Amerikaanse Stafford en kind

Tja dat sommige niet sporen,en daarna zeggen dat iedereen normaal moet doen.
Volgens mij mis ik iets.
Gr Piet

@ claudia vind het erg vervelend om te horen dat i.d.d ander denkende mensen niet sporen...

Hier nòg een die niet spoort.

Ik persoonlijk vind dat als TS onzeker blijft tegenover zijn hond (met of zonder GT), het beter is om een ander baasje te zoeken.
Je blijft het dier dan toch met argusogen bekijken en dat verdiend de hond niet, bovendien creëer je dan dàt waar je bang voor bent.

De hond kan dan beter opnieuw beginnen bij een baas die nog niet op die manier bevooroordeeld is.

Ik denk eerder dat je kind iets gemeens bij je hond gedaan heeft.
Honden worden niet voor niets zo.
Ik zou is een webcam hangen bij je kind en de hond, om te zien wat er dan gebeurd.

Je bent ten alle tijde bij hond en kind. Dan is een webcam overbodig..

@ sem, kinderen zijn niet gemeen op die leeftijd ( 15 maanden ) kinderen worden ook niet gemeen geboren, kinderen van die leeftijd hebben helemaal geen benul wat het woordje gemeen inhoudt, wel moet je je kinderen respect bijbrengen voor een levend wezen, maar dat geldt voor alle leeftijden.

Haha wat kinderachtig  Maargoed heb het over de uitspraken van Peter op pagina 2 waar ook een rode pijl voor staat.
Dus niet gelijk allemaal je zo aangesproken voelen en laten we het "een keer" gezellig houden! 
Maar ik denk dat de TS niet meer terug komt!

Och. misschien is TS zelf herplaatst....

Een kind kan wel aan het oor hebben getrokken of aan de staart.. waarvan de hond is geschrokken. Denk dat ze dat bedoel met gemeen. Dat is natuurlijk ook gemeen. Alleen heeft een kind van die leeftijd dat besef niet.

Mijn jongste kon er ook wat van. Zat ze bij me opschoot en pakte ze met die kleine vingertjes met vlijmscherpe nageltjes je neus of onderlip, en dan flink knijpen. Ze zijn gewoon nog zo grijperig en graaierig als baby/peuter.Doe dat een keer op het puntje van een hondenneus en het zal absoluut goed zeer gedaan hebben.

Ook maken kleine kindertjes van die leeftijd vaak heel erg van die ''kiergeluidjes'' zoals wij dat altijd noemen.
Van die onverwachte harde gilletjes en kreetjes met veel armgezwaai erbij. 
De ouders onder ons zullen dat w.s herkennen.
Een genot om je kind zo te zien, maar je merkt dat honden over het algemeen er niet zo goed raad mee weten. Ze begrijpen dat mini wezentje gewoon niet goed en dat kan wantrouwen doen groeien.

Ts, als je nog mee leest. Misschien kun je eens nagaan of de hond vaak oogcontact met jou zocht wanneer hij 'vreemd' op je zoontje reageerde?
Ik merk dit bij mijn honden heel sterk. Horen ze een hard geluid of geeft mijn jongste een harde gil (al is het maar tijdens het spelen) dan zie ik die koppen al mijn kant opdraaien. 

Dat is een prachtig gebaar van de hond en hoe kort de blik misschien ook duurt er zit een grote vraagzin in  ''is dit okay?'' of.. ''dit wil ik niet, doe je er iets aan?'' 

Ik hoop dat je nog iets wil melden hier.

Jaa klopt dat bedoel ik ook!
En een webcam hangen dan kan je altijd terug zien of er wat gebeurd is!
Want volgens mij kijk je niet elk seconde naar je kind, en kunnen er veel dingen geburen dat je niet ziet!
Misschien heeft het kind wel met een vork, of potlood in de hond zitten prikken.
Als je het niet ziet, weet je het ook niet.
Kind is niet gemeen begonnen, maar weet dat kind veel op die leeftijd dat je geen rare dingen moet doen bij een hond.
Een hond reageerd niet voor niets zo, er moet wat gebeurd zijn!
Veel mensen gooien de schuld maar op de hond.. Terwijl juist een kind iets gedaan zou kunnen hebben!

Dan is het al te laat en vind dit dan ook onverantwoord gewoon geen hond bij een kind alleen laten,kan er ook niks mis lopen.
Een webcam gaan nodig hebben om je kind in het oog te gaan houden lijkt me niet echt opvoedkundig.
Veel mensen gooien de schuld op de hond of kind maar eigenlijk is gewoon de schuld van de volwassene die enige schuld treft als er iets gebeurd

Ik vraag me af of er uberhaupt een schuldige aan te wijzen is.Meestal heeft niemand, zowel hond, kind en baas verkeerde intenties maar loopt een situatie gewoon door een opeenstapeling van gebeurtenissen fout. 
Gebeurtenissen die de baas dan inderdaad wel vaak te licht heeft opgevat, verkeerd begrepen of het gewoonweg niet heeft doorgehad.
Ik raad ook altijd sterk aan om scholing met een hond te volgen, zeker wanneer je naast je hond ook nog kinderen hebt. Hoewel je op een trainingsveld geen thuissituatie kunt schetsen, kun je wel enorm veel signalen leren zien en herkennen. Voor mij persoonlijk was het een openbaring waar ik nog altijd profijt van heb.
Jammer dat zo velen het nog altijd als hobby bezigheid beschouwen. Met mijn eerste hond Beau heb ik nooit iets van cursus of scholing gedaan (vond mijn ex onzin) Pas nu ik met mijn huidige honden dit 'wel' heb gedaan (met Rocky zelfs 5 cursussen) realiseer ik me pas hoe ontzettend coulant en lief Beau naar me is geweest.... wat ik heb het flink verkeerd gedaan, heb veel van hem verkeerd begrepen of niet eens gezien. We hadden heus een fijne band samen, maar deze hond heeft me veel meer willen vertellen dan ik ooit van hem verstaan hem, echt zo zonde!

Als ik lees wat er eigenlijk aan de hand is, dan lees ik het volgende:
- De hond gaat goed met oudere kinderen
- Bij het jongste kind kijkt de hond 'raar', probeert het te ontwijken en zijn haren gaan soms overeind.

Mijn conclusie is dan: de hond is van het kind geschrokken of is in ieder geval een stukje vertrouwen ergens kwijt geraakt. Dat kan.
Veiligheid voor alles. Als je het als vader/moeder/eigenaar even niet meer vertrouwt en je weet niet hoe je het moet oplossen dan gaat of de hond of het kind even uit logeren. Dat het de hond betreft, lijkt me best logisch

Maar dan kun je verder gaan kijken naar een structurele oplossing. Want er kan heel goed gewerkt worden aan 'raar kijken', het kind uit de weg gaan zegt in ieder geval dat de hond geen confrontatie aan wil gaan (=goed) en dat de haren overeind gaan staan zegt dat de hond het spannend vindt.
Daar kun je wat mee. Zelf zou ik niet teveel proberen maar er een trainer/gt  in betrekken.
Maar dan moet je het probleem durven en willen oplossen, vooral durven. Als je zelf angstig bent, breng je dat onmiddelijk over op de hond, die het dan ook niet meer vertrouwd.

Biko is naar mij gekomen toen hij drie was. Hij woonde sinds pup bij een gezin met kleine kinderen, maar Biko tolereerde geen kinderen in zijn mand en drijven op kinderen die kwamen spelen, was een heel leuk spel. Plus dat hij een aardige persoonlijke zone heeft en een aardige 'regelneef' is. Kinderen hebben zich in zijn ogen als pups netjes te gedragen. Met name rustig
Ik had geen kinderen. Toen kreeg ik een nichtje, twee kids en sinds een paar weken nog een nichtje. Het heeft veel werk gekost, zeker bij mijn eerste nichtje, want Biko vertrouwde kinderen voor geen meter. Zijn vorige eigenaren vonden dat kinderen alles/veel moeten kunnen bij een hond. Ik vind van niet.
Een hond is een dier wat met respect behandeld hoort te worden, niet als springkussen, niet als knuffel, niet als speelgoed. Biko en ik hebben veel geoefend en hij is dol op mijn nichtje en onze eigen kids. Nog let ik goed op. Maar hij heeft zijn vertrouwen terug.
Dat kan dus! Maar je moet het willen en aandurven.