In memoriam Roy 7 febr 1993 - 10 sept 2007

Lieve Roy,
Vandaag is het precies 5 jaar geleden dat je naar de regenboogbrug vertrok en ons achterliet met een leeg gevoel in ons hart.
We wisten al een poosje, dat je de langste tijd bij ons was geweest. Niet alleen omdat je 14,5 jaar was, maar je hartproblemen en de nekhernia speelden steeds vaker op. Met medicijnen was dat tot nu toe vrij aardig onder controle te houden, maar eens zou het over en uit zijn.
Toch kwam het nog onverwacht. Je was nog steeds ondeugend en zondagmorgen mocht je niet mee naar tante Corrie, omdat je stout was geweest. Je vertikte het maar weer eens je medicijnen te slikken. Zelfs achter in je keelgat stoppen hielp niet, je spuugde de pil gewoon weer uit. Hoe je het voor elkaar kreeg weet ik niet, maar dat flikte je de laatste tijd iedere keer.
Toen we weer thuis kwamen begroette je ons blij, net zoals altijd. En ook de middagronde werd goed benut met snuffelen en je behoefte doen. Maar halverwege de middag ging het mis. Je kon weer niet overeind komen. Baasje mopperde dat het je eigen schuld was. Had je je pil maar moeten slikken. Je verging van de pijn, dus de da maar weer gebeld. Die kende inmiddels de situatie heel goed, dus die zei dat we moesten komen. Hij gaf je een paar spuiten en schudde zijn hoofd. Zei dat je eigenlijk een wonder op 4 poten was. Omdat niet alleen je hart, maar ook je lever en je nieren slecht waren. Je was op. Maar zolang je geen pijn had en nog zo vrolijk door het leven stapte, vonden wij het te vroeg om er nu al een einde aan te maken. Die nekhernia deed je de das om. Die bezorgde je elke keer veel pijn, maar zodra de spuiten begonnen te werken, was je weer je vrolijke zelf. Nee, kleinzerig was je niet. Als je het uitgilde van de pijn, was het echt heel erg.
Maar dit keer hielpen de spuiten niet. Je bleef stijfjes staan, durfde niet te gaan liggen of zitten en toen baasje je heel voorzichtig op je kussen lag, kreunde je. Je bleef liggen zoals baasje je neer legde. Na het avondeten wilde je niet mee naar buiten. Je deed een poging om overeind te komen, maar liet je weer vallen. Maar weer de da gebeld. Kom maar weer, was het antwoord. Maar dat wilden we je niet aandoen. Je had duidelijk pijn en om je nou weer in de auto te dragen. Dat zou nog meer pijn doen. Goed, dan kwam de da zelf wel even langs. Maar dat duurde nog even, pas tegen tien uur kwam hij. Er was een spoedbevalling tussen gekomen. Je kreeg nog een spuit en de da zei dat het zou verbazen als het dit keer goed zou komen. En dat kwam het ook niet meer. Je zakte steeds verder weg. Raakte alleen even in paniek toen een vloedgolf met viezigheid eruit kwam. Je voelde je zo schuldig. Ik heb je getroost. Je kon er niks aan doen. Ga maar weer lekker liggen. Kort daarna raakte je in coma. Je ademde nog, dat was alles. Da nog maar eens gebeld. Zei dat we de volgende morgen maar weer moesten bellen, als je dan nog leefde. Zij (inmiddels was er een andere da) verwachtte niet dat je de morgen zou halen. Je was in coma, had dus geen pijn meer, maar als we er op stonden konden we met je komen voor euthanasie. We besloten de volgende ochtend af te wachten. Je baas ging naar bed. Die zou eigenlijk om 4 uur naar zijn werk moeten gaan, maar besloot toch om zijn werkgever te bellen dat hij niet kwam. Ik bleef bij je in de kamer. Ik lag op de bank, zodat ik je voortdurend in de gaten kon houden. Om 5 uur leefde je nog. Da belde zelf en zei dat je hart toch blijkbaar sterker was dan gedacht werd. Ze vond het raadzaam om toch met je naar de praktijk te komen. Dat deden we. Ze luisterde en zei dat aan ons was, wilden we een natuurlijke dood voor je, met als risico dat je het op het laatst nog vreselijk benauwd zou krijgen, of gaf ze je de definitieve spuit. Baasje en ik keken ekaar even aan. "Spuitje", zeiden we tegelijk. We namen afscheid van je. Ik had dat al gedaan, net voor je in coma raakte. Maar nu was het echte einde daar. De da gaf je de eerste spuit en zei, na naar je hartje te hebben geluisterd, dat eigenlijk de laatste spuit niet nodig was. Je hart was al gestopt. Maar voor de zekerheid heeft ze je toch die laatste spuit ook gegeven. Ik keek op de klok en zag dat het 5.21 uur was.
We zijn met je op achterbank, gewikkeld in een plaid, naar huis gegaan. Bijna thuis zagen we Diana lopen met Cinderella en Queeny. We stopten en vertelden haar wat er gebeurd was. Ze had de vorige avond al afscheid van je genomen, maar nu het echt zover was, huilde ze van verdriet. Want hoeveel ze ook van haar eigen hondjes hield, jij was een soort van broertje voor haar. Ze hield ontzettend veel van je. Vanaf de eerste blik die ze op je wierp. En dat was wederzijds. Ik zei altijd; 'Bij Roy komt eerst de baas, dan Diana en dan een hele poos niks en dan, nou ja vooruit, het vrouwtje is best wel aardig. Van haar krijg je de lekkere hapjes en je gewone eten.'
Baasje heeft die maandagmorgen een hortensia gerooid en dat werd jouw graf. De hortensia kreeg een ander plekje.
De katten Jip en Jop vonden het de eerste dagen ook vreemd dat ze je nergens zagen. Vooral Jop heeft naar je gezocht.
En nu zijn we 5 jaar verder. Het is weer maandag 10 september. Ik beweer niet dat we elke dag over je praten, maar wel vaak. Je kijkt naar ons op de verschillende foto's die hier in de kamer hangen en staan. Vergeten zullen we je nooit. Ik kon je af en toe wel achter het behang plakken. Maar lieverd, ik mis je nog steeds.

Sorry, er ging iets mis bij de foto plaatsen. 4 x dezelfde foto is wat teveel van het goede, maar ik weet niet hoe ik dat moet veranderen

Ja jammer hoor dat ze eigenlijk maar 'kort' bij ons mogen zijn.

Lief hoor de foto.

grtz.

Ja het is altijd te kort. Je weet met je verstand dat ze niet het eeuwige leven hebben, maar in je hart hoop je dat het wel zo is.

Jaa inderdaad.

Ja we zullen ze blijven missen,en zo gaat het jaar na jaar.

Beste Ans,
Wat een verschrikkelijk mooi ontroerend verhaal heb je hier neergezet.
Het is nu 5 weken geleden dat ik mijn allerliefste maatje heb moeten laten inslapen.  Hij is 12 jaar en drie maanden oud geworden  Ook hij was een vechtertje de laatste 3 jaren blind waardoor ik als BGV tje (blindegeleidevrouwtje fungeerde) verschillende tia's en suikerziekte De laatste maanden ook dood ziek hele hoge koorts en iedere keer naar de da. Een injectie tegen de hoge koorts en antibiotaica en iedere keer knapte hij weer op en was zijn vrolijke zichzelf. Tot de laatste hoge koortsaanval. Weer een injectie en weer zwaardere antibiotica. maar de koorts zakte niet meer en de pillen wilde hij absoluut niet meer, zelfs niet met zijn favoriete stukje worst, leverkaas, kregen we het niet meer naar binnen. het was alsof hij zelf aangaf ik wil niet meer. ik ben te moe en wil slapen.  Dus uiteindelijk is de da gekomen en heeft hem thuis laten inslapen in mijn armen op de grond is hij overleden met zijn koppie op mijn schoot.
Onnoemelijk veel vedriet en de pijn die maar niet overgaat wat rest zijn de mooie herinneringen en de vele foto's.
Ik wens je heel veel sterkte en uit jouw verhaal blijkt dat zelfs na vijf jaar het verdriet nog niet over is  door het verlies van je allerliefste maatje
Caroline (Rody overleden 03-08-12)

we blijven ze enorm veel missen
veel sterkte

Wat een droevig verhaal! Ik heb op korte tijd ook drie dieren verloren....

Eerst Max, de Berner sennen, daarna Marley mijn hamstertje en daarna Swa de cavia

Sterkte, ik weet welke pijn en leegte je nu voelt...

Hartelijk dank voor jullie medeleven. Roy was zo bijzonder omdat hij zo verschrikkelijk eigenwijs was. Trucjes leren? Opzitten, pootjes geven en zo meer. Vergeet het maar. Vond ie niet leuk, dus deed ie het niet. Hij haalde wel de waterbak bij mijn vader uit het aanrechtkastje als hij drinken wilde hebben. En ook wist hij bij mijn schoonmoeder precies waar de lekkere hapjes stonden en haalde hij die zelf uit de pot. Rennen, apporteren, graag. Maar aggilty, geen denken aan. Er is weleens een trainer met hem bezig geweest. Die kroop zelf door zo'n buis. Roy stond kwispelend aan het einde op te wachten, gaf de man een grote lik over diens gezicht, maar dat was alles. Waar Roy geen zin in had, deed hij niet. Mijn man kon lezen en schrijven met hem, maar zulke dingen vond Roy niet nodig. Het was een echte blijlever, zoals wij dat hier zeggen. Ik kreeg af en toe het vermoeden dat hij ons gewoon uitlachte, als we weer eens een poging deden.
Iedereen was welkom in ons huis, maar als je wegging mocht je niet eens je eigen spullen (jas, paraplu e.d.) meenemen. Dan gromde hij vervaarlijk. Pas als we zeiden dat het goed was, liet hij het argwanend toe. Het was een kwajongen, tot op het einde toe.

Jeetje Ans, ik lees dit nu.. Wat een verhaal, heel ontroerend. Sterkte.

Ach Ans...ik lees dit nu pas...
Wat een ontroerend verhaal....
In alles wat jij over Roy schrijft voel je gewoon dat hij een heel speciaal plekje in je hart heeft....

Hoewel ik geen van de dieren ben vergeten die we ooit gehad hebben of zal vergeten, is en blijft Roy de bijzonderste van het stel. Ze hadden allemaal hun eigenaardigheden, maar het leek wel of Roy alle eigenaardigheden van zijn voorgangers in zich verzameld had. En ja, hij was onze laatste hond. Zelfs na 5 jaar vind ik het raar geen hond meer te hebben. De katten zijn lief, maar ze kunnen Roy niet vervangen. En dat zegt een kattenliefhebber, als ik ben '

Ik zelf heb in 2007 Buster moeten laten gaan, in 2011 heb ik Flos moeten laten gaan en nu in augustus 2012 Morris. 3 kanjers van goud! 3 kanjers die ook nooit meer zal vergeten. Met de dood van Buster had ik erg veel moeite. Heeft erg lang geduurd voor ik dat een plekje kon geven. Buster was altijd druk aanwezig in huis en toen hij weg viel, werd het stilletjes. Hij was toen ook echt mijn favoriet. Flos is altijd heel rustig geweest. Eigenlijk een hond die nooit iets verkeerd deed! De dood van Flos kon ik accepteren en had ik vrede mee. Hij was immers 17 jaar, maar god wat heb ik hem in het begin gemist. Nu met Morris kan ik nog steeds geen vrede mee hebben. Hij was te jong om te moeten gaan! Pas 5 jaar geworden en dan al zo ziek...., maar we hebben alles geprobeerd om hem beter te maken, maar helaas er was geen specialist die hem kon helpen. Het blijft gewoon erg moeilijk om het verlies een plek te geven. Bij mij zijn ze alle 3 even speciaal geweest. Ze waren alle 3 uniek en missen doe ik ze ook nog alle 3! Morris op het moment natuurlijk wel iets meer! Dat moetnog echt een plekje krijgen.... Ik zeg zelf altijd, zolang je je maatjes niet vergeet, blijven ze verder leven. Ze hebben altijd een mooi plekje in je hart! Een leven zonder hond....zou ik mij niet eens voor kunnen stellen. Ik voel mij zonder hond echt niet compleet...Fijn dat je dan toch nog 2 katten hebt. Ik wens jou ook nog veel sterkte om met het gemis van Roy om te gaan.

bij mij ook, het blijft altijd zo verdrietig dat je je dierbare honden moet afstaan, de tijd die komt voor iedereen, en niemand wil dit. niemand, ook ik niet.

en toch , de pijn verdwijnt, echt waar, de liefde die blijft voor eeuwig, nog moet ik om de streken lachen van mijn drie honden die er niet meer zijn, en ook gebeurt het nog steeds dat ik een traan wegblaast, zal altijd zo blijven gaan.

en weer hebben we een nieuwe huisgenoot genomen, om te beseffen dat er toch zoveel jaren zijn waar we weer van onze honden genieten, en straks ook weer met veel pijn moeten laten gaan, daar ontkomt niemand aan.

bedenk dat we hebben mogen houden en genieten van onze honden, en ze altijd met ons blijven verweven.

voor iedereen heel veel sterkte, gemis blijft altijd.

Wat een hond toch doet met een mens...
Hun leven is zo kort, zeker in verhouding tot dat van ons....en waarom blijft die ene ons zo bij...over die ene speciale hond kunnen we boeken vullen...
Kan het me goed voorstellen dat je na 5 jaar nog om die ene 'speciale' rouwt...te vervangen zijn ze niet...vergeten doen we dan ook nooit....
En pijn en gemis....soms liggen ze dicht bij elkaar, soms wat verder af....vergeten....nooit....

Ans; je katten zullen je Roy niet vervangen...al doen ze met hun katse gedragingen soms veel stof opwaaien...Roy was the king; een niet aflatende bron van 'heerlijk samen leven'
je draagt het nog altijd uit...hij moest het eens weten!

Heh... hoe speciaal zo'n hondje kan zijn.

"Hij haalde wel de waterbak bij mijn vader uit het aanrechtkastje als hij drinken wilde hebben."

Wat een knapperd! Hem missen zal zo'n pijn doen, ook na al die jaren... Maar wat een geluk dat je zo'n hondje mocht kennen.

Sterkte met dit herdenken en heel veel mooie herinneringen gewenst Ans!

Nogmaals hartelijk dank voor jullie medeleven. Van de week vroeg iemand mij: 'Treur je nou nog steeds om die hond?' Nee, echt treuren doe ik niet meer, maar dat wil niet zeggen dat ik hem niet mis. 'Schaf je toch een andere hond aan, de asiels zitten vol!' Dat kan niet, bovendien kan geen één hond, hoe lief ook, Roy vervangen. Roy kon ook zijn voorgangers niet vervangen. Ieder dier is uniek.
@Monique, wat begrijp ik je goed. Zelfs ik, die Morris helemaal niet kende, vind het oneerlijk dat hij nu al moest gaan. Hij en Lotje waren zo'n leuk stel. Hij leefde helemaal op toen Lotje bij jullie kwam wonen. En nu is hij er niet meer. Je hebt alles gedaan wat in je vermogen lag om hem te redden. Helaas besliste een hogere macht (of zo je wilt, het lot) anders.
Ik wens iedereen, die kort of langer geleden een dier verloor, veel sterkte.

En weer is het 10 september. Weer een jaar voorbij zonder Roy. En nog steeds wordt hij gemist.
Over geen van de dieren die we in de loop der jaren gehad hebben, wordt zoveel gesproken als over Roy. 
Zijn voorgangers en andere dieren waren ook ons zeer dierbaar, maar Roy was speciaal.
Eigenwijzer dan een kat, maar net zo aanhalig.

Ik kreeg tranen in m'n ogen toen ik je verhaal las. Herken het dat ze de tabletjes weer uitspugen, deed die van mij op het laatst ook, hoe goed ik ze ook verstopte tussen het kaas/vlees, echt heel eigenwijs! Hoe lang het ook geleden is, missen doe je ze altijd! Roy zal altijd een heel speciaal plekje in jullie hart hebben. Heel veel sterkte!