Ik ben toch geen hondemens 
Ik vind het knap dat je dit zo durft echt waar want iedereen heeft natuurlijk zijn of haar idee maar goed.Probeer de hond te aanvaarden zoals die is en kijk wat je ermee kunt.Kijk naar wat er goed gaat en hoe je dat kunt versterken en vooral probeer te genieten van een wandeling en ik weet niet maar bij Blacky gebeurt echt altijd wel iets waar ik echt om moet lachen, bijvoorbeeld ik gooi de bal en zij spring ermt 4 poten bovenop, of ik denk waar is ze en hup komt ze uit het hoge gras '
Rest mij niets meer dan je succes te wensen echt 
groetjes Astrid
Helaas, dit onderwerp staat op slot.
Dit komt doordat het onderwerp niet meer recent is en in het hondenforum archief terecht ik gekomen.
Als je over "Ik ben toch geen hondemens" wilt praten in het hondenforum dan kun je het beste een nieuw onderwerp aanmaken
Anoniem, wat verwachtte je van een hond toen je Ricco nam? en wat viel je daarin tegen? en wat viel je daarin mee?
Uhm.. Stoornis?! @Soraya, dat vind ik wel heel gewaagd en eerlijk gezegd nogal bot om dit zo op te schrijven.En @amy; moet dat nu, 'dat had wel kunnen weten' en dan wel vetgedrukt.
Ik had me ingelezen in het ras, met de fokker gesproken en nog, nog was het anders toen ze er eenmaal waren als wat ik me had voorgestled. Zwaarder, drukker en moeilijker, ik denk dat ik bijna dagelijks met de fokker of mede pup eigenaren aan de telefoon hing.
En ik vind het moedig van deze gast om aan te geven dat voor haar de liefde niet vanzelfsprekend is. Juist hier, tussen hondenliefhebbers, zou je toch inspiratie moeten kunnen vinden? Ik heb in mijn omgeving zat mensen die niet snappen wat mijn honden voor mij betekenen, en als ik het uitleg en laat zien, worden ze nieuwsgierig en willen ze meer weten. Misschien zou het deze gast meer helpen als we zouden vertellen wat onze honden voor ons betekenen of... misschien zou ze ons nog iets meer willen vertellen ver Ricco (the good, the bad and the ugly). Verder wil ik graag de DVD Marley and me doneren om te laten zien dat het altijd nog erger kan (ahum) .
En beste Gast, volgens mij heb je een druk leven, een baan, kinderen, een man, een huishouden en een hond... 'T is niet niks. Ik heb dan geen kinderen, maar wel een baan,
huis waar ik de schone vloer opgegeven heb en een man, uhm, zeker in het begin wel eens heeft geklaagd dat hij toch ook nog wel een beetje aandacht wilden en dan heb ik het nog niet eens over tijd voor mezelf. Zou dat ng een rol kunnen spelen? Dat het je gewoon alles bij elkaar teveel is? En hier hoef je niet o te antwoorden, maar als het zo is dat je helemaal geen tijd meer voor jezelf hebt, en Ricco eigenlijk de druppel is die de emmer doet overlopen, ligt het antwoord wel heel anders als wanneer het zo is da je gewoon niet weet wat je met je stuiterende pubermnster aanmoet....
Ik haal even dit uit je tekst:
Ik krijg al kippevel waneer hij mij komt aflebberen en kan niet tegen zijn continue smak en lik geluiden.
Waneer hij een kabaal maakt word ik helemaal zenuwachtig en het lompe gedrag bij bv bezoek of waneer hij eten krijgt en dit in een hap wegeet is voor mij al een irritatie.
Heb ook al moeite met zijn geur uit de bek waar ik echt probeer niet op te letten maar het is gewoon zo.
Naar hem kijken wekt alleen al weerzin op, schaam me echt hiervoor.
Dit is ernstig. Dit is een diepe weerzin hebben aan je hond, en ik denk dat je voor jezelf moet proberen nagaan waarover dit precies gaat. Is het werkelijk de hond zelf waar je je aan ergert, of gaat het hier over hygiene, of over het feit dat er een extra 'iemand' jouw persoonlijke ruimte binnengedrongen is en je dit eigenlijk helemaal niet wil accepteren, of over nog iets geheel anders?
Wij kunnen je allerlei voorstellen doen over wat leuk is om samen met je hond te doen (spelletjes, cursussen, sport), maar als jouw weerzin zo diep zit dat je die al voelt opkomen als je nog maar naar de hond kijkt... dan denk ik dat dit veel dieper gaat dan 'geen connectie voelen'.
Momenteel compenseer je dit blijkbaar door erg autoritair te zijn t.o.v. je hond. Ik vermoed omdat je je dan kan verschuilen achter strengheid en zo afstand kan scheppen.
(zie je reactie: Mijn man zegt wel eens dat ik in het leger had moeten gaan als commandant gezien mijn gedrag soms naar de hond.)
Maar ook dit is geen oplossing, integendeel. De hond voelt dit feilloos aan, en hij krijgt geen enkele mogelijkheid om toenadering te zoeken want dan wordt jouw weerzin nog groter.
Spreek hierover met je gezinsgenoten, en probeer voor jezelf na te gaan waar eigenlijk die kern van weerzin zit. Want als je hierbij niet vanuit de bron vertrekt, denk ik dat je alleen maar lapmiddeltjes gaat toepassen, en krijg je zoiets als een onderhuids etterende wonde.
Veel moed en succes, meid! Dit is niet niks, en ik hoop dat je een oplossing kan vinden.
http://www.hondenpage.com/hondenforum/123698/depressief-door-puppy.php
Bovenstaand een link naar een oud topic van een persoon bij wie het ook alles behalve meeviel. Heb het zelf niet helemaal gelezen maar wellicht dat je daar ook iets mee kunt. Soms is het al fijn te weten dat je niet de enige bent en daar weer nieuwe energie en hoop uit te putten.
Je zou wellicht een of meerdere deelnemers uit het topic een BP kunnen sturen om te horen hoe zij het aangepakt hebben.
juist als je gerïrriteerd (en gestresst?) raakt, gaat de hond ook niet het gewenste gedrag vertonen...
Misschien moet je juist leuke dingen doen
zoek iets waar je rustig van wordt, zodat je minder gestresst bent
neem lekkere snoepjes mee onder het wandelen, en probeer gewoon een band op te bouwen
ik denk dus dat dit gedrag puur komt door 'stress?'
want iedergeval op tv, heb je katten, en hebben de baasjes precies hetzelfde als jij, en als ze in gaan zien wat leuk is aan de dieren, en leuke dingen gingen doen, waren er geen problemen meer met hun kat
een kat en hond is iets verschillends, maar beiden voelen ze stemming aan.
zoek dingen die jij leuk vind en zorg ervoor dat je hond mee kan
blijf rustig en zie in dat je hond gewoon heel leuk is
misschien moet je zelfs op een sport gaan!
dan is je hond in beweging en heeft hij niet de neiging om dingen te gaan slopen
sommige honden slopen uit verveling
misschien moet je eens lekker actief bezig gaan met je hond 
vind het zo jammer dat je dit hebt voor je hond.
en wat ik heel lief vind van je, dat je je man en kinderen dit geluk gunt van een hond, je doet de hond niet weg. want jouw gezin , je man en kinderen hebben dolgraag de hond gewild.
eten geven ? doe jij dat aan de hond ? niet ? ga dat eens doen, ook al vind je het niet prettig, als je de hond eten geeft net als je je katten verzorgd , je hond zal je dankbaar zijn daarvoor. een band opbouwen komt niet van een kant, ook samen moet er gebouwd worden aan een band.
je hebt nog geen band met de hond, zou je wat aparte dingen willen doen met de hond, helemaal alleen, zoals eten geven, oefeningen met de hond doen, in huis en daarbuiten, zodat de hond naar je gaat luisteren en je dat super leuk gaat vinden ?
ik heb een newfoundlander, die laat ik mezelf ook niet aflebberen , dat is in het geheel niet nodig, en dat je zijn lucht vreselijk vind, kan ik me wat bij voorstellen
maar ook dat kan je gaan veranderen, verzorgen, regen ? dan jij hem drogen.... borstelen ? dat doe jij, zorgen voor de hond , neem wat over van je man , zodat je gaat ervaren dat de hond het prettig vind wat van jou in ontvangst te nemen, je hond zal je dankbaar zijn, misschien krijg je toch dan wat gevoelens voor de hond. probeer het.
trouwens mijn complimenten, dat je hier het verteld
ik weet dat jij een band wil met je hond
want anders ging je niet een forum bezoeken om dit verhaal te vertellen
maar ik ben het wel met christel eens...
Sorry, maar ik moet toch ook een beetje lachen om je verhaal... 
Wat een cultuurschok moet dat geweest zijn: gewend aan katten die voorzichtig tussen een overdaad aan beeldjes, kadertjes en bloempotten door laveren op een smalle kast of vensterbank, zonder ooit iets om te gooien. Die heel beschaafd uit hun bakje drinken. Die in alle rust hun tijd nemen om te kauwen op hun maaltijd, elk brokje vermalend in ieniemienie brokjes, hun bak nooit in één keer leeg etend, en vaak ook voor veel dingen hun neus optrekken (al helemaal voor die walgelijke dingen die zoveel honden onweerstaanbaar vinden). En die elke dag een uitvoerige wasbeurt nemen, en er niet aan denken hun pootjes nat te maken.
En dan een lompe retriever die bij elke drinkbeurt een binnenvijver creëert, van kauwen nog nooit gehoord heeft, en van overenthousiasme des te meer. En die dol zijn op plassen, vijvers en beken (mét de bijbehorende modder en reuk...)
Vergeet ook niet dat jij als vrouw en moeder van het gezin meer dan de anderen te maken krijgt met de minder leuke kantjes van het pup zijn: het opkuisen van plasjes en papiersnippers, het wandelen in regenweer, het opkuisen van moddersporen, het redden van elektrische snoeren en bankstellen (ook doordat jij meer thuis bent dan de anderen).
Dus het is logisch dat het voor hen makkelijker is om de hond graag te zien.
De puppy- en pubertijd is niet altijd even makkelijk, zeker als het je eerste keer is, en je nog niet goed weet hoe je het allemaal het best aan kunt pakken.
Hier wel een hondenmens, én wel ervaring, maar och... ik heb Doby (mijn huidige labrador) ook vaak achter het behang willen plakken.
En je gaat wel wandelen met een hond waar je weinig mee hebt: mooi toch dat je dat voor hem overhebt?
Lucht je hart maar, het zal je helpen.
Veel kans trouwens dat je over een aantal maand niet meer kunt geloven dat je dit ooit geschreven hebt. 
'misschien kan je een Gedragstherapeut halen???misschien heeft hij ook nog wel wat tips hoe je zijn gedrag kan aanpakken
maar persoonlijk denk ik dat als jij al meer met hem gaat doen en niet zo gaat ergeren, dat dan misschien al een paar problemen bij de hond zijn verholpen
De laatste tijd wel minder en ik zie er ook tegen op.
Soms denk ik ook dat dit ras niet goed bij me past?(labrador x golden retriever)
Want het zijn ook de echte ras kenmerken bij ricco soms waar ik me niet lekker bij voel, dus het lompe, vreetmania, op iedereen af willen gaan maar niet alleen dat het zijn ook de gewone hond dingen waar ik moeite mee heb.
Ik weet niet hoe het zal gaan als hij volwassen is, want nu voel ik eerlijk gezegd amper genegenheid voor de hond waneer hij bv iets geleerd heeft is iedereen enthousiast in huis en ik sta er maar wat bij jammergenoeg.
dit kan je sowieso verwachten van pups.
ze wisselen van tanden... dus kauwen ze veel
en pubers... jah... net als bij de mens zijn pubers nogal lastig :')
en ik ben er wel zeker van dat hoe ouder een hond word, hoe rustiger
of zit ik nou verkeerd (want heb dit iedergeval wel met olly)
"
ik begrijp je helemaal, en dat meen ik echt. het probleem dat je nu hebt met je hond, zal verdwijnen als hij ouder is.
ik heb namelijk hetzelfde, en neem daarom altijd alleen herplaatsers die al wat ouder zijn, vanaf een jaar of 3. iedereen roept dan altijd hoe goed dat is van mij, maar eigenlijk is het juist egoïstisch. ik zeg altijd dat ik allergisch ben voor jonge honden, want ik word ook bloednerveus van dat slopen en binnen plassen en niet luisteren.
maar nu doet je hond dat niet meer, als het goed is, dus probeer het te zien als dezelfde periode bij je kids, toen je alles weg moest zetten, 's nachts hun bed moest verschonen omdat ze is bed plasten. het is maar een fase, maar nu die over is, zul je dat los moeten laten, en zien wie hij nu is.
-------------------------------------------------------------------------------------------
Dat is gewoon een normale en oprechte vraag Mireille,en ik zei er nog achteraan dat ik het niet onaardig bedoelde...
Dat jij het bot leest is wat JIJ er van maakt.
Er zijn stoornissen ja,dan heb je meer last van bepaalde dingen.En er is ook al niks mis met een stoornis!!
"
dat zou ook nog goed kunnen, en ik begrijp die vraag wel, omdat ik zelf een stoornis heb waardoor ik eerder nerveus ben. ik kan dus ook niet tegen jonge honden, word er hypernerveus van.
Precies,ik heb ook zeker een jaar lang tegen het plafond aangezeten ,door Mila's komst,en dan hield ik nog wel van haar,maar ál die veranderingen maakte mij niet echt het leukste persoon dat er was en totaal niet goed in mijn vel zat.
Anoniem (Gast)
Wat veel mensen die hebben geschreven, heel erg bedankt.
Herhaaldelijk werd me de vraag gesteld waarom ik niet kan genieten van dingen die mijn hond leert.
Ik denk dat de gevoelens dusdanig op een laag pitje zitten dat ik er gewoonweg niet van kan genieten?
Weet het ook niet maar weet wel dat het niet hoort.
Waarom ik deze gevoelens niet had bij mijn kinderen is hoogstwaarschijnlijk omdat ze een deel van mij zijn en ik op de eoa manier veel geduld met ze heb gezien ik van te voren al wist dat kinderen opvoeden een heftige taak soms is en bij mijn hond was ik me daar niet op die manier van bewust.
Tenminste ik had niet verwacht dat het zo ontzettend hevig kon zijn.
Ik heb me er inderdaad op verkeken zie ik nu in.
Qau taken en verzorging doen we het wel gelijk, wie het eerst thuis is laat ricco uit bv.
Een aandoening heb ik ook niet dat ik niks kan hebben van de hond, wellicht gespannen of dat zeker maar dat is geen aandoening.
Ik was heel wat van plan te doen met ricco, wilde jachttraining volgen maar dat gaat mijn man in eerste instantie bij zijner tijd doen op de vereniging.
Dat er een aantal antwoorden zijn hier die vinden dat de hond herplaatst moet worden begrijp ik wel maar dat gaat niet gebeuren, hij krijgt zo wie zo veel liefde van mijn kinderen en man waarvan hij ook veel aandacht krijgt.
Heel erg fijn ook de lieve en vriendelijke antwoorden die ik hier heb gekregen.
anoniem (Gast)
Wat een cultuurschok moet dat geweest zijn: gewend aan katten die voorzichtig tussen een overdaad aan beeldjes, kadertjes en bloempotten door laveren op een smalle kast of vensterbank, zonder ooit iets om te gooien. Die heel beschaafd uit hun bakje drinken. Die in alle rust hun tijd nemen om te kauwen op hun maaltijd, elk brokje vermalend in ieniemienie brokjes, hun bak nooit in één keer leeg etend, en vaak ook voor veel dingen hun neus optrekken (al helemaal voor die walgelijke dingen die zoveel honden onweerstaanbaar vinden). En die elke dag een uitvoerige wasbeurt nemen, en er niet aan denken hun pootjes nat te maken.
En dan een lompe retriever die bij elke drinkbeurt een binnenvijver creëert, van kauwen nog nooit gehoord heeft, en van overenthousiasme des te meer. En die dol zijn op plassen, vijvers en beken (mét de bijbehorende modder en reuk...)
Vergeet ook niet dat jij als vrouw en moeder van het gezin meer dan de anderen te maken krijgt met de minder leuke kantjes van het pup zijn: het opkuisen van plasjes en papiersnippers, het wandelen in regenweer, het opkuisen van moddersporen, het redden van elektrische snoeren en bankstellen (ook doordat jij meer thuis bent dan de anderen).
Dus het is logisch dat het voor hen makkelijker is om de hond graag te zien.
De puppy- en pubertijd is niet altijd even makkelijk, zeker als het je eerste keer is, en je nog niet goed weet hoe je het allemaal het best aan kunt pakken.
Hier wel een hondenmens, én wel ervaring, maar och... ik heb Doby (mijn huidige labrador) ook vaak achter het behang willen plakken.
En je gaat wel wandelen met een hond waar je weinig mee hebt: mooi toch dat je dat voor hem overhebt?
Lucht je hart maar, het zal je helpen.
Veel kans trouwens dat je over een aantal maand niet meer kunt geloven dat je dit ooit geschreven hebt.
"
Je laat eigenlijk de spijker op zijn kop hierover.
Het sierlijke en kalme voorzichtige van mijn katjetrutjes zijn ook het tegenovergestelde van onze ricco.
Ik vind dat je het heel knap hebt omschreven en las het met een glimlach van herkenning.
Misschien kan je bij je man aangeven dat je liever zelf met Ricco de jachttraining gaat doen.Dat kan heel goed zijn voor jullie band en zo kan je ook zien dat er ook echt leuke dingen zijn die je kan doen met je hond.
Tja, verschillende normen en waarden, ik vind het stellen van de vraag bot, omdat ik dit forum een beetje vergelijk met een bankje in het park. Je zit daar, je gaat een gesprek aan met iemand die je totaal niet kent, ik moet zeggen, ik zou niet snel vragen 'goh, heeft u misschien een psychische stoornis?'
Maar goed, dat zijn mijn normen en waarden, ik zou zelf er nogal op afknappen als iemand mij dat op een openbaar forum vroeg.
Goed, back on topic. Hoop dat TS nog meeleest
ik wil je nog wel eens over een jaar horen, wil er wat op verwedden dat je van je hond gaat houden,
doe het rustig aan, alles in kleine stapjes, en probeer de opvoeding ook in jouw hand te nemen, niet alles aan je man over te laten, de band ga je zekers dan krijgen.
ga je man naar de jachttraining, mee gaan, al ga je alleen maar kijken.
Maar goed, dat zijn mijn normen en waarden, ik zou zelf er nogal op afknappen als iemand mij dat op een openbaar forum vroeg.
Goed, back on topic. Hoop dat TS nog meeleest "
Nog even...
Normen en waarden..?
Ligt aan de intentie van de vraag.
Ja ook al zou ik met iemand in het park op een bankje zitten,als het goed voelt dan zou ik dat gewoon vragen.
Het is toch zeker niks om je voor te schamen als je wel een stoornis hebt.
En ook niet om het daar met wild vreemde over te hebben,dat kan voor sommige mensen juist een verlichting geven of andere inzichten.
Anoniem (Gast)
Ik krijg al kippevel waneer hij mij komt aflebberen en kan niet tegen zijn continue smak en lik geluiden.
Waneer hij een kabaal maakt word ik helemaal zenuwachtig en het lompe gedrag bij bv bezoek of waneer hij eten krijgt en dit in een hap wegeet is voor mij al een irritatie.
Heb ook al moeite met zijn geur uit de bek waar ik echt probeer niet op te letten maar het is gewoon zo.
Naar hem kijken wekt alleen al weerzin op, schaam me echt hiervoor.
Dit is ernstig. Dit is een diepe weerzin hebben aan je hond, en ik denk dat je voor jezelf moet proberen nagaan waarover dit precies gaat. Is het werkelijk de hond zelf waar je je aan ergert, of gaat het hier over hygiene, of over het feit dat er een extra 'iemand' jouw persoonlijke ruimte binnengedrongen is en je dit eigenlijk helemaal niet wil accepteren, of over nog iets geheel anders?
Wij kunnen je allerlei voorstellen doen over wat leuk is om samen met je hond te doen (spelletjes, cursussen, sport), maar als jouw weerzin zo diep zit dat je die al voelt opkomen als je nog maar naar de hond kijkt... dan denk ik dat dit veel dieper gaat dan 'geen connectie voelen'.
Momenteel compenseer je dit blijkbaar door erg autoritair te zijn t.o.v. je hond. Ik vermoed omdat je je dan kan verschuilen achter strengheid en zo afstand kan scheppen.
(zie je reactie: Mijn man zegt wel eens dat ik in het leger had moeten gaan als commandant gezien mijn gedrag soms naar de hond.)
Maar ook dit is geen oplossing, integendeel. De hond voelt dit feilloos aan, en hij krijgt geen enkele mogelijkheid om toenadering te zoeken want dan wordt jouw weerzin nog groter.
Spreek hierover met je gezinsgenoten, en probeer voor jezelf na te gaan waar eigenlijk die kern van weerzin zit. Want als je hierbij niet vanuit de bron vertrekt, denk ik dat je alleen maar lapmiddeltjes gaat toepassen, en krijg je zoiets als een onderhuids etterende wonde.
Veel moed en succes, meid! Dit is niet niks, en ik hoop dat je een oplossing kan vinden. "
Je hebt gelijk, ik wil dit ook niet voelen en weet dat het niet zo hoort te zijn.
Het autoritair opstellen naar ricco is ook geen goede manier en wil dat zelf ook niet.
Het is denk ik een manier om hem voor te zijn of om ergens mijn afstand zo tussen hem en mij te bewaken of zo iets.
Qua hygiene is het niet zo dat ik het zo erg vind om meer te dweilen etc, het is meer de hond met zijn gewoonten waar ik kennelijk moeite mee heb zoals eerdere beschreven dingen die je bij een hond hebt.
Meid, nogmaals onwijs dapper van je dat je dit durfde delen.
Hou ons op de hoogte hoor. En blijf vooral je hart luchten dat
helpt.
Ik ben overigens heel blij te lezen dat je man en kinderen wel helemaal
weg zijn van de hond. Ik denk dat het wel goed komt met jullie.
Succes.
Nog even...
Normen en waarden..?
Ligt aan de intentie van de vraag.
Ja ook al zou ik met iemand in het park op een bankje zitten,als het goed voelt dan zou ik dat gewoon vragen.
Het is toch zeker niks om je voor te schamen als je wel een stoornis hebt.
En ook niet om het daar met wild vreemde over te hebben,dat kan voor sommige mensen juist een verlichting geven of andere inzichten "
Sorry, quoten lukt niet goed... Nee, ik zal er niet naar vragen, ik zal altijd wachten tot mensen het mij vertellen. Niet omdat het iets is om je voor te schamen, meer omdat ik mensen de ruimte wil gunnen het zelf met mij te delen. Zij moeten daar zelf voor kiezen, zowel bij 'stoornissen' (wat dat dan ook moge zijn, het is een ruim begrip tegenwoordig) als bij andere ziektes of aandoeningen.
Bovendien heb je op het bankje in het park in ieder geval nog de non verbale communicatie, dat scheelt een hele hoop. Je weet niet wie er hier achter het scherm zit...
Mag ik nog een beetje een plagerige opmerking maken; ik vraag me af als TS een hond was geweest die had geklaagd over de drukte in huis, zich uitende in rusteloos zijn, terugtrekken geen interactie aangaan, hoeveel mensen dan aan een stoornis hadden gedacht en hoeveel hadden gezegd, goh, overprikkeling?!
hahahaha geweldig Mireille!
Zit hier nu met een man en 2 honden die me aankijken of ik gestoord ben.........moest echt ff hard op lachen!
Bij mij was het juist andersom.
Ik vond honden en katten wel leuk, maar op een foto.
Moest er niet aan denken een dier in huis te hebben.
Vond alles vies; die haren, en nog maar niet te spreken over vlooien en wormen.
En moet je mij nu zien........
Mijn liefde is zo groot voor hem, niet te geloven.
Ipv buiten in een hok, is hij lekker binnen.
Ontzettend gehecht aan mij, we zijn echt maatjes.
Het is net was Karin zei; het is net als bij de opvoeding van je kinderen.
Alle periodes gaan weer over, en wat over blijft is de LIEFDE.
Ik hoop dat ook jij van je hondje gaat houden!
Ik herken het ook wel maar heb het in mindere mate. Ik heb min of meer hetzelfde probleem als Karin maar ben toch voor een pup gegaan en man wat is dat zwaar soms. Ik houd wel zielsveel van hem maar maak me ook vaak zorgen en ben ook vaak nerveus. Casper kan hier echter niks aan doen en we maken er het beste van. Ik geniet nu wel van mijn mannetje maar ik heb dat ook niet altijd gekund. Maar..... kom maar op met die volwassen hond! Ps, ik zit nu naast hem op de grond en hij ligt heerlijk tegen mij aan, prutsen met zijn flostouw. Dat voelt toch wel fijn hoor. Probeer echt je hart te openen voor hem, jullie zullen er beide zo enorm van opknappen
Helaas, dit onderwerp staat op slot.
Dit komt doordat het onderwerp niet meer recent is en in het hondenforum archief terecht ik gekomen.
Als je over "Ik ben toch geen hondemens" wilt praten in het hondenforum dan kun je het beste een nieuw onderwerp aanmaken
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?