Ik heb mijn beste vriendin moeten laten gaan

Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier en wil heel graag een blijvend berichtje plaatsen voor mijn lieve kanjer Sita.
Ik heb haar op 16 oktober moeten laten inslapen, omdat ze bijna niet meer kon lopen en zo ziek was dat ze de hele dag lag te kreunen en te mopperen. We hebben nog vanalles geprobeerd, maar helaas werd ze niet beter.
Ik mis haar verschrikkelijk, voel me schuldig en een heel slecht mens, omdat ik haar dit heb aangedaan. Ze heeft gevochten tot het laatste moment om maar niet te hoeven gaan, de paniek in haar oogjes vergeet ik nooit meer! Dat heeft alles bij elkaar een half uur geduurd, voordat ze eindelijk van de verdoving in slaap viel. Ik ben steeds bij haar gebleven, heb zachtjes tegen haar gepraat en haar vastgehouden, gehuild en me zo ellendig gevoeld!
Dit had ze absoluut niet verdiend!
Nu moet ik verder zonder haar. Dat lukt me nog niet helaas, denk de hele dag aan haar en voel me verdrietig en gebroken......
Rust zacht lieverd, ooit zal ik weer bij je zijn.........

Wat vreselijk. Voel je niet schuldig, je hebt de juiste beslissing genomen.
De hond laten leven terwijl deze veel pijn en ongemakken heeft is onmenselijk.
Ik weet hoeveel verdriet het met zich mee brengt om je hond te laten gaan
en weet ook dat je er uit eindelijk vrede mee krijgt en het een plekje gaat geven.
Heel veel sterkte met dit verlies.

Heel veel sterkte toegewenst. Ze is voor altijd in je hart.

och wat vreselijk, helaas voor sita had je geen andere keus, ik weet zeker dat ze dat heeft geweten tijdens dat laatste half uur,dat ze je steun heeft gewaardeerd en dat ze nu in een betere , pijnloze wereld is waar ze kan rennen, hollen en springen en weer de sita an zijn die jij je herinnerd.
het verdriet is nog heel vers , dus rouw om haar en schaam je daar niet om.
ik weet zeker dat ze vooraltijd je beste vriendin blijft, en zo zal voortleven in je hart.
een dikke knuffel van ons allemaal en we zijn hier als je steun nodig heb

Lieve Anita,
Je hebt de juiste beslissing genomen, Sita heeft nu geen pijn meer en dat is het allerbelangrijkste.
Ik heb hetzelfde meegemaakt met Kim, ook hij heeft een half uur moeten vechten vooraleer hij overleed. Geen prettige ervaring, ik weet het ....
Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe met het verlies van je maatje.

Rust zacht lieve Sita .....

Wat moet dat moeilijk voor je geweest zijn. Eerst al de moeilijke beslissing moeten nemen om je lieve Sita in te laten slapen en dan haar zo te zien vechten. Maar probeer je à.u.b. niet schuldig te voelen. Je hebt echt het beste voor haar gedaan. Ze heeft nu geen pijn meer en hoeft niet meer te mopperen. Zij zal niet willen dat je je schuldig voelt. Jouw pijn is nu nog zo vers en het verdriet zo groot. Maar dat zal op een gegeven moment minder worden. Neem de tijd om te rouwen. Ze zal altijd in je hart bij je zijn.

Anita, het is en blijft heel moeilijk de keus te maken om je maatje te laten gaan.Maar als je maatje zo ziek is en niet meer kan getuigd het van liefde om ze los te laten.Dat heb je gedaan, en dat is ook het beste wat je voor Sita kon doen.je hebt het gevoel dat ze zelf nog niet zover was, en dat is een akelige gedachte waar je door heen moet want je hebt het voor haar gedaan om verder lijden te besparen.
met heel velen hier weten we wat het is om je beste maatje te moeten missen,maar de herinneringen die er zijn zorgen ervoor dat het een plekje krijgt, en ze is niet weg je draagt haar voor altijd mee in je hart.Wat misschien ook fijn voor je is ,is deze site waar je een stukje over Sita plus een mooie foto kan plaatsen.
http://www.overledenhuisdierherdenken.nl/

Rust zacht mooie Sita, voor altijd in herinnering.

Wat een groot verdriet! Heel veel sterkte toegewenst! Probeer je niet schuldig te voelen. Sita kon niet meer!

Dit hoort bij de moeilijkste beslissingen in je leven en bij de moeilijkste tijd uit je leven. Je weet dat je het juiste gedaan hebt. Je weet dat er nu geen gezond pijnvrij hondje rondliep als je haar niet had laten gaan... Integendeel.

Ik hoop dan ook dat je na het verwerken van je verdriet weer blij kunt zijn dat Sita ooit in je leven kwam. Dat je met een glimlach kunt terugdenken aan al har lieve en leuke kantjes en dat je beseft dat ze nu niet meer afziet, maar voor altijd in je hart is.

Heel veel sterkte gewenst.

Is altijd zo moeilijk...dat het een half uur heeft geduurd, daar maal je nu om in je hoofd...mag je eigenlijk niet doen. Dit is wel een vorm van graag zien, het schuldig voelen over het 'los laten'...en nee, in die materie zijn er nu eenmaal helaas geen wetmatigheden...anders was het voor iedere hond hetzelfde, en konden we er ons terdege op voorbereiden, maar zo gaat het dus meestal niet.


Toen ik m'n hond moest laten gaan (hij was echt op) was het toch niet 'rust'.(knullige da)
Hij wilde er eigenlijk graag bij zijn(in het leven), al had hij geen leven meer...kon niet lopen, niet eten of drinken...
Ik heb me er maanden slecht over gevoeld, en nu soms nog...als ik het over kon doen...

wens je veel sterkte, je bent er geweest voor haar, hebt er niet verlaten, deed je best...
Jullie goede momenten gaan de overhand halen...dat weet ik zeker!

Zeker geen schuldgevoelens hebben,ik wens je heel veel sterkte toe

Voel je niet schuldig, weet dat dit erg moeilijk is en dat je soms te veel denkt met je gevoel.
Heel veel sterkte, het gemis krijgt echt een plaatsje al lijkt dit misschien nu niet zo.
Je denkt vaak terug aan een ding wat niet goed is gegaan op dat moment, maar je hond heeft nu rust en is pijnvrij.
Je hebt een goede keus gemaakt.

Lieve allemaaal,
Wat een hartverwarmende reacties van jullie allemaal. Ben zo blij dat er mensen zijn die precies weten hoe ik me nu voel. Dank jullie wel! XXX

Ik weet niet of jullie geloven in het hiernamaals, maar ik heb 2 dagen na haar overlijden een prachtige ervaring mogen meemaken, waar ik jullie graag over zou willen vertellen.
Ik had namelijk opeens heel sterk het gevoel dat ik het bos in moest wat hier achter ons huis ligt. Met lood in mijn schoenen ben ik daar heengegaan. Ik kom daar natuurlijk direct een golden retriever tegen, die nog jong was, druk en aan het spelen en zeker voor vreemden geen tijd had. Ik ben met zijn baas aan de praat geraakt en hem verteld over Sita. Ik vroeg of ik zijn hond mocht aaien en hij zei dat dat mocht, maar wist niet of dat ook zou lukken, omdat deze hond liever speelde dan knuffelde. Ben op mijn knieen gaan zitten, heb hem even aan mijn hand laten ruiken, en toen gebeurde er iets wonderbaarlijks! Er kwam een bepaalde rust over die hond heen en hij veranderde in een paar seconden van een speelse drukke hond in een rustige lieve knuffelzak! Ik ben op dat moment even de hele wereld om me heen vergeten, heb haar geaaid, gekust en geknuffeld, terwijl ze me super-verliefd aankeek! Het voelde ZO vertrouwd en eigen, dat ik zeker weet dat dit meer was dan even een vreemde hond knuffelen. Na een tijdje bene ik opgestaan (de hond zat nog steeds) heb hem op zijn rug geklopt en toen keek hij me aan alsof hij wilde vragen of het genoeg was. Ik heb hem over zijn koppie geaaid en vanaf dat moment was hij ook weer gelijk weg en de drukke speelse hond die het vantevoren was. Zijn baasje was met stomheid geslagen!
Misschien klinkt dit voor jullie allemaal een beetje vaag, maar zo heb ik het ECHT ervaren, het was geweldig mooi!

Hallo Anita,

Ik geloof je onmiddellijk. Ik denk dat Sita je op deze manier wil laten weten dat het goed met haar gaat en dat ze gelukkig is. Een paar dagen na het plotselinge overlijden van mijn hond Catootje zaten er in mijn vlinderstruik wel honderd vlinders. Catootje lag graag onder de vlinderstruik en ik had haar beloofd dat ik haar  (of haar as) onder die struik zou begraven. Ik was niet bij haar op het moment dat ze dood ging en daar heb ik me heel schuldig over gevoeld. Toen ik die vlinders zag, had ik ook het gevoel dat Catootje mij op deze manier wilde laten weten dat het goed met haar ging en dat ik me niet schuldig hoefde te voelen.
Toen Catootje nog maar een paar maanden was, liep er aan de overkant van de straat een man. Catootje wilde perse naar die man toe. Zij ging voor hem staan. De man zette zijn rugzak op de grond en knielde voor Catootje neer. Zij zette haar voorpootjes op zijn schouder, hij begon haar te knuffelen en vreselijk te huilen. Dit duurde een paar minuten. Ik stond er gefascineerd naar te kijken. Op een gegeven moment ging de man weer staan en zei met tranen in zinnigen: Thank you, Thank you so much. That's what I needed. Catootje blafte een keer, kwispelde en kwam weer naar ons toe met een blik van 'we kunnen weer verder'. Ik heb dat altijd zo mooi gevonden en met altijd afgevraagd waar die man zo'n verdriet om had. Ik heb nu wel een idee.
G voor hem staa

Heel veel sterkte met het verlies van Sita. Ook ik geloof je direct. Ik heb in augustus mijn Morris in laten slapen en ook ik krijg regelmatig een seintje dat hij in mijn buurt is. Ik ervaar dat als zeeeeer prettig! Missen doe ik hem ook nog enorm. Dit blijft gewoon het minst leuke aan het hebben van een hond. Er komt een tijd dat je afscheid moet nemen. Uit liefde voor je maatje, moet je haar ook los kunnen laten. Ook jij hebt dit gedaan! Je hoeft je daar zeker niet schuldig over te voelen. Je hebt gedaan wat het beste was voor Sita. Het zou egoïstisch zijn om haar langer in leven te laten, omdat je haar zo graag nog bij je wil hebben. Ik weet zeker dat Sita jouw dankbaar is. Rust zacht Sita....

@ Mary, wat een prachtig verhaal... tranen in mijn ogen...

@ Anita, heel veel sterkte. Ook jouw verhaal in het bos is hartverwarmend.. Geloof er maar in!

Dag Anita...... verdriet alom, en ik weet niet hoe oud je hond is/was. staat er niet bij.
maakt niets uit natuurlijk het verdriet is er, je zou Sita nog veel langer bij je gehad willen hebben, maar helaas het heeft niet zo mogen zijn.

je schuldig voelen, Anita dat hebben we allemaal, maar is in het geheel niet nodig, Sita heeft het fijn bij je gehad, veel gekregen van je, liefde. en jij van Sita.

bedenk Anita, dat Sita en jij heel veel met elkaar zijn opgetrokken, en jij mooie herinneringen aan haar hebt opgebouwd. denk daar eens aan .

ik wens je heel veel sterkte met het verlies van Sita, maar heus achter de horizon, daar staat ze naar je te kijken hoor.

Willemijn,
Sita was nog maar 10 jaar en 4 maandjes oud helaas. Ik weet dat dit ras tussen de 10 en 12 jaar oud worden, maar ik had zo graag gewild en gehoopt dat ze bij de uitschieters van 15 of 16 zou gaan horen.

Marry,
Ik heb jouw verhaal ook gelezen, met tranen in mijn ogen. Wat een bijzondere lieverds zijn het toch ook...

Hoezeer je Sita ook mist en er verdriet over hebt, ga je niet schuldig voelen. Dat zal Sita hierboven beslist niet willen. Je hebt heel veel voor haar gedaan en daar is zij je dankbaar voor. Ik denk dat je de beste beslissing voor haar genomen hebt. Ik heb zelf mijn hondje begin augustus moeten verlossen uit haar lijden; dus ik snap denk ik een beetje hoe jij je nu voelt.

Heel veel sterkte om met de leegte en je verdriet om te gaan.

sita heeft via het jonge hondje laten weten dat ze het goed stelt ,dat ze nu rustig geniet van een pijn loos leven,en dat haar vrouwtje haar niet schuldig mag voelen om wat er gebeurd is
veel sterkte

Hallo Anita,
Hoe gaat het nu met je?

Hallo Marry,
Wat lief dat je dat vraagt!

Het gaat "redelijk" met me op dit moment. Ben graag helemaal alleen thuis, zodat ik mag huilen en verdriet mag hebben om haar. Ik probeer me de leuke dingen en momenten te herinneren, maar raak het beeld van haar laatste half uurtje maar niet kwijt. Dan krijg ik een steek in mijn maag en komt dat enorme schuld gevoel sterk naar boven. Ik ben boos, vooral op de dierenarts en op mezelf. Soms zou ik het wel kunnen uitschreeuwen van de onmacht die ik voel! Geen mens op aarde zou de keuze moeten hoeven te maken om te beslissen over leven en dood............. dat kan eigenlijk gewoon niet!
Ik ben begonnen met herinneringen op te schrijven over haar, maar het is zo verdomd moeilijk! Ik mis haar elke minuut, elk uur en elke seconde van elke dag! Ik wil gewoon mijn meisje terug.........Zij was de enige die ECHT van me hield, of ik nu chagrijnig was, blij of verdrietig, boos of opgewekt, ze was er altijd voor me. En wat doe ik? Ik laat haar een spuitje geven, om haar uit haar lijden te verlossen, noemen ze dat! Ik kan het nog steeds niet geloven dat ik tot zoiets in staat zou zijn.........

Meissie toch, wat een verdriet!
Voel je alsjeblieft niet schuldig, Sita kon niet meer verder leven, je hebt haar uit liefde laten gaan!
Dat ze zo lang tegen de slaap bleef vechten is heel moeilijk, dat was bij mijn vorige hond ook het geval, hij bleef steeds maar zijn kop optillen. Dat is als baasje heel zwaar om te moeten ervaren. We hadden het allebei heel moeilijk met elkaar 'los te laten'
Omdat ik mijn huilen ook niet kon inhouden, bleef Casper steeds op me reageren. Het was heel zwaar, maar we moesten samen tot de drempel, tot hij het laatste stapje zelf kon zetten!
Ik heb me net als jij een rotzak en een slechterik gevoeld, ik had besloten dat zijn leven voorbij was. Het heeft me een jaar gekost om echt rechtuit en hardop tegen mezelf te zeggen dat ik hem enkel een totale aftakeling en lijdensweg wilde besparen (hij had maagkanker)
Jouw gevoelens vind ik erg herkenbaar, wanneer een dierbare je ontvalt, voel je je in zo veel dingen tekort geschoten en heb je voor je gevoel zo ontzettend veel verkeerd gedaan.
Er is altijd die knagende ''had ik maar'' en ''wat als''!
Als ik je een goede raad uit eigen ervaringen mag geven, verzet je tegen die schuldgevoelens, jezelf willen straffen of boos op jezelf zijn als gevolg van je verdriet, gaat je niet helpen. Bovendien is het ook niet realistisch om zo te denken!
Groot verdriet kan heel veel schuldgevoelens kweken, pas op dat je niet onredelijk naar jezelf toe raakt.
Mijn advies, huil wanneer je wilt... voel je de tranen in je ogen springen, begint je kin te trekken en je onderlip te trillen... laat het gaan. Het is een ontlading voor lichaam en geest en het heet 'rouwen'.
Schaam je niet, verzet je niet en verontschuldig je niet!
Het is 1 van de meest belangrijkste emoties die een mens in zich heeft, stop het niet weg! juist dat geeft extra wroeging!
Tot slot, je hebt haar niet vermoord!
Sorry dat ik het zo cru neerzet, maar ik wil je dit laten weten!
Als jij uit puur egoisme had gehandeld, had je haar in haar mand laten liggen zoals ze was, puur en alleen om haar bij je te houden, dan had je jouw belang boven het hare gesteld. Dat heb je niet gedaan! Je hebt ervoor gekozen de pijn van het afscheidt en het gemis op je schouders te nemen, om haar voor verder leiden te behoeden! Dat is 'echte' liefde!
Dat wilde ik je meegeven!
Sterkte.

Anita, hetgeen wat jij beschrijft herken ik heel erg. Bij mij is het nu 1,5 jaar geleden, gaat gelukkig een stuk beter met me maar paar dagen geleden weer een terugval gehad. Schuldgevoelens, zwaar verdriet en gemis....het hele riedeltje herhaalde zich weer.

Mijn hondje was ook heel ziek, kreunen..smakken..veel pijn etc...4 dagen gevochten voor haar om te kijken hoe we haar weer beter konden krijgen. Ook zij gaf haar niet over aan het inslapen. Terwijl ze zo ziek was. Nadien vaak daaraan gedacht en vond het moeilijk ook, om er grip op te krijgen....ging ik de "waarom" hierin zoeken. Te diep erover nadenken waarna ik me uiteindelijk letterlijk gek maakte.

Suzan(van Rocky)verwoord het heel goed en naar waarheid. Helaas weet ik met heel m'n hart dat het zo is, maar wel moeilijk om het soms ook echt zo te voelen.

Wel wil ik je aangeven om over jouw gevoelens te blijven praten met iemand. Keihard te huilen bij iemand die dichtbij je staat etc...Zie jouw gevoelens en gedachtes niet als iets stoms, want ik en vele anderen ondergaan die ook. Is zo moeilijk om in een rouwproces van verdriet en gemis nuchter na te denken.

Ook ik dacht het is onnatuurlijk en zou niet zo mogen zijn dat jij beslist over het leven van je hond. Nee zou inderdaad niet zo mogen zijn, vind het verdomd zwaar. Maar aan de andere kant mogen wij ze uit hun lijden halen, pijn van hun afnemen als er echt niks meer aan te doen is en ze verder lijden besparen dan uit zuivere liefde voor je hond. Mensen moeten een hele lijdensweg van pijn ondergaan voordat er echt zo drastische beslissing wordt genomen. En zijn ze zowel geestelijk als lichaamlijk niet meer degene die wij kennen en op ons netvlies wilen houden. Ik vond het al heel zwaar om te zien dat m'n hondje verlamd raakte, de pijn etc...

Er komen steeds met leuke en fijne herinneringen naarboven in het niets. Vond/vind dat ook heel moeilijk om aan de leuke dingen te denken want haar laatste paar dagen hebben soms toch nog overhand. Maar geloof me...beetje bij beetje gaat het beter. Veel praten is echt m'n advies.

Heel veel sterkte!

Och Anita, ik wou dat ik iets voor je kon doen. Maar je moet helaas alleen door dit vreselijk pijnlijke rouwproces heen. Het is nog maar drie weken geleden dat je Sita hebt moeten laten gaan. Dat is zo ontzettend kort. De gevoelens die je beschrijft horen allemaal bij het rouwproces. Jij voelt je, ook al is dat hartstikke onterecht, schuldig omdat je Sita hebt laten inslapen. Ik heb me na de dood van Catootje heel erg schuldig gevoeld omdat.ik niet eerder had ingegrepen en haar eerder had moeten laten inslapen. Ook die  schuldgevoelens waren niet terecht. Catootje stond bij een reguliere dierenarts en een holistische dierenarts onder controle. Er waren geen duidelijke aanwijzingen dat ze zo plotseling zou overlijden. Ze was 's middags nog naar het strand geweest, had daar nog lekker gehold en was vrolijk en blij toen ze thuis kwam. Ik was 's avonds niet thuis toen het mis ging en mijn partner kon mij niet bereiken. Ook daar heb ik me vreselijk schuldig over gevoeld. Dat ik niet bij haar was op het moment dat ze het moeilijk kreeg en het moment van overlijden. Ik vond het vreselijk dat ik geen afscheid had kunnen nemen. Het is nu drie maanden geleden dat ze overleden is en ik mis haar nog elke dag. Maar het grootste verdriet en de ergste pijn zijn in de loop van de tijd wel minder geworden. Probeer te accepteren dat het een normaal proces is waar je in zit en dat je verdriet mag hebben. Het zal uiteindelijk minder worden. Als je wilt, heb ik eventueel wel een adres van iemand die je misschien kan helpen bij de verwerking. Ik ben daar ook geweest en het heeft mij veel goed gedaan. Laat maar even weten of je dat wilt, dan stuur ik de gegevens per mail. In ieder geval wens ik je heel erg veel sterkte en troost. X

ik heb iedergeval geen berichtje meer gekregen van de dierenarts en verwacht dat ik die ook niet meer zal krijgen.

miss omdat ze denken dat er belangrijkere dingen te doen zijn... 

nogmaals veel beterschap!

Hoi Anita, ik heb je een PB getuurd.