Jullie ervaringen..

Ik vond het een bijzonder moment toen we om 23:30 uur, eindelijk die dichtgetapte reisbench tussen de koffers en de tassen voorbij zagen schuiven over de band. Wat een kabaal kwam er uit!
Weer een kwartier later konden we eindelijk met een mesje alle lagen tape van de bench af te trekken, deurtje open (mag officieel niet binnen) en daar was hij dan!!!!
Direct een paar fikse staart zweepslagen kreeg ik in mijn gezicht, spartelend, rollend en met allerlei geluidjes en kreetjes rolde hij over de grond. Mijn man en ik kregen kusjes op onze handen en gezicht.
Een heel kostbaar moment.
Er was begeleiding van de stichting op de luchthaven aanwezig. We waren er al een beetje op voorbereid dat de honden soms erg van streek kunnen na een vliegtuigavontuur en ze soms in een hoekje willen wegkruipen. Maar meestal zijn ze zo dolgelukkig dat ze eindelijk uit die kooi mogen, dat ze echt blij zijn met iedereen die maar bij ze in de buurt komt, ha,ha,!

Voor mij ook een volmondig JA
Temeer omdat ik nu nog beter weet waar ik aan begin.

Lola komt uit een asiel in Polen, ze was gevonden in een bos en heeft vier jaar in een asiel gezeten. Toen we haar op gingen halen vond ik dat enorm spannend en emotioneel, we moesten ongeveer een uur rijden naar Hamburg waar ze aankwam. We waren al gewaarschuwd dat ze mensen gebeten had die haar in de transportbox wilden zetten en ze met muilkorf aankwam. De terugweg in de auto heeft ze doorgebracht met haar hoofd onder mijn jas te verstoppen en ik heb haar de hele tijd gekriebeld en met haar gepraat. Ik had het gevoel dat ze me meteen helemaal vertrouwde en deed dus thuis meteen de muilkorf af. Ze had geen rust die eerste uren en wist niet wat ze moest doen. Toen ik haar wilde aaien om haar wat te kalmeren, was dat een fout van mij, ze grauwde als een wolf en beet.

De volgende dag bleek dat ze ook bij haar eten heel fel was en echt zou bijten als je te dicht bij haar zou komen. Buiten grauwde ze ook en viel uit. Tijdens een wandeling liet ze zich af en toe voor dood neer vallen al na een paar minuten. Het was haar teveel allemaal. Binnen likte ze obsessief de vloer.

Een hond waar ik dus veel van geleerd heb, want we hadden geen andere keus dan ons aan haar aan te passen en heel goed op haar signalen te letten.

Het klinkt achteraf heftig, maar ik heb het nooit als problemen ervaren en gewoon door rust te brengen in de hond en elkaar goed te leren kennen, in het tempo van de hond te gaan, is het vanzelf goed gekomen en ben ik ontzettend blij met deze lieve gevoelige hond en zij hopelijk met ons.

Rocky woont nu anderhalf jaar bij mij. Ik vond hem via MP. Hij zat ergens op een boerderij die vaker herplaatsers heeft. Hoelang hij daar is geweest weet ik niet. Ik kreeg heel weinig informatie over hem. Alleen dat hij ruim 4 jaar was, erg rustig, niet blafte (vergissing ), ook is mij niet verteld dat hij oorontsteking had. Het vreemde is ook dat de eerste 2 adressen in zijn paspoort grondig zijn door gekrast. Gezien de plaatsen van de DA die de entingen deed vermoed ik dat hij uit de broodfok komt.

Toen ik hem voor het eerst zag schrok ik, wat zag hij er uit en stinken....... niet te kort. Toch heb ik hem mee genomen. Hij was creme kleurig en had een vieze, harde, zwarte rand om zijn bekkie en veel te lange nagels. Na een flinke wasbeurt was hij 3 tinten lichter en de zwarte korst om zijn bek heb ik in een paar dagen met veel geduld weg gekregen en het stinken was over. Zijn rechter lies was vuurrood en kaal, ook beet hij erg op zijn pootjes.
Na 3 dagen zijn we naar de DA gegaan. Hij bleek oog- en oorontstekingen te hebben plus een gebit vol tandsteen en tandvleesontsteking. Na een half jaar waren de ontstekingen gelukkig over en is zijn gebit onder handen genomen, hij bleek 2 kiezen te hebben die al helemaal zwart waren en die zijn getrokken.
Ook kwam ik er achter dat hij voedselallergie heeft, met KVV is dat nu onder contrôle.
Dat was de lichamelijke kant.

Hij bleek thuis een heel rustig hondje dat borstelen en kammen heerlijk vindt. Na 4 dagen moest ik toch echt een keer boodschappen doen toen ik terug kwam hoorde ik hem al te keer gaan, dat is ook de laatste keer geweest. Hij kan prima enkele uren alleen zijn.
Het uitlaten was een ramp, hij ging te keer tegen alle honden die we tegenkwamen al was het op 200 m afstand. Met veel geduld en beloning is dat gelukkig een heel stuk verbeterd.
Los bleef hij dicht bij me en was bang voor alle andere honden. Dat laatste is praktisch over.

Het heeft wel een jaar geduurd voordat hij zich echt thuis voelde. Ik ben hem nu af en toe kwijt en dan blijkt hij in een andere kamer heerlijk in het zonnetje te liggen. Hij loopt me in huis ook niet meer overal achter na.
En buiten in het bos loopt hij nu fijn te snuffelen al gaat hij niet ver van het pad af. Ook ligt hij soms te rollen in iets wat voor hem heerlijk ruikt en laat hij hier en daar een markerings plasje achter.

Al met al is hij nu eindelijk hond en daar ben ik vreselijk blij om. Het is een geweldige lieverd en past perfekt bij me. Begin december wordt hij al weer 6 jaar. Het enige wat ik mis is dat ik niets van hem weet over de tijd voordat hij bij me kwam en zijn puppytijd.
Ik hoop nog heel wat jaren van hem te genieten.

Wij hebben ook een hond uit een asiel gehad. Ze is helaas vorige maand overleden, mis haar nog dagelijks. Was een hele lieve hond en het ging vanaf dag 1 goed? Luisterde goed, kon alleen blijven en was ontzettend lief en trouw! We hebben haar uit het asiel gehaald Toen ze 8 jaar was, ze is 13 jaar geworden. We hebben haar helaas maar 5 jaar gehad. Maar waren geweldige jaren? We hebben nu een puppy gekocht omdat we daar langer plezier van kunnen hebben, als alles goed gaat!

Bij Kobus verliepen de eerste dagen nogal hectisch...  Hij was enorm druk en totaal niet opgevoed. Racete overal op af waar ie naartoe wilde, probeerde overal eten te jatten, markeerde het hele huis en was behoorlijk opdringerig  Bovendien trok ie buiten ontzéttend aan de riem en los kon ie nog niet, dus echt relaxed wandelen was er ook niet bij. Daarbij was het dus ook écht nodig dat ie getraind werd, dus daar heb ik me het eerste jaar vooral mee bezig gehouden... Het heeft voor hem, achteraf gezien, toch wel zo'n 5 maanden geduurd voordat ie zich echt helemaal bij ons thuis voelde. Wij dachten op het moment zelf dat het al na een paar weken was, maar als je terug kijkt is dat toch niet. Na ongeveer een half jaar bij ons merkten we pas hoe anders ie nu was dan toen ie bij ons kwam, en niet alleen dankzij de training.
Minpunten: héél veel training is nodig geweest, met een flinke dosis geduld  
Pluspunten: we hebben er een gouden hondje aan over gehouden, echt een superkanjer

Bij Cas verliepen de eerste dagen wat rustiger dan bij Kobus. Het ging goed tussen de twee honden, hij markeerde niet, is sowieso veel rustiger dan Kobus en was ook iets beter opgevoed. Het heeft wel heel lang geduurd voordat we enige echte reactie van hem kregen... Hem trainen is erg moeilijk, veel moeilijker dan onze eigenwijze Kobus, ondanks dat Cas een Herder is! Hij weigert te liggen, we krijgen het met géén mogelijkheid voor elkaar. Ook kregen we hem écht niet op z'n kleed, hij weigerde het gewoon. Nu gaat ie gelukkig uit zichzelf steeds meer op z'n kleed liggen, en we krijgen ook beter contact met hem. Hij reageert op z'n naam (binnen), en je kan 'm op z'n plaats laten liggen. Maar trainen zal niet makkelijk worden
We hebben hem pas een maand ongeveer, dus ik weet nog niet wanneer hij zich helemaal thuis zal voelen... Er zijn in ieder geval al wel verbeteringen ten opzichte van de eerste dagen, maar we zijn er nog niet. Zal dus ook wel een paar maanden duren denk ik!
Minpunten: hij blijkt toch niet sociaal te zijn tegenover andere honden, alleen met Kobus gaat het goed... Dat is toch wel een groot struikelblok voor ons. Maar vrijdag komt er een GT langs en dan gaan we er aan werken.
Pluspunten: het is een superhond voor mensen, hij is echt een mensenvriend! Kinderen, volwassenen, klein of groot, druk of rustig; hij houdt van iedereen  Ook met Kobus is ie hartstikke lief, daar hebben we wel geluk mee (raar dat het met Kobus goed gaat en met andere honden niet!)

Hier smelt je toch van?! (Gisteren lagen ze voor het eerst samen.)

In januari 2012 kochten wij een zwerfhondje uit Roemenië , toen we haar voor het eerst zagen waren we gelijk verkocht,mee was wel erg bang en was een huis totaal niet gewend, maar ze was zo lief dat we haar toch kochten. De eerste paar weken vond ze het eng in huis,maar ze ging met kleine stapjes vooruit, ze lag bijv. Al bij ons op de bank en op bed en ze schrok ook minder snel, ze was super trouw aan ons en je kon merken dat ze ons echt dankbaar was dat wij haar hadden gekocht en een beter leven hadden gegeven, dit ging 5 maanden goed. Na die 5 maanden ging ze weer anders gedrag vertonen Ze werd weer bang en ging weer trillen en durfde niks meer. En paar dagen daarna gingen we naar een paardrijwedstrijd en Nysa werd uitgelaten door oma, oma ging Nysa uitlaten en Nysa schrok ergens van en trok zichzelf uit de riem en rende weg, oma probeerde aar nog te vangen maar Nysa was zo geschrokken dat ze weg rende. Natuurlijk kwamen we gelijk naar huis en we hebben met de hele buurt gezocht, maar we konden Nysa nergens vinden. Ze was gewoon zo in paniek dat ze niet meer wist wat ze moest doen. Nysa rende een snel weg op en werd aangereden, dit overleefde ze niet we waren allemaal in shok en wisten niet wat we moesten zonder nu Nysa. Ondanks alles was Nysa een super lieve en trouwe hond! Nu hebben we een labrador van 1,5jaar, we kregen hem als pup, we durfden het iet meer aan om een zwerfhondje te nemen.

1 maal een herplaatser gehad, hond van 15 maanden die vnl in bench geleefd had.
leuk beest, voelde zich direct thuis, kreeg eindelijk een naam... helaas maar 3 maanden gehad.

Eigen ervaringen met herplaatsen helaas niet zo positief. Al 2 maal pup weggedaan, die zijn wel in orde gekomen.
Nu ook een oudere hond. Al 3 maal weggedaan en al 3 maal kunnen gaan terug halen. Gisteren avond dan weer naar een ander adres. Vanavond kan ik er alweer om...

Sommige mensen zou je echt kunnen kelen.

Odi kwam als hondje van 8 maanden van Roemenië naar de opvang. Hij was niets gewend, al helemaal geen mensen.
Hij was bang, was door de medewerkers bij een dominante hond gezet, omdat hij 'angstbijter' zou zijn.

Wij hebben hem meegenomen, hij durfde niet eens zelf te lopen. In de auto genoot hij! Heerlijk languit op de achterbank slapen. Toch waren de eerste paar dagen zwaar voor hem. Eten en drinken deed hij graag, hij kwam af en toe voorzichtig langs voor een knuffel.
Bij Odi heeft het echt 3 à 4 weken geduurd voordat hij zich thuis begon te voelen. Hij werd vriendjes met Sascha, durfde naar buiten, vond aan de lijn lopen steeds leuker, leerde waar speeltjes voor dienden.

Wat ik het moeilijkste vond aan de eerste paar dagen/weken was dat Odi niets wist. Hij was niet zindelijk, wist niet wat een 'huishond' was en hoe die doen, hij was zo bang, dat hij overal van schrok. Ik vond het schrijnend om te zien hoe onvertrouwelijk hij mijn huis vond. Wilde je hem aaien om h gerust te stellen, sprong hij van schrik een meter omhoog. Gelukkig is dit allemaal goedgekomen!

Ziva heb ik met 4,5 maand geadopteerd uit het asiel. Het was een nestje van 9 pups die echt flink mishandeld waren, zwaar verwaarloosd, allemaal wat aan de darmen hadden. Ze zijn in beslag genomen en allemaal naar een tijdelijk gastgezin gegaan. Deze mensen hebben super werk gedaan, het is zeker geen angstig hondje geworden, heel sociaal zelfs.

De eerste dagen verliepen ook heel goed, ze voelde zich snel thuis. Alleen had ze vaak diarree en was nog niet zindelijk, we moesten nachts wel 6 keer ons bed uit. Met ons andere hondje ging het ook meteen goed en ze was heel nieuwsgierig naar alles en iedereen.

Het leren van haar nieuwe naam had ze na 3 dagen door. Wel is ze enorm bang voor water, nu nog steeds. en met voer schrokte ze enorm,zo bang dat het afgepakt werd. Dat hebben we er uit gekregen. Borstelen vond ze vreselijk, het is nog niet haar ding maar ze laat het nu wel toe. Ook was ze doodsbang voor harde geluiden, auto's, moters drukke wegen etc. Dit is al een stuk minder, alleen de snelweg vind ze echt niet leuk.

Wat ze ook aan haar nare ervaring heeft overgehouden is dat ze enorm snel schrikt van alles. Zo zielig.

Maar het is echt een superhond, heel lief, tikkeltje ondeugend, heel sociaal, knuffelen etc, heel actief.
Ben nog steeds super blij met haar!

Ik neem waarschijnlijk nooit meer een herplaatser. Heb het 1 x gedaan en eigenlijk spijt gekregen. De hond was slecht gesocialiseerd, angstig, en wat gedragsgestoord. Hij kwam bij een gelegenheidsfokker vandaan met duidelijk geen verstand van honden. Een van de vorige eigenaren heeft het nog erger gemaakt en een politiehonden training ermee gedaan. Dat werd halverwege afgebroken en zo kwam hij in een kennel terecht.
Het was een zielige hond: angstagressie was geen goede geleiding voor een politiehondencarriere. Hoe stom konden ze zijn: het was in feite een groot watje!
Toen ik hem eenmaal had en na veel gedoe (hondenschool, foute adviezen en een gedragstherapeut) erachter was dat ik de enige was die wist hoe ik met hem om moest gaan, durfde ik hem niet meer terug te brengen. Want waar kwam hij dan terecht...? Hij had al zoveel foute aanpakken gehad vóór mij dat hij psychisch beschadigd leek.
Ik heb hem 13 jaar lang gehad. Met een dik boek aan gebruiksaanwijzingen. Voor mij was het een fijne hond. Maar niet voor de meeste andere honden, vee, vreemde mensen en bezoek met kleine kinderen was heel eng.
Hij heeft meerdere keren gebeten, w.o. een klein kind. 
Misschien dat ik ooit nog een herplaatser neem, mits ik heel zeker weet dat het zal gaan. Ik heb dan wel een eisenpakket: goed gesocialiseerd, betrouwbaar met andere honden en huisdieren, vee en kinderen, hij moet alleen thuis kunnen blijven, in de auto kunnen... Maar de meeste asielhonden/herplaatsers die ik tot nu toe aangeboden kreeg hadden veel gedragsproblemen. En daar begin ik niet meer aan.
Maar wanneer ik de foto's en verhalen erbij lees van asielhonden....

Hmm, hoe het met Punk ging weet ik niet zo goed meer.. Is inmiddels alweer acht jaar geleden en ik ben een beetje dement..  Ik weet nog wel dat ons oude hondje, Tiara, toen nog leefde maar een week later overleed. Tiara was nagenoeg blind én doof, ze zag Punk niet, maar rook haar wel, en ging daarom steeds in Punk's bench zitten plassen.

Punk ging de eerste periode in een bench, altijd vast, durfde haar niet los te laten. Toen ik haar oude eigenaar tegen kwam realiseerde ik me dat Punk altijd alle vrijheid gehad had, nooit aan een riem had hoeven lopen, nooit opgesloten had hoeven zitten, en haar vorige baasje vond het ook vreselijk dat ze in een bench moest. Punk accepteerde het wel, maar toen bleek dus dat het helemaal niet nodig was. Sinds die tijd heeft Punk ook van mij alle vrijheid gekregen. Niet meer vast, niet meer opgesloten.

Cosmic was de eerste avond raar. Echt heel raar. Zij en Punk waren elkaar aan het aftasten, soms wat spelen, en elkaar dan ineens heel verbaasd aankijken. Cosmic was toen ze kwam héél bang. Uitlaten was lastig, ze vloog van hot naar her en kwam uit ieder tuigje, liefst ontsnapte ze naast en drukke weg natuurlijk, waardoor ik dan een hartwip kreeg. De eerste twee maanden heeft ze binnen geplast, en ik heb leren opruimen. In principe sloopt ze niet, maar hangt er een kabel over de bank, tja, dan wordt ie doorgekauwd. Cosmic mocht eerst los in huis, toen in een bench wat het plasprobleem oploste, toen langzaamaan weer los, en nu staat er weer een bench om het alleen thuis zijn te trainen.

Cosmic is nog láng niet gewend. Ze is hier nu negen maanden, en misschien blijft ze wel zoals ze nu is, ik weet 't niet. We hebben vooruitgang geboekt maar ze is nog steeds behoorlijk angstig en nog steeds met vlagen onzindelijk (vooral in andermans huis..). Ze zeggen dat een hond pas na een jaar gewend is, dus over drie maanden zullen we het weten, haha..

Dat verschilt enorm per hond. Ik heb mijn anatool Shiva uit het asiel gehaald 5 jaar terug, en we hebben in het begin enorm met haar afgezien omdat later bleek dat ze niet gesocialiseerd was als pup. ( Ze was aan het hek van het asiel vastgebonden, dus verleden was onbekend ). Alles wat ze niet kende moest aangevallen worden, fietsers, vrachtwagens, andere honden, een hele boel alledaagse dingen dus. Gelukkig is ze een erg slimme hond en het heeft een paar maandjes geduurd voordat ze begreep dat andere honden of fietsers geen gevaar waren. Het is een schat van een beest en heb nooit spijt gehad dat we haar geadopteerd hebben, we hebben er alleen veel tijd en geduld voor moeten hebben. 
Nu heb ik een tijdje geleden stage gelopen in een dierenasiel, en iedere hond is natuurlijk anders. Er zitten enorme schatten tussen maar ook honden die wat meer aandacht en tijd eisen.

Onze eerste herplaatser kwam van mp,een franse bulledame van 2 jaar,had veel gezondheidsproblemen maar haar gedrag was vanaf de eerste dag geweldig,ze werd ook direct door de andere hond die we hadden opgenomen,heb maar 2 jaar van haar mogen genieten maar was wel intens,ze is maar 4 jaar geworden.

Onze 2e herplaatser zat in een opvanggezin en kwam uit een spaans asiel,hij was toen 7 maanden.
Hij is helaas niet lang bij ons in het gezin geweest,er kwamen ernstige problemen bij hem naar boven die ons heel anders verteld waren,ik heb hem aan de stichting terug mogen geven omdat ze zelf gezien hebben dat het echt niet goed ging wat gedrag betreft naar mens en dier.

Toen waren we er even klaar mee maar onze flow zagen we inkakken en stoppen met eten en we hebben altijd 2 honden gehad dus het voelde niet goed in huis.
We hebben toen op de asiels in belgie en nederland  rond gekeken omdat we toch weer een herplaatser een huis wilden geven.Na een poos zag ik ineens Sky staan in een asiel in belgie,zag zijn verhaal en leeftijd en ik was verkocht.
We zijn na afspraak met flow ernaar toe gereden,zonder flow naar binnen gegaan en toen kwamen ze met Sky aan,
hij trilde heel erg,zag er vies uit maar ik was gelijk verliefd en wou hem zo graag een goed leven geven,mijn man vond het niet verstandig omdat hij zo bang was en er niet echt gezond uit zag.
We hebben gepraat en hem toch mee naar flow bij de auto meegenomen en zijn met zijn viertjes gaan wandelen.
Flow was direct in haar sas en hij was echt in zijn eigen wereldje.
Ik kon hem wel gewoon aaien,maar je kon duidelijk merken dat hij een verleden met foute mensen had gehad.
We hebben toch hem in ons hart gesloten en hem mee naar huis genomen.
Hij vond mij gelijk goed maar de rest van het gezin kroop hij voor weg.
We zijn nu bijna 2 maanden verder,Sky is een super hond,het gezin heeft hij al helemaal geaccepteerd maar als er vreemden komen gaat hij een eind er vandaan en kijkt wel nieuwsgierig maar gaat er niet naar toe.
Naar honden buiten is hij zeer sociaal en ook naar onze flow,ze wisselen zelfs van kluif zonder grommen of ruzie.
Mijn man zegt nu dat hij blij is dat we hem toch mee naar huis hebben genomen,Sky is dol op mijn man en gaan elke dag met zijn drieen de lange wandeling maken,Sky is sinds een week ook net als flow los op het strand en het bos en loopt niet weg,luistert bij het hier komen,enz,kortom het is een geweldig hondje van nu 10 maanden oud,super slim,ligt s,avonds heerlijk tussen ons in in de bank samen met flow,we hopen dat hij heel oud bij ons mag worden.
nog heel lang van hem te mogen genieten

Hier is het toch niet zonder slag of stoot verlopen, met onze tweede herplaatser gaat het nog altijd niet echt vlot.
We hebben drie Mechelse herders, waarvan twee herplaatsers die van de civiele bescherming komen.
Kansou, onze eerste herplaatser, hebben we nu bijna anderhalf jaar. Hij was tien maanden. In huis ging het prima, ook omdat we zijn nestbroer al in huis hadden (van pup af aan) die een super goede roedelleider bleek te zijn, zelfs op jonge leeftijd. De eerste keer dat er iemand thuis kwam hadden we hem voor de zekerheid maar aangelijnd. Gelukkig want hij viel direkt aan, recht naar de keel. Dit heeft zo maanden geduurd, zowel thuis als op de hondenschool (we gaan met al onze honden gehoorzaamheidstraining doen). Vreselijk agressief naar mens en dier. Mijn vriend heeft er altijd het volste vertrouwen in gehad, voor hem was het niet zijn eerste herplaatser, voor mij wel. Ikzelf zat voortdurend met mijn handen in het haar, je ziet de mensen kijken en een oordeel vellen! Ondertussen is het een rustige stabiele hond geworden, die zich zelfs door vreemden laat aanraken zonder enig teken van agressie. Het zal nooit een allemansvriendje worden maar dat hoeft voor ons ook niet. Dit is vooral de verdienste van mijn vriend die enorm veel tijd in de honden steekt en nooit opgeeft.
Pippa, da's een ander verhaal, dat is een "work in progress". Haar hebben we pas sinds een maand of zes. HIer in huis probeert ze de baas te spelen over de reutjes (nou reutjes, ze zijn wel 45 en 42 kg, ze kan er net onderdoor). Ze is nu bijna anderhalf jaar en een angstbijter. ZE heeft schrik van lawaai (soepmixer, tuingerief,...) van alles wat op een stok lijkt (toch als wij hem vasthebben). We hebben een paar bijtincidenten gehad. Omdat ze eerder angstig was dan agressief denk ik dat we niet genoeg op onze hoede waren. Ondertussen zijn we beter bij de pinken. We weten ook niet of het ooit helemaal goed komt maar we blijven rustig verderwerken met haar, we zien wel. In het ergste geval zal ze altijd in een kennel moeten als er bezoek komt. OP de hondenclub hebben we wel begrip voor onze situatie, we zorgen er ook  altijd voor dat niemand haar benadert, maar het is wel belangrijk dat we met haar blijven buitenkomen, hoe moeilijk en frustrerend het ook mag zijn. We komen er wel, en in alle geval ze gaat nooit meer weg want voor ons is het een superlieve aanhankelijke hond!

Wij hebben Bonny uit het asiel in Maastricht, ze is het kind van de rekening bij een scheiding. Ze is 8 jasr en nu 8 maanden bij ons. De eerste weken moest ik haar overal mee naar toe nemen omdat ze anders piepte en binnen plaste, ook als ze net uit was geweest. Volgens het asiel zat ze altijd in de bench als ze alleen was, ook s nachts. Hier vond ze dat vreselijk! Ze ging krabben aan de deur en piepen. Na een week sleepte ze haar deken uit de bench en legde die midden in de woonkamer. Ik heb toen de grote mand van onze overleden hond gepakt en haar deken daar in gelegd. Ze ging er meteen in liggen en was helemaal happy.'
Ze heeft ook de eerste maanden wel eens naar de kinderen gehapt, dat heb ik wel meteen aan moeten pakken. Na een 4 weken plaste ze niet meer binnen als ze alleen was maar wachtte ze op mij op de bank voor het raam. Zag ik altijd haar snoetje als ik terug kwam. 
Ook krabde ze veel en had kale plekjes toen we haar kregen. Naar eigen da geweest en bleek ze na eliminatiedieet een ernstige voedselallergie te hebben voor graan, kip/gevogelte, rund en lam. Nu geef ik haar zelf gekookte groentes en graanvrije brok met vis. Het hondje is super opgeknapt.
Er zitten zo veel lieve honden in het asiel te wachten op een fijn thuis masr je moet er vaak wel even flink in investeren, ook in een pup natuurlijk maar dan op een andere manier.
Hier merken we dat ze nu zelfverzekerder wordt en ook wel eens alleen op pad gaat in het bos, een stukje verder bij ons vandaan.

Als ik jullie verhalen zo lees dan komt daar toch wel vrij veel voedselallergie in voor he? Bij ons Pippa is dit ook het geval. Ik had me al meerdere malen afgevraagd of het door slechte voeding tijdens de groei zou kunnen zijn en jullie verhalen lijken dit toch te bevestigen. Momenteel krijgt ze droogvoeding rijst en zalm, en haar velletje is super veel verbeterd. En dat van obsessief de vloer likken, dat heeft ze ook, alhoewel het al iets verminderd is. We hebben nog een lange weg te gaan, maar ik ben blij dat het lichamelijk toch de goede kant uit gaat, ze is ook twee kilo bijgekomen (10% van haar lichaamsgewicht, niet slecht dus)

Angel is onze eerste herplaatser, een kruising mechels herder teefje van toen 6 maanden oud.
We hadden Kyra al die is gekomen in juli 2012 een Mechels herder teefje van toen 7 weken oud, Kyra hebben we rechtstreeks gekocht uit een nest. Daarna kregen we Shadow in augustus 2013 ook een pup uit een nest en ook een Mechel teefje van bijna 7 weken oud, totaal anders als Kyra veel feller en veel drukker. Maar dat vonden we niet erg het was toch de bedoeling om met haar IPO te trainen net zoals mijn man met Kyra doet. Helaas overleed Shadow op 9 weken oude leeftijd, hoogstwaarschijnlijk door vergiftiging. Toen hebben mijn man en ik grondig overleg gehad en besloten te wachten op een nest van Kyra's zusje dat over ongeveer twee jaar zou komen en het was de bedoeling dat ik daar dan een teefje uit zou kiezen voor mij om met haar te gaan trainen. Ik wilde ook nog geen nieuwe hond/pup er bij omdat het allemaal nogal vers was van Shadow's overlijden. Maar ongeveer 4 weekjes na Shadow's overlijden begon het toch te kriebelen bij mij. Ik miste de gezelligheid van een tweede hond, mijn eigen hond waar ik mee zou gaan trainen en het leuke spelen van twee honden in plaats van 1 hond. Maar ja mijn man en ik hadden een afspraak gemaakt dat we pas over 2 jaar een teefje er bij zouden nemen, na lang overleg kwamen we tot de beslissing dat we toch wel weer een hond er bij wilden hebben, maar dan wel een wat oudere hond, vanwege de basis die in het begin is aangeleerd. En omdat het toch wel weer veel werk was om weer een pup te nemen, Shadow was inmiddels net gewend bij ons. En ook dat we een wat rustiger Mecheltje zouden nemen die niet zo fel was als Shadow. En wat rustiger als Shadow. Ik struinde al een paar weken elke dag marktplaats af, ik keek constant weer naar wat verschillende advertenties. Totdat ik twee advertenties vond die mij erg aanspraken. Een Mechels herder teefje van bijna 7 maanden oud en een Mechels herder teefje van 9 maanden oud. Beide eigenaren hebben we gemaild, maar van de eigenaar van het Mechel teefje van 9 maanden oud kreeg ik niets te horen. Maar als snel kreeg ik een reactie van de eigenaren van het bijna 7 maanden oude kruising Mechels herder teefje. De foto's spraken me aan, maar ze bleek niet geschikt voor de KNPV. Dat maakt ons niet uit want we wilden toch een wat rustiger Mechelaartje. Uiteindelijk heeft de eigenaresse me gebeld, en heb ik gevraagd wat voor hondje het was, of ze goed met andere honden kon en dat ik het erg belangrijk vond dat ze qua karakter goed bij Kyra zou passen, uiteindelijk wordt het ook een vriendinnetje van Kyra waar ze samen mee moet leven.

Diezelfde avond zijn wij nog naar Hengelo gereden, en daar zagen we Angel. Geen volbloed Mechel qua uiterlijk en ook niet alles van een Mechel heeft ze qua karakter. Er kwam ter sprake dat Angel nogal een rottijd achter de rug had. Deze eigenaren waren namelijk de tweede eigenaren van Angel. De eerste eigenaren hebben Angel behoorlijk verwaarloosd, slechte voeding, bangig hondje, slecht gesocialiseerd enz. Maar na 5 minuten had Angel toch mijn hart gestolen. Thuis gekomen hebben we meteen kennis gemaakt met Kyra, en uiteindelijk na wat duidelijke regels hebben de twee dames elkaar helemaal gevonden. Angel is door haar verleden erg hebberig op voer, kan er slecht tegen als Kyra een keer aandacht krijgt terwijl ze zelf ook genoeg aandacht krijgt, maar goed het is niet voor niets een herplaatsertje met een rottijd achter de rug. Angel is vrij onderdanig naar mensen toe, vooral mannen, daar schijnt ze voorheen erg bang voor zijn geweest. Maar de tweede eigenaren waren daar al goed mee bezig geweest. Verder nemen we waar we kunnen beide honden mee, en gaan we elke dag als we kunnen er mee naar het bos. We zien dat Angel erg is opgebloeid, het is echt mijn kleine monster geworden, met haar problemen die langzaamaan minder worden, ze is nu mijn hondje waar ik langzamerhand echt een band mee opbouw. Tot op de dag van vandaag heb ik geen spijt gehad van deze keus, en ben ik zelf erg blij dat Angel nu voorgoed een thuis heeft. Ik ben inmiddels langzaam begonnen om te trainen voor het VZH certificaat. En ook daar is Angel goed in. Ze is nu ongeveer 6 weekjes bij ons, maar zonder haar zou het stukken rustiger zijn, ik moet daar niet aan denken, ik vind het geweldig dat ze hier is gekomen en dat ze mijn hart heeft gestolen. Angel is gelijk de tweede dag ook op KVV overgestapt, omdat ze de eerste avond razendsnel een hap uit Kyra's bak wist te nemen, en zij had nog haar brokvoeding. Ook dat gaat heel goed, haar vacht ziet er vele malen beter uit en ze is inmiddels ruim drie kilo aangekomen. Wij zijn erg gelukkig met Angel. Ik heb geen spijt van mijn herplaatser. Ik ben er super blij mee.

Ik heb ervaring met 3 honden: onze eerste hond (asielhond) had problemen met alleen zijn. Heftige verlatingsangst zeg maar. Dit wisten we vantevoren wel iets, maar wisten niet dat het zo heftig was. Dit hebben we langzaam opgebouwd: vanaf 5 minuten, tot nu maximaal 5 uur.

Onze tweede hond was een herplaatser met de nodige geschiedenis. Was een alaskan malamute met probleemgedrag en 5 vorige eigenaren (hond was 4). Deze hebben we na 3 maand moeten herplaatsen omdat hij geen halve minuut alleen kon blijven of hij brak uit. Dit begon overigens pas na ongeveer 2 maanden, toen we ook echt konden merken dat hij veranderde in gedrag.

Onze 3e herplaatser (nu dus 2e hond) hebben we opgehaald op 8 maanden leeftijd. Hij paste zich vrijwel direct aan aan de situatie en heeft ook geen problemen opgeleverd met wennen of gedragsverandering. (Ze zeggen dat een hond pas echt gewend is en zijn uiteindelijke karakter laat zien na 3 maanden). Ook de combinatie tussen onze honden (allemaal intacte reuen) is geen probleem geweest en waren vanaf het begin erg vriendelijk naar elkaar. Onze honden nu zijn zelfs extreem hecht.
Oftewel: goede ervaringen! Wel weet ik zeker dat ik geen 'probleemhond' meer wil als herplaatser en weet ik ook dat een typisch poolhond-karakter niet bij me past. Misschien heb ik me daar destijds ook in vergist

Ik sta dus de volgende keer opnieuw eerst stil bij een herplaatser/asielhond voordat ik een pup zou nemen

Onze Banjo is ook een herplaatser. Banjo was, toen hij bij ons kwam, 11 maanden en wij zijn, zijn 3e baasjes. Het eerste baasje is overleden, waardoor hij in het asiel terecht kwam. Via de stichting bassetherplaatsen, is hij bij een ander gezin terecht gekomen, die het na 17 dagen al opgaf, omdat hij niet alleen kan zijn. Daarna is hij bij ons terecht gekomen en in december vieren we zijn 6 verjaardag. Het ging meteen goed, als een dolle is hij hier het huis ingerend en hij had het meteen naar de zin. Banjo kan samen met onze Babbe goed alleen zijn, daar hebben we nooit problemen mee gehad. Het is een schat van een hond en geen moment hebben we spijt gehad, dat we voor hem gekozen hebben. De volgende hond zal zeker weer een herplaatser zijn. Er zijn zo veel leuke honden, die op zoek zijn naar een nieuw baasje en het geeft me heel veel voldoening als ik een hond een nieuw fijn huis kan geven.

Hoi Arianne,

Ik heb hier ook mijn verhaal gezet over onze Bonny van 8 jaar die nu bijna een jaartje bij ons is. 
Er zitten zoveel lieve honden in het asiel op een baasje te wachten en ik gun het ze zo. Soms is het even investeren in je beestje maar als dat eenmaal loopt dan zijn ze zo dankbaar!

Onze (inmiddels overleden) Beauty "Berner Sennen" kwam als herplaatser bij me op 9 en een halve maand oud. Zwaar beschadigd nog bang voor een bewegend blaadje in de wind.
Ik was wezen kijken en twijfelde dus besloot terug naar huis te gaan, na te denken. Na 3 dagen werd ik gebeld "gesmeekt" of ik haar kon komen ophalen want anders moest ze naar het asiel. Een Berner en zeker een die al beschadigd is mag in mijn ogen nooit in een asiel komen. Dus opgehaald. de klik was er snel, maar al snel bleek wel dat de schade groter was dan ik in voren dacht. Het heeft jaren geduurd voor beauty een beetje hond was. En spelen met speeltjes of andere honden heeft ze nooit gedaan. gebruikte niet haar neus schoot makkelijk door in onzekerheid. Was angstig naar andere mensen en honden (mensen is ze overheen gekomen) Wel kan ik zeggen dat het alle tijd en geduld waard geweest is en dat we een superband hadden. En we hebben veel geleerd samen en ik heb haar dingen mogen leren en zij heeft mij ook veel geleerd. Ik had die net iets minder als 8 jaar die ik met haar heb mogen doorbrengen voor geen goud willen missen. 

Maar met een herplaatser weet je niet altijd wat de achtergrond is en dat kan betekenen dat er heel veel tijd geduld en vertrouwen in gestoken moet worden En in sommige gevallen er een honden gedragstherapeuth aan te pas moet komen. En is wel iets dat je in een keus moet meenemen. Als het een hond blijkt te zijn waar die klik mee is maar wel heel veel extra tijd aandacht en geduld nodig heeft hetzij in huis, met andere honden en of andere mensen en zoveel andere mogelijke situaties waarin de hond extra begeleiding nodig heeft. heb je de tijd de energie de rust en de kennis om die in de hond te investeren. 

Kijk eerst of je hond al wat kan leren kennen voor je een keus maakt, mee kan wandelen, in een huiselijke situatie kan zien om een inschatting te kunnen maken van wat je te wachten staat of het wel of geen stabiele hond is.

Ik heb er zelf nu ook 1 bij (half), van mijn vriend, een vrij pittige dame..
Amerikaanse stefford, 15 maand, flink getraumatiseert, viel in het begin iedereen aan incl mijn vriend, zou niet bij katten en kids gaan.*hahaha en ik vond het alsnog een goed idee om haar in huis te halen *

Slaapt nu, nog geen half jaar later, samen met (lees op ) mijn vriend en onder de poes

Respect & vertrouwen voor de mens zal elke dag nog beetje bij beetje terug gewonnen moeten gaan worden want dat is ze kwijt...

Bepaald limonade merk stijl: "Komt wel goed, schatje"

voor anderen hun ervaringen:
http://superdaan.nl/?page_id=38

Wij zitten met een ander brobleem,onze beatle is gestorven,en onze andere hond is nu agressief geworden ,tegenover andere honden,ook bij onze beagle puppy,zoek

 een hondenpsygoloog maar vind er geen

Leuk topic, met mooie verhalen!

Hier ook een herplaatser met een rugzakje. Zo anders dan wat ik me ervan had voorgesteld.

Hij was 10 maanden, kon niets, en was voor alles bang. Voor mensen in het speciaal. Maar ook voor alle geluiden want dat kon hij niet. Sommige momenten heb ik hem letterlijk doorheen moeten trekken (bv lopen aan de lijn, hij werd zo gestresst in het begin, was zo zielig). Vertrouwen opgebouwd, met lekkers. Begonnen met eerst hond op hem te leggen op zijn kont en steeds verder. Vervolgens aaibeweging. Op een gegeven moment begon hij door te krijgen dat ik oke was, en dat dit leuk was.

Afgelopen april hem gekregen, hij heeft veel geleerd. Hij geniet ontzettend van wandelingen, als hij maar los kan rennen. Terwijl eerst wilde hij geeneens naar buiten toe. Spelen? Kon die niet.. nu blijft die soms bezig, haha. Andere honden was uitvallen, los is dit al een stuk verbeterd. Een confrontatie aan de riem dichtbij is wel nog uitvallen.

Het op bed mogen slapen heeft veel goed gedaan bij hem. Eerste paar nachten huilde hij. Op bed kreeg hij de kans terwijl ik sliep me van dichtbij te bekijken. (Dan werd ik wakker en stond hij letterlijk 2 cm van mijn neus, en ging dan weer heel snel terug)

Andere mensen vind hij nog steeds akelig. Inmiddels mogen een aantal vaste oppassers hem wel meenemen voor een wandeling. In het begin had hij een lijntje aan zijn tuig zodat ze hem zo mee konden nemen. Hij geeft wel aan contact te willen, maar vind dit nog eng. Gaat wel snuffelen, maar aanraken etc is not done.

Zijn ook 2 bijtincidenten geweest, pure paniek/stress. Gericht op andere, nooit van mij. Dat doet heel wat met je. Het is gegaan met vallen en opstaan.

Of ik het weer zou doen? Ja, ik kan dat ventje niet missen, wat ook een dankbaar hondje is geworden. Zeer energiek, soms iets te haha.

Of mijn volgende hond weer een herplaatser zou zijn? Nee, ik denk het niet. Volgende zou ik graag een pup willen, en wat minder rekening houden constant met. Rustig overal mee heen kunnen nemen. Wellicht verder in mijn leven zou ik opnieuw weer voor een herplaatser gaan. Het is ontzettend mooi zo'n hondje te zien ontplooiien van een angstig ding vol stress, naar een energieke blije hond die geniet van het leven.

Daarbij komt ook nog dat ik alleen ben, alles komt op mij neer. Soms is het moeilijk te combineren omdat bv dagopvang geen optie is. Ik kom daar wel altijd uit, maar dat maakt het soms wel zwaar.

Wij hebben nog steeds een weg te gaan. Maar de weg die al belopen is, was een zeer mooie weg. Ook hier blafte hij eerste 2 maanden niet. (En nu moet ik soms mijn vingers in mn oren stoppen)