Laatste dagen

Hallo Ursula

Wat zijn 3 weken,helemaal niets.
En zeker niet in verhouding tot hoe lang je bij elkaar bent geweest.Het zou raar zijn hoor als alles nu al weer vergeten was.
Verdriet kent geen tijd en het doet gewoon pijn.
Je had het fijn samen en nu is er ineens geen samen meer.

Ik kan mijn nog herinneren,dat ik na het overlijden van één van mijn honden ik de eerste weken geen hond meer van hetzelfde ras kon zien en zeker niet aaien.
En dat ik 3 jaar nadat ze was overleden,op een camping een boek zat te lezen en er een camper stopte en er 3 van haar ras uitsprongen.
En zonder dat ik het door had de tranen over mijn wangen stroomden.

Natuurlijk ben ik er niet elke dag mee bezig en was er al lang weer een nieuwe kameraad,en inmiddels al weer een andere,maar vergeten doe je ze nooit en er blijven van die momenten dat  je zomaar ineens je denkt ach ........

Sterkte

Wat kan ik me je gevoel goed doen indenken..
Heb gelukkig nog niet zelf voor die beslissing gestaan.
Maar de tranen kwamen in mn ogen na het lezen van alles wat je schreef/typte.
Ik kan me er zo in inleven en wat een rottijd is het waar je nu in zitten...

Kan niet veel zeggen maar wens jullie veel kracht en sterkte toe de komende tijd want idd 3 weekjes is maar kort..

Goed dat je nog eens van je laat horen. Ik hoop dat jullie een beetje een steun voor elkaar kunnen zijn. Niet iedereen gaat op dezelfde manier om met z'n verdriet. Maar jullie weten allebei wat jullie nu missen.

Achteraf merk je pas goed hoezeer zo'n hond aanwezig is in je leven... Hoe anders het is als hij er niet meer is. Dat gemis gaat nooit over. Toch zul je een manier moeten vinden om ermee om te gaan. Je kunt niet blijven steken in je verdriet. Het lost niets op en je kunt je dan ook gaan afvragen of je ook wel iets geleerd hebt van je maatje.

Wat we net van hen kunnen leren is leven in het "nu". Niet voortdurend zitten jammeren over het verleden en niet bang zijn voor wat de toekomst nog brengt. Als Jengo lekker gegeten had was hij tevreden. Als jullie reageerden op zijn enthousiasme was hij vrolijk. En omgekeerd... Als jullie vrolijk waren was hij gelukkig. Hij zat zich dan niet af te vragen of hijzelf of jullie er volgende kerst nog wel zouden zijn. Het was "nu" goed en dat was belangrijk.

Net zoals Eurasier Jongen zegt zullen de tranen nog regelmatig vloeien en zul je je er nooit echt bij neer kunnen leggen dat Jengo niet meer bij jullie is. Maar denk ook aan wat je van hem leerde : genieten van het moment. Vrolijk zijn omdat de ander er is, gelukkig zijn als die je aandacht geeft, genieten van iets lekkers, van een uitje of een spelletje...

Als je terugdenkt aan Jengo en je stelt je even voor dat hij jullie ziet... Wat denk je dan dat je hondje zou willen zien ? Mensen die doodongelukkig zijn omdat hij ooit hun hondje was ? Of zijn lieve maatjes die mooie herinneringen aan hem hebben... herinneringen waardoor ze behalve het gemis ook nog veel vreugde hebben in hun verdere leven ? Ik denk dat het dat laatste zou zijn.

Ook ik voel met jullie mee want ken die periode waarin alles onwerkelijk en stuk lijkt na het verlies, maar ik wens jullie ook toe dat je weer zult kunnen genieten van het "nu".

Groetjes.

Dat verdriet is echt niet op 'een twee drie...weg'.Dat duurt lang (al naargelang de relatie; niet iedereen heeft dezelfde band met zijn huisdier;  in ons geval mag je ervan uitgaan dat we dit verdriet waar jij nu midden inzit, perfect kennen)

Zoals je het beschrijft, is het duidelijk dat jullie een bijzondere relatie hadden, regelmaat, samen herkend worden; zagen mensen jou, dan zagen ze ook je hond....ik ken de relatie..

En weet je, heb je verdriet, daar is niks mis mee. Wel is het verdriet voor de naaste omgeving moeilijk te plaatsen.(een zegen dat er fora bestaan; daar kom je gelijkgestemden tegen)

Ik heb voor mezelf een grote foto van Wodan afgedrukt en ingekaderd in de keuken gezet. Hij is dan toch een beetje bij me...

sterkte

Dit topic is me ontgaan,maar ik wil je toch bij deze nog heel veel sterkte wensen met het verlies van je lieverd.