Uit medelijden adopteren

Een dier in huis nemen enkel uit medelijden doe ik denk ik niet. Wel heb ik enkel herplaatsers, ook een zieligert volgens anderen dan. Ik vind haar niet zielig, ze heeft het nu goed maar wel dankzij mij. Dat is het denk ik ook met de "zielige" dieren, als dat het juiste woord al is...je kan iets goeds doen en daardoor voel je jezelf weer goed. Zeker als je nog wat extra aandacht in het beestje moet stoppen door een achterstand is het extra bevredigend als het allemaal lukt. Ook denk ik dat een dier wat het niet zo best heeft gehad extra dankbaar is en ook krijg je alles dubbel en dwars weer terug.

Hoewel ik ooit nog graag een pup zou willen zal het daarbij toch heel anders zijn. Een pup word speciaal voor jouw "gemaakt", die neem je dan ook alleen in huis voor jezelf, niet om ook iets goeds te doen. De wereld van een dier te redden.

Nouja...medelijden.?

Onze Asielzoekrt hebben we echt heel doelbewust gekozen...
Moest absoluut een kruising zijn van dit en dat ras ..reu, leeftijd was ook goed...
Maar op het moment dat die zwarte beer daar in het asiel naar ons toe kwam gerend vanuit de lange gang...(met een overzorgster glijdend achter hem aan)
1 bonk energie....grote haarbal....
Ik , en ook zeker de verzorgers hadden al snel in de gaten dat dit absoluut geen hond zou worden voor een nieuwbouwwijkje...
Hij paste dus perfect in ons plaatje....En....*snif* het idee dat als wij hem niet mee zouden nemen...hij daar nog een hele tijd gezeten had.??
Dan hebben we mischien euhmm....toch voor een gedeelte uit medelijden gehandelt..

Mijn huidige honden heb ik niet aangeschaft omdat ik graag een nieuwe hond wilde. Ik was bij beide niet op zoek naar een nieuwe hond. Ze zijn beide bij toeval op mijn pad gekomen. Toen Flos in 2011 op 17 jarige leeftijd overleed, bleef Morris alleen achter. Morris was toen 3 jaar. Ik was in de tijd dat Flos nog leefde wel vaker aan het kijken om er voor Morris een maatje bij te kopen, omdat hij niets aan oude Flos had. Mijn voorkeur ging naar een herplaatser, maar via de rasvereniging was er nooit een herplaatser beschikbaar. Heel gek, 2 dagen na de dood van Flos keek ik toevallig bij de rasvereniging en daar stond Lotje! Een teefje van net 1 jaar oud. We waren enorm verdrietig om het verlies van Flos, maar iets in mij zei dat we voor Lotje moesten gaan en zo is zij dus plotseling in ons leven gekomen. Samen met Morris vormde ze een prachtig koppeltje! Tot Morris dus ziek werd en op 5 jarige leeftijd overleed. We hadden toen besloten om het bij Lotje te laten. Te bang om het nog eens mee te maken om zo met een hond te moeten dokteren...en 1 hond is toch soms wel wat makkelijker. Vooral Lotje, want zij is erg makkelijk. Tja en dan krijg je 2 maanden later een berichtje van een andere eigenaar van een foxterriër. Een fokker zocht voor 2 honden van 6 maanden een adres. Ze zouden ingezet worden voor de fok, maar een reutje uit hetzelfde nest (de hond van die mensen waar ik de mail van kreeg) had een afwijking aan de tenen, waardoor de fokker toch besloot om er niet mee verder te gaan....Tja dan slaat de twijfel weer toe. 2 honden is toch weer zo veel leuker en we hebben de ruimte om 1 van die 2 honden een goude mandje te geven en zo is Kwibus dus op een leeftijd van 6 maanden in ons leven gekomen. Ik zeg nu steeds vaker dat deze 2 niet zonder reden op ons pad gekomen zijn. Ze passen perfect bij elkaar en in Kwibus zie ik een mengelmoes van al mijn overleden kanjers! Lotje lijkt het meeste op Flos. Je moet er in geloven, maar het lijkt wel dat Flos er voor gezorgd heeft dat ze na zijn overlijden op die site kwam.

Geen hond, wel kat. Maar met toeval. We zagen een advertentie op marktplaats. mooie lapjes katten. Dachten we. Ja, we wouden wel 2 kittens. Gelijk gebeld, afspraak gemaakt. Ze zagen er op de foto goed uit. Maar toen we er aankwamen wisten we wel beter.. Iemand van 21. Al 2 kinderen. Groote stapel afval in de keuken. De vaat was al 3 dagen niet gedaan. De twee katten onder de vieze bank. Die ik dus moest pakken. Op de grond. Met een stof allergie. Dat is feest.

Maar het zijn nu wel prachtige katten. Wegen 5 kilo. En zijn niet te dik. Ze zijn gewoon mega!

baylee is bij mij gekomen door een impuls actie van mij vriend. hij zag haar op mp staan . en verdronk in haar blik . hoe ze was toen hij haar ophaalde deed zijn hart breken. ze was zo een schichtig klein pupje. scheet alles onder van de angst . 9 en een halve week was ze . eerst weg bij haar broertjes en zusjes. heeft ze  een lel gehad tegen haar koppie omdat ze aan de salontafel had zitten knagen bij de vreemde mensen . en toen na anderhalve week ging ze weer verhuizen en kwam ze bij mij terecht .
ondanks dat ik in haar paspoort las dat ze bij een broodfokker vandaan kwam heb ik haar in mijn armen gesloten en haar een warm thuis gegegeven . ze knaagt nergens meer aan .ze is bang voor straf door de klap die die vent haar gegeven heeft. ze is goed zindelijk.ze is stil als ze alleen is, ze is vrolijk als ze voor de step mag en als we gaan wandelen . leeft zich uit aan het water. ze loopt alleen weg in het bos en op losloop veldjes. dat is haar enige min puntje voor de rest een schat van een beest.

Leuk dat iedereen echt een verhaaltje neerzet!

Wij hebben inderdaad ook allemaal herplaatsers, zelfs de meeste vissen komen uit de vissenopvang. Op drie goudvissen na die voor de deur waren neer gezet met een briefje erbij dat de kleinzoon van mevrouw allergisch was voor visvoer en ze vanuit buiten ons mooie aquarium had gezien waar ze dus vast wel bij konden. (Serieus HOE bizar)
Een van onze katten (een heilige birmaan) hebben wij gevonden via marktplaats.
En na het kijken zouden we hem een week later ophalen.
Toen we binnenkwamen, liepen we echt tegen een muur van amoniaklucht aan, BAH.
Hij was niet eens meer wit, maar geel...geen bank om op te zitten...vol met poep en urine...
Gordijnen en ramen potdicht en GEEN kattenbak..
Ik ben dus gelijk geld gaan halen en we hebben hem gelijk meegenomen.
Want ik kon de gedachte niet aan dat hij er anders nog een week zou zitten!

Dat hebben wij gedaan, maar dan niet met Perdie maar met onze kat! Toen we in het asiel aankwamen waren we eigenlijk op zoek naar een kitten of een witte kat. Maar toen zagen we Jules; hij had slechts één oog en was helemaal kaal geschoren. En hij was ook de enige kat die met zijn pootje aan de tralies stond voor aandacht. Toen we vroegen hoe het met hem zat zeiden de mensen van het asiel dat helaas niemand hem zou willen... Ja dan hebben wij hem genomen, deels uit medelijden maar hij was ook zo ontzettend lief! Nog geen spijt van gehad

We waren al een tijdje op zoek naar een hond, onze golden retriever was inmiddels 7 jaar geleden overleden en we hadden het een plekje gegeven, maar ja van uitstel komt afstel, tot een vriendin in tranen belde. Haar buren hadden een flatcoated retriever die wegmoest, of wij hem een plekje wilden geven anders kreeg hij waarschijnlijk een spuitje. Na familie overleg is unaniem besloten dat hij dan maar bij ons moest komen, zo gezegd zo gedaan.  Ik zat inmiddels thuis en vond dat Yoran wel een vriend (innnetje) verdiende, zo vonden we op Mp Rixt, mijn man was meteen verkocht en heeft hemel en aarde bewogen maar ze kwam dus bij ons wonen.  Mijn vriendin komt regelmatig langs en zegt dat ze ons erg dankbaar is dat wij Yoran opgevangen hebben, en daarnaast vindt ze hem er veranderd ten goede.

vind het super goed dat er baasjes zijn die het doen! maar zelf doe ik dat 'denk ik' niet zo snel
wil liever een pup en gekozen ras..

angela, sky