Jullie ervaringen..

Ik ben heel benieuwd wat jullie ervaringen waren met jullie asiel honden en herplaatsers.
Zoals hoe verloopte de eerste dagen? Hoelang duurde het voor ie zich helemaal thuis voelde? Wat waren jullie plus en min punten met deze ervaring?

Het verschilt enorm per hond.

Bachera heeft nauwelijks hoeven wennen. Ze heeft vrij lang in het asiel gezeten en was echt "toe" aan een echt huis.

Keyser daarintegen is een heel ander verhaal. Keyser heeft wel meer als een jaar de tijd nodig gehad om zijn draai te vinden bij ons. Het was voor ons ook lastig omdat Bachera zo'n makkelijk hondje was. En keyser een enorme gebruiksaanwijzing bleek te hebben.
Iets wat ze in het asiel "vergeten" waren te vertellen.

Daarnaast ligt het misschien ook wel een beetje aan het ras. Bachera is een creation d'amour en Keyser is een dog. Een ras wat bekend staat om hun loyaliteit.
Keyser heeft "maar" een maand of 2 in het asiel gezeten en miste zijn oude baas nog...

De eerste dagen verliepen nogal stroef en dan vooral met de katten. Ook bleek toen dat Perdie duidelijk niets gewoon was. Van elk geluid schrok ze en elke beweging maakte haar bang. De eerste week weigerde ze te plassen en durfde ze alleen in de woonkamer eten. De keuken durfde ze niet in.


De eerste nachten heeft ze ook aan de deur gekrabd om mee naar boven te gaan en ze heeft die eerste dagen ook wel enkele keren naar de poezen gehapt. Na één week besloot ze dan eindelijk te plassen, wat dus resulteerde in een gigantische plas van enkele vierkante meters in de living, maar ik ben nog nooit zo blij geweest

Toen het met de katten nog steeds zo slecht ging heb ik het echt wel moeilijk gehad, ik wist zeker dat ik haar niet meer zou kunnen missen, maar ik wist ook dat er iets moest gebeuren. Ik had toen eigenlijk nog veel te weinig ervaring met honden en besloot om (dankzij dit forum) een hondenschool op te zoeken. We konden daar pas na enkele weken terecht, maar intussen ging het toch al een stuk beter met de poezen. 

De eerste lessen op de school waren echt niet fijn voor Perdie, met haar staart tussen haar poten bleef ze heel de tijd naast mij geplakt. We hebben dan ook alles heel rustig opgebouwd en steeds rustig en geduldig gewerkt. Ze kon niet altijd mee met de andere honden. Zo durfde Perdie geen trapje op of was zit en blijf onmogelijk. Maar week na week werd ze steeds zelfzekerder. Buiten de hondenschool nam ik haar ook overal mee naartoe en na enkele maanden was ze al enorm veranderd. Toch zat ze nog met enkele angsten.

En nu ze hier iets meer als een jaar is kan ik zeggen dat ze echt 100% zichzelf lijkt te zijn. Haar angsten zijn zogoed als volledig verdwenen en er zijn nog enkele kleine puntjes waar we aan werken.

Het heeft dus wel wat werk gekost, maar het was het meer als waard hoor

Ik wil er ook nog even bijzeggen dat ik in de toekomst zeker van plan ben om terug voor een asielhond te gaan. Alleen denk ik wel dat als er ooit een tweede hond bijkomt ik wel voor een pup (uit het asiel of bij een goede fokker) ga omdat dat me het best lijkt in combinatie met Perdie

Mellow was nog maar net 2 dagen in NL toen wij haar uit het asiel haalden. Ze wisten dus ook niet heel veel van haar.
Was 4 maanden uit, waarvan ze 3 maanden op straat had gelopen met haar broertje (daarna een maand in het asiel op Malta).

Vermoedelijk een kruising Pointer (wat wij er dus écht niet in zien).

Ze was behoorlijk aan de diarree, ik wist de eerste dagen écht niet wat ik ermee aan moest. 's Nachts laten piepen? Of toch eruit?

Veel contact gehad met het asiel. Het asiel heeft zelfs nog gebeld met onze dierenarts (omdat ze Stomorgyl kreeg tegen de diarree, maar dat is een vrij heftig middel).

Uiteindelijk, na heel wat dierenarts bezoeken (en een zak lekkere brokken ) bleek ze giardia te hebben, dus weer medicijnen.

Al met al een behoorlijke tijd mee bezig geweest, maar het asiel heeft ons goed bijgestaan. Ook hebben we een deel vergoed gekregen, omdat ze dit vanuit het asiel al had.

Afgezien van de spuitpoep was ze ook bang. Voor alles. Gras was raar, fietsers, auto's, vrachtwagens waren eng.
En eigenlijk waren mensen en honden ook eng (tenzij het kleine hondjes waren).
Rode prullenbak langs het fietspad? Wow, dát is schrikken! Lege chipsdoos in het gras (welja, pleur maar neer je zooi...) idem dito.
Met veel geduld hebben we heel wat angsten weg gekregen. Zo stond ik midden in het bos een stapel boomstammen te aaien "ja, is lief" en zo kwam ze voorzichtig dichterbij en sprong ze er zelfs op

Het is best zwaar vind ik, een hond met rugzakje (helemaal als eerste hond). We weten niets van haar eerste maanden en dat vind ik jammer. Dat verklaart waarschijnlijk wel het grootste deel van haar angsten, maar daar werken we aan.

We zijn nu ruim 15 maanden verder en het gaat momenteel best goed. Tuurlijk is er nog genoeg wat verbeterd moet worden, maar daar werken we aan, geduld is een schone zaak

Hoewel ik in het begin écht met mijn handen in het haar zat, heel wat tranen heb vergoten (omdat ze ziek was, omdat ze niet doorsliep 's nachts) ben ik zó ontzettend blij met haar!

Ze heeft nog steeds wel eens een terugval, zo stond ik laatst bij een enorme rol oranje kabel (glasvezel). Dat vond ze eng, dus ik heb een beetje staan tutten bij dat ding "ja, is mooi, kom maar even kijken". Voorzichtig komt ze dan dichterbij en ziet dat het niet eng is.
Hetzelfde met een pallet straatstenen en een stoel voor het grofvuil. Sta je daar om 12 uur 's nachts een pallet stenen te aaien en overdag een afgedankte stoel
Soms moet ik wat gekke dingen doen om haar te helpen haar angst opzij te zetten. Ik kijk wel altijd even om me heen, maar eigenlijk heb ik er schijt aan
Als ik haar kan helpen dan aai ik gewoon een stoel, klaar

Ik weet niet of ik weer voor zo'n exemplaar zou gaan (waarvan het verleden onbekend is), maar ik heb zeker geen spijt van mijn 'tweedehandsje'

Poes Puk komt uit het asiel in Lelystad. Toen we haar een week hadden (is nu al bijna 10 jaar geleden) hebben we een leuke foto gestuurd met een lange mail uit naam van haar. Nooit reactie op gehad, dat vond ik wel heel jammer.
Daarom vond ik het misschien wel des te leuker dat ze vanuit Balkbrug altijd een berichtje terugstuurden als Mellow een mail had gestuurd
Hun bericht was dan ook gericht aan haar en niet aan mij (ik was alleen maar de boodschapper die de mail van Mellow moest tikken )

Kortom: over het asiel in Balkbrug ben ik zeer tevreden, over dat in Lelystad destijds niet, maar misschien is dat inmiddels ook anders.

Lang verhaal, sorry

Ik heb een beetje "schrik" voor een asielhond. Met katten heb ik geen enkel probleem. Maar heb hier steeds slechte ervaringen mee gehad. Ik heb er zelf geen ervaring mee maar mensen in de familie wel (of vroeger mijn vriend thuis).

Deze week heeft mijn tante hun 8 jarige pitbull-boxer moeten laten inslapen omdat hij in baasjelief zijn arm hong en hem wou verscheuren. Dit brak mijn tante en nonkel hun hart. Gelieve niet naar meer details te vragen want die heb ik niet. Ik kwam niet veel in contact met de hond zelf. Maar slechte baasjes waren het absoluut niet.

Dribbel komt van marktplaats.

De eerste dagen was hij onwennig en onzeker. Hij leek de liefste braafste hond in de wereld Toen hij zich beter in zijn vel ging voelen bleek pas hoe onzeker hij was. Hij viel uit naar vreemde honden (de honden met wie hij de eerste dagen geen kennis had gemaakt) en pakte regelmatig mensen bij de broek. Maar dit alles alleen maar buiten de deur. Binnen was hij heel erg op mij gericht en de liefste hond in de wereld.

Na veel werken met de tips van een GT in Belgie zag ik stilaan verbetering. Ondertussen is Dribbel een andere hond geworden. Hij valt nog wel eens uit maar het is niets vergeleken met eerst.

Bij Dribbel heeft het toch wel een 8tal maanden geduurd voor hij helemaal zichzelf was. Daarvoor was hij heel bang dat ik hem zou achterlaten en hij ging meteen in de stress als ik de kamer uitging. Nu weet hij wel dat ik terug kom en is hij rustig ook als ik de kamer verlaat.

De pluspunten voor mij waren dat de baasjes eerlijk geweest zijn, Dribbel kon (na het vertrouwen opgebouwd te hebben) makkelijk alleen zijn, en hij is een echte knuffelaar

Nadelen is dat Dribbel af en toe raar reageert op dingen (bepaalde geluiden enzo) en dat je daar de geschiedenis niet van weet. Ik ken zijn vorige baasjes niet echt dus dan vraag je je wel af hoe Dribbel zou zijn als hij vanaf pup bij mij was geweest. Maar al bij al hebben zijn vorige baasjes dat zeker niet slecht gedaan. Dribbel is een schat!

Sorry voor het lange verhaal ik hoop dat je er iets mee kan

We hebben Luna losgelaten in huis en eens flink laten snuffelen binnen en buiten. Ze ging lekker liggen en dat was het.... ze was thuis!


We hebben wel gemerkt dat ze geen idee had wat een lijn was want ze trok er op los en ze realiseerde zich niet dat ze ergens aan vast zat. Ze wist ook niet wat spelen was maar dat doet ze nu als de beste. We denken dat ze in het verleden wel eens een tik heeft gehad want als je haar koppie wilde aaien draaide ze weg. We zijn stug doorgegaan met knuffelen en aaien en nu geniet ze ervan.
Ze heeft van het begin af aan los gelopen, ook in onze gedeeltelijk open tuin en heeft nooit ook maar een poging gedaan om weg te lopen.

Ik weet het, ik weet het....... we hebben heel erg veel geluk gehad met deze schat!

kyra is een import teefje en met 5 maanden bij ons vanuit hongarije gekomen.
ze was pas 5 maanden maar toch merkte ik dat er bij deze fokker in het socialiseren niet veel tijd en energie in was gestoken.
het blijft een apart hondje wat heel erg op ons gericht is en alleen maar om bevestiging en goedkeuring vraagt, dit 24/7.

ro is als herplaatser bij ons gekomen toen hij 2 was, we gingen een bakkie bij de fokker doen en ro was daar de dag ervoor aangekomen.
onze fokker wil geen kennelhonden en vroeg of wij hem zolang op konden vangen totdat hij een geschikt huis voor hem had gevonden.
zijn vorige eigenaresse stond er ineens alleen voor, had ook nog een  dobermann die ro compleet onderdrukte en hem totale bewegingsvrijheid ontnam, ro kon ook niet alleen zijn , sloopte alles wat los en vastzat en jankte 24/7 als een wolf als hij alleen was.
we zijn zonder ro weggegaan, maar de volgende dag (het is maar 10 minuten rijden) zijn we hem toch gaan halen.
dan maar bij ons tot zich een nieuw baasje melde.
wat een hoopje ellende was het eigenlijk, door de beperkte beweging totaal niet goed uitgegroeit , sapperdeflapvoeten , hij liep letterlijk op zijn enkels en heel onzeker als hij was is hij meteen nadat hij uit de auto kwam het aardappelveld ingestoven .
hij heeft daar letterlijk anderhalf uur als een geke heen en weer gerend, de andere honden hadden we binnen opgesloten.
na naderhalf uur riep ik hem en hij luisterde perfect.
1 voor 1 onze andere 2 honden erbij gelaten en het ging meteen perfect.
dus de volgende dag de fokker gebeld met de mededeling dat hij zijn nieuwe baasjes gevonden had
ro is inmiddels 8 jaar, maar uitgegroeid tot een stabiele reu , die voor me door het vuur gaat als het nodig is.
hij heeft 2 tic's, krijgt hij een kluif dan wil hij opgesloten worden (stel je voor dat een andere hond het afpakt) en janken als een wolf doet hij te pas en te onpas , al sta ik naast hem.
maar blij dat ik met hem ben.
hij gaat nooooooiiiiit meer weg.

Leuk om te lezen allemaal!
Gelukkig zijn er nog goeie baasjes zoals jullie die alles doen en niet opgeven als het een beetje moeilijk word!

Sasha was enorm onzeker en ze had verlatingsangst. De eerste dagen met wandelen, heeft mijn man haar een paar keer opgepakt omdat ze iets niet op of over durfde. 
Tegen de verlatingsangst zijn we met benchtraining begonnen. Met de gewenning aan de bench zijn we een handje geholpen geweest door het beginnende vuurwerk voor kerst en nieuw. De verlatingsangst was op een paar maanden opgelost.
De onzekerheid is hier ook verbeterd door hondenschool te volgen, de puppyklas dan. (jaja, ook met een volwassen hond), gehoorzaamheid A liep aanvankelijk vlot totdat er een paar dingen zijn gebeurd op de school waardoor ik daar niet meer wilde gaan. Ondertussen was wel duidelijk dat Sasha, hoewel bij eerste contact met nieuwigheden nog steeds wat achterdochtig, wel een blind vertrouwen in ons had.
Toch heeft het zeker 6 tot eerder 9 maanden voordat ze zich bij ons echt thuis begon te voelen.

In het asiel zeiden ze dat Sasha graag met een balletje speelde, hier heeft het een maand geduurd voordat ze achter een balletje aanging. 
De eerste maand dachten we dat Sasha niet kon blaffen, er kwam niets uit. Ondertussen heeft ze zich laten kennen als een bepaald luidruchtige hond. Ze blaft graag, en kan dat ook heel hard, maar verder brommelt en grommelt en piept ze zeer regelmatig, het is alsof ze een hele uitleg doet tegen ons. Ook als ze op wandeling bv. niet de kant op mag die zij wil, krijg je een heel betoog terug, maar ze loopt wel braaf mee...
Het heeft, denk ik drie maanden geduurd voordat ik op wandeling een uithangende tong heb gezien, en het heeft 9 maanden geduurd voordat ze met alle vier de pootjes naar boven in de zetel bleef liggen als één van ons thuis kwam.

Sasha is ons zonnetje in huis, dat was ze eigenlijk al van de eerste dag.

Sara, dit is toch jou Sasha e?
http://www.atv.be/item/de-nieuwe-leiband-sasha
Geadopteerd in Wommelgem.
Gelukkig een fantastisch baasje gevonden!
Ze is zo ongelooflijk mooi!

Wij hebben onze golden retriever overgenomen van mensen die van hem af wilden na een bijtincident met een kitten. (Helaas overleden). Het beestje was in z'n voorbak gekropen en toen is het misgegaan. Het was ook een ontzettend drukke en hectische gezinssituatie daar. Veel katten, nog een andere hond. Verschillende jonge kinderen en dat allemaal op erg weinig vierkante meter. Hij moest als er visite kwam in een hokje in de tuin wat ze daar gemaakt hadden. En dat kwam nog als eens voor...

Ik kan me niet voorstellen dat dit op dit moment nog ooit mis zou kunnen gaan. We hebben extra opgelet of hij geen baknijd had. Maar eigenlijk is het een voorbeeldige hond... Het nadeel van herplaatsers is denk ik wel dat je niet weet wat de hond allemaal meegemaakt heeft. Zo ook bij de onze.. hij is soms zo'n ontzettende schijterd.. en valt (denk ik) daardoor ook wel eens uit naar andere honden. Hoewel het nu al echt veel en veel beter gaat dan het ooit ging. We hadden geen betere hond kunnen treffen... en het was een snelle beslissing. Of we gingen hem direct ophalen of ze brachten hem meteen naar het asiel.

Ik heb twee spanjaardjes en 1 Nederlandse herplaatser al was deze nog geen 5 maanden toen die hier kwam wonen.

Met allemaal een positieve ervaring, ook met de Spanjaardjes die meteen vanaf de eerste dag een plek in de roedel hadden *kwamen niet tegelijk in de roedel, zaten enkele maanden tussen*

Ik kan niet anders zeggen dan geweldig!

Alleen Cloudy had de eerste 2/3 dagen dat hij soms nog in huis plaste, maar was na 3 dagen volledig zindelijk en nooit meer iets in huis gedaan. Mijn Camila was ook meteen zindelijk.

Ze gaan met alles en iedereen leuk om, ik overdrijf niet als ik zeg dat ze voorbeeldige honden zijn. Veel mensen die hier komen kunnen zich moeilijk voorstellen dat het hondjes zijn uit Spanje. Maar ze zijn het toch echt

Ook met de kat hier gaat het super, dikke vriendjes met elkaar en spelen, knuffelen, slapen gewoon allemaal bij elkaar.

Ik blijf er bij, het is geweldig om een herplaatser in huis te hebben en ze zijn zo enorm dankbaar. Geweldig! Ik zou het zo weer doen, zonder twijfel.

De eerste dagen verliepen trouwens bij ons juist echt geweldig. De eerste avond was er visite bij ons thuis omdat er een jarige was. En hij mocht er meteen bijzijn! Dat leek hij geweldig te vinden. Hij gaf pootjes aan iedereen alsof hij nooit wat anders had gekend. Dat was echt leuk om te zien.. we hadden nog nooit een golden retriever gehad maar damn wat is die hond goed met mensen...haha Dat was voor ons een leuke ervaring, onze andere honden waren zo anders.

Mooie verhalen allemaal!

Gianna kwam ongeveer anderhalf jaar geleden bij mij als 'opvang', ik had nog nooit een hond gehad en wilde proberen hoe het was en hoe de katten hierop zouden reageren. De mensen waar ik haar gehaald heb (zij hadden haar in huis omdat de echte eigenaar in het ziekenhuis lag) waren en zijn nog steeds heel begaan met Gianna. We hadden dus afgesproken het te proberen en mocht het niet gaan, kon ze meteen weer naar hen terug.
Het bleek heel goed te gaan, Gianna bleek een hele lieve, rustige en sociale hond. De katten waren iets minder van haar gecharmeerd, maar echte conflicten zijn er niet geweest.
Al snel hoorde ik dat zij het bij haar eigen baas (waar ze weer naar terug zou als hij weer beter was) het helemaal niet zo goed had. Ik ben toen druk geweest, samen met het opvang-gezin voor mij, om via allerlei opties en instanties te zorgen dat ze daar niet meer terug hoefde, want ondertussen was ik aan haar gehecht geraakt en wilde niet dat ze in die slechte situatie terug zou moeten.
Uiteindelijk is ze 8 maanden in opvang geweest, daarna was duidelijk dat ze de rest van haar leven bij mij blijft. Aparte was dat nadat ik mijn 'reserves' aan de kant kon schoppen.. want... misschien moest ze wel weer weg!! ... dat Gianna ook echt haarzelf ging zijn. Ze werd zekerder, durfde wat verder weg te lopen, ging ineens met andere honden spelen, kortom.. Toen ik mezelf helemaal kon geven, kon zij dat ook! Eindelijk!

Tieb is een ander verhaal, hem kwam ik tegen in het park hierachter, hij kon het prima vinden met Gianna en met mij. Eigenlijk heel gek, want hij vertrouwt vrijwel niemand! Hij woonde bij een vrouw die hem heel goed heeft verzorgd, maar hij kon niet aarden in haar roedel. Van hem weet ik niet alles wat hij heeft meegemaakt, ik weet wel dat hij met 1 jaar en een beetje bij mij kwam en dat hij daarvoor al minimaal 4 keer 'verhuisd' was. Hij is als pupje uit een auto gegooid, opgesloten geweest, mishandeld geweest en dat merk je.
Tieb is naar mij het allerleukste hondje wat je kan bedenken, binnen is hij vrolijk, ligt het allerliefste heel dicht tegen me aan, is ondeugend, echt een wereldhond! ... tot er visite komt... of tot we naar buiten gaan... Hij blaft alles en iedereen aan; fietsers, joggers, mannen, mensen met een paraplu enz. Vindt een heleboel dingen heel eng, puppies of hele onzekere honden probeert hij luid blaffend weg te jagen, is constant op zijn hoede buiten, waardoor hij ook slecht 'bereikbaar' is. Nou ja, nog wat werk aan de winkel dus
1 ding staat vast, dit is zijn laatste thuis! Hij gaat nooit meer weg. Ik probeer met mijn beste kunnen hem zo gelukkig mogelijk te maken, al zal hier nog wat tijd overheen gaan, maar stukje bij beetje merk je dat hij iets relaxter wordt, minder lang blaft, sneller uit zijn angst is en dat geeft hoop!

We zijn er nog lang niet, maar ik heb van beide honden nooit een moment spijt gehad dat ik ze in huis heb genomen, ze zijn heel verschillend van elkaar, maar hebben allebei vanaf het eerste moment mij hun vertrouwen gegeven, dus wat kan ik anders dan dat waar te maken?


P.s. met de katten is alles goedgekomen, de honden worden gedoogd

@Eline Vino,

Jaaa, dat is onze Sasha. Alleen wisten wij toen niet dat ze op TV geweest was. Mijn man kwam de eerste weken te weten omdat mensen hem op straat hadden tegengehouden en Sasha direct herkenden.
Nu dat 'dominantie probleem.... ze is overenthousiast naar andere honden en dat komt dominant over omdat ze  staart er recht op af loopt, aan de leiband althans. Andere honden zien dat dikwijls als een bedreiging en zetten hun stekels op, maar als die andere hond haar wel goed begrijpt, heb je al snel twee enthousiaste honden....
Los is trouwens geen probleem.

Lara hebben we uit het asiel gehaald toen ze bijna 4 jaar was.

Ze kwam thuis en voelde zich snel op haar gemak. Eerst alles besnuffelen en lekker bij baasje tegen de bank aanleunen. Wij merkten dat ze goed was opgevoed, maar konden niet het juiste commando vinden voor het hier komen '. Ik was gewend om "kom hier" te roepen, daar reageerde ze helemaal niet op. Bij toeval kwam ik erachter dat het "hier" moest zijn. Eindelijk kwam ze enthousiast naar me toe. 

Het heeft een jaar geduurd voordat we haar karakter grotendeels doorhadden.
Een schat van een hond, dol op kleine witte hondjes. Terwijl het asiel anders had verteld. Maar kleine witte hondjes konden bij haar geen kwaad doen. 

Ze is uiteindelijk in maart dit jar op twaalfjarige leeftijd gestorven. En in mijn ogen een warm nestje bij ons gevonden.

Wij hebben onze Naira ( toen 1.5 nu bijna 2) van Marktplaats. we waren eigenlijk nog niet echt op zoek naar een hond, eigenlijk ik wel maar de rest van het gezin nog niet zo. Ik heb het een jaar laten weken en af en toe een balletje opgegooid en toen zag ik Naira op MP en uit de beschrijving wist ik dat dit de hond was die bij ons paste.
Dat is uiteindelijk ook zo gebleken alleen niet zonder er toch de nodige moeite voor te doen. Ze kan nogal heftig en 'dreigend' op andere honden en vreemde mensen reageren. Dit lijkt nu allemaal langzaam aan op zijn pootjes terecht te komen. Van de week was mijn schoonzus hier en daar wilde ze in het begin ook niks van weten nu stond ze daar, weliswaar wel met de nodige afstand aan te snuffelen en kwam ze toch dichterbij en mocht geaaid worden. Ook met de hond van mijn vriendin gaat het een stuk beter we gaan regelmatig samen wandelen en daar speelt ze nu mee en die 2 doen lekker gek. Met onze Boomer van 10 die we al als pup hadden was het vooral de eerste dagen wel vechten maar dat ging al snel beter. Ze loopt me de hele dag achterna en is erg aan me gehecht. Het is een schat en niet meer weg te denken hier al heb ik er wel eens met mijn handen in het haar gezeten met haar. En viel het me op bepaalde pnt toch erg tegen. We hebben toch doorgezet en gekeken wat voor ons werkt en wat bij ons past.
Een heerlijke schat van een hond hebben we nu.

Ik heb al heel wat asielhonden gehad en iedere hond heeft zijn eigen gewenningperiode nodig gehad.
Sommige voelde zich al heel snel thuis, andere hadden echt wel enkele maanden nodig om weer vertrouwen te krijgen.

Ook nu heb ik twee asielhonden.
J-jay uit de Spaanse opvang was een heel onzeker hondje.
Op het moment dat zij kwam, met 5 maanden, had ik een stabiele reu waar ik heel veel hulp van heb gehad.
J-jay was niet gesocialiseerd had ook nog nooit aan een lijn gelopen.
Dankzij de reu, die haar veel steun gaf, voelde zij zich al snel op haar gemak.
In het begin heeft ze nog wel eens binnen geplast en gepoept, maar dit was binnen een paar weken over.

Faith daarintegen was gelijk thuis...
Toen ik haar zag in het asiel was er gelijk een blik van vertrouwen.
Ze is met mij meegegaan net alsof het nooit anders was geweest.
Tijdens de eerste weken kwamen er wel wat trekjes naar boven waar ik aan heb moeten werken..maar vanaf dag 1 was zij thuis en vertrouwde mij volledig.

Ik heb alleen maar positieve ervaringen met asielhonden.
Problemen zijn er om aan te werken, ik ben nog niets onoverkomelijks tegengekomen.
Een eventuele nieuwe hond zal ook zeker weer uit het asiel komen!

@Sara,
Wat ontzettend leuk om dat filmpje van Sasha te zien.
Altijd al geweten dat het een echte filmster was

Buster komt niet uit een asiel maar is wel een herplaatser, telt dat ook?

Busters vorige baas was serieus gek op m, ze deed alles met die hond, alles voor die hond. Maar Buster is sterk, ze kon hem niet houden. Verder kwamen er ook nog andere omstandigheden bij die ervoor zorgde dat Buster beter af was bij een nieuw baasje.

Ze is samen met Buster naar mij toe gekomen, ik had Ben al en ik woonde nog bij mijn ouders, ik zou de week erna gaan verhuizen. De honden van mijn ouders waren weg, alleen Ben en Sam waren er. Ben is een jack russel en Sam is de Tzi Shu van mijn broertje.

Toen Buster binnen kwam snelde Sam naar hem toe en begon te grommen en te bijten. Ik heb Sam toen in de tuin gezet. Ben gaf als Buster te dicht in de buurt kwam waarschuwingshapjes maar heeft niet echt agressief gebeten. Ik, en het vorige baasje van Buster zijn gewoon op de bank gaan zitten praten over Buster, hoe hij was, wat hij nog moest leren, wat hij bij zijn vorige baas te eten kreeg, hoe het zat met zijn mand die mee moest, een gigantische bench die nagebracht moest worden..

Na ongeveer een uur praten lagen Ben en Sam alweer keurig in de mand en Buster kon overal snuffelen. Toen is zijn vorige baas naar huis gegaan. Ze belde me 2 uur later op hoe het ging, en het ging goed.

Savonds kwam ze nog even de bench brengen, die heb ik buiten aangepakt zodat Buster haar niet zou zien. De volgende dag belde ze weer hoe het ging, het ging goed, Ben en Buster sliepen naast elkaar en Buster had geaccepteerd dat Ben de baas in huis was.

Toen mijn ouders thuiskwamen van vakantie was het direct ruzie met hun goldenretriever die Buster ineens aanviel. We hebben ze toen uit elkaar gehaald en Buster heb ik meegenomen naar mijn kamer wetend dat hij Max 3 dagen later toch nooit meer zou zien.

De avond voor ik verhuisde belde de vorige baas nog op en het ging nog altijd goed, ze kwam zijn papieren, gezondheidsverklaringen, een aantal uitslagen, een paar fotos, een afre stamboom en een paspoort nabrengen en vroeg of ik een paar maanden later nog een foto wilde sturen.

Toen ik verhuisde hebben Ben en Buster in het nieuwe huis de rangorde nogmaals besloten, Ben was nog altijd de baas. Ben leerde in korte tijd om samen te spelen, zijn bal te delen, etc. Buster heb ik wat dingen geleerd sinds hij hier is en dat ging goed.

Ik heb voor Buster niets hoeven betalen, het ging er voor de vorige baas om dat hij gezond is, goed leven heeft en goed samenleeft met mijn andere dieren. Buster bleek later te druk te wezen voor Ben en dat ging minder goed.. Ik haalde Bryan (Jack Russel pup) er bij en toen waren de problemen over.

Alle 3 de honden zijn nu gelukkig, en ik ook.

Dusty is de eerste herplaatser die ik heb dus echt vergelijkingsmateriaal heb ik niet 
het grootste nadeel aan t oude adres waar Dusty vandaan kwam, was dat verhalen vaak mooier zijn dan ze verteld worden, al wist ik van te voren wel dat dit zo was. Vond ik dat heel jammer, 

Want zelfs al had ze me vertelt dat hij nog niks had geleerd had ik na 1 blik in die trouwe donkere ogen van m hem als nog mee genomen. 

ondanks ik het niet echt een minpunt vind, is dat het enige dan... dat ik midden in zijn puberteit een hond had die geen enkele regel, comando of omgangsvorm had geleerd. 
Hier was de wenperiode van Dusty eigenlijk vrij kort. In huis voelde hij zich na een dag of 4 al thuis. vond het wel prima en gezellig. Alleen leren blijven was vrij moeilijk voor hem een langere tijd, hij kwam immers uit een roedel van 4. Buiten was een groter probleem en was duidelijk merkbaar dat hij nooit veel meer gezien heeft dan de tuin en een rustig bos weggetje. 

nu 1,5 jaar later zijn nog niet alle onzekere trekjes eruit maar gaat het steeds beter en groeit hij nog elke dag in zijn gedrag. Al aardig op weg naar een stoere volwassen kerel die zijn plekje helemaal heeft gevonden 

Leuk om te lezen allemaal!

Oei, als ik dat zou opschrijven over Sophietje, dan ben ik dagen bezig.
Dus, mocht je belangstelling hebben, het hele verhaal vanaf dag 1 tot eigenlijk nu, staat beschreven op mijn website.
De avonturen van...
en dan uiteraard in het menu Onze Sophie aanklikken en dan zie je links in het menu Sophie 2011 staan met alle verslagen.

Maar het komt hier op neer, dat we sinds de eerste dag haar hebben geprobeerd te rehabiliteren tot hond, en dat ze hond mag zijn. Dat we haar geleerd hebben dat wij er altijd voor haar zijn, dat we haar niet in de steek laten, dat we haar hebben geleerd dat er niets is om angstig voor te zijn.

Het is zo'n blije hond, zo'n lief ding, vertederend en wel, maar.............ook zij heeft de regels moeten leren en dat ging niet makkelijk.

We zijn nu 1 jaar en 3 maanden verder en het gaat steeds beter. Natuurlijk houdt ze haar onrustige trekjes, maar so what..............dat is wie ze is en daarom houden we ook van haar. Het is nu heel gek als we haar 's morgens niet horen blaffen, dan denken we gelijk dat er iets aan de hand, is. Maar de volgende dag doet ze het toch weer.....................dat is Sophie, even laten horen dat ze er is.

mijn amstaff gaf niet echt problemen. hij kende niets (15 maanden in een bench gezeten), maar liep vanaf dag 1 mee los.
Ik heb hem wel maar 3 maanden gehad.


gisteren een door mij gefokte reu gaan terughalen. Die draait ook gewoon mee met de rest.

Hai,

We hebben 2 x een herplaatser gehad. De eerste was uit Spanje, een kruising duitse herder x podenco. Het was een hond met een grote rugzak.
In het begin vond ik het heel moeilijk met hem. Binnen was hij een schat, ook voor ons en onze dochter. Buiten was een heel ander verhaal. Hij had nog nooit aan een riem gelopen, dus de eerste keer dat ik met hem ging wandelen was al meteen een fitnesstraining waar je U tegen zei. Hij wilde ook achter alles aangaan wat bewoog, vogeltjes, katten, eekhoorns..... nou ja noem maar op. Je kon totaal niet tot hem doordringen. En volgens mij had dat ook met de overschakeling van spaans naar nederlands te maken.
Ook had hij problemen met sommige honden, vooral onderdanige honden. Dus dat was voor mij moeilijk om mee om te gaan. Hiervoor hadden we altijd border collies gehad. Daar kon ik mee lezen en schrijven, dus dit was wel wat anders.

Op een gegeven moment heb ik bij mezelf de klik gemaakt. Ik  ben hem niet meer gaan vergelijken met onze vroegere honden. Ik ben niet meer gaan kijken naar wat hij niet kon, maar wat hij wel kon. Met die dingen dat hij wel kon, heb ik zijn leven en dat van mij (en gezin) aangepast. Wat was dat een verademing...... Vanaf toen ben ik van hem gaan genieten !!!! En wat heeft hij een plezier in zijn leven gehad. Wat heeft hij nog veel geleerd ! Wat vond hij het speuren toch leuk. Daar kon hij zo van genieten en wij ook natuurlijk ! Wat was hij lief voor ons ! Wat hebben we nog een band met hem gekregen. We hebben zo veel van hem geleerd. Helaas heeft hij maar 4 jaar bij ons mogen zijn. We hadden hem nog zoveel meer jaren gegund.

Sinds 3 maanden hebben we weer een herplaatser. Dit keer eentje uit een nederlands asiel : een duitse herder teefje. Het lijkt wel of ze hier al jaren is. Ongelofelijk ! Nu hadden we natuurlijk heel veel van onze spanjaard geleerd. En de eerste 6 weken hebben we totaal niets speciaals met onze herplaatser gedaan, gewoon alleen maar laten slapen, laten wennen aan ons ritme. Gewoon rust en regelmaat ! En het werpt zijn vruchten af. Ze weet hoe het reilt en zeilt hier en stelselmatig zijn we meer dingen gaan inlassen in de routine. En dat werkt goed.
We zijn erg aan het genieten van onze nieuwe duitser en zij van ons. Vooral de band met onze dochter en de herplaatser is ongelofelijk lief.

Groetjes
Sacha

Lola woont sinds 3 maanden bij ons.
Lola is een Engels Bulldog teefje van bijna 4 jaar.
We hadden Joep (ook Engelse Bulldog) al,die is pas 2 geworden en wilde graag nog een bullie erbij.
Een pup of herplaatser maakte ons niet uit ,als het maar klopte in de roedel en wilde kijken wat er opons pad zou komen.

Ik ben aan Lola gekomen door vriendinnen van mij die herplaatsing doen voor stichting Mirtos en dus ook nog wel eens benaderd worden door mensen uit NL....die voor hun hondje een goed huisje zoeken.
Ze waren benaderd door een kennis,de zus van de kennis....had te horen gekregen dat ze kanker had en niet zo lang meer te leven had.
Ze wilde voor ze zou sterven een goed huisje zoeken voor haar Lola,zodat ze dat stukje ook rustig kon afsluiten.
We zijn op een zaterdag met Joep naar haar toegereden.....Lola opgehaald en op neutraal terrein kennis laten maken.
Het was gelijk goed...Joep vond Lola leuk en andersom.
Lola is meegegaan na een hoop tranen van mijn kant en van de kant van de oude eigenaresse,want jeetje wat vond ik het moeilijk om de straat uit te rijden met Lola en de eigenaresse achterlatend ...Gebroken
Lola en Joep hebben nooit 1 moment aan elkaar hoeven wennen ook wij niet aan Lola...het heeft zo moeten zijn.
Ik zeg wel eens ze is One In A Million...
Lola en Joep zijn 8 poten op 1 buik,ze slapen tegen elkaar,likken elkaars bekkie schoon na het eten en spelen elke dag ...
We zijn zeer trots op ons stelletje!!!!
Onze Lola:


Joep en Lola