wat een verdriet.

Heel veel sterkte met dit verlies en mijn jack is ook 17 bijna 18 en een gifkikker eerste klas maar wil hem ook nog niet kwijt hoor maar begrijp je donders goed

Weet hoe je je voelt.Het duurt even maar het verdriet neemt af en soms komt het weer even terug, tenminste voor mij.Als ik zo'n verhaal als dit lees dan komt mijn verdriet weer even terug en rollen de tranen over mijn wangen.Laat jouw tranen ook gewoon lopen , dat lucht ook weer op. Heel veel sterkte!!

Het is vreselijk om afscheid te nemen van je lieve maatje. Je wilt ze het liefst je hele leven lang bij je houden, maar jammer genoeg kan dat niet. Heel veel sterkte toegewenst!

Ik ben hier destijds terecht gekomen, omdat ik ook dacht krankzinnig van verdriet te worden, nadat ik in amper een jaar, alledrie mijn ouwetjes was verloren, ook ik kon nergens terecht.
Willemijn was toen ook bij de eerste reacties, en later weer, en toen mijn hele wereldje op zijn gat lag, was ze er weer, en niet alleen voor mij, Willemijn staat altijd als eerste klaar om mee te leven, advies waar nodig te geven, dus ook al ligt er een half land afstand tussen jullie, Geronimo, je bent in de beste handen, heel veel sterkte!!!
En Willemijn, bij dezen een pluim voor jou, dat mag ook wel eens gezegd!!!
Groetjes Bee.

meiden, mannen, ben blij met jullie dat jullie er zijn als het nodig is.


van slapen kwam niets, hij zit in de put. en ja dan is afstand toch een heel eind. maar als hij al deze berichtjes leest, heus het doet hem goed.

mensen ik dank jullie voor jullie lieve woorden ik ben niet iemand die zich uit met z'n verdriet en ik dank vooral Hanny en Bonny voor die mooie foto van haar mijn kleine rat die ik zo verrekt mist nu niet meer even knuffelen s'morgens voordat je haar uitlaat als ik dit allemaal zo neerschrijf schieten m'n ogen weer vol met tranen god wat doet dit toch zeer om je kleine vriendin te missen het is net of de wereld vergaat voor me

17jr is ze gelukkig geweest bij jou !! Maar hoe oud ze ook worden, pijn doet het altijd en ze blijven in je hart !

Ik liet vier jaar geleden mijn Labrador op 15 jarige leeftijd inslapen en nog steeds denk ik regelmatig aan hem. De meeste mensen hier maakten dit al mee en weten heel goed wat het is. Sommigen zeggen dan "het is maar een hond", maar neen, ze zijn zoveel meer, onze beste maatjes zijn het ! En als ze er niet meer zijn, overvalt je de stilte in huis. Zoals het boek het zegt "het is stil in huis", ze laten zulk een leegte na !

Nog heel veel sterkte met het verlies van je lieve hond en ondanks het feit dat je je niet goed kan uiten, niet vergeten dat dit toch af en toe moet, het gevoel niet alleen te staan met je grote verlies, kan al veel helpen !! En ook nooit vergeten hoe gelukkig ze bij jou is mogen zijn en dat je deze laatste beslissing alleen maar nam voor haar welzijn !

gelukkig heb ik een beetje afleiding aan de andere drie sodemieters hier in huis anders denk ik dat ik gek zou worden
maar met die kleine rat heb ik het meest beleefd en veel meegemaakt in het leven altijd kon ik me eigen aan haar optrekken aan haar vrolijkheid met haar puntoortjes als ze naar je luisterde net of ze je begreep en terug wou praten en dan elke keer haar kleine koppie scheef hield net of ze wou zeggen baas we slaan ons er wel doorheen als er wat gebeurde voor de meeste mensen is het maar een hond maar voor mij was het mijn kleinste maatje mijn kleine ratje voor 17 jaar bijna en dat te moeten missen is met geen pen te beschrijven ik heb me nog nooit zo ongelukkig gevoeld toen ik haar gisteravond weg bracht net of ze het begreep dat we de laatse keer knuffelden bij de dierenarts en dan die kleine bruine ogen die je aankeken vol vertrouwen van baas het komt goed woorden schieten te kort om te laten blijken hoe ik haar mis die kleine rooie rat van me

ik ben een man maar ik geef toe ik heb nog nooit zoveel gejankt als nu om het missen van mijn kleine rooie wijf mijn rat

pffff als ik dit zo lees en dan kijk ik naar mijn kleine maatje hier.Dan schieten zelfs de tranen in mijn ogen.
Want ik zal hem nooit kwijt willen.
En hopelijk mag die even uod worden als jou kleine rat.
nogmaals enorm sterkte en ik weet het word er niet makkelijker op geniet van je andere 3 en herrinner je de leuke momenten van je kleine rat.

hier wordt je begrepen GEronimo..... en huilen mag, dat is verwerken, het loslaten is een must om verder te gaan.

en als je vannacht als het donker is naar boven kijkt en er een flonkerende ster staat te flikkeren, is dat Marron die fluistert in je oor, Geronimo, ik heb het wel zo fijn bij je gehad, maar ben nu ook op een goede bestemming, laat me los.

los laten willemijn is niet mijn sterkste kant vooral niet als je samen veel hebt meegemaakt

dat hoef ook nu nog helemaal niet...... het verdriet is vers , gisteren was Marron nog bij je, de bench staat er nog... maar kijk eens naar al die mooie herinneringen die je met haar beleeft hebt.

dan is dit kleine stukje voor even, en straks heb je echt een grote glimlach op je gezicht als je aan Marron denkt, zo lang bij je geweest, dat kan alleen maar als ze het goed bij je gehad heeft, heus verdriet hier over mag en moet, maar loslaten ook.

17 jaar is natuurlijk een mooie leeftijd, maar voor jou betekent het natuurlijk een enorm gemist. 17 jaar lang waren jullie samen en nu is dat niet meer. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat heel veel pijn doet. Sterkte.

Heel veel sterkte met het verlies van je hondje Geronimo!

Geronimo, heel veel sterkte, 17 jaar je vriend en dan niets meer, wat moet jij in een ongelooflijk gat gevallen zijn, want je weet dat de dag komt, maar hij komt toch onverwachts en het is altijd te vroeg

ja ik ben echt in een gat gedonderd om het zo uit te drukken en de dag komt zeker veelste te vroeg wou haar graag nog jaren bij me hebben want tenslotte je hebt bijna 17 jaar met elkaar gedeeld in voor en tegenspoed

Geronimo, en ook voor anderen......


misschien heb je iets aan dit gedichtje? de beslissing blijft altijd moeilijk, en ik kijk daarbij altijd of de hond nog een hondwaardig bestaan heeft en de dingen nog kan die hij altijd zo leuk vond. heel veel sterkte.

Als ik straks oud ben. ziek en zwak
en pijn verjaagd mijn slaap
Als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is en laat mij gaan
De laatste goede daad
Beslis voor mij en wees niet laf
Past eigenliefde bij de Vriendschap die ik gaf
Of uitstel tot het beter past bij een verloren strijd
Ik ben niet bang tijdens de laatste gang
Jij loopt niet weg, jij kijkt mij aan
Je noemt me bij de liefste naam
en houdt mij stevig vast

Vandaag voor het laatst
groet ik je met mijn hondenstaart...
Wat jij liet doen deed jij voor mij
Je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard
Een zwaar besluit.. nee huil nu niet
Een wijs besluit dat werd gegrond
op een oud en uniek verbond
Jij bent mijn baas en ik jouw hond

lieve willemijn
van dit gedicht springen de tranen van in mijn ogen
waar ik zo'n wroeging van heb waren die kleine bruine ogen van mijn kleine rat die me aankeken tot op het laatst tot ze sliep
die ogen deden mij zo'n pijn

waarom wroeging ? je hebt omdat je zoveel van Marron hield, een goed besluit genomen, het leven is niet oneindig, juist omdat je zoveel van haar hield, heb je het juiste gedaan, geen wroeging, daar heeft Marron niet om gevraagd, Lees het gedicht nog maar eens over , een juiste beslissing .



lees nog eens goed. geen wroeging !!

Als ik straks oud ben. ziek en zwak
en pijn verjaagd mijn slaap
Als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is en laat mij gaan
De laatste goede daad
Beslis voor mij en wees niet laf

17 jaar! Wat een fantastische leeftijd voor een hond zeg! Ik kan er alleen maar van dromen dat Ben en Bryan 17 zullen worden! Dat is toch een fantastische leeftijd voor een hondje! Als Ben en Bryan 17 worden zou ik al dolgelukkig zijn dat ze die leeftijd gehaald hebben. Ik ga er altijd vanuit dat ze ongeveer 14 a 15 zullen worden.

Je hondje laten inslapen is heel zwaar. Maar als je hondje 17 is mag je echt al heel tevreden zijn. Ik denk dat deze meneer goed voor dit hondje gezorgd heeft. Sterkte voor het gemis!

Ik besef dat ik best hard overkomt, maar zo ben ik niet, ik ben ook mijn honden verloren, en dan konden ze praten als brugman, ik luisterde niet, ik verzwolg in mijn verdriet, wat was mij aangedaan ?

maar als iemand dan toch je steun geeft, een arm om je heen slaat, dan relativeer je het, zoveel plezier gehad, zo,n fijne tijd gehad, heus de pijn verdwijnt en de mooie herinneringen krijgen de overhand.

17 jaar is Marron geworden, zo,n klein driftkikkertje, een bijzonder hondje was het, een jack met een mooie uitstraling en haar wat ik nog nimmer bij een jack gezien had, zo ruwharig.

en Marron heeft een pracht leventje gehad, kon niet mooier.

Het doet inderdaad zoveel pijn... Heel veel sterkte met het verlies!

Zo herkenbaar.
En hoewel je denkt misschien iets voorbereid te zijn geweest:
Je ziet de hond oud worden tenslotte.
Maar als het dan echt zo ver is, kan de pijn je volledig overvallen.

En of het pijn doet...ik had er zelfs letterlijk fysiek pijn van.

De schrale troost is dat die eerste hevige pijn slijt en er ruimte komt voor warme herinneringen.

Je mag je zelf rijk weten dit maatje zolang in je leven te hebben gehad.

Sterkte

Loslaten betekent niet dat je vergeet........

Ik wil je heel veel sterkte, kracht, licht en liefde wensen om dit immense verdriet te kunnen verwerken.

Voor jou:


van mij.

(plaatje is aanklikbaar)

Geronimo heel veel sterkte met het verlies van die lieve kleine rat Marron.
Je maatje en allessie te moeten missen is heel erg.

Ook hier hebben we het al meegemaakt.
Kinderen wilden ook een urn uitkiezen, wat ze ook gedaan hebben.
De hond was gek op spelen met een tennisbal en waar zit ze nu in, juist een tennisbal urn.
Het is al 6 jaar geleden de pijn is gesleten maar het gemis is er nog en ik praat nog regelmatig tegen haar ook al hebben we ondertussen een andere hond.

We begrijpen heel goed hoe je je voelt en hoeveel pijn/verdriet het doet.
Welkom hier en praat ( lees schrijf ) erover, het verlicht een beetje.

lieve mensen ik weet niet wat ik zeggen moet om jullie allemaal te bedanken voor jullie meelevendheid bij het verlies van mijn



kleine rooie ratje MARRON

Geronimo ,ik weet helaas ook net als zovele wat het is je dierbaarste vriend/in te moeten missen.In plaats van warmte zit er een gigantische knoop in je maag.Het lijkt en voelt alsof alle vreugde verdwenen is.Verdriet overheerst.Vertwijfeld vraag je je af hoe je dit ooit moet verwerken.Maar heel gek,het verwerken gaat als vanzelf.Je zet een mooie foto neer met een kaarsje of zoals ikzelf heb gedaan ,loop alle foto,s door en maak een mooi fotoboek.de halsband en riem hangen aan de kapstok.Soms lijkt het alsof het verdriet niet verdwijnt maar soms merk je ook ineens dat je glimlacht als je denkt aan iets wat je samen hebt meegemaakt.En gelukkig lijkt het er steeds meer op dat die glimlach steeds vaker tevoorschijn komt,als je gedachten afdwalen naar die kleine rat.Vergeten zal je haar nooit ,nee ze zit voor altijd in je hart.En daar hoort ze ook te zitten,maar dit proces gaat niet snel,dus ik wens je heel veel kracht en sterkte.

Dag kleine Marron, run free.

ja klopt Helene ik vraag me ook af hoe ik dit ooit moet verwerken en ik niet alleen ik merk het ook aan de andere drie gasten hier ze zijn uit hun doen ze zijn erg onrustig