Een bedankje

Lieve, lieve mensen,

hardstikke bedankt voor jullie lieve persoonlijke woorden imv dat Lizzie een jaar geleden overleden is.
Elk woord wat jullie hebben geschreven heeft me geraakt in natuurlijk positieve zin.
Het is een rotdag geweest, veel herinneringen opgehaald, we zijn bij haar plekje geweest waar Lizzie is verstooid en dat deed mij/ons goed.






War mijn gedachte ook heel sterk was die dag, hoe was het gegaan tussen Lizzie en Luna?
Luna was 4 maanden toen lizzie overleed en zs konden het zo goed samen vinden.
Natuurlijk grauwde Lizzie wel eens naar Luna als Luna, lizzie weer eens ging uitdagen, en Lizzie had daar geen zin in.
Maar ondanks dat Lizzie veel pijn had, speelden ze samen heeeel eventjes.
Die momenten koester ik heel erg, maar had ze graag willen zien hoe het anders was gegaan als Lizzie wat langer bij Luna mocht zijn.....

Kan me zo goed indenken dat die gedachten in je opkomt.

Denk dat hun band nog dieper was geworden als dat ie al was. Maar oh wat fijn en mooi is het ook dat Luna de laatste maanden in Lizzie 's leven is gekomen. Dat ze zo goed met elkaar omgingen, de speelmomemtjes....Die zijn Lizzie denk ik heel veel waard geweest en hebben het leven bij haar op het eind heel mooi en vreugdevol gemaakt.

Anja, is dat een steen wat naast de roos ligt?

IK vermoed ook dat de band nog hechter was geworden.
In het begin zag Lizzie, Luna een beetje als een indringer, hihi, maar al snel had Liz door dat deze "indringer" toch wel bleef
Luna kon vanaf dat moment heel veel doen bij Lizzie, maar omdat lizzie af en toe wel ging grauwem had Luna wel respect voor Lizzie.
Als Liz een botje had, en Luna wilde het botje, deed Liz wel eens de lip omhoog, maar ook liet Liz het geregeld toe en Luna ging dan al sluipend het botje afpakken, heel stom gezicht, net alsof Lizzie dat niet doorhad, haha.

Ze lagen bijelkaar, ze speelden heel eventjes samen, echt dikke vriendjes.
Toen Lizzie overleed heeft Luna nog wel even lopen zoeken, net alsof Luna iets kwijt was, ze is ook een poosje heel rustig geweest, zo zielig.

Ja, er ligt daar een kei, Lizzie was dol op keien.
Ze schoof met haar neus een kei door de hele tuin door met vrolijke geluiden, mensen die dat nog nooit hadden gezien, vonden dat zo,n mag gezicht van, wat doet die hond nou, wij waren dat wel gewend.
Ik heb een kei opgezicht en op de steen geschreven, liefste Lizzie.
Lisanne, mijn dochter heeft een hartje op de kei getekend.
Ik heb de kei meegenomen en bij Lizzie haar verstrooiplekje neergelegd.

Hoe is het nu met jou? Heb je alweer een hondje of kun je dat nog niet aan?'

Liefs, Anja

een prachtig plekje anja, voor jouw lizzie.

wij weten precies wat er in je omgaat, wij hebben dat ook mee gemaakt en zullen zeker het weer mee maken.

jouw Lizzie vergeet je niet, ze is voor altijd met je verweven. troost je , dat ze toch dicht bij je is, en koester de mooie herinneringen van dr.

Anja altijd zoveel verdriet en pijn, maar heus er komt een dag dat je met een blijde lach aan Lizzie terug zal denken, heus.

Hahaha dat lijkt me inderdaad een heel leuk en grappig gezicht, Lizzie met een steen zien schuiven door de hele tuin. Wat een grappige dingen kunnen ze toch doen. Salsa was uren zoet naar schelpjes zoeken in de zee, ging ze met haar voorpootjes die opgraven. Zo leuk ook, en vaak kwamen allemaal kleine kindjes om haar heen..Die aandacht vond ze prachtig en ging nog fanatieker zoeken.

Wat mooi en symbolisch die steen. Laat je hem daar liggen?

Ja toen het hondje van m'n zusje als pup in het leven kwam van Salsa, had salsa in begin ook zoiets; wat moet dat zo druk ding om mij heen. Net zoals Lizzie zette zij haar ook af en toe op haar plek, waarna de pup ook goed luisterde. Wel zal ik vanaf de eerste dagen al dat salsa meer kon hebben van haar dan van andere pups. Na 3 dagen,beetje negeren maar ook nieuwsgierig, zijn ze dikke vriendinnen geworden.

Nee helaas nog geen ander hondje. M'n zusjes hondje logeert wel vaak bij ons, zo fijn. Doordat ze haar eerste 4 jaar met salsa is opgegroeid, zie ik veel van Salsa in haar terug. Ook zij miste haar heel erg, maar heeft haar gemis en routine bij ons thuis gecompenseerd met een knuffel die vanaf dag overlijden overal naartoe sleept en als eerste gedag knuffeld als ze bij ons binnenkomt. Heel mooi en bijzonder om te zien.
Nemen jullie een 2e hondje erbij? Daar al over nagedacht?

Ja gaat gelukkig wel beter. Het gemis en verdriet blijft maar daar kan ik redelijk goed mee omgaan. Alle nare gedachtes, schuldgevoelens en
vragen worden minder, en hoop dat dat zo blijft. Uit ervaring weet ik dat dat zo weer naarboven kan komen bij me . Maar hoop dat de tijd nu is aangekomen dat het een plekje krijgt...en vervaagd.

Lfs,

Minoes