Ik ben toch geen hondemens

Mijn man en ik hebben sinds een jaar nu een hond in huis.
Wij en onze kids keken er heel erg naar uit.
Nu onze hond er is, is iedereen gek met hem maar ik kan maar geen aansluiting vinden.
We hebben een kruising labrador retriever reutje Ricco maar ik ben inmiddels zover dat ik me afvraag of het nog goed komt tussen ricco en mij.

Hij doet opzich niks onhonds maar ik irriteer me gewoon vreselijk aan onze ricco.
Het heeft ook heel lang geduurd voor hij alleen kon zijn, sinds kort is hij zo goed als zindelijk, heeft onze halve woonkamer gesloopt incl de tuin en luisterd na netjes op de hondeschool te zijn geweest maar matigjes.

Ik had graag een goed gevoel bij mijn hond gehad maar ik denk niet dat ik echt een hondemens ben.
Ik krijg al kippevel waneer hij mij komt aflebberen en kan niet tegen zijn continue smak en lik geluiden.
Waneer hij een kabaal maakt word ik helemaal zenuwachtig en het lompe gedrag bij bv bezoek of waneer hij eten krijgt en dit in een hap wegeet is voor mij al een irritatie.
Vind het heel erg dat ik zo denk maar kan er echt niet tegen, heb ook al moeite met zijn geur uit de bek waar ik echt probeer niet op te letten maar het is gewoon zo.
Eigenlijk vind ik weinig leuk aan onze hond.
Wij hebben ook katten en daar ben ik juist helemaal stapel op en ken bij hen geen irritaties.
Ben echt een beetje radeloos en je hoort wel eens dat je honden en kattemensen hebt vandaar.

Mijn man en kinderen hebben totaal niet wat ik heb, af en toe wel es wat maar ricco trekt erg naar hen maar lijkt ook wel gek op mij te zijn maar is voorzichtiger en afstandelijker bij mij.
Mijn man zegt wel eens dat ik in het leger had moeten gaan als commandant gezien mijn gedrag soms naar de hond.

De grote vraag is, hoe kan ik leren sameleven met een hond in huis?
Help, vind het echt erg dat ik zo tegen de hond sta, naar hem kijken wekt alleen al weerzin op, schaam me echt hiervoor.

Zie eens de leuke dingen in van een hond.Lekkere wandelingen maken, stokken gooien en balletjes. Als je constant bij alles denkt 'oow dat irriteert me zo' dan ga je je overal aan irriteren ja. Zet je irritaties aan de kant en bekijk de leuke dingen en ga leuke dingen doen met hem.
Speel ook eens mee als je kinderen en/of je mannen hem spelen.
En dat gelik tja, dat vind ik zelf ook nooit zo lekker maar probeer hem dat dan af te leren..

Maar vooral zet je irritaties aan de kant en maak plaats voor leuke dingen!

Ik lees dingen die je nog best kunt afleren, qua gedrag, hij is ook nog jong dus er kan nog genoeg verbeteren als je er tijd in blijft steken. Qua geur, heb je wel eens aan de dierenarts gevraagd? Maar het kan dat jij minder klik hebt met hem, dat is jammer, maar vraag je vooral af wat er tegenvalt want als ik het zo lees hou je wel van dieren alleen een hond is anders dan en kat, wie weet hoe het is hij volwassen is.

Ben ik het mee eens

Vind het trouwens wel goed dat je dit voor jezelf durft toe te geven.

Wat erg dat je er zo over denkt.
Ik ben ook hondenmens en mijn vriend is een kattenmens.
Ik erger me ook af en toe dood aan onze kat maar ons hondje doet niks verkeerd bij mij.

Ik denk dat het heel belangrijk is dat je de leuke dingen leert zien van een hond en niet alleen de negatieve dingen.
Denk bijvoorbeeld aan het enthousiaste wanneer je thuis komt, het samen spelen en het knuffelen wanneer je lekker op de bank zit.

Dit stukje tekst viel me op:
Het heeft ook heel lang geduurd voor hij alleen kon zijn, sinds kort is hij zo goed als zindelijk, heeft onze halve woonkamer gesloopt incl de tuin en luisterd na netjes op de hondeschool te zijn geweest maar matigjes.
Ik denk dat het bij de katten ook niet helemaal vlekkeloos gegaan zal zijn.
Die zullen ook vast wel eens iets gesloopt hebben.
Je kinderen vast hetzelfde.

Beetje logisch natuurlijk dat de hond meer naar je man en kinderen trekt als hun wel het leuke inzien van een hond.
Als jij altijd geirriteerd bent en niet leuk kan reageren naar de hond toe dan zal hij je heus niet komen opzoeken. Het is ook niet de schuld van de hond zo te lezen.

Jullie moeten de band gaan versterken.
Wat voor cursus hebben jullie gedaan?
Met een Labrador kan je ook hele leuke sporten gaan doen.

Het continu bek aflikken kan duiden op stress.
Hij voelt zich niet gemakkelijk in de situatie en weet zich geen houding te geven.
Door jullie band te versterken en hem een beter gevoel te geven is de kans groot dat dat probleem verholpen is.

Aflebberen is helemaal niet verplicht en hoeft voor mij ook niet.
Consequent in zijn dat je het niet wilt.
Nee zeggen en eventueel opstaan.

Wij hebben ook een enthousiasteling wanneer er bezoek komt.
Wij hebben er voor gekozen om hem in de bench te doen voordat de visite komt.
Hij zit daar een half uurtje en wanneer hij eruit komt is hij al "gewend" aan het bezoek en is het enthousiaste eraf.
Wanneer het bezoek hem dan ook nog negeert is er helemaal geen probleem en gaat ie op zijn eigen plek op een botje kluiven.

Heb je wel echt dingen aan je hond waarvan je zegt 'ja dat vind ik leuk'.?
Dingen die jullie samen doen of iets  het karakter van je hond wat je leuk vind?

Ik heb dan wel te doen met je hond hoor....zij houden altijd onvoorwaardelijk van ons, maar andersom

Als je een hond in huis neemt moet die een deel van het gezin zijn, irriteren aan je hond doen we allemaal wel eens, maar zoals jij het schrijft word ik er intriest van.  Heb je al eens overwogen om een cursus met hem te gaan volgen ? Wat meer te leren of honden en hun gedrag of sta je daar niet voor open ?

Tja, ik heb het moeilijk om zoiets te begrijpen, ik ben een dierenmens...kat, hond, ik zie het allemaal graag en het enige waar ik me mateloos aan irriteer zijn sommige mensen.

Hier wordt trouwens niemand afgelebberd, en met onze herplaatser hebben we en aardige klus gehad met visite normaal begroeten.feit is dat je hond nooit "af" in mijn ogen, ik zie hier nog steeds vooruitgang na bijna twee en half jaar. En inderdaad, er zijn vast ook leuke dingen. Toch?

Ik doe en deed al veel dingen met de hond zoals naar hondeschool, uitlaten, spelen en oefenen.
De laatste tijd wel minder en ik zie er ook tegen op.
Soms denk ik ook dat dit ras niet goed bij me past?(labrador x golden retriever)
Want het zijn ook de echte ras kenmerken bij ricco soms waar ik me niet lekker bij voel, dus het lompe, vreetmania, op iedereen af willen gaan maar niet alleen dat het zijn ook de gewone hond dingen waar ik moeite mee heb.

Ik weet niet hoe het zal gaan als hij volwassen is, want nu voel ik eerlijk gezegd amper genegenheid voor de hond waneer hij bv iets geleerd heeft is iedereen enthousiast in huis en ik sta er maar wat bij jammergenoeg.

Ik geloof wel dat hij dat aan voelt, dus er zal wel iets moeten veranderen, heb je zelf een idee wat je zou willen, out wat je zou helpen?

Tja, misschien had je dan niet aan deze kruising moeten beginnen.
Als je weet wat je in huis haalt kan je ook wel indenken dat je je gaat ergeren aan bepaalde dingen.

Maar waarom kan je dan niet enthousiast zijn wanneer hij weer iets geleerd heeft?
Dat is toch hartstikke goed en ben je weer een stapje verder.

Misschien ook niet geheel onbelangrijk:
Wanneer en waar  is het mis gegaan?

Misschien echt een 'leuke' activiteit ondernemen samen? hondenschool kan wel eens vaker een beetje voelen als een 'moetje' en bij veel scholen draaien om presteren ipv plezier. Zo ook met uitlaten..samen een half uur door de zeikregen is niet bepaald band-bevorderend haha
Misschien iets leuks gaan doen zoals samen speurspellen of zelfs echt speurwerk bij een hondenschool..dat is een en al plezier voor hond en baas of misschien een sport met je hond zoals behendigheid, dat is samen lekker actief aan de slag?
ik vond hondenschool ook nooit heel leuk, maar samen speuren of andere leuke dingen zijn echt veel toffer!

Bij mijn katten had ik dit niet toen ze nog kitten waren, zij kunnen eigelijk niks verkeerd doen en de hond wel in mijn ogen.

Het is ongeveer begonnen (irritaties) toen ricco de pubertijd in ging met 6 maanden zo.
Daarvoor had ik ook geen echte warme gevoelens maar de irritaties kwamen toen ik eenmaal doorkreeg dat het niet over ging, dus mijn gevoelens naar de  hond.

Met ander honden heb ik dit totaal niet, dus die ik tegenkom of van andere mensen maar die heb ik niet in huis natuurlijk dus dat is anders.

Ik kan weinig dingen bedenken die ik echt leuk vind, sorry echt maar dat is dus het probleem.

je hebt kattenmensen en hondenmensen, mijn man is ook zo, affiniteit met de hond was maar niks maar door mijn enthousiasme en tijd die ik erin steek vind hij het nu prima, alleen je hebt een man en kinderen, iedereen moet zijn steentje bijdragen ... maar jij bent het grootste probleem want je bent heel sceptisch tegen een hond en in je hoofd zal dat dan ook niet veranderen.... het enige dat je kan doen is je mindsetting aanpassen/veranderen anders komt het niet goed vrees ik... andere honden heb je nooit voor lange tijd, dus dat kan je niet vergelijken .... een hond voelt ook aan wat een mens denkt, waarschijnlijk komt het dan langs beide kanten als hij niet de respons krijgt die hij verwacht gaat hij zich anders opstellen ... 1 raad begin bij jezelf even een switch ta maken wat niet makkelijk is natuurlijk wie weet voelt de hond jou dan beter aan... je kan braingames doen als je evn tijd kan maken, er zijn zoveel dingen ... alleszins veel geluk en hoopt toch dat het in orde komt.

Dus ook toen hij zo n klein pupje was had je niet van die warme gevoelens? Heb je wel eerder een gehad? Ik niet en ik moest enorm wennen aan de aanwezigheid 24/7. Nou was de onze ook energie slopend, ik zat na ruim en r half jaar bij de huisarts omdat ik zo moe was.

Dat is geen fijne situatie.

Je schrijft dat je voor jullie je hem hadden er wel erg naar uitkeek met de rest van je gezin. Viel het gelijk tegen met een drukke met tanden ontdekkende in de wilde weg ontlastende pluizebol? Of kwam het later? en was/is het de opvoeding die je tegenviel (zindelijk maken, slopen voorkomen etc) waaruit de irritatie/frustratie is geboren?

Ik denk ook dat een (groot?) deel komt doordat het ras niet bij mij past.
Daar is het nu te laat voor.
Bij nader inzien had een rustiger ras beter bij me gepast, een wat minder lompe, dol enthousiast ras.

Ik ben ook stom dat ik dat niet van te voren heb kunnen inzien.

misschien een idee om wat boeken over honden te gaan lezen, zo leer je hoe ze in elkaar steken en hoe zij bepaalde dingen opvatten.
Ik denk dat je nu je te weinig inleeft (of je weet niet hoe) in zijn hond "zijn" en daardoor alleen maar de buitenkant ziet die je dan vervelend vindt.

Ik kan me namelijk niet indenken hoe je NIET van een hond kan houden als je gelezen hebt hoe onvoorwaardelijk trouw ze zijn en hoeveel ze van hun baasje houden.

Wat ik me afvraag als ik jouw verhaal lees, is wat je vantevoren verwacht had van een hond? Want het lijkt er een beetje op dat Ricco niet aan je verwachtingen voldoet en dat kan je in een relatie behoorlijk opbreken. 
Daarnaast is het niet eerlijk naar de hond. Weet je, honden zijn eigenlijk altijd eerlijk, ze zijn die ze zijn. Als Ricco enthousiast is naar bezoek, dan is hij dat omdat hij oprecht vrolijk is. Hij doet het niet om jou te pesten.
Als je wilt dat het goed komt, dan is de eerste stap in mijn ogen te accepteren dat hij is zoals hij is. Als je die stap maakt, kun je gaan proberen zijn gedrag om te buigen naa hoe je het liever ziet. Hij kan best leren zichzelf te beheersem, als hij op andere momenten zijn ei wel kwijt kkan.maar dat zal je pas gaan lukken als je eerst de druk van de ketel haakt door toch een klein beetje je haart voor hem open te stellen. Jij bepaalt hoe hij je laat voelen, niet andersom. Jij bepaalt of je je ergert of een keer om zijn vrolijke onbenulligheid lacht.

allereerst wil je zeggen dat ik het heel knap van je vind dat je er eerlijk voor uit komt, genoeg mensen op de wereld die in stilte maar blijven doormodderen en daar wordt niemand vrolijker van. 
nu alles went zolang je er maar voor openstelt. ik lees namelijk niet dat je een hond verschrikkelijk vind want anders had je er niet naar uitgekeken, dan had je niet ook enthousiast geweest dat jullie een hond in huis mochten verwelkomen. ik lees juist in jou bericht dat je verwachtingen mooier waren dan de realiteit. Je schrijft over alleen blijven, slopen, niet goed luisteren. Dat blijft niet het hele hondenleven dus dat is al een pluspunt . Wat ik schreef dat alles kan wennen als je er maar voor openstelt heb ik zelf ook mogen ervaren. 

ik was nooit een terrier baas. vreselijk dat hyperactieve, soms explosieve gedrag. ik kon er in het begin moeilijk aan wennen, wist niet goed daarmee om te gaan. Gaf mij maar de jachthond met een relax, koelbloedig karakter daar kon ik vele malen beter mee om. Maar was ik blijven hangen in ik kan het niet, het is niks voor mij, dan had ik nooit van gedachten kunnen veranderen. En echt nu ik al een poosje een terrier in huis heb ben ik het karakter zelfs gaan waarderen, en ja ik ben er aan gewend '.

Wat ik je wil mee geven is verander in je dat je je afsluit voor jullie hond, ga leuke dingen ondernemen, erop uit, spelletjes doen, lekker zonder stress en druk oefenen, haal de druk weg bij je zelf en stel je open voor alle mooie kwaliteiten die je hond je te bieden heeft. 
dan zul je zien dat je gaat genieten van het moment dat je thuis komt en Rico staat achter de deur te wachten, dat hij je een knuffel komt brengen of lekker bij je komt knuffelen. 

bedenk ook dat een hond dondersgoed aanvoelt hoe je over hem denkt, en als je een muur om je heen hebt zal de hond afstand nemen. stel je je open zal de hond ook zijn best doen om je allerbeste maatje te zijn. 

Geef het tijd echt waar dan komt het goed

Toen hij nog een kleine pup was werd ik ook heel vaak gek van ricco.
Het was slopend, zindelijk maken, slopen in huis, niet luisteren maar ik kon dit relativeren en ging weer met geheven hooft verder en dacht dat het wel goed zou komen maar desalnietemin ontbraken gevoelens van liefde en afectie bij mij wel grotendeels.
Had ik weer schoongemaakt, nog geen 5 minuten later was het weer een zooi of lag er weer plas.
Toen brak er iets helaas en begon het.
Alles draaiede on ricco en nog draait veel om hem.
Ik ben eigenlijk niet gelukkig ermee en dat merkt mijn gezin ook.

Dit klinkt als het verwenden, aandachtvragend huisvrouwtje... zoek een beter baasje voor je hond en dan het jij weer de hele aandacht van je gezin.

Lekker aardig om zulke conclusies te trekken...Ze schrijft toch nergens dat zij graag die aandacht wil, of wel dan? Ik vind het ook jammer voor de hond, maar blijkbaar zit ze er zelf ook mee dat ze geen klik heeft..

ik denk dat het rustige nu misschien wat teveel gevraagd is, met jullie kruising, je kunt wel vasthouden aan een goede opvoeding waardoor je hond goed volwassen kan worden.waar ik me inderdaad altijd afvraag, je kinderen gingen toch ook door verschillende fasen het opgroeien?

Heb wel een vraagje want wat we ook geven van raad , je blijft heel negatief, wil je nu raad om te zien of de hond weg moet? want JIJ bent niet gelukkig en de rest van je gezin dan? ze zijn namelijk wel gek op de hond ....

PS 1 jaar is niet dat het blijft zoals het nu is, het duurt vaak tot een jaar of drie voordat ze echt volwassen zijn.

Is het niet een idee om een week of 2 weg te gaan zonder hond. Zoals ik het lees zie je ricco nu als een verplichting en last. Als je even je ruimte neemt, kun je misschien met frisse moed weer aan de slag

Druk doen tijdens het eten is af te leren en voor de rest heb je denk ik de verkeerde hond heb gekozen

wat niet is kan niet komen, dat zie ik nu ook met mijn eigen hond. Klik was er eerst niet, nu steeds meer

Hoe verdrietig is dit voor jullie.
Maar nog het meest voor Ricco.Want ik weet niet wie het meeste thuis is,maar als jij dat bent dan zal de hond ook niet gelukkig zijn.
Nu kan ik wel gaan roepen dat er van alles aan te doen is om het samen leuk te vinden,maar als jij er niet voor open staat houdt het op.

Het lijkt mij dat Ricco een behoorlijke tweedeling in jullie gezin heeft veroorzaakt waar in je alleen staat en je jezelf onbegrepen voelt denk ik.
Dit gegeven is zo en zo niet het ideale uitgangspunt om verder te gaan.

Ik denk dat het heel belangrijk is dat je eens met je partner om tafel gaat zitten en aldaar ook zo open en eerlijk je gevoelens uit.
Samen een goed gesprek hoe nu verder,want in een gezin waar de hond niet echt welkom is en een lid van dat gezin zich diep ongelukkig voelt door de aanwezigheid van die hond ,kan niet wenselijk zijn.

Ricco heeft nu geen kans om aan jou te tonen hoe leuk hij kan zijn,want je hebt niets met hem.Dus zal er gepraat moeten worden mijns inziens om te kijken hoe Ricco een eerlijke kans kan krijgen bij jullie en ook door jou leuk gevonden kan worden.

Maar als je er niet voor openstaat of denkt dat dit niet op te lossen is,denk ik dat je ook dat eerlijk moet zeggen en samen misschien moeten besluiten om je hond te herplaatsen.Ik zou dan ook niet meer aan een hond beginnen,want je kunt nu eenmaal niet net zo lang blijven zoeken naar een ras/hond waarbij je wel een goed gevoel hebt,door ze eerst in huis te halen en dan af te staan.

Ik snap dat je dit ook niet zomaar hier schrijft en voor je gevoel heb je je best gedaan en zo ook Ricco,maar helaas blijkt dit niet genoeg.
Het is heel moeilijk,want het zal je niet in dank worden afgenomen dat je zo niet verder kunt,maar zelf zou ik mijn hond niet ongelukkig willen maken,om hem een huis te ontnemen waar iedereen blij is met hem en hem zijn "zondes" willen vergeven en willen proberen om zijn gedrag in goede banen te leiden.

Maar het liefst hoor ik natuurlijk dat jullie er samen uitkomen en dat je Ricco kunt gaan waarderen en hem de kans geeft om door jou wel leuk gevonden te worden.
Door te gaan trainen,oefenen op de zaken die volgens jou echt niet kunnen.En hem je vertrouwen te geven dat een " misser" vergeven kan worden.
Een te hoge verwachting van het hebben van een hond en van de hond zelf, is altijd gedoemd te mislukken.

Nb: terwijl ik mijn reactie schreef zijn er van jou uit en van andere ook al weer reacties gekomen die elkaar kruisen.
Dus dit even in ogenschouw nemen s.v.p

Dat heb je heel mooi verwoord en ik deel je mening.'

Asjeblieft .....begin vooral niet aan een ander ras.....jij houdt nu eenmaal niet je hond en dat komt niet omdat je een kattenmens zou zijn. Je houdt van alle dieren zoals ik, of van geen. Mijn mening.
Ik denk dat je best andere thuis zoekt voor dat dier, want ik vermoed dat jij er het meeste alleen mee bent en dat zal voor het dier niet zo leuk zijn. Voor jou dus ook niet. Heel triest. 

Maar toch vind ik het eerlijk van je dat je dit  dit forum zet, en onze raad vraagt, moest dit allemaal echt zo zijn als je zegt. 
Want ik vind jouw verhaal zo onwaarschijnlijk, dat ik een heel klein beetje reserve heb wat jouw topic betreft. Net of je ons even wilt uittesten ?