Ik heb mijn beste vriendin moeten laten gaan

Hi Anita, aangrijpend je verhaal en je verdriet... heel herkenbaar ook. Ook ik moest die beslissing maken, nu bijna een jaar geleden. Verschrikkelijk. Toen mijn hond na het laatste spuitje weggleed onder mijn handen, dacht ik dat ik gek werd. Ik ben niet zo'n emotioneel type maar toen heb ik het letterlijk uitgegild. Zo veel verdriet, en nog steeds....
Weet en besef hoe dan ook dat je de beste, meest moedige keuze hebt gemaakt voor je hond, een keuze en beslissing waar juist je liefde uitspreekt. Je hebt goed gedaan, zeker voor je hond!
Het verdriet blijft heel lang, intens en diep en niemand kan dat beter of mooier maken, helaas. Uit dat verdriet spreekt echter wel hoe bijzonder jullie band was en wat fijn dat je dat hebt mogen ervaren. Dan verdient ze het zeker om nog lang in liefde herinnerd te worden. Die liefde zal de komende tijd nog veel pijn doen maar er komt een dag en dan denk je aan haar met een vette glimlach!
STERKTE!!

Helemaal eens met Lola.

Sterkte nog Anita.

En wat je wonderlijke verhaaltje betreft. Daarom krijgen we zo weinig van dergelijke ervaringen te horen. Zelf voel je helemaal dat je iets moois en echts ervaart en dat het behalve zo mooi ook zo belangrijk is. Maar het is ook zo subtiel dat je het niet kunt verwoorden. Toch zullen de meeste mensen aan wie je het vertelt begrijpen wat je bedoelt maar ook geen woorden vinden om er dieper op in te gaan.

Sterkte nog.

Anita, dat was een heel bijzonder en intens moment. Jij weet dat....iemand erover inlichten is al wat moeilijker. Niet iedereen kent deze gevoelens.

Dat jij dat nu hebt aangevoeld, maakt dat je open staat voor zulke momenten, en eerlijk....ik hoop dat je die nog vaak mag meemaken.(uitzonderlijk, maar je weet 't als je iets moet voelen) Het geeft rust, heel speciaal voor jou (of voor die baas ook in dit geval)

Het geeft een heel speciaal gevoel, een soort van verbondenheid, al weet je niet waar die vandaan komt op het eerste zicht....
Geniet ervan, jij voelt het, dus is het er voor jou.

Ik ben het helemaal met Saskia eens. Ze heeft het prachtig verwoord.

Even een late reactie (nachtdienst)
Saskia, wat heb jij dat prachtig verwoord!
Zo iets vreemds, zo maar opeens, is het nu toeval?, verbeeld ik me dit? En dan even later het besef dat je op de een of andere, onverklaarbare manier, misschien een klein seintje hebt gekregen?. Bijna te complex of te vaag om het aan een ander na te vertellen, maar jij weet het, of liever gezegd, voelt het!
Koester het maar, en helemaal zoals jij schrijft: het is er voor jou!

Beste Anita,
Wat fijn dat je deze ervaring koestert. Wellicht een schrale troost in het gemis dat er is vanaf het moment dat je s'ochtends je ogen opent.

Ik wil hier niet van alles gaan psychologiseren, maar ik wil je nogmaals zo van harte op je 'hart' drukken om het verdriet en het gemis 'toe te staan'!
Vooral omdat verdriet om dieren nogal eens gebagatelliseerd word.

Zo van ''je hebt toch zo weer een nieuwe?''

Ieder wezen is uniek en nooit vervangbaar.
Al jouw tranen en verdriet geven alleen maar te meer aan hoe veel je van haar houd en dat maakt jou een 'mens van vlees en bloed'

Het zijn inderdaad geen inwisselbare gevoelens...enkel aan de persoon die ze voelt gebonden. Gelukkig ook heel herkenbaar voor jullie!
Ik koester ze.

Weer een moeilijke dag vandaag, vandaar even een gedichtje voor mijn lieverd...

Lieve schat,

Ik vraag me steeds af, waar ben je nou?
Ik maak me toch zo'n zorgen om jou...
Ben je gelukkig en zonder pijn?
Zouden er daar vriendjes bij je zijn?
Zou je mij kunnen zien?
Vanaf een wolk daarboven misschien?
Zit je misschien te wachten?
Alle dagen en alle nachten?
Tot we eindelijk weer samen zijn?
Zonder het verdriet en de pijn?

Lieve schat, ik ben hier nog niet klaar,
en dat valt me oh zo zwaar!
Maar wat ik je wil laten weten,
Sita, ik zal je nooit vergeten!
Je bent mijn maatje voor altijd,
ook al ben ik je nu kwijt.
Onze tijd samen is helaas voorbij,
maar denk aub toch ook eventjes aan mij!
En als het even kan,
laat het me eens weten dan?

Ik hoop niet dat het heel lang duurt,
voordat ik naar jou wordt gestuurd.
Ik kan je niet missen lieve schat,
we hebben het samen zo fijn gehad.
Ik kan niet wachten tot de dag,
dat ik jou weer in mijn armen sluiten mag....
Mijn liefde voor jou is zo groot,
dat niets ons kan scheiden, zelfs niet de dood......

Oh Anita wat een prachtig gedicht...
De tranen staan in mijn ogen.
Zo herkenbaar je gevoelens van schuld, pijn en het enorme gemis.
Heel veel sterkte!

Lieve Anita,
Wat een ontzettend mooi gedicht. Zo herkenbaar. Dat je alles zou willen doen om weer samen te zijn.
Sommige dagen zijn erg zwaar, loodzwaar zelfs.
Heel veel sterkte!

Wat zielig.. Mijn wijffie bleef ook maar vechten en heeft beide prikjes 2 keer gehad, vreselijk! duurde ook zo lang :( bang dat ik die beelden nooit meer uit mn geheugen krijg verschrikkelijk!
Heel veel sterkte toegewenst x

Bedankt.. 

Jouw berichtjes en vooral gedichtjes raken mij echt enorm.
Ik mis dr zo en er gaat teveel door me hoofd heen. Jij bent al een maand verder en je hebt het nog en iedereen zegt wel denk aan de mooie momenten, maar zodra ik dat doe komen die vreselijke andere beelden er gewoon brutaal doorheen. 
Sterkte nogmaals en ik leef met je mee. X

De eerste 2 weken kon en wilde ik echt niks doen, alleen maar om mijn meisje treuren. Ondertussen heb ik mijn leven wel weer opgepakt, maar het blijft moeilijk. Ik kan wel weer lachen, herinneringen ophalen, om daarna weer een potje te huilen omdat ik haar nog steeds zo mis.
Wat ik eigenlijk wil zeggen hiermee, is dat het wel wat beter wordt, maar heel erg langzaam.
Die beelden waar jij het over hebt, ben ik ook nog lang niet kwijt en speelt steeds als een film door mijn hoofd. Dat zal op den duur ook wel vervagen denk ik, maar wanneer....geen idee!
Het verdriet blijft en missen zal ik haar de rest van mijn leven denk ik, maar er zijn goede dagen en hele slechte dagen.
Huil zoveel als je wilt meid, dat is het enige wat helpt om door deze rouw periode heen te komen. Het was tenslotte jouw "kindje" wat je hebt moeten laten gaan! xxx

Ik geloof ook in het hiernamaals. Toen ik mijn hondje een laatste groet ging brengen droeg ik een armbandje met een hartje aan. Op het moment dat ik de dierenarts buiten ging, viel dat hartje recht in mijn handpalm. Heb het niet meer losgelaten tot thuis. Ik denk dat dit een teken was dat ze me niet zou vergeten. Ik wou haar naam laten graveren op dat hartje maar dat ging niet :( 

Ze is hier bij ons thuis nu en heeft haar eigen plaatsje. Zo vergeten we haar nooit en zijn we blij dat ze eigenlijk gewoon nog thuis bij ons is. 
Nog heel veel sterkte met het verlies! Weet goed dat ze voor altijd bij jou is!

We zijn inmiddels precies een maand verder nu, ik mis haar enorm! Elke dag denk ik aan haar en elke dag vloeien nog steeds de tranen.
Morgen komt er een ander hondje, genaamd Bono. Hij is 7 maanden oud en moet door omstandigheden bij zijn baasje weg. Het voelt zo dubbel!! Aan de ene kant ben ik blij dat we weer een hond in huis hebben, maar aan de andere kant voel ik me ook zo ontzettend schuldig naar Sita toe! Ons hele huis staat en hangt vol met foto's van Sita en we hebben er ook eentje van Bono, maar die ligt in de kast.......Ik kan toch niet zijn foto erbij hangen????!!!!!
Maar ook dat komt goed, ik zal ook van dat beestje weer gaan houden, dat weet ik zeker!

Een maand is het al weer geleden
De datum geeft dat aan
Dat jij mijn lieverd, bent overleden
Wilde dat ik droomde en dat je zometeen voor zal staan

Weet dat het niet waar zal zijn
En dat ik verder moet met mijn leven
Al doet het nog steeds erge pijn
Maar jij in mijn hartje voort zal leven

Wilde dat we een jaar verder waren
Misschien dan wat lichter in me hoofd
Dan kan ik mijn koppie misschien verklaren
Waarom die nu zo is verdoofd.

Beste Anita,

Hier ook een paar woordjes,

Lief Baasje, groot wezen op twee poten,
ik was altijd veel sneller dan jij,
maar wat hebben we genoten!

Weet je nog hoe ik als pup lag te slapen op je schoot?,
zo kon ik elke dag wel uren liggen,
al werd ik nog zo groot!

Lief Baasje, groot wezen zonder blaf geluid,
ook al kon ik je niet altijd verstaan, we kwamen er wel uit!

Lief Baasje, mijn leven is voorbij,
maar voor altijd hou ik van je,
en jij van mij!

Lief Baasje,
stop toch met huilen om mij,
je wist toch dat ik nooit zo oud had kunnen worden als jij?!


Lief Baasje, laat me nu gaan!
Hou van je nieuwe makker, zoals je bij mij hebt gedaan!

Lief Baasje, jij en ik,
wij twee,
tot aan de laatste drempel ging je met me mee,

Lief baasje, niet huilen!
Ik zie je niet graag in pijn.
Maak een mooi plaatsje in je hart, waar ik altijd kan zijn.

Lief Baasje, mijn slaap is zacht.
En wie weet.... dat ik misschien wel ergens op je wacht.

Hallo Anita, Heel begrijpelijk dat je dubbele gevoelens hebt. Logisch toch. Natuurlijk heb je nog veel verdriet om Sita. Het is ook nog maar zo kort geleden dat je haar hebt moeten laten gaan. Je zult haar nooit vergeten. Bono kan nooit de plaats van Sita in nemen, maar zal op den duur zijn eigen waardevolle plaats in jouw leven krijgen. Fijn dat je weer een maatje krijgt. En dat met die foto's komt vanzelf goed. X

Suzan, wat een prachtig gedicht, zou je er wel 300 doggies voor willen geven! xxx

Marry. ik dacht dat wanneer Bono hier zou zijn, het allemaal wat makkelijker zou worden, maar niks is minder waar! Bono is hartstikke leuk hoor, niks op aan te merken, maar mijn dochter en ik kunnen Het nog niet helemaal plaatsen! Het is juist nog moeilijker geworden nu......

Hallo Anita, Dat kan ik goed begrijpen. Het zien van Bono doet je natuurlijk steeds aan Sita denken. Het verdriet dat je om haar hebt is nog zo vers. De verwerking daarvan heeft tijd nodig. Bono zal haar ook nooit kunnen vervangen. Maar ik hoop dat je op den duur net zo veel om hem kunt geven als je om Sita hebt gegeven. Nogmaals heel veel sterkte.

Heel veel sterkte toegewenst, ik weet dat het moeilijk is om je beste vriend(in) te verliezen.

 Wat zielig voor je Ik had ook een hond ....
die pupietjes had maar ...
De moedertje van die pupies zij zat perongeluk op eentje, en hij ging dood 
Vond ik zoo zilieg die moedertje huilde 1 week ! 
Dus ik heb haar getroosd maar ze liep 'snachts weg opeens  
Ik weet niet hoe maar ze ging  

Maar tog veel sterkte

Ontzettend veel sterkte, Anita!
Sita betekende veel voor je, dat heb je aan haar bewezen toen je de juiste beslissing nam. Wat goed van je dat je bij haar bleef tot op het laatste moment. Dan zal ze zeker wel in alle rust en vredigheid zijn heengegaan!

Dikke pluim voor je moedige besluit!
Rust zacht, lief Zita'tje!