Hoe hebben jullie je asiel hond uit gekozen

Ik ben wel is nieuwschierig hoe jullie dat gedaan hebben je wilt een hond en je gaat voor een asiel hond waar hebben jullie opgelet en ben je over een nacht ijs gegaan


Mijn hond was overleden naar drie weken trok ik het echt niet en ben naar het asiel gegaan .daar aan gekomen en naar de hokken gegaan zag daar verschillende honden zitten die mijn wel wat leken met de namen naar de balie gegaan en verder informatie gevraagt .
Toen kwam ik uit op Taat ben met Taat gaan wandelen ik was daar s'morgens s"middags weer terug gegaan en haar weer uit gelaten >De volgende dag haar opgehaald en mee naar huis genomen dat mocht om te kijken hoe het ging ze moest om vier uur weer terug zijn haar hier uit gelaten om te kijken hoe het ging met de eenden .Zaterdags heb ik haar met mijn man op gehaald toen wist ik het zeker Taat hoorde bij ons

Hoe hebben jullie dat gedaan toen je besloot voor een herplaatser te gaan

Nou...euhmm....
Onze asielzoekrt..........heeft ons uitgekozen..

Op internet gezien, gebeld, naartoe gereden.
En dan komt daar opeens zo'n beer vanuit het eind van de gang op je afgestormt, de begeleider nog net roepend.."verdorie...kom hier.....dit...euhmm...dit is dan koos"
Is het op internet dan gewoon een hele leuke hond."mischien toch maar eens kijken"
Hoor je in je hoofd opeens die klik als je ondersteboven wordt gelopen, en hij met z'n z'n voorpoten op je schouders je hele gezicht staat af te likken..
Je doet je ogen nog dicht omdat je ab...so...luut niet in de bruine Newfy ogen wilt kijken.
Sluit je gevoel af, negeren, negeren,negeren..
En ja hoor, net op het moment dat je denkt een wel overwogen keuze te gaan maken, los van emotie's, gaat hij voor je zitten..
De meest zielige blik die je voor kan stellen.
Kop naar beneden, het wit van z'n ogen omdat hij weg kijkt...puntje van z'n staart wat als een gek kwispelt..
Eigenlijk heel onzeker zoals hij daar zit.....tussen al die andere hondjes...een grote onzekere zwarte beer......
.
.
*zucht*
.
DAMMMN..
"'okee, pak maar in, verkocht"

hi hi landseer leuk verhaal taat heeft ons ook wel een beetje uit gekozen hoor met haar zielige koppie

Toen ik naar asiel ging was ik nog aan de rouw vanmijn katje die was een maand overleden. Dus ik ging naar asiel nu in dec 2 jaar geleden om wijn , was een steunactie daar voor de kerstperiode. En vroeg aan de mensen of er soms pups gingen binnenkomen ik dacht lekker in voorjaar een pupje ofzo. Zei die dame tegen me er is een boxerpup van 5 maanden hier nu en ze heb ozo'n schrik. Ik gaan kijken naar boxerpupje ze lag daar helemaal te beven van schrik en ze keek met die oogjes me aan, ik huilen aan da hok en zo is beau bij me gekomen totaal onverwachts.

Tja hier liep al jaren discussie om een hond te nemen.
Mijn man wilde erg graag, en hoewel ik niets tegen honden heb, vond ik niet dat een hond bij onze levensstijl paste, bovendien zag ik de bui al hangen dat de dagelijkse verzorging op mij terecht zou komen. Dus hield ik het tegen.
Tot ik zonder werk kwam te zitten en ik mijn man bovendien op twee dagen tijd, vier keer betrapte dat hij naar Border Collie pups aan het kijken was. Toen had ik iets van, ja, waarom niet? Nu heb ik er de tijd voor, beestje kan rustig wennen, als er dan toch een hond moet komen is nu eigenlijk niet zo'n slecht moment.
Dus nog eens terug rond de tafel gaan zitten, goed er komt een hond. Mijn man is gek op Border Collies en was op zoek naar een pupje, ik was dan weer gek op herders (mijn man niet, die is als kind ooit door een herder gegrepen), maar bovenal vond/vind ik dat voor ons een rashond niet belangrijk is. Wij wilden een leuke hond om ons te vergezellen op onze wandelingen. Dus ik vond dat we beter een dier uit het asiel een tweede kans moesten geven.
Terwijl mijn man pupjes zocht, surfte ik de asiel sites plat en daar vond haar. Een middenslag bruin teefje xTervuerense met zo'n schattige blik en net een jaar oud. Dus manlief overtuigd om eens te gaan kijken. Ze was veel kleiner dan we verwachten en één van de weinige honden die niet als gek begon te blaffen, maar nieuwsgierig kwam kijken.
Dat ze wat kleiner was sprak in haar voordeel, zo vond mijn man haar niet echt een herder. Een proefwandeling met haar gedaan, weer naar huis gegaan en s'middags stonden we er weer om haar te adopteren. Er was gewoon die klik.
Nog geen dag spijt van gehad.

@crista en sara leuke verhalen ook

Dat we een hond uit het asiel wouden was zeker. We zochten een stabiele, volwassen hond om bij onze pup van toen 5 maanden te zetten. Eentje die tegen een wat pittige, energieke meid kon. We dachten dat deze hond niet bestond maar met ons eerste bezoek aan het asiel zat het er pats op! We hadden alles uitgelegd aan de mevrouw van het asiel en die heeft ons heeeeeeel goed begeleid!
Zo kwam onze perfect match waar we DE klik mee hadden, ons Larah! Ze is volledig wat we verwachten van een hond, en nog zoveel meer

Toen wij een hond wilden zijn we eerst in het asiel gaan kijken, en daar hadden ze ons een hele leuke hond laten zien. We wilden er nog wel even over nadenken maar toch wisten we wel zeker dat hij het werd..
Dus een paar dagen later halen we hem op. Beide keren dat we bij het asiel kwamen waren we zonder mijn vader gekomen, want die moet altijd werken en kon er niet echt tijd voor maken.
Maar nu bleek thuis dus dat de hond uitviel naar mannen..

dus daar heeft het asiel niks van gezegd.. omdat ze dachten dat er geen man in het gezin was,..
Daarna hebben we nog voor een hus gekeken die net voor ons weer door de oude eigenaar op werd gehaald..

Toen zijn we toch voor een pup gaan kijken, en nu hebben we fenna

Ik was al lang aan het kijken voor de aankoop van een pup. Liefst een Berner sennen toen.. maar met werk en leefstijl was dat toen gewoon niet te combineren. Ondertussen heel wat asiel-sites bezocht en alles gelezen over de honden die ik interessant vond. Ik had niet bepaald een voorkeur voor een ras,... Uiteindelijk zijn we naar het asiel gegaan om naar een rotteweiler te gaan kijken. Eens daar aangekomen ga je sowieso langs alle deurtjes. De rotteweiler ging niet lukken om verschillende redenen.
Een paar honden hadden mijn interesse te pakken. Dat van Moon (toen nog Kaatje) het allermeest. De meeste honden stonden blaffend tegen hun tralies. Moon zat nieuwsgierig te kijken en schuurde er met haar rugje langs om geaaid te worden. Ze keek je ook aan met haar allerliefste blik. Naast Moon was er nog een andere hond die erg op haar leek waar ik ook informatie over heb gevraagd maar het was een reutje en hij keek vaak weg, ik voelde de klik gewoon minder.
Info over Moon was er nauwelijks. Zou in het vorig asiel worden ingeslapen (ja, dat doen ze hier in België soms nog steeds), gered door huidig asiel. Zat in het vorig asiel 5 maanden en hier ondertussen ook 5 maand. Ze was gevonden en geschat op de leeftijd van 2 jaar. Ik kreeg heel wat redenen te horen waarom Moon niet de 'ideale' adoptiehond zou zijn maar dat deed me weinig. Ze was gewoon van mij... Ik heb haar uiteindelijk wel een week op proef meegenomen. Niet met het idee om haar terug te brengen, maar met een verstandige 'je weet maar nooit' in mijn achterhoofd. Nuja.. na een week maar snel gaan zeggen dat ik haar zou houden.

Ik heb olly via Stichting Idemo (telt ook wel een beetje ^^)

Toen ik heel klein was, was er een border collie in de buurt.
Ik mocht altijd de bal gooien en ik was helemaal dol op die hond.
Toen ik nog niet wist dat het een border collie heette: noemde ik de hond: een hond met een pluimstaart

sindsdien wou ik altijd een hond met een pluimstaart.

Mijn moeder durfde het niet aan vanwege allergie.

Ik dacht zelf niet echt bij na over asiels, alleen over rashonden, dus ik keek veel op deze site:
http://www.hondenras.com/


Blijkbaar heb ik mijn moeder aangestoken en ze is ook gaan kijken.
Ze had het geheim gehouden... eerst praten met haar vriend en uiteindelijk kwam ze mij het goede nieuws vertellen.

Ze liet me het plaatje zien van olly:

en ik was helemaal verkocht.
DAT WORDT HEM!!!

Het voldeed naar mijn punten: spitsere snuit, pluimstaart, halflang haar... of te wel: bordercollie uiterlijk xD

Wij hadden het al een jaar erover om een hond te nemen. Aanvankelijk besloten we om er even mee te wachten, tot na de bruiloft (volgend jaar juni). Dat vond ik wel prima, tijd genoeg om mezelf goed in te lezen! Toch kon ik het niet laten om maandenlang de websites van asiels en www.ikzoekbaas.nl in de gaten te houden.

Toen ik bij de Hof van Ede een foto van Duvel zag staan, had ik meteen een 'klik', ofzo. Nog maar even met mijn vriendin erover gepraat. We besloten om toch te gaan kijken. Je weet natuurlijk niet hoe de hond is, afgaande op een foto. Toen we haar zagen en met haar gingen wandelen voelde het meteen goed!

We hebben even op Duvel moeten wachten (ze bleek drachtig, een dag voordat we haar mee zouden nemen) maar nu is ze er!

Mijn vriendin moest in het begin wel overgehaald worden om een hond uit het asiel te nemen hoor. Ze had vooral allemaal horrorverhalen in haar hoofd. Gelukkig is dat nu wel anders!

Wat een leuke en lieve reacties allemaal jullie zijn allemaal net zo blij als ik met Taat
@Maks wat jammer dat het bij jullie fout is gegaan dat ze niet gemeld hebben dat de hond niet met mannen over weg kon

Nou, in ieder geval wil ik zo eerlijk zijn om te zeggen dat we er geen gras over hebben laten groeien en redelijk naief waren.
Manlief hoorde telkens de commercial van ikzoekbaas.nl op de radio en zat 's avonds op de website te kijken, en maar vragen, wat vind je van deze, en deze?
Nou hadden we het al een jaar of 10 over een hond, dus dat was wel uitvoerig besproken. En we wisten dat het een asielhond moest zijn, verder niks, geen voorkeur qua ras, geslacht, alleen niet te oud.

Ik vroeg hem op een gegeven moment of hij nu plaatjes aan het kijken was, of dat er een serieuze bedoeling acher zat..... Ja dus.

Santa hadden we vlug gevonden, donderdags om precies te zijn, het asiel wilde niet reserveren, dus vrijdag 's middags 16 uur heb ik gebeld of ie er nog was, dan zouden we zaterdags om 10 uur op de stoep staan. Was nl. ruim 1,5 uur rijden van ons.

Zo gezegd, zo gedaan, om exact 10 uur stonden we in Rijswijk, gingen de kennel in en ja, daar zat ie, netjes achter de tralies, pootjes te geven.
Ik janken

Proefwandeling, we waren gewaarschuwd maar het oversteeg alle verwachtingen , we zijn door het parkje gesleurd, Santa on tour!!

Terug een gesprekje gehad, Santa sprong bovenop alles en iedereen en werd stevig aangepakt door de medewerkers daar, ik had waarschijnlijk ogen als schoteltjes en ik snap nog steeds niet dat we hem meekregen, haha!

Toen in stukjes naar huis gereden, hond 2 uur lang op schoot, want ik zat met hem op de achterbank.
Gelijk thuis doorgereden naar de dierenwinkel want we hadden alleen een halsband en een lijn.
Voer, kussen, borstel, speeltjes, voerbak en ik weet niet wat gekocht en toen om 15 uur zaten we vanaf de bank te kijken naar een slapende hond op het kleed.

En toen begon het avontuur pas echt................

Je wist het misschien al Joke, maar ik heb Lola uitgezocht op een foto en korte beschrijving.

Ook ik wilde eerst geen andere hond na het overlijden van mijn vorige hond. Maar toen besloot ik dat we hier een plekje hebben en mijn hond het vast goed zou vinden dat een andere hond hier komt wonen. Het moest dan een hond worden die het echt nodig had en kwam een lange zoektocht, want ik schrok enorm toen ik in de wereld van asiels en stichtingen dook. Zoveel honden in nood.

De keus viel op Lola, al vier jaar zat ze in een asiel, en we besloten voor haar te gaan. Nu alweer drie en half jaar geleden en nog geen moment spijt. Wat een verrijking en wat kan je veel leren over honden van een asielhond.Je krijgt er zoveel liefde van al is dat in het begin niet altijd duidelijk

Als ik eerlijk ben dan zou Tosca hier niet geweest zijn als het van mij had afgehangen.

We waren hier thuis een half jaar na de dood van onze vorige hond, klaar voor een nieuwe. Ik mocht wat op asielsites snuffelen en laten weten als ik iets leuks vond.

Tot een van de volgende dagen op het regionale nieuws een bericht kwam van 3 BC's van 6maand die verwaarloosd gevonden waren in een veld en naar een asiel in de buurt gebracht. Mijn vader was al een tijdje bezig over BC's, omdat ze zo slim waren. Ik vond dat geen goed idee omdat je veel met die honden moet ondernemen wat hier niet zo intensief gedaan werd.
Maar toch, vader naar het asiel gebeld, een week later mochten we gaan kijken als eerste.
Ze waren alle 3 wel superschattig, maar ik had een klik met het teefje. Jammer genoeg had mijn vader toen al de reu gekozen en zo is Tosca bij ons gekomen.

Misschien niet het meest perfecte verhaal, maar begrijp me niet verkeerd, ik ben nu dolgelukkig met Tosca en zou me geen andere hond meer kunnen wensen.

@santa wat een heerlijk verhaal zeg

@dobry ja ik kon jou verhaal inderdaad maar wel leuk om het hier toch weer is terug te lezen

@ tosca nee hoor ik begrijp je niet verkeerd leuk dat je het hier neer zet


En wat zijn we allemaal gelukkig met onze herplaats honden

Taat lijkt trouwens enorm hard op een van mijn favoriete hondjes toen ik vrijwilligerswerk deed in een asiel. Echt zo'n typisch ruwharige bastaardmix.
Vind ze er altijd zo aandoenlijk uit zien!

tosca dank je wel

Dankjewel Joke!

we waren jong, woonde pas samen en huurde een appartement waar geen honden werden toegelaten, hadden altijd honden gehad thuis, en het kriebelde toch, dus wij samen al 2 snotneuzen van 18jaar naar het asiel in antwerpen, en gingen zien voor een klein hondje, toen zagen we er een graatmagere, vol wonden, duitse dog zitten, ze zeiden dat ze nog maar een half jaar was, later bij de dierenarts bleek dat ze al 3jaar was, thuisgekomen met haar, kruisten we onze huisbazin die onder ons woonden, vlogen natuurlijk buiten, hebben een huisje gevonden en ons beestje is nog 11jaar geworden, was echt een superhond, heeft nooit iets gemankeerd, nooit ziek geweest, luisterde zeer goed, deed niets kapot, deed niet binnen,... was echt een superhond, op een morgend stonden we op en ze had een maagkanteling gehad

ikke wat een mooi verhaal maar wat een rot einde joh

Wij hebben lang naar een asielhond gezocht, maar uiteindelijk toch een pup in huis genomen, dus hier geen asielhond.
Tijdens mijn stage in het dierenasiel ben ik verliefd geworden op een kruising cain terriër. Hij was echt mijn maatje. Altijd lange wandelingen en daarna lekker knuffelen. In zijn dossier gebladerd en ja het was een lastige hond. Hij viel namelijk uit naar andere honden en had geen opvoeding gehad, maar ik wilde met hem wel op privé training en na veel geduld zou het wel goed komen.
Mijn stage was afgelopen en ik was nog in conclaaf met mijn ouders of er een hond in huis zou komen, dus ik had niets in het asiel gezegd. Dat weekend van mijn ouders het ja woord gekregen en die maandag meteen het asiel gebeld, maar daar werd verteld dat hij (samen met zijn zusje) over was geplaatst naar een ander asiel. Dit hadden ze pas gedaan nadat ik weg was, omdat ze wisten dat ik zo gek op hem was.
Ik was niet van plan om zo snel op te geven, dus dat asiel gebeld en uitgelegd dat ik stage had gelopen, die hond kende en helemaal verliefd op hem was. Verteld dat ik met hem op privé training wilde en dat iedereen er thuis achter stond dat er een hond kwam, maar helaas. Ze wilden hem niet mee geven als beginnershond en bovendien mocht hij van dat asiel niet van zijn zusje worden gescheiden. Ik vond het belachelijk en bovendien stak het behoorlijk. Ik had hem en zijn zusje namelijk onderzocht met hun gedrag bij elkaar en van elkaar en daarna begeleid met het afbouwen. Ze waren nog maar 1x per dag bij elkaar om te ballen. Hun gedrag zonder elkaar was 10x beter! Niet trekken, aandacht voor de persoon aan de andere kant, niet uitvallen, enz. Ik dat rustig uitgelegd, maar het mocht niet baten.
Uiteindelijk uit frustratie knallen de ruzie met het asiel gemaakt en de telefoon opgehangen. Later door mijn asiel gebeld dat ze het belachelijk vonden dat Jip niet met mij mee mocht en dat zij mij zouden hebben geholpen als ik geen katten had. Wat bleek, Jip kon niet met katten samen. Dat had het andere asiel uitgezocht, omdat zij daar de juiste katten voor hadden.
Mijn maatje zit volgens mij nog steeds in het asiel samen met mijn zusje. Ik kan er soms zo kwaad om worden dat het asiel honden "ver men se lijkt" en daardoor hen te kort doet. Als ze zonder elkaar waren hadden ze snel een nieuw lief baasje gevonden. De arme schatten..

@ ikke, van het asiel van Antwerpen verwondert me zoiets niet Maar heel blij dat ze nog een leuk leven bij jullie heeft gehad !!!

Ik was zelf vrijwilligster in het asiel waar Tibo vandaan komt. Ik wilde eigenlijk opnieuw een Labrador en liet mijn oog vallen op Saint, een Labje van 1,5 jr, maar toen het thuisfront eindelijk akkoord was, was die al weg naar een nieuw huisje. Toen werd Tibo, toen nog Bruno, binnengebracht, een mager stukje ellende. Dus begon ik met hem te wandelen en eigenlijk koos hij mij Dolenthousiast was hij altijd wanneer ik hem uit zijn hok haalde. Maar wat was hij toen ziek Hij stal mijn hart en dat van mijn ouders, dus na 45 dagen verplicht asiel, stond ik op dag 46 voor de deur om hem op te halen. Was heel makkelijk, want Tibo had dus een houvast, hij kende me immers al Alles was dus niet vreemd voor hem

Shira hebben we kregen naar aanleiding van het overleiden van onze vorige hond. De eigenaar van een pension had ons geholpen met deze vorige hond en vertelde een "nieuw" hondje voor ons te hebben. Dit was echter nog veel te vroeg dus we wilden er niets van weten.

Echter bleef dit aanbod knagen en na een maand hebben we toch maar contact opgenomen. Eerst even kijken dan maar. We hoorden al dat het een angstig hondje was en dat ze nog nooit (5 jaar lang) een eigen thuis had gehad. Loslopen kan je vergeten en een cursus schrijf dat ook maar op je buik. Ze hadden haar wel een paar keer proberen te plaatsen maar ze kwam soms na een week al terug. Ze was erg wantrouwend naar mannen en dat schoof ze niet onder stoelen of banken. De eerste indruk was alles behalve "liefde op het eerst gezicht"...ze zat ineengedoken in de hoek, veel oogwit en trillen. Wel vloog ze na een tijdje onder mijn stoel om knuffeltjes te krijgen, dus knuffel-potentie had ze zeker!

We zijn even gaan wandelen en de pensioneigenaar had bijna actie ondernomen want we bleven zo lang weg...wij hadden sinds onze vorige hond niet meer gewandeld dus we namen het er van. Ook Shira vond het prachtig en bloeide al een beetje open.

Tsja haal je dan na het drama van onze vorige hond opnieuw een hondje met rugzak in huis? We hebben er goed over nagedacht en konden het niet over ons hart verkrijgen haar daar te laten. Het voelde goed omdat het ook goed voelde voor de pensioneigenaren, volgens hun waren wij haar enige kans. We wilden het toch in elk geval proberen.

Het heeft 3 weken geduurd voordat ze zelf naar de keuken durfde te lopen...na 1 maand kon ze al geregeld los en na een jaar loopt ze kwispelend over het trainingsveld samen met mijn vriend, dat had niemand ooit gedacht! Ze heeft ons het vertrouwen teruggegeven dat wij heus voor een hondje kunnen zorgen. Haar rugzak gaat nooit helemaal weg maar is toch zeker de helft lichter geworden. We zijn zo blij met onze Sier, hier zijn geen woorden voor

dat het een herplaatser zou worden, wist ik van tevoren.dat het faith zou worden, wist ik zodra ik de foto zag.
wie kan dat koppie zou weerstaan?

iris wat een mooi verhaal zeg krijg er tranen van in mijn ogen wat heeft sier een geluk dat die bij jullie is gekomen

Wekenlang hebben we gezocht op internet (we waren op zoek naar een Teckeltje of iets in die richting). Veel rondgebeld, ook 1x naar een hondje gaan kijken (bleek dat het een hond was met heel veel gedragsproblemen die absoluut niet bij kinderen geplaatst mocht worden, konden ze ook wel over de telefoon zeggen Bovendien deden die mensen alsof wij dom waren en behandelden ons als een stel kleuters...). Uiteindelijk Kobus gezien en meteen verliefd (toen nog naamloos, want ze wisten niets van hem ). Wij gebeld voor informatie en ze wisten ons te vertellen dat het een heel lief, makkelijk en sociaal hondje was. Toppie dus!

Wij zijn langsgegaan, helemaal naar België (Melle) om te kijken of het tussen de hondjes zou klikken. Inmiddels waren ze erachter gekomen dat Kobus 3 (bijna 4) jaar was en dat hij Rocky heette. Tussen de hondjes ging het prima, ze waren geen dikke vrienden maar accepteerden elkaar. We hebben ook nog even met Kobus gewandeld toen en dat verliep iets minder ontspannen  Hij trok namelijk ontzéttend aan de riem!
Op de speelweide luisterde hij naar niemand, totdat ik hem floot, toen kwam ie héél hard en blij op me afgerend  En vanaf toen wist ik, dat dit mijn hondje was ' 

Maar hij mocht helaas nog niet mee, omdat ie dus gevonden was en hij dan minimaal 2 weken in het asiel moet zitten (of de baasjes moeten toestemming geven) voordat hij met nieuwe baasjes mee mocht. De chip stond nog op de verkeerde naam, dus het was nog een heel gedoe om zijn laatste baasjes op te sporen voor het asiel. Uiteindelijk waren ze gevonden en ze gaven aan dat ze hem niet terug wilden, omdat dit al de zoveelste keer was dat ie ontsnapt was en ze er wel genoeg van hadden (laat hem dan niet meer onbeheerd in de tuin achter, waar hij zich onder het gaas uit kan graven, lijkt me!!! ). Maar toen moest ie nog gecastreerd worden (moet verplicht van asiel, om broodfok/pretnestjes te voorkomen), dus al met al heb ik zo'n 2 weken in spanning gezeten of het hondje waar ik verliefd op was geworden wel überhaupt mijn hond zou worden... En daarna nog een week wachten voordat we hem gingen ophalen... Ooooo wat duurde dat lang  Maar het is het allemaal waard geweest hoor

Goh ik was eigenlijk op slag verliefd, ik ben daar vrijwilliger en na 2.5 weken kon ik haar niet meer achterlaten. Meteen de beslissing gemaakt dat ik haar ging adopteren.

Wij hadden onze eerste hond van MP af, wilden alleen gaan kijken en kwamen terecht bij een mega-oplichtster die ook bij opgelicht op tv geweest is, heb toen gezegd: wat we ook doen, we komen hier noooit meer terug. Bailey ingeladen (een meeegaaa berner maar met een pracht van een karakter) hij heette toen nog Gompie maar hij keek zo zielig dat we dat te toepasselijk vonden. nadat we een jaar van hem genoten hebben en duizenden euro's armer (maar een hoop liefde rijker!) waren door alle operaties die we voor lief namen (hij had ed) hebben we hem laten inslapen omdat hij een snelgroeiende tumor had. Een groots verhaal ontstaan uit een toen best wel naieve beslissing.
daarna kozen we voor een pup met stamboom, om afwijkingen te omzeilen. qua gezondheid heeft dat goed uitgepakt, alleen onze James is gezegend met een megavolle krullenbos waardoor wij hem ons zwarte schaap noemen'
een half jaar daarna hebben we Jerra van MP meegenomen, waarbij van het verhaal van de vorige eigenaars wederom niets bleek te kloppen. dit was ook achteraf een te snelle beslissing, maar heb er nu geen spijt van! ze beschermt me overal en wil haar nooit meer kwijt !
mijn partner is meer van een hond van pups af aan opvoeden (des te meer omdat alle plasjes en poepjes binnenshuis voor mijn rekening zijn)maar zelf ben ik echt van MP, je weet niet wat je krijgt maar wel dat je een hoop dankbaarheid ontvangt. heb alleen twee keer de fout gemaakt om geld te geven voor een hond van MP (als je dat zielige koppie ziet..)maar heb nu besloten dat niet meer te doen. als je de eerste weken al zo vaak naar de dierenarts moet..