet aandoen om in een koude omgeving waar je niet graag was te laten gaan.

Je ben net na half 8 's avonds in onze armen op je favoriete plek (de bank) ingeslapen.

Lieve Ziko, we missen je nog altijd elke dag. Je bent met je 8 jaar veel te jong gestorven. Ik draag jouw as in een bedeltje aan mijn armband, zo ben je toch nog altijd bij me. Een half jaar na jouw dood hebben Maylo mogen begroeten in ons leven, een neefje van je.

Maar helaas hebben we ook je baasje mijn vader gedag moeten zeggen, die heeft maar 1,5 week mogen genieten van Maylo. Maar nu zijn jullie weer samen en wandelen lekker over de wolkjes.

Ziko en Pappa, ik mis jullie een dikke knuffel en kus van Laura en Maylo.








(Deze foto nog nooit eerder gezien, kwam hem net toevallig tegen. Vond hem wel heel lief en echt hoe Ziko was, mijn broer staat op de achtergrond)

LAURA wat een mooierd.... en wat is het toch verdrietig je maatje je lieverd te moeten afstaan te moeten missen, je wilt het niet maar we hebben er niets over te zeggen.

8 jaar , zeker veels te jong.
is het jaar toch snel voorbij gegaan ? heb je mooie herinneringen ? koester ze. denk alleen nog maar aan de mooie herinneringen , en vergeet dat laatste stukje, laat dat achter je.

verdrietig he, nog een keer bij je hebben, een keer, helaas het blijft bij dromen.

je vader moeten missen , heel verdrietig... heel veel sterkte met dit grote verlies.

Je maatje zo vroeg moeten afgeven doet heel veel pijn,denk dat hij bij jou een heel goed leven had
Ook ik heb een hangertje met wat als van mij twee maatjes,en ik weet dat dit ondanks de pijn ,ook een fijn gevoel is ,de gedachte dat ze bij je zijn
Veel sterkte

Laura, heel veel sterkte.

Je topic van destijds kan ik me nog heel goed voor de geest halen. Wat jullie toen(en daarna) allemaal hebben moeten doorstaan, echt zo pijnlijk....en oneerlijk.

Heel mooi geschreven. Wat een lieve en mooie fotos van Ziko. Vind het altijd zo schattig hoe hondjes van achter het raam naar buiten kijken.

Nogmaals voor jou en je familie heel veel sterkte en kracht toegewenst.