hoe doen andere mensen dat met een hond op leeftijd

Goededag,
al weken of langer zit ik met een dilemma over onze lieve hond. ze wordt in april 16 jaar!!! en ik moet er niet aan denken als ze er niet meer zou zijn. het is logisch dat alles steeds moeizamer gaat, ze heeft al jaren staar, en doet nu al meer dan een jaar per ongeluk een plasje in  huis , dus we laten haar vaker uit,maar toch..... ook heeft ze last van haar gewrichten soms zakken haar achter pootjes opzij als ze lang gezeten heeft en lijkt ze wel een hertje op het ijs, maar ze jankt dan niet maar kijkt wel heel hopeloos dus denk ik dat ze geen pijn heeft? ook weet ze als ze uitgelaten is de weg niet meer naar huis.  s.avonds jankt ze wel vaak, van de pijn in haar gewrichten  we geven homeopatische druppels , en hebben de mand weggedaan en een groot zacht kussen voor haar , trappen lopen ,lang uit gaan dat lukt niet meer ze botst ook vaak tegen dingen aan.
maar mijn vraag is , we verleggen telkens onze grenzen eerst was het af en toe een plasje inhuis nu steeds vaker en ook drollen, wij denken /hopen dat ze geen pijn heeft omdat we haar niet willen missen maar hoe doen andere mensen dat, ik vind dit zo moeilijk!! als ik haar s.nachts hoor janken denk ik dit mag niet dit is zielig!maar als ze opgestart is overdag en ingelopen denk ik ach het gaat wel weer, ze is zo lief ik wil haar niet missen! als we realistisch zijn weten we dat het er aan zit te komen en 16 jaar is heel oud! als ik naar de dierenarts ga weet ik al het antwoord , zo moeilijk! we willen bovenal dat ons hond nog een goed leven heeft, maar ja ? of zijn we toch te veel zelfzuchtig?

Baasje van "super lieve oude hond"...gecondoleerd met het verlies.

Als ik het zo lees was het tijd om afscheid te nemen, maar in je gevoel is 't dat nooit.
Voel je daar niet schuldig om, ze had een mooie leeftijd.

Ze blijft altijd in jullie hart.

Heel veel sterkte en dikke knuffel voor jullie.

De liefde die je als baasje voor je hond hebt, kan aan het eind flink in de weg gaan zitten..
Denk dat zo'n beetje 80% van HP dit heeft meegemaakt.
Wij ook..en verdorie wat deed het pijn om de beslissing te nemen.
Een wijze raad ? ...tja. zoals je al zegt, je rekt het op.
Net als wij, en net als heel veel baasjes.

Wij hebben ong. 8 uur oude film svan onze oude hond zitten kijken.
En als je hem dan zag liggen of lopen met z'n 12 jaar (hele grote hond) dan schrokken we eigenlijk van het verschil.
"ach, hij mankt een beetje", maar eigenlijk liep hij soms kreupel in vergelijking met 2 jaar daarvoor.
Maar langzaam vertroebelt het beeld, je went aan de ongemakken,.
Nouja, heb het idee dat je begrijpt wat ik bedoel.

Bij ons was de doorslag dat hij bijna niet meer kon zwemmen, en de dijk op kon lopen.
Het ging dus nog wel, maar je zag aan z'n lichaam de pijnscheuten.
En het water...dat was z'n alles.
Nog 1 maand zware pijnstillers geprobeert,en toen ging bij ons het belletje.
Zou ik zelf in een ziekenhuisbed willen liggen, veel pijn hebben, zware morfine erin,en niet meer kunnen doen wat ik het allerliefste doe.......op 80jarige leeftijd (beetje omgerekend qua hondenleeftijd).
Nee, dat zouden we zelf ook niet willen.
Dus heel bewust een datum geprikt..2 weken verder..
2 prachtige weken (hopelijk voor hem, maar zeker voor ons) waarin we nog vanalles hebben gedaan (wel  met de zware pijnstillers) en wat hij altijd super vond.

Hoe je het ook inpakt , uitstelt voor je zelf....pijn blijft het altijd doen.
Enkel, de pijn voor de hond wordt niet minder , hoe langer je wacht.

Heel veel sterkte met de beslissing..en troost je met de gedachte dat je niet de enigste bent die het hier heeft moeten doormaken.

dank je wel voor je antwoord, ik heb er wel wat aan, zit gewoon te huilen! dit is zo,n dilemma, wat je mailt klopt je houd je zelf ook voor de gek, onze hond gaat ook steeds slechter maar je went er aan of wil het niet zien, we vergoeilijken het , ach we hadden eerder uit moeten gaan of kijk ze loopt nu wel goed
nogmaals dank voorje reactie, je leest wel hoe moeilijk we dit vinden maar het helpt dat we niet de enigste zijn
baasje van superlieve oude hond

Ik heb hier ook zo'n oudje en inderdaad. die twijfel is er altijd. zij is in februari 16 geworden en ziet en hoort ook nog maar weinig. Het is een maltezertje, maar zij lijkt geen pijn te hebben.. het is natuurlijk altijd lastig om te beoordelen, maar ze loopt niet gebogen door pijn, ze hijgt niet, ze hubbelt er vaak nog op los. vooral als het etenstijd is

ook zaza moet veel naar buiten. ik denk dat ze het minder goed op kunnen houden. als ze lang heeft gelegen moet ze wel weer even wat lopen voordat het weer wat soepel gaat.
Ik vind het daarom bij zaza nog geen tijd om er een einde aan te maken. ze heeft zelf nog geen echte last van de ouderdom, maar we zijn er wel allemaal op ingesteld dat het op een gegeven moment hard kan gaan.

Ook ik heb een paar keer voor dit dilemma gestaan en iedere keer is het weer moeilijk.
Het enige wat ik kan zeggen is dat, als je er nu zo over aan het denken bent, er een moment komt dat je "weet" dat je afscheid moet nemen, Dat is een gevoel dat naast intens verdriet, heel zeker voelt.

Bij mij gebeurde dat altijd in de nacht/vroege ochtend, raar maar zo was het.
Als ik lees dat jouw hondje 's nachts huilt, zou ik erbij gaan zitten/liggen en "voelen"wat het jou zegt.

Ik wens je heel, heel veel sterkte met deze moeilijke periode.
Houden van is ook loslaten.

Je vraag hakt er in bij mij. Alweer bijna een jaar geleden en toch ook weer nog maar bijna een jaar geleden.

Ook ik heb ondervonden dat je grenzen verlegd. Waar ik nu filmpjes terug kijk breek ik soms, omdat ik nu pas kan/wil zien hoe zwaar ze het eigenlijk had. Tranen omdat ik zie hoe graag haar koppie nog iets wilde en haar lichaam forceerde om het onderste uit de kan te halen. En net als bij Landseer was dit water. Een ander had misschien nog langer doorgesukkeld en weer een ander had al eerder de keus gemaakt. Het is onmogelijk om dit voor een ander te beslissen. De enige plek om het antwoord te vinden is je hart en daarbij je hoofd bijeen krijgen.

Als mens moet je twee onverenigbare uitersten bij elkaar zien te krijgen. Uit liefde willen verlossen en uit liefde nooit meer willen laten gaan.

Je bent zo verbonden met je dier dat je ongetwijfeld je kunt afstemmen op haar, laat haar mee beslissen.

We willen ze nooit missen. Ik heb zelf ondervonden dat ik echt moest loslaten om na haar dood te ondervinden hoe oneindig en onvoorwaardelijk we nog steeds verbonden zijn.

hier ook ouderen honden op leeftijd gehad, moeilijk zal het altijd zijn en blijven, een grote hond geeft meer ongemakken dan een kleintje, een kleintje kan je nog eens optillen een grote niet.

Ik heb toendertijd een besluit genomen, dat mijn hond pardoes vele keren op straat lag, tanden door de lip en bijna niet meer kon opstaan, op een gegeven moment dacht ik als ik haar niet op kan rapen wie doet het dan ?

besluit genomen, datum geprikt, lekker relaxt met haar nog omgegaan, was nog geheel zinderlijk, at nog lekker , maar haar lichaam was op.

dierenarts gevraagd of hij thuis wilde komen, en haar in mijn nabijheid , dicht tegen me aan, in laten slapen, goede herinnering daaraan.... en je weet het als het zo ver is, je k ent je hond het allerbeste, als het genoeg is weet je dat het tijd is daar.


wees wijs met je besluit... en sterkte.

Hier ook een border collie van een respectabele leeftijd van 12.
Ik merk dat hij overdag meer slaapt, maar hij wil nog wel en heeft inderdaad wat gewrichtsproblemen, maar ik denk wel dat het met de ouderdom te maken heeft. Ik geef mijn hond glucosamine en ik merk dat dit wel helpt. Vergeet ik het een dag dan loopt hij slechter.

Ik denk wel dat het als eigenaar moeilijk is om de beslissing te maken, ik moet er ook niet aan denken hoor!!!
Succes!

wat lief al die reactie,s en herkenbaar, het is waar dat je goed naar je hond moet luisteren /kijken en ik denk ook dat ik het ineens van binnen diep weet.... (hoop ik) maar mijn man en kind hebben het er ook moeilijk mee en ja het is een beetje god spelen ... erg moeilijk! maar wat ik uit alle verhalen wel mee neem is dat we het niet zomaar moeten doen maar tzt een datum prikken en echt bewust afscheid moeten nemen (ik had aldoor een beeld van als ik eenmaal bij de dierenarts ben is het gebeurd, maar er is natuurlijk ook een tussenweg) als ik zie hoe moeilijk/voorzichtig ze op haar kussen gaat zitten en niet meer op kan staan om uit te gaan ( we moeten haar op helpen als ze lang gelegen heeft) en s.avonds en s, nachts janken, ach...... aan de andere kant overdag loopt ze soms wel weer goed mee , als ze eenmaal uit is  moeilijk moeilijk moeilijk.......  maar wat ik wil zeggen is dat ik het heel lief vind al die reacties, het doet me goed .... ( jullie begrijpen we zijn er nog niet uit)

Nogmaals heel veel sterkte.

zou je haar geen pijnstillers kunnen geven? Blijkbaar heeft ze toch veel pijn als ze zo ligt te janken en helpen de homeopatische druppels niet zo.
Misschien kan je dan voor jezelf afspreken, we geven haar nog zoveel weken op pijnstillers en laten haar dan inslapen, dan heeft ze nog een paar laatste pijnloze weken gehad waarop jullie leuke dingen kunnen doen.

Zo herkenbaar deze moeilijke laatste levensfase van je hondje.
Je hondje heeft in ieder geval pijnmedicatie nodig.

Tussen de regels door geef je zelf eigenlijk al het antwoord, maar het is zo moeilijk om los te laten wat je liefhebt. Toch zal dit loslaten ook liefde betekenen.

Ik heb dit al meerdere keren meegemaakt en weet en voel intussen goed aan wanneer het einde zeer dichtbij is en ook wanneer een hondje uit zijn/haar lijden verlost moet worden. Honden geven helaas veel en veel te laat aan dat ze doodziek zijn en pijn hebben. Als je het gedrag, de houding en de ogen van je hond kunt interpreteren, zie en voel je het aan je hond. Ook is je hond niet meer levenslustig en gaat als je de grenzen steeds verlegt bijna alleen maar vegeteren.

Bij mijn Cavalier die vanaf haar 2e ernstig ziek was, had ik mij voorgenomen om in een zekere fase in te grijpen en toch heb ik dat ook verder uitgesteld tot ik vlak voor haar 4e verjaardag het niet meer hondwaardig vond, dat zij nauwelijks meer kon lopen en alleen de doggyride met veel moeite uitkwam om haar behoefte te doen. Haar houding en ogen spraken ook boekdelen.

Bij mijn Kooiker van bijna 15 jaar met een tumor voor de uitgang van zijn blaas, was het voor mij genoeg toen hij 's nachts opeens een pijnaanval kreeg en huilde als een wolf. Dat geluid zal ik nooit meer vergeten. De volgende dagen kreeg hij weer een soort opleving, maar mijn besluit om hem ernstig lijden te besparen, stond vast en de afspraak om hem te laten inslapen was gemaakt. Op de mooie hondenleeftijd van 15 jaar kon ik hier vrede mee hebben; hoe zwaar het afscheid ook was.

Ik wens je veel wijsheid om op tijd de juiste beslissing te nemen en je hond veel ellende te besparen.

Mijn golden huilde 's nachts ook. Iemand zei me toen dat is "huilen op de dood". Hij wou ook niet meer binnen komen, overdag niet en 's nachts ook niet. Op de duur kon hij ook niet meer zelf recht, maar ik dacht nog altijd dat het goed kon komen wat natuurlijk niet zo was met uitgezaaide kanker niet meer eten en niet drinken kan het moeilijk nog goed komen. Maar ja, het is zo moeilijk afscheid te nemen. Je denkt is het niet te vroeg? Komt het écht niet meer goed? Het kan toch nog goedkomen? De wonderbaarlijke genezing? Maar helaas nee soms komt het gewoon niet meer goed.
Ik had een doodbrave hond maar op een dag toen ik hem weer probeerde recht te zetten om hem uit de zon te leggen, iets waar ik de kracht ook bijna niet voor had, knapte hij. Niet hard maar gewoon een teken "stop ermee" "het is genoeg". En ik had het begrepen. Mijn hond had nooit geknapt in 13,5 jaar en ik ben blij dat hij dat toen wel deed. Die avond hebben we hem laten inslapen. Dierenarts thuis laten komen. En ik wist dat we het juiste deden, dat we het ook al vroeger hadden mogen doen misschien. Hij heeft zijn kop even omhoog gedaan als de dierenarts toekwam en daarna is hij gewoon van slapen naar eeuwig slapen gegaan zonder reactie op de spuitjes.

We hebben hem in de tuin begraven die avond. En heel vreemd op het moment dat Toby kon begraven worden, begon het te onweren en te bliksemen. Dat was echt speciaal voor hem zo leek het. Een klinkend afscheid voor de prachtigste hond ter wereld.

Heel veel sterkte!

Hier twee oudjes.

Onze Duke lijkt wat de klachten betreft op jou hond.
Hij krijgt nu 2x per dag een halve metacam tablet.
Af en toe is hij niet zindelijk.
Hij wordt 26 april 16 jaar.
Oja, Duke is een Wetterhoun.

Dan heb ik nog Cosmo, hij hoopt in juni 17 jaar te worden.
Cosmo is een kruising Duitse herder/Stabij.
Ook hij wordt strammer, heeft al drie keer een hersenbloeding overleefd, 2 keer zonder restverschijnselen, de derde keer is 's nachts gebeurt, wij waren te laat, het enigste dat hij er aan heeft overgehouden is een iets schuine kop.
Vanmorgen heeft hij een klein herseninfarct gehad, maar zo als het nu lijkt is hij er weer zonder verdere kleerscheuren uitgekomen.

Ja het zijn hondjes van de dag, wij leven dan ook bij de dag en stiekem hoop ik, dat ze een keer gewoon niet meer wakker worden, want "de" beslissing nemen is moeilijk en zwaar, weet ik uit ervaring.

wij proberen ons de vraag te stellen of het leven de hond nog iets te bieden heeft
niet of wij zonder hem kunnen, of hem willen missen

het gaat om de hond, en is het leven nog waard geleefd te worden, of is een gesleep van het ene nare moment naar het andere, met niet of nauwelijks meer iets om er voor te zijn en van te genieten.

kunnen wij daar nee op zeggen....... het leven is geleefd door de hond en nu is het een lijden
hebben wij tot nu toe elke keer vrij radicaal kunnen zeggen: dan is het nu genoeg
dan doen we, wat je als allerlaatste kan, mag en ook moet doen voor de hond: uitzichtloos lijden verder besparen

daar kom je niet toe van de 1 op de andere dag (hoewel bij de laatste het ongelofelijk snel ging) maar maar blijven schuiven met wat "doenbaar" is......... ik weet uit mijn omgeving dat dat achteraf nog welens tot een vorm van spijt leidt, want het gemis is even groot, ook als je wat eerder had gezegd; het is genoeg geweest.

maar het blijft altijd een afweging van iedere baas zelf
met zijn / haar mogelijkheden, overwegingen en gevoelens

maar zet de hond voorop, en daar heel eerlijk naar kijken, dan komen gevoel en verstand vanzelf samen

sterkte.

Pruts is een jack russeltje van vijftien heeft ook erge staar,de ene dag gaat het al wat beter als de andere,soms heeft ze eens een dagje dat ze niet lang buiten wil blijven maar dan zijn er weer andere dagen dat ze haar goed voelt en bij de hondjes in het park wil zijn of gewoon op een bank zitten en zij in het gras daar kan ze zo van genieten.Het tempo van stappen met hun heb er twee een jonge hond en zij is inderdaad een stuk vertraagd ze gaat nog graag wandelen maar dan op haar tempo.Ze doet ook al eens pipi of een kakske in huis.Zolang ik zie dat ze nog geniet van de kleine dingen in het leven denk ik er zeker niet aan om dit beestje haar leven te laten beeindigen daar is ze nog veel te goed voor.Geniet van je lieverdje zolang het kan zou ik zeggen !

Wij hebben ons altijd de vraag gesteld of de hond nog vreugde in haar leven had. Dat is iets wat jij als baasje heel goed kan inschatten.

Vorig jaar maart hebben we onze Lara in laten slapen. De weken ervoor begon ze echt langzaam te lopen, maar had plezier en wilde nog graag. Op 23 maart kwam ik beneden en ze kon niet meer op haar poten staan, ze stond echt te wankelen. Ze heeft nog lekker gegeten en moest ineens naar buiten om te poepen. Toen ze tergugkwam lukte het haar niet om een drempel over te komen. Dat was voor mij en voor mijn man voldoende, ze was op.

De dierenarts zei toen ook dat een eigenaar de hond vaker te laat laat inslapen. Haar poten bleken al helemaal geen spieren meer te hebben en de zenuwen waren ook al kapot.
Een hond voelt zich hopeloos als ze zelf niet meer goed kan staan. En als ik je verhaal zo lees weet je eigenlijk het antwoord al. Jij verlegt je grenzen om het afscheid uit te stellen, maar is het ook in het belang van de hond?

Ik wens je heel veel sterkte toe, want je dierbare zien aftakelen en uiteindelijk moeten missen is niet fijn.

Schrijf de drie dingen op die voor je hond het leven de moeite waard maken. Vallen die weg, dan is het tijd.

Hier nog zo'n gevalletje, mijn kruising Mechelse Herder, Punk. Ze wordt in november 14 jaar oud. Ze krijgt pijnstillers voor haar artrose en hartmedicatie voor haar hartruis. Ik heb altijd met mijn grote mond geroepen dat het over zou zijn als ik haar met medicatie aan de gang moest houden. Maar nu het eenmaal zo ver is, maakt het me niet meer uit, ik zal ALLES doen wat nodig is om haar aan de gang te houden. Ik heb dus ook mijn grenzen verlegd. Maar vooral omdat ze het verder nog prima doet. De trap op en af, geen probleem. Ze loopt wat stram maar rent af en toe nog lekker rond. Ik vind het nog niet de tijd om afscheid te nemen.

Waar ik wel van schrok, was gisteren bij de dierenarts.. Punk had al een aantal dagen moeite met poepen, dus ik naar de dierenarts, er was niets mis met haar ontlasting, geen blokkade of wat dan ook. Nee, ze had gewoon moeite met "gaan zitten", die poep-houding doet pijn aan haar heupen vanwege de artrose.

Toen moest ik wel even slikken. Als mijn meissie pijn heeft bij het poepen.. hoe leuk is haar leven dan nog? Als zoiets al pijn doet? Iets waar je gewoon NIET om heen kunt? Ik bedoel, als traplopen pijn doet, til ik haar op. Maar dit kan ik niet voor haar doen..

Bijna twee jaar geleden nu moesten wij de beslissing nemen om Chenak te laten gaan en ik zit hier nu ook met tranen in mijn ogen.Op een gegeven moment merkte ik dat ik verder erin was dan mijn partner, ik heb toen een afspraak bij de dierenarts gemaakt om er met z'n drieen over te praten. Uiteindelijk ging 'nakkie in de week ervoor ineens heel hard achteruit en hebben wij hem uiteindelijk wel die afspraak ook in laten slapen.
Chenak had slijtage aan zijn rug, begon steeds moeilijker te lopen en poepte af en toe per ongeluk binnen. Hij voelde het niet meer goed en dan stond hij op en floepte het eruit. Allemaal geen punt, wij ruimden het wel op. Maar toen hij op een gegeven moment niet eens meer een kwartiertje kon lopen zonder 'tig keer te moeten gaan zitten en in huis geen rust meer kon vinden (waarschijnlijk toch ook pijn en omdat hij er geen weg mee wist dat hij niets meer kon) hebben we hem laten gaan. Voor iedere hond ligt de plek en de grens ergens anders. Chenak wilde er altijd opuit, de Berner Sennen van de buren (HD) was heel gelukkig met een plekje in de keuken en drie keer per dag plasje/poepje rondje. Niemand kan je zeggen wat het juiste moment is, maar zelf weet je het toch vaak wel. En afscheid nemen doet idd heel veel pijn, maar het is wel fijn om te weten dat je ook lijden hebt kunnen besparen aan een hond.
Sterkte!

Ik herken het van mijn vorige honden, al hadden die van mij niet de leeftijd van 16. Wow wat een mooie leeftijd.
Het blijft altijd zo moeilijk beslissen he je voelt je net
god. Zit in de homeopatische druppels chondroitine en glucosamine? Misschien dat een pijnstilling nu toch wel nodig is. Dat zou ik denk ik even proberen of dat beter gaat want ik denk dat de hond toch pijn heeft als ik het zo lees en anders nadenken. Heel veel sterke en succes in deze moeilijke periode.
Het is zo rot ik weet het.

misschien heb je iets aan dit gedichtje? de beslissing blijft altijd moeilijk, en ik kijk daarbij altijd of de hond nog een hondwaardig bestaan heeft en de dingen nog kan die hij altijd zo leuk vond. heel veel sterkte.
 
Als ik straks oud ben. ziek en zwak 
en pijn verjaagd mijn slaap
Als onrust neemt van mij bezit, 
doe dan wat onvermijdelijk is en laat mij gaan
De laatste goede daad
Beslis voor mij en wees niet laf
Past eigenliefde bij de Vriendschap die ik gaf
Of uitstel tot het beter past bij een verloren strijd
Ik ben niet bang tijdens de laatste gang
Jij loopt niet weg, jij kijkt mij aan
Je noemt me bij de liefste naam 
en houdt mij stevig vast
 
Vandaag voor het laatst 
groet ik je met mijn hondenstaart... 
Wat jij liet doen deed jij voor mij
Je hebt me nog meer pijn bespaard, 
voor zinloos lijden mij bewaard
Een zwaar besluit.. nee huil nu niet
Een wijs besluit dat werd gegrond
op een oud en uniek verbond
Jij bent mijn baas en ik jouw hond

Gadsamme Karin, ik ken het gedicht al een poos maar zit nu weer te janken in de bank...

Gast, ik wil je heel veel sterkte wensen met de beslissing!

Het is gewoon heel moeilijk om te beslissen om je hond te laten inslapen.
Ik heb het tot nu toe 3 keer moeten doen, hond van 19, 14 en 13,5 jaar en je denkt en je denkt, wanneer is het 'het moment'.

Ik moet wel zeggen dat ik zo'n beslissing sneller neem dan veel andere mensen, als ik soms lees hoe ver mensen soms gaan met hun hond, heb ik zoiets van, nee, dit hoeft niet voor mij.

Afscheid nemen is rot, maar of dat nu morgen of binnen 2 weken is, het doet evenveel pijn denk ik dan, maar de hond verdient het gewoon om op een hondwaardige manier te gaan.

Hier ook een oudje. Een Westy van 15 ze is wel wat verschillend van jouw hond. Ze is nog heel levenslustig, weet alles goed. Loopt ondanks haar staar niet zomaar tegen voorwerpen op. Hoort alleen al tijden niets meer. Is na haar ongeluk 2 jaar geleden en het lange revalideren niet meer 100% zindelijk. Omdat ze toen niet anders kon dan alles in huis doen... en we krijgen het haar niet zomaar mee bijgeleerd omdat ze zowat 100% doof is.  Ze wil dolgraag mee maar sjokt al snel achter me aan omdat het allemaal toch wat te snel gaat. Ze heeft geen pijn, jankt nooit s'nachts ofzo..

Heeft nu continue allerlei kwaaltjes, oorontstekingen, haar baarmoeder rommelt vaak, wat we heel scherp in de gaten moeten houden. Ze zakt wel eens door haar pootjes heen op een gladde vloer. Je trekt haar sneller uit haar evenwicht dan vroeger als ze mee moet komen aan de riem. Veel momenten blijft ze je verbazen over wat ze nog kan en doet op haar leeftijd. Maar het is een echt oud frutseltje.. volgens de DA klinken haar hart en longen telkens nog heel goed en is ze verder nog goed gezond. Zolang dat ze blijft.. en anders tja. Dan toch een pijnlijke beslissing... Ik hoop dat ze tijdens één van haar dromen een keer overlijdt mocht de tijd daar zijn. Maarja..helaas kun je dat niet kiezen. Natuurlijk zijn we nog steeds dolblij met haar, en ze is een klein hondje dus makkelijk op te pakken als het even niet meer gaat. Bij grote honden is dat toch lastiger..

Wij hadden precies hetzelfde. Die van mij had ook staar en liep overal tegen aan, gleed weg en viel om. Heel zielig eigenlijk maar we konden het niet over ons hart krijgen om haar er voor in te laten slapen. Ze plaste/poepte dagelijks in huis, zelfs voor onze neus deed ze het! Niet dat zij er wat aan kon doen want ze was zo dement als wat. Ook hield ze ons nachtenlang wakker, ze wou op het laatst niet meer goed slapen s'nachts.Het gaat alleen maar erger worden, beter word het niet meer omdat ze al zo oud is. Die van mij is 17,5 geworden en makkelijk is het niet om zon oude hond te hebben, we hebben heel veel werk met haar gehad. Beslissing om haar in te laten slapen maakten we pas toen ze heel snel achteruit ging..ze kreeg dagelijks toevallen/aanvallen. Anders had ze er waarschijnlijk nog wel gelopen. Die beslissing maken is zó moeilijk!  Geniet nog lekker van haar.

Ik maak nu ook hetzelfde mee. Ik kan alleen zeggen, ga gewoon naar de da. Laat ze een check up doen. Als dat nog goed is zou ik ze nog lekker laten genieten.
Mijn ouwetje wordt ook 16 en heeft ouderdoms mankementjes maar op wat vetbulten na helemaal goed. Wel zwalkt ze af en toe maar dan gaan we wat langzamer. Ook heel af en toe moeite met opstaan, maar alles doet ze nog ,alleen op de oude hondjes manier.
Ik hoop dat lang kan/mag genieten van je maatje. En....moest het tijd zijn zou ik er de tijd voor nemen om je voor te bereiden. Het is echt geen leuk onderwerp,zelf spookt t ook in mijn hoofd. Maar dat ze al zo oud is wil ook wat zeggen. Hoop niet dat dit stom overkomt hoor.
Hoe dan ook sterkte en succes. En een dikke knuffel voor de hond

Hier een Jack russel van ruim 17 jaar eet nog rent nog maar slaapt ook veel.Dus denk er nog niet aan of wel misschien maar wanneer het zover is dan laat ik hem ook daadwerkelijk los ......zeg ik nu. Maar ik begrijp je dilemma en afscheid nemen doet pijn de angst het gemis noem het maar op  Ik wens je sterkte met je beslissing