Inslapen.

Ik heb 2x op dezelfde dag als ik nog even naar de dierenarts ben gegaan het beluit genomen om de honden thuis aan het einde van deze dag te laten inslapen bij mij thuis. Heb ze nog een keer voor een wandeling meegenomen, veel geknuffeld en op schoot bij met laten slapen en eigenlijk die dag niet veel extra's meer gegeven. Dit ivm het feit dat ze beiden misselijk waren met narcose en om te voorkomen dat ze bij het spuitje nog zouden overgeven hebben ze alleen die ochtend hun maaltijd gehad.
Je twijfelt wel is deze beslissing goed tot het moment dat het echt gaat gebeuren, maar daarna weet je dat het het beste besluit was.
Ik kan je maar een ding zeggen ik heb het fijn gevonden om bij beiden honden thuis het afscheid te hebben gehad. Hopelijk heb ik je hiermee een beetje geholpen.

Hoi Linda.

Wat moet jij het zwaar hebben, arme meid en arme hond. Ik voel ook wel aan dat je de beslissing al min of meer genomen hebt. En ik denk dat dit het beste is wat je kunt doen. Ik heb mijn hond op 25 augustus in laten slapen, ruim 10 weken geleden en ja, wij hebben hem strontverwend!! We stonden alles toe, hebben hem extra koekjes en kluifjes gegeven, ontzettend veel geknuffeld en gekroeld. Er was geen "nee, mag niet" meer. Wij hebben de DA ook thuis laten komen en mijn vriend en ik hebben languit tegen hem aangelegen, buiten in onze tuin, met een leeg koekjes blikje naast ons. Het voelde gewoon goed

PS. Achteraf gezien was het misschien niet slim om hem wat extra koekjes te geven ivm met eventueel overgeven maar bij Tom is dat gelukkig niet gebeurd.

Hey Linda,

Dit is en blijft altijd moeilijk, maar ik denk ook dat je diep in je hart weet wat je te doen staat.
Ik denk dat het tijd is om je hond los te laten. Je moet voor je beste en liefste maatje kiezen en niet voor jezelf nu. Het zal je pijn doen maar je hond zal verlost worden van alle ellende door de slechte gezondheid, dit moet je zien als het laatste kado voor je hond, hem naar de regenboogbrug laten gaan waar hij weer lekker als een gezonde hond kan rennen spelen.

Heel veel sterkte met je beslissing meid

Had het al eerder gelezen het gedicht van Karin.....zo mooi...daar kunnen geen andere woorden tegenop.


Als je dit leest denk je "ja zo is het eigenlijk wel''

De beslissing blijft moeilijk, en zoals er al meerdere zeiden .....denk dat je het al wel weet!

Wat je ook besluit.....heel,heel veel sterkte!!

Pff wil je alleen veel sterkte wensen.
Verwen hem maar als dat goed voelt!

sterkte..

wou het gedicht van karin hier ook komen posten, want dat zegt exact hoe het zit in deze situatie...
vind het ook zo prachtig.

hier vorige zomer ook onze hond laten inslapen, en het enige waar ik nu spijt van heb is dat we het niet eerder hebben gedaan. We hadden niet door hoe ernstig het was en hebben haar nog weken extra laten afzien..

zorg dat je het niet zover laat komen en bespaar je vriend die langere lijdensweg, je kan de tijd niet terugdraaien en je spijt zal blijven.
veel sterkte met je beslissing, makkelijk is het zeker niet..

Linda, wat een moeilijke beslissing voor je.. ik voel 100% met je mee.. heb ook voor ditzelfde dilemma gestaan en onze lieverd nu precies 1 maand geleden moeten laten inslapen... Hij had DM (degeneratieve myelopathie) waar ook niets aan te doen is.  Onze Buddy was ook nog maar 9 jaar...

Wat je je af moet vragen:  heeft hij nog wel een fijn leven zo?.. niet dus.. en dan moet je uit liefde voor je hond hem helpen om hem in te laten slapen. Dat is echt het enige wat je nog voor hem kunt betekenen. En als het kan, lekker thuis in zn eigen omgeving...

ik wens je veel sterkte meis

heel veel sterkte ik berijp je verdriet en voel weer het zelfde as toen
sterkte

Linda,


Is heel zwaar en zit in je systeem....
Je hond is nu moe, heel moe.
Constante jeuk, pijn, alles laten lopen, oren....dat likken is een signaal dat de hond zich echt niet lekker voelt.
De pijn zit ergens anders, maar dat kunnen ze niet wegnemen en daarom gaan ze likken op plaatsen waar ze denken hun probleem op te verplaatsen.

Ik wou je eerst nog een holistisch arts of homeopathische behandeling voorstellen, maar ik weet niet of dit nog zin heeft.
Mocht je hieromtrent toch je licht eens willen opsteken, dan kunnen Goldendelicious en Ilja je goed verder helpen. (dan moet je wel een account aanmaken, en kun je ze een pb sturen)

Eerlijk gezegd is de blik in de ogen een goede indicatie; dan weet je het eigenlijk als baas....de spiegels van de ziel....

heel veel sterkte

het is een hele zware beslissing die je moet nemen

maar laten lijden is toch veel zwaarder je weet nooit goed hoeveel pijn je hond heeft
mijn hond heb ik afgelopen jaar plotseling binnen 1 dag in moeten laten slapen
hij kon geen eten meer verdragen en braakte alles er weer uit zelf rijst en gekookte kip bleef er niet in
naar de d.a gegaan en hij kreeg een buik echo en de uitslag was een maag tumor en ook een tumor in de lever en er kon niks aan gedaan worden en hij zou ook erg veel pijn hebben en moest toen ook de moeilijke beslissing nemen en hij is bij mij op schoot in slaap gevallen zo groot dat hij ook was en natuurlijk heb ik ook mijn verdriet gehad maar ik kon mijn trouwe vriend toch niet laten lijden
maar heel veel sterkte met de toch zware beslissing

herken dat gevoel hoor,mijn terveurense herder had botkanker.

tot 2 weken voor zijn dood wist ik het niet deze hond liep en deed alles nooit geen pijn aangeven of mank lopen.
op een dag liet ik hem uit en wilde hij een stoepje opstappen en krak zijn poot brak.
ik stond buiten wist niet wat te doen en nog 2 teckeltjes aan een riempje.
met een buurvrouw heb ik hem naar binnen gedragen en de dokter gebeld.
daar werd een foto gemaakt en toen vroeg ze heeft u nooit iets gemerkt,ik moest eerlijk zeggen nee nooit hij deed alles.
haar advies inslapen ik was kapot van verdriet mijn grote vriend en nu ineens afstand doen ik kon het niet.
dus ze heeft nog geprobeerd met een spalk, maar ja hij had pijn het geneesde niet en hij sloopte hem er weer af.
na 1 week terug nadat ik in het weekend bij het dierenziekenhuis was geweest omdat de spalk er weer af was.
hij moest onder narcose arts wilde hem niet behandelen anders terwijl hij zelfs met zijn pijn niet beet.
hij huilde toen hij een foto moest maken en ik niet mee mocht.
mijn hart brak en de dokter daar wilde zijn poot eraf halen dan had hij nog een kans.
de volgende dag weer naar mijn eigen arts gebeld verteld dat deze dokter het nog zag zitten als zijn voorpoot eraf was.
en ze zei,die zware operatie de pijn en wie weet voor hoelang,en hij gaat ook vallen zonder een voorpoot was nl een zware hond.
ze zei als het mijn eigen hond was dan deed ik hem het niet aan,
dat was wel voor mij het teken dat ik hem moest laten gaan.
ik wilde het thuis bij de andere hondjes en poezen maar dat deed ze niet.
dat is iets wat ik nu dus nooit meer zou doen.
dus de volgende dag naar de praktijk ik heb echt 24 uur alleen maar gehuild voelde me zo slecht.
en het moment van weggaan ik zie het nu nog en weer huil ik zijn staart hij dacht we gaan lekker naar buiten.
hij is daar ingeslapen de pijn is hem bespaard gebleven en ik kon me er na maanden in berusten dat het de juiste stap was.
mijn teckel is nu ziek en ik heb besloten als het mogelijk is dus als ik niet voor iets een noodsituatie bij de dokter ben ze thuis inslaapt.
mijn andere hondje is gestorven door een hartstilstand dat was ook heel erg die geluiden vergeet ik nooit meer.
dus hoe ze ook doodgaan het is en blijft erg en laat hem niet lijden wat ik vind ik met de herder ook toch te lang heb gedaan.
afscheid doet enorm pijn en ik heb me zo schuldig gevoeld dat ik zijn leven afnam maar nu weet ik het was het juiste.
ik wens je veel sterkte met je beslissing en overleg nog een met je dierenarts.
groeten greet

Heel veel sterkte met deze beslissing, hij is moeilijk! Wij komen er ook steeds dichterbij. Mijn vorige hond is 17 jaar geworden, toen wij haar hebben laten inslapen heb ik mij altijd afgevraagd of het de juiste beslissing was. Je wilt zon beslissing eigenlijk niet nemen. Nu we er weer eerdaags voor staan...denk ik gewoon dat ik de beslissing aan het uitstellen ben......hoop dat iemand anders hem neemt maar dat gebeurd niet.....

Linda als ik het zo lees is bijna iedereen er van overtuigd dat je je vriend moet laten inslapen.Ik weet hoe moeilijk het is maar als je in die bruine kijkers alleen maar wanhoop en pijn leest,denk ik dat het niet zo heel moeilijk is.Vraag aan je da of hij/zij het thuis wil komen doen en verwen je maatje met knuffels e vertel hem hoeveel je van hem houd.Help hem en begeleid je maatje als de da thuis komt om hem in te laten slapen, dat is het mooiste wat je voor je vriendje kan doen.Maar wat je ook besluit ik wens je heel veel sterkte.

Ooh jeetje! Wat verschrikkelijk naar!

Ook ik denk dat het beter is voor jullie beide om hem laat gaan. Jullie beide lijden hier onder; Jij omdat je verder heel weinig voor hem doen kan om zijn lijden te verzachten en om hem te zien lijden. Tjah, waarom je hondje lijd, spreekt voor zich.
Het is een ontzettend moeilijke en zeer pijnlijke beslissing, maar uiteindelijk doe je wel het beste voor jou en hem! 

En je bent absoluut geen zeur, hoor! Het is nou één maal een heel moeilijk besluit! Ik (iedereen hier, denk ik wel) kan heel goed begrijpen dat je het van je af wilt schrijven en dat je met twijfels zit.

Heel, heel veel sterkte met de beslissing te nemen! Verwen hem lekker!

Linda, graag wil ik weten hoe het je vergaat ? Kunnen we je nog ergens mee helpen ?
groetjes !

Linda, ik ga helemaal mee met Teresa.


sterkte

Kunnen we nog helpen?

Ik heb geen idee anita, vandaar mijn vraag, het is stil aan de overkant, hoop dat alles goed mag gaan..

@Linda,

Ik had nog niet eerder gereageert. En toch wil ik je graag laten weten dat ook ik met je meeleef en weet hoe zwaar het proces is waar je nu door gaat.

Bij mijn hond was het ook een optelsom van mankementen. Ja, misschien was er 1 ding op te lossen, maar dan bleven er nog steeds die andere onoplosbare kwalen. Het was cumulatief. Zij leed, hoe pijnlijk is dat besef. Ook zij was al langere tijd aan het likken en bijten en dit was precies zoals Saskia schrijft een heel duidelijk signaal van hoe ze zich voelde. Totdat ze aan haar onderrug en hak begon, twee nieuwe plekken.

Op moederdag, afgelopen mei, ben ik geknakt. Hoewel er al een periode van naar toegroeien aan vooraf ging was dit het moment, tussen de qourmetgerechtjes door, dat ik me realiseerde dat ik niet het moment wilde afwachten dat ze op de grond zou liggen met 'die ene blik'. Ze had al voldoende signalen afgegeven en het was al meer dan genoeg. Ook ik had mijn twijfels, ik denk dat ze ook niet meer dan menselijk zijn. Het is een onomkeerbaar besluit waarin je het onverenigbare bij elkaar moet zien te brengen.

Ik wens veel kracht om het onverenigbare in jezelf bijeen te brengen en hem in onvoorwaardelijke liefde los te laten, hem helpen het leven los te laten. Hij is er klaar voor als jij er klaar voor bent.

Lieve wanhopige,


Zo goed ken ik jou  stress en wanhoop.
Heb zelf ook iets dergelijks meegemaakt met mijn hond. Heb hem laten opereren na een mri scan , daaruit bleek dat hij een tumor bij zijn ruggenmerg had. 
Dit heb ik laten doen bij dokter van Zuylen van dierenkliniek Oldenzaal de Thij.(  Zie website)
Daar bleek later , dat het een verkalkte hernia was. Dus géén tumor.!!!!
Mijn hond was toen 10 jaar en  ik kreeg van iedereen te horen dat ik hem maar moest laten inslapen.
Gelukkig heb ik daar NIET naar geluisterd.  Hij heeft nog zo'n fijne tijd gehad en is uiteindelijk 13 jaar en 7 maanden geworden.
Ook kan ik je AANBEVELEN om naar Victor Hoogma . Hij zit in Nijmegen  (Frankrijklaan nr 19)te gaan. Hij is een heel bekende en KUNDIG  dierfysio ( Ook nog betaalbaar)die honden aan het lopen heeft gekregen , die al helemaal verlamd waren.
Ik ben daar de laatste 1 1/2 jaar met mijn hond geweest .
Ik wens je heel veel sterkte en doe wat je hart je ingeeft.
Hij is nog zo jong en verdient het zo.

Nolly als je het hele topic had gelezen is de hernia niet het enige. de hond heeft ook veel last van bulten in zijn oren en barst van de jeuk.Al met al een hond die heel veel moet afzien.Dat gun je geen jonge hond.

Lieve mensen,

Bedankt voor de berichten!Even niet online geweest,beetje veel aan mijn hoofd.

Ik ben vanmiddag bij de dierenarts geweest...
Heb gevraagd wat de opties nog waren..
Ze waren het er mee eens dat zijn oren een groot issue zijn en dat hij zo niet fijn leeft.
Dus ik heb 2 keuzes.

1) Ik laat hem opereren,waar ze bij alles weghalen tot de gehoorgang.
Maar dan kan hij helemaal niks meer horen.

2)Laten inslapen....

Dus de keus is aan mij,en ik vind dit een moeilijke keuze.
Het lijkt mij persoonlijk verschrikkelijk voor een hond om doof te zijn.
En daarbij zijn de andere klachten nog steeds aanwezig,en is hij straks doof...

Heb daar een half uur gepraat,gehuild..Voor hun ziet hij er nog wel uit als een nieuwsgierige hond dat wel heel graag koekjes aanneemt van de dierenarts. Maar ze zien niet hoe hij thuis is.

De operatie zal dan 1000 euro kosten. Ik heb het momenteel niet al te breed,maar dat interesseert me niet zoveel als het om mijn viervoeter gaat.

Maar is het de operatie wel waard,tegen over alle andere klachten?

Ik zelf vrees dat als hij helemaal doof is dat het hem helemaal niet vrolijker maakt. Nu hoort hij al niet als voorheen,maar hij hoort nog wel tenminste.

Ik heb ook een boekje meegekregen van de dierenarts,over inslapen. ''Zijn we niet te vroeg?''

Deze moet ik nog doorlezen,heb nu nog bezoek,en dat wil ik in alle rust even doornemen.

Hierbij mijn update,en nogmaals bedankt voor de berichten en steun.

Goed dat je naar de DA bent geweest. je weet nu weer iets meer. Rooskleurig vind ik het er eigenlijk niet echt uitzien. Helemaal doof en dan alle andere pijnen/jeuk.

Vreselijk moeilijk om een beslissing te nemen die wellicht heel erg tegen je gevoel in gaat.
Je moet je inderdaad afvragen of dit alles bij elkaar je hond nog levens vreugde geeft.
Heel veel sterkte!

Een zware beslissing Linda. Heb je het met de dierenarts gehad over het mogelijke verloop van de andere kwalen? Dat lijkt me wel belangrijk. Als je nu investeert in een zware ingreep, moet er wel kwaliteit van leven voor terugkomen. Als dat er niet voor terugkomt omdat de andere kwalen niet te verhelpen zijn en/of progressief zijn wat is de winst dan?

Uiteraard kun je deze operatie overwegen, en dat zou ik zeker doen als hiermee de kwaliteit van leven weer terugkomt hoe ingrijpende ingreep dan ook (voor zowel de hond als je portomonnee) . Maar ik raad je wel aan om het totaalplaatje niet uit het oog te verliezen ook dit eerst goed door te spreken.

Jij bent de enige die weet hoe de hond het leven van alledag leeft. Kwaliteit van leven meet je niet alleen af aan het enthousiast worden van een aangeboden koekje. Jij bent degene die het dichts bij de hond staat en mee samenleeft. Dit kan soms veel helderheid geven en soms ook vertroebelen omdat je er zo met je neus bovenop zit en zo emotioneel bij betrokken bent. Iemand eens laten meekijken die jullie in leven van alledag meemaakt is daarom altijd wel goed.

Alleen jij kunt besluiten of en wanneer het genoeg is. Ik wens je daar onvoorwaardelijke liefde en wijsheid bij.

Linda,
Je schreef in je openingsbericht al: Hij is mijn schatje..Mijn clown..De verwendste die alles met zijn grote vragende ogen alles voor elkaar krijgt... Iedereen om mij heen zegt: Laat hem toch inslapen.

Ik neem aan dat onder de mensen die dit laatste gezegd hebben ook hondenkenners zijn.

Voor de tweede keer opereren aan de oren biedt jammergenoeg geen oplossing en verlichting voor de rughernia, incontinentie, jeuk etc.

Wat is/wordt de kwaliteit van leven van je hond? Als je zoveel van je hond houdt, zal je op een gegeven moment als het leven alleen maar lijden wordt, uit liefde voor je hond hem uit lijden kunnen verlossen.

Dit is super moeilijk en verdrietig.
Veel sterkte met het nemen van de beslissing die het beste voor jouw hond is.

Ik heb het daar over gehad,over de andere kwalen. Ze vroeg me of hij al eens was behandeld voor zijn jeuk,en dat is hij. Iedere keer kreeg hij andere medicatie,waarvan ik op een gegeven moment dacht: Dit lijkt me ook niet gezond. Alleen injecties helpen bij hem tegen zijn jeuk.
Dus de jeuk zal blijven. 

Maar het doof worden blijft me gigantisch tegenstaan. Ik kan hem dat niet aan doen. 
Nu ik hier zo over nadenk,vind ik het toch wel egoistisch van me dat ik hem dat absoluut niet wil aan doen,maar ik laat hem wel met de pijn en jeuk zitten...Hoe krom is dat?

Het enige wat ik wil is dat hij pijnvrij en jeukvrij kan leven,maar dat zit er niet in.

Hij is heel tevreden met een botje,vind hij heerlijk. Hij is nog steeds dezelfde sokkenjager als puppy zijnde.Hij laat me nog steeds lachen met zijn rare momenten. Op die momenten denk ik : Ik wil je niet kwijt,je hebt al zoveel meegemaakt en nog presteer je het om komisch te zijn.

Zie ik hem klapperen met zijn oren,niet wetende wat hij met de jeuk aan moet,en soms piept omdat hij zich zelf pijn doet denk ik : Dit wil ik je niet langer aan doen. Het is goed zo als ik je laat gaan.

Mijn hart wil tot het uiterste gaan. Maar mijn verstand zegt wat anders. Het gaat tegen elkaar in.

Er is ook niemand waar ik hier echt mee goed kan over praten. Omdat ik de enigste ben van alle mensen die ik ken,waarvan mijn liefde voor dieren ontzettend diep gaat. En er is zoveel wat ik typen,maar ik wil niet als een zeur overkomen.

Boven staande post is van mij. Toch maar even een account aanmaken,vergeet ik mijn naam ook niet

Hij heeft toch ook een hernia? En geeft hij pijnklachten aan? En de jeuk, is dat echt jeuk, waar likt en/of bijt hij voornamelijk?

Ben je al eens een second opinion naar een andere arts geweest?