hoe doen andere mensen dat met een hond op leeftijd

Toen ik nog jonger was hadden wij ook een jack russell van 17. Maar die was echt heel dement anders dan het.oudje wat we nu hebben. Onze jack was enorm dement en wist het allemaal niet meer. 1 keer sprong hij zomaar in onze diepe kelder terwijl ik beneden stond. Geen idee waarom en hij wist het zelf ook niet. Hij had wonder boven wonder niets gebroken. Toen hadden we hem eigenlijk moeten laten gaan maar mn vader kon het niet en wilde het niet. Onze jack kon opzich nog goed lopen hij liep buiten eindeloos rondjes. Binnen sliep hij veel, verder was hij erg.mager. Uiteindelijk hebben we hem buiten moeten vinden. Ik heb het er toen zo vaak over gehad we hadden hem moeten laten gaan maar het was mn vaders hond. Ik heb er nog steeds buikpijn van bij wijze als ik eraan denk. Onze Duitse herder was 15 en kon nog alles maar is een keer in zn slaap heengegaan. Hij had zn ogen dicht en alles. Dat is natuurlijk een mooie dood maar daar kun je beter niet op hopen of wachten. Als je een hond hebt die zo oud en lichamelijk slecht is.

Heel veel complimenten dat jullie je hond gunnen om oud te worden. Veel mensen vinden als het ongemakkelijk wordt voor hun, dat het tijd is. Gelukkig denken jullie daar anders over.

Een hond heeft net als een mens het recht om oud te worden en net als een mens wil het hebben van pijntjes, kwalen en ongemakken, niet meteen zeggen dat je dood wil.

Jullie alleen kunnen inschatten of de hond zijn leven nog wil en als de dag daar is zullen jullie dit waarschijnlijk ook zelf zien. het zal er niet makkelijker om zijn en idd spelen we voor god als we een hond dood laten maken, maar we kunnen hem op die manier hopelijk ook veel ellende besparen.

Geef hem idd zo goed mogelijk pijnbestrijding, want zijn leven moet wel zo aangenaam mogelijk zijn. Al is de medicatie mischien niet zo goed voor de lengte van zijn leven, wat er nu toe doet is kwaliteit, immers lengte heeft hij al.

Ga na wat voor hem belangrijk is, waar hij van geniet, en als je ziet dat hij dat niet meer kan, niet meer wil, kijk hem in de ogen en probeer te voelen wat die zeggen.
Ik ben er vaak bang voor gweest en nog. Het si helaas niet altijd duidelijk geweest in de hond, maar vaak was het ook wel duidelijk: een hond die niet meer echt mee wil, niet meer wil eten enz. een lichaam dat gewoon niet meer kan.... helaas moeten we afscheid nemen. Maar de plek in ons hart zullen ze altijd hebben.

Ik wens jullie heel veel sterkte en wanneer ook, jullie hebben het goed gedaan! Jullie hebben hem zijn oude dag gegund, jullie hebben hem verzorgd, zelfs met zijn ongemakken. Dus jullie zijn niet te vroeg geweest.

Hier ook zo'n oude tut van bijna 15.
Een tut is ze echt zo sloom buiten en lekker voor je voeten lopen en ineens voor je voeten stil staan maar oh wat zal ik dat missen als ze er niet meer is.

Ze ziet ook steeds slechter, trap lopen soms roets naar boven maar vaak langzaam, gaan zitten nou dat kost tijd en moeite maar vandaag bij de DA geweest ze heeft geen pijn dus dat is al heel wat.

Het zijn hondjes van de dag en hoop dat ze voorlopig nog mee hobbelt maar als het haar tijd is dan is het goed, liefst in der slaap, vervelend je kan geen afscheid nemen maar een rot beslissing hoef je dan niet te maken ook al maak je die in belang van hondje als het eenmaal zo ver zou zijn om wat voor reden dan ook.

Meestal kan je die beslissing wel nemen als je er echt zelf klaar voor bent natuurlijk wel zo alles in belang van hondje en niet je eigen verdriet zeg maar.

Dan moet je ook nog als je moet laten inslapen ook de DA mee hebben want die zijn ook aardig van het rekken.

Al met al heel veel sterkte als je de beslissing moet maken heb het er met de DA over als dat er een is waar je goed mee kan praten kom je vaak al een heel eind.

wat een onzettend mooie en lieve reactie,s , het is fijn dat zoveel mensen het dilemma begrijpen, het doet ons echt goed!! samen kijken we er naar en praten we er over, dat is ook al een stukje verwerking, we hebben al zitten huilen , zijn nog steeds aan het twijfelen, en gaan binnenkort met de dierenarts in overleg. en genieten in de tussentijd heel bewust en proberen ook echt te voelen en luisteren naar onze hond, ik denk dat het een heel proces is .... en dat dit  en al jullie lieve , herkenbare reactie,s ons heel erg steunen, dank jullie wel
baasje van een superlieve oude hond

Moest gisteren nog even aan dit topic denken toen een collega weer stilletjes ergens achterin het magazijn z'n natte ogen probeerde droog te krijgen voor dat ik het zag.

Z'n ouders hadden de hond in laten slapen(Golden van 13 jaar).
Hij woont al meer dan 8 jaar niet meer bij z'n ouders, en schrok eigenlijk van de impact die het op hem had..
Hij  begreep , ondanks dat hij de hond mischien 1 keer in de week zag, dat de band die hij het het beestje had gekregen in die eerste 5 jaar nog steeds aanwezig was.

Tja, daar sta je dan als 2 volwassen mannen..!!

Met dan ook weer wat collega's om je heen die echt geen enkel benul hebben over dät "hondengedoe"."Het is toch maar een dier".

Nogmaals sterkte, en luister naar de hond..
En je mag ons hier altijd lastig vallen..

Ga uit van je gevoel en wat je ziet lijkt me. Blik in de ogen, of de hond wil eten, vrolijk is. Ik heb toen ook weken zitten tobben en had het zo moeilijk. Sliep er niet van kon niet eten. Dacht er alleen maar aan. En op een gegeven moment zie je iets dat je het weet. Tarim was duidelijk die kroop steeds weg onder de struiken. Dat was duidelijk maar moeilijk te accepteren.
Zag bij onze Asia bijvoorbeeld dat ze achter op het terras ging liggen 's avonds in het donker wat ze anders niet deed. Voelde als nog even van de tuin genieten, afscheid nemen. Ze ging dan tegenover ons liggen ons steeds in de ogen lief aankijken also ze je nog even opzoog in haar gedachten, hoe je er uit ziet. En nog meer van dat soort dingen leek ze afscheid te nemen. Bij Fang zag ik zo'n wanhopige blik in 1 keer. Toen wist ik hij heeft echt nog pijn ondanks zoveel pijnstillers. Toen was het tijd :-(

Met een hond die ons al zoveel liefde en plezier heeft gegeven, die ons zo menselijk in zijn dierzijn na staat...daar zijn we zo klein in als dat 'einde' er toch aankomt....
Je wil nog helpen, steunen, voedingen mixen, superlekkere en gezonde dingen maken....alles wat hem goed doet.

En ondertussen wordt het lijfje ouder, dat soepele warme hondenlijf takelt voor je ogen verder af.
Spieren worden stram, artrose doet pijn, opstaan...
Je ziet alles; de kleine dingen die niet meer gaan, en ook toch nog; een kleine kwispel van een staart, het kopje omhoog als je binnenkomt. Vertrouwen ....

Met de middelen die we hebben, doen we zo lang mogelijk verder, een opflakkering, een goede dag, tot je op een gegeven moment echt de confrontatie hebt van je eigen gevoelens en die van je hond.

Een stilzwijgende overeenkomst....het is goed geweest, geen sorry meer, geen beste behandeling meer...gewoon waardig laten gaan, zoals je hond het ook zou willen.

Wij zijn van de wereld op dat moment, en de pijn blijft lang scherp....daar staat voor niemand een termijn op.

Ik wil jullie veel sterkte wensen, hier een hele hoop begrijpende zielen...

ik heb het niet meegemaakten sorry als ik niet zo medelevend klink (vreemd genoeg raakt het me niet zo als andere dieren worden ingeslapen; tenzij de mijne)
olly is nog maar 4 jaar en ik weet zeker dat hij jouw honds leeftijd ook zal bereiken

en ik weet dat een band tussen hond en mens zo ontzettend sterk is. Het is een gezinslid die een spuitje moet krijgen

ik zou toch voor de DA gaan
hij kan vastleggen of hij geëuthanaseerd word of misschien heeft hij een andere tip

maar als ik het zo lees: hij heeft pijn en kan nauwelijks meer wat 
hij heeft ook problemen met coördinatie (botst tegen dingen op)

en 16 is al een hele leeftijd en jah... wat wil je... dat hij nog een jaartje (misschien langer, weet ik niet) met deze problemen aanloopt, of dat hij geen pijn meer heeft.
en ik snap je dilemma, echt zeker wel! 
maar ik denk dat je toch een bezoekje moet gaan brengen... maar misschien heeft hij ook een beter middeltje om de pijn/problemen te verzachten! die kans is er ook wel, dan kan je hond langer mee en heeft minder last van zijn problemen

ik ben dan zoal geen dierenarts, dus weet niet of er betere middeltjes zijn... maar je weet maar nooit

Heel herkenbaar....het proces  Eigenlijk ben je al bezig met afscheid nemen, alleen wanneer DE dag is weet niemand. Ook je dierenarts niet. Er is een dag dat je zelf ziet, nu kan het niet meer, echt waar vertrouw erop.
Laat je zeker niet door wie ook iets aanpraten. Jullie kennen je hond het beste.
Ik wens jullie veel sterkte , en stiekem hoop ik dat je nog een super tijd met hem hebt.

Mijn Flos is 17 jaar mogen worden! Hij is het laatste half jaar van zijn leven echt achteruit gegaan. Hij hoorde nog nauwelijks iets en zijn zicht werd ook minder. Verder was hij stijf op zijn achterpoten door artrose, waar hij overigens pijnstillers voor kreeg. Flos was altijd vrolijk en had altijd een enorme will to please! Alleen dat laatste half jaar snapte hij niet alles meer...Hij veranderde en werd onzeker! Binnen plassen en zo heeft hij nooit gedaan, maar hij had op een gegeven moment moeite met alleen zijn en begon dan soms enorm te janken. Hij mocht altijd bij ons boven slapen en lieten hem dan ook vaak lekker daar uitslapen! Je merkt van zelf wanneer het echt niet meer gaat....Kijk goed naar de signalen van je oude hondje. Ook al wil je die signalen soms helemaal niet zien...Ik weet dat ik op straat wel eens de reactie kreeg, "goh hij is nu wel erg oud of niet? Hij loopt zo stijf". Maar zelf zag ik dat niet eens! Ik dacht dat het wel mee viel! Maar goed....Flos is 17 jaar geworden en ik had er echt vrede mee dat ik hem moest laten gaan! Hij heeft een pracht leven bij ons gehad en wij hebben vanaf zijn 6 weken altijd enorm van hem genoten. Een geweldige kanjer was het! Op een gegeven moment zag ik aan hem dat het genoeg was. Hij verstopte zich achter de bank en keek heel vreemd. Hij is nooit ziek geweest, heeft nooit echt iets gehad, maar op dat moment dat hij achter de bank zat, zag ik de angst in zijn oogjes!! Het einde naderde en ik heb hem dan ook vredig in laten slapen...Enorm verdrietig, maar ik was zo trots en blij dat hij zo lang mijn kanjer mocht zijn! Zo veel mooie herinneringen, die mij kracht gaven om zijn enorme verlies een plek te geven....Vergeten zal ik hem nooit en soms laat ik nog wel eens een traan om hem, maar ik ben echt dankbaar dat hij zo lang bij me mocht zijn.....Heel anders als bij mijn Morris, die maar net 5 jaar mocht worden! Heel veel sterkte de aankomende tijd en let goed op je oudje. Probeer nog zo lang mogelijk te genieten van elkaar!

nog een laatste reactie op dit forum
ons lieve hondje is gister ingeslapen.............. alhoewel we het al weken er overhadden we wel 3 x de afspraak met de dierenarts verzet hebben , is het gister toch gebeurd
maar allemachtig wat ontzettend moeillijk!!! we zijn ontzettend verdrietig , heb niet geslapen ... had ik dan toch moeten wachten? gisterochtend dweilde ik nog een plasje op van de vloer zelfs dat mis je
het kussen is leeg, het huis is leeg... ze liep ook zo zo langzaam wat natuurlijk al wat zegt maar dat maakt zo,n tocht naar de dierenarts extra moeilijk, eergister viel ze nog op haar rug met opstaan zo wankel ging het maar toch..... als we haar nog hadden kunnen houden , als er medicijnen waren waardoor ze nog jaren mee kon? ach jullie kennen het vast wel.... we zijn kapot van verdriet en rationeel weet ik ook wel dat 16 jaar heel oud is , maar zij was ons leven ! niet alleen een onderdeel , het is ons referentie kader, ik heb geen herinneringen zonder hond! en mijn zoon van 10 al helemaal niet, nu ben ik helemaal alleen snikte hij

we moeten het nog beseffen.... laten doordringen (terwijl we toch er al heel lang mee bezig zijn geweest) het was fijn regematig al jullie reactie,s te lezen , wat echt dat hielp/helpt!! en al ken ik jullie niet ik wil jullie toch bedanken voor jullie hulp in dit moeilijke proces, vandaar dit stukje nog
ooit , of dat snel moet of juist niet weet ik niet , komt er een nieuw hondje dat staat vast
maar niemand kan onze lieverd vervangen , absoluut niet!! en zo even de leegte opvullen is niet goed maar oh..... het leven zonder hond is niet leuk!!! maar ja zou er ooit nog een hond zijn die ook zo lief en bijzonder is , ga je niet vergelijken?
we zijn in rouw...
maar echt ik wil dit forum en de lieve reactie,s van iedereen hartelijk bedanken.
baasje van een superlieve oude hond

Karin, wat een mooi gedichtje, ik heb het opgeslagen, wijs verwoord.

Heel veel sterkte met het verlies van jullie maatje!!!!
Tuurlijk is een nieuwe hond nooit vervanging het is toch weer een uniek wezentje met eigen karaktertje en persoonlijkheid
Ik zou wel aanraden eventjes de tijd te nemen om te rouwen.
Als anders een nieuwe hond komt kan hij het verdriet voelen, de zwakkere energie en de leiding willen nemen. Zeker omdat ik voel hoe jullie hond gezinslid voor jullie was en hoe verdrietig jullie zijn. Als je even bekomen bent kun je ook verstandiger besluiten en zien welke nieuwe hond het beste bij jullie past. Nogmaals veel sterkte! Ik persoonlijk geloof er wel in dat je maatje in spirit nog wel bij je is al is het lichaampje op. Al is het maar in je hart. De herinneringen blijven!

Heel veel sterkte met het verlies van je maatje.
En ik weet hoe zwaar het is ,maar als je terug denkt aan al die mooie jaren die je samen bent geweest, ga je vanzelf weer lachen.
Mijn hond is ook al bijna 16 en het spookt regelmatig door mijn hoofd.

heel veel sterkte!
ja ook al weet je dat het moment er aankomt, het maakt de pijn er niet minder op als het uiteindelijk zo ver is
dikke knuffel!

Dit is precies wat ik me had voorgenomen en waar ik me ook aan heb gehouden. Een mooi leven zonder pijn en ongemak. Na de diagnose botkanker wist ik dat het niet lang meer zou duren. Ze wilde nog zo veel maar viel steeds vaker om. Als ze aan de lijn moest omdat er met tennisballen werd gegooid werd ze me een partij pissig. Mevrouw wilde meedoen. Pijn heeft ze denk ik niet veel gehad, ik gaf haar pijnstillers naar behoefte. Amper 2 weken na de diagnose kwam inderdaad het besef dat ik dit niet wilde voor haar. Het was vrijdag en heb een afspraak gemaakt om haar maandag in te laten slapen. Iedereen die haar regelmatig zag was op zondagavond naar het park gekomen om afscheid te nemen. Ze is volgestopt met koekjes en brokjes en mocht achter alle tennisballen aan. Als ze omviel werd ze weer rechtop gezet en ging vrolijk verder. Toen we na afloop naar auto liepen keek ze me intens gelukkig aan.

Ik heb 12 jaar zoveel liefde en plezier van en met haar gehad. Misschien had ik het nog wat weken kunnen rekken maar dan had ze die laatste avond niet meegemaakt. Juist die avond was zo bijzonder. Toen ik haar liet gaan had ik enkel mooie en fijne herinneringen.

Heel veel sterkte.

Vaak zeggen mensen dat je tevreden moet zijn met die mooie leeftijd, maar het is net ook die mooie leeftijd wat het zo moeilijk maakt om afscheid te nemen. je hebt zoveel samen gedeeld, zo'n groot gedeeltje van je leven, je was zo op elkaar ingespeeld en kende elkaar door en door.

Er komt vast op jullie weg weer een hond, en ik ben er zeker van dat het weer zo'n fijne hond wordt. Dat zal hij/zij niet meteen zijn, maar dat was jullie vorige hond ook niet. Maar jeullie hond is ook zo fijn geworden omdat jullie er het juiste in geinvesteerd hebben: tijd, energie en liefde.
Ik weet zeker dat diezelfde investering jullie ook aan jullie nieuwe hond gaan geven en ik ben ervan overtuigd, dat het rendement dan ook weer heel hoog zal zijn.

Een jonge hond is niet meteen zoals je oude, want ook die heeft een ontwikkeling doorgemaakt, had tijd nodig. Geef het een evt. nieuwe hond ook en ik weet zeker dat jullie het samen weer goed gaan hebben.

Geef je oude hond een warme plek in je hart en je nieuwe hond een warme plek in jullie 'mandje' en koester dat je nu het verdriet kan hebben. Immers dit heb je alleen omdat je zoveel liefde van je hond kreeg; een rijk bezit.

Ach wat erg jullie maatje weg.
Ik weet zo goed hoe je je voelt, die twijfel waar ik het al eerder over had ja dat komt zo hard aan maar je zegt zelf al je bent in rouw en dat alles hoor erbij.

Nu komt het verwerken en dat kost gewoon tijd, geef je zelf die tijd ook.

Kan je niet zo met andere mensen er over praten hier op forum is er altijd wel een luisterend oor.

Heel veel sterkte.

Het is echt een super-mooi gedicht Karin, maar helaas heb ik het anders moeten ervaren met mijn lieve Sita. Ze was namelijk doodsbang en erg paniekerig toen het zover was. Elke keer als ik dit gedicht lees schiet ik weer vol, had ZO graag gewild dat het gegaan was zoals het gedicht beschrijft!

Lieve ts, ik wens je heel veel sterkte en vooral heel veel kracht bij deze bijna onmogelijke beslissing!

Balen dat het gedaan is maar wees ook dankbaar voor wat je hond betekende voor jou.
Verdriet is er twijfel is er maar ik en ik denk dat ik voor vele spreek hier dat het goed is.
En die leegte tuurlijk alles moet je weer een plekje geven maar de pijn zal slijten en de mooie herinneringen blijven.

Sterkte

Baasje van een superlieve oude hond....ik wens jullie heel veel sterkte....het gemis is inderdaad niet te onderschatten....

Ik zou het pas doen wanneer de hond écht niet meer wil (of niet meer kan) of veel te veel lijdt. Zo zou ik het ook doen bij mijn menselijke familieleden. Success!

WIJZIG: Sorry, ik las over het berichtje heen dat ze was ingeslapen. Wat lijkt me dat ontzettend zwaar. Gecondoleerd

Onze vorige hond was ook 16 en na lang twijfelen hebben wij hem ook laten inslapen. Achteraf besef je wel dat je je grenzen altijd verlegt en dit niet altijd in het voordeel van de hond. Maar ook wij hebben dit wel gedaan, je houdt immers van het dier.
Wij hebben niet zo lang gewacht om een nieuwe hond aan te schaffen. Maar dit moet ieder voor zichzelf bepalen. denk ik.
Heel veel sterkte in deze moeilijke periode maar blijf de mooie herinneringen koesteren. En je hond heeft een mooi leven gehad met baasjes die van hem hebben gehouden, en dat is al een heel mooi geschenk !

Ik heb nu 3 honden inlaten slapen en de ene is makkelijker dan de andere 
De eerste was pas 5 en achter af gewoon niet goed in der boven kamer voor mijn een super hond ,was moeilijk
toen 4 jaar terug een hondje wat bijna 18 is geworden was onzindelijk aan het worden en dement aan het worden en al 4 jaar doof  daar door heel bang 
Was voor mijn geen probleem ze heeft na dat ik haar uit het asiel haalde op een leeftijd van 6 maanden oud en ik de 5 eigenaar was 
15,5 super mooie en gelukkige jaren gehad  en dan wil ik niet dat een dier moet lijden of zo
mijn jack russel is 14 geworden die zou al ingeslapen worden dat ze 2,5 jaar was ook zij heeft nog 1,5 super mooie jaren gehad ook zij werdt dement en had staar en doofheid waar door ze angstig werdt  en snacht ging lopen door huis en als ik er naar buiten liet dacht ze dat het al ochtend was 
nu heb ik nog een collie mix die op haar eind begint te komen ,ik heb haar 13 jaar ze was volwassen dat ik haar mee nam 
IK vind juist het mooie aan dieren dat we die niet hoeven te laten lijden zo als er veel mensen wel moeten

Wij hebben een labrador, Senna, zij is nu 14 jaar en 7 maanden oud. Ook zij vertoont al enige tijd ouderdomskwaaltjes en heeft al een paar jaar artrose. Daarvoor krijgt ze speciaal voer en pijnmedicatie (Novacam).
De laatste week komt het steeds meer voor dat ze haar plas niet meer op kan houden en dan in de berging plast. Ik probeer haar zoveel mogelijk uit te laten maar soms gebeurt er toch nog een ongelukje. Door de artrose gaat ze ook steeds slechter lopen en volgens mij krijgt ze steeds meer pijn en helpt de Novacam niet echt goed meer. Weet iemand een andere (sterkere) pijnstiller?
Groetjes, Arlette.

Onze oudjes hadden ook moeite om hun plas op te houden.
Soms ook problemen met de ontlasting, nu krijgen zij om de 5 weken een anabole injectie, deze werkt super op de sluitspieren.
Ik heb gemerkt dat onze oudjes zich daardoor weer veel prettiger voelen, want ook zij vinden het erg als ze de boel laten lopen.
Ook verstevigd het de spieren, waardoor ze minder last van de artrose hebben, de spieren vangen dan meer op en zo krijgen de versleten gewrichten minder klappen en hebben ze ook minder pijn en zijn ze minder stram!

hallo ,
ik snap je heel erg goed want het is echt een vervelende situatie.
ik had een herder van 9jaar oud. hij liet ook nooit iets merken of die pijn had, hij werd wel slomer maar merkte verder niks aan der. eenmaal bij de DA aangekomen bleek het dat ze heel veel pijn moest hebben . ze had overal in der buik kanker zitten, en ze had nooit wat laten merken. ik voel me heel schuldig dat ik dit niet door gehad heb.  ze piepte weleens in der slaap maar verder had ik niks door. ik wens je heel veel sterkte met alles! overleg het met je DA en ik hoop dat je de juiste beslissing kunt nemen!