Als je beste vriend is heengegaan.. Dit hielp mij aan een ander hondje..

Weet niet of je er iets mee kunt, dat moet iedereen voor zichzelf bepalen. Mensen rouwen allemaal anders.. Voor een ieder die zijn beste vriend(in) mist..

Een hondentestament.
Als mensen gaan sterven schrijven zij hun testament.
Om hun huis en alles wat hun dierbaar is na te laten aan diegene die zij lief hebben.
Ik zou dit ook doen als ik kon schrijven.
Aan een arme wanhopige eenzame zwerver zou ik mijn thuis geven, mijn voerbak en zachte bed, mijn speelgoed en mijn zachte kussen.
Mijn dierbare doek, de teder aaiende hand en de vriendelijke stem.
De plek die ik in iemands hart innam.
De liefde die mij op het laatst hielp om een vredig einde te vinden.
Mij in een beschermende omhelzing vasthield.
Als ik dood zeg dan a.u.b. niet;” Ik neem nooit meer een hond omdat ik niet weer tegen het verlies hiervan kan.”
Kies een eenzame niet gewenste hond en geef hem mijn plaats.
Dit is mijn erfenis, de liefde die ik ontving is alles wat ik kan nalaten.



Voor mij was deze tekst de bevestiging dat Buck wilde dat zijn thuis en mand naar Babs gingen.. Het gaf mij de kracht door te zetten met toch echt niet de meest makkelijke hond op deze wereld, maar ook zij verdiend een eigen thuis.. 
Heb best een tijdje het gevoel gehad dat ik hem 'verraadde' maar Babs zal Buck nooit kunnen vervangen, noch evenaren. Ze is een ziel op zich, op zoek naar een beter leven. Hoop dat ze dat hier gevonden heeft.. 
Je bent welkom Babs, Buck zijn speelgoed is nu van jouw, evenals zijn kussen, zijn vrouwtje en zusje.. Je doet je best, dat zie ik wel, maar toch heb je grote voetsporen te vullen.. 
Buck was mijn maatje, dat moet tussen ons nog groeien.. 

dat groeit zekers , geef het de tijd, nimmer is een andere hond een hond die een plekje inneemt van een ander, iedere hond doet zijn best om alles te kunnen zijn voor het baasje, ook de baas moet er in mee gaan om een goede en fijne band aan te gaan.

geef het de tijd, die band die komt van beiden kanten.

en Buck was bijzonder, en Babs boft maar met jou en jij met Babs.

de herinneringen aan Buck koester die.


p.s. ik zie geen tekst alleen een kruisje, meer niet.

zie het ja, heb de tekst die erin stond een stukje verderop nogmaals geplakt..
Heb de topic ook maar even gewijzigd

ook hier kan woody onmogelijk de plek van mijn lieve sloebertje innemen,maar ik zie woody ook heel graag,hij maakt het voor mij wat dragelijker dat ik sloebertje moet missen
het is nu vier jaar bijna ,maar vergeten kan ik niet en de pijn blijft en is er nog steeds ,maar dan kijk ik naar mijn deugniet woody en ik weet dat ik de juiste beslissing nam een nieuw hondje te nemen

ook bij jou zal dit zo zijn,Babs vergeten doen we niet,maar Buck zal met veel plezier de leegtes opvullen

Pffff moet er niet aan denken dat één van mijn honden dood gaat.... Samen met mijn partner al zitten janken toen ons konijn van 16 dood ging....

ja janken, en zonnebril opzetten.....en bij ons heeft het tijd nodig om het te kunnen plaatsen. nooit direct een nieuwe hond kunnen nemen, maar altijd heel gelukkig als dan eindelijk toch een ander diertje terug vreugde brengt. Dan wel  denken, waarom zo lang gewacht ? dat is vgs mij bewijs dat je er klaar voor bent, als je je dat afvraagt.

Yvonne, begrijp heel goed hoe het voelt.
Van ons meisje was alles nog aanwezig, de halsband en riem aan de kapstok de knuffels in een mand.Het voelde als verraad het te gebruiken voor onze nieuwe pup.Ik weet nu dat ik er eigenlijk nog niet aan toe was,maar inmiddels is het speelgoed van ons meisje gesloopt door mijn boef en is hij ook alweer uit de riem gegroeid,maar het is goed nu,mijn lieve ondeugende pup heeft ook weer mijn hart veroverd en er is nog heel veel dankbare herinnering aan ons meisje,niet meer in haar spulletjes maar als gevoelens in ons hart.

Een hondentestament.
Als mensen gaan sterven schrijven zij hun testament.
Om hun huis en alles wat hun dierbaar is na te laten aan diegene die zij lief hebben.
Ik zou dit ook doen als ik kon schrijven.

Aan een arme wanhopige eenzame zwerver zou ik mijn thuis geven, mijn voerbak en zachte bed, mijn speelgoed en mijn zachte kussen.
Mijn dierbare doek, de teder aaiende hand en de vriendelijke stem.
De plek die ik in iemands hart innam.
De liefde die mij op het laatst hielp om een vredig einde te vinden.
Mij in een beschermende omhelzing vasthield.
Als ik dood zeg dan a.u.b. niet;” Ik neem nooit meer een hond omdat ik niet weer tegen het verlies hiervan kan.”
Kies een eenzame niet gewenste hond en geef hem mijn plaats.

Dit is mijn erfenis, de liefde die ik ontving is alles wat ik kan nalaten.


was eigenlijk deze tekst die ik wilde delen, maar volgens mij is hij niet zichtbaar geworden in het oorspronkelijke topic..

Wat een prachtige tekst, voelde mijn ogen branden...
Toen ik 2 jaar geleden de terminale diagnose van mijn hond te horen kreeg wist ik al, dit verlies is te groot deze leegte kan ik niet handelen...
Ik heb 5 dagen na het overlijden van mijn trouwe allerbeste vriend, Faith uit het asiel gehaald.
Ook zij zal nooit Bangoo kunnen vervangen of evenaren.
Maar dat hoefde ook niet, het was weer een nieuw begin voor ons beide.
Vanaf het moment dat ik haar zag was er een blik van vertrouwen het leek wel herkenning...alsof het zo moest zijn.
Ik mis mijn Bangoo nog iedere dag er gaat geen dag voorbij dat er niet even de tranen in mijn ogen springen als ik aan hem denk, het enorme gemis...
Maar als ik Faith zie voel ik weer die onvoorwaardelijke liefde.
En al moet ik er niet aan denken afscheid van een van mijn honden te nemen, ook zij zullen hun testament nalaten en mij weer naar een 'eenzame niet gewenste' hond leiden.

Yvonne , toen ik mijn antwoordt schreef kon ik je gedicht niet zien ,misschien is daarom mijn antwoordt niet helemaal passend bij je topic, want ik heb geen hondje uit het asiel gehaald maar een nieuwe pup van het ras waar ik zo door mijn meisje verliefd op was geworden.Maar het gevoel van verdriet en gemis blijft eender als je een hond had die je beste maatje was.
Het gedicht wat ik nu wel kan lezen is prachtig.

Op zich is dat hetzelfde, je geeft een 'leven' een doel. Je hebt een andere hond toegelaten in je hart en in je leven, dat is eigenlijk waar het uiteindelijk om draait.
Gelukkig voor jouw pup heeft het niet eerst ellende en eenzaamheid hoeven doorstaan voor het bij jou kwam.

Mooie tekst, kan me er wel in vinden.

Pesoonlijk denk ik dat als mijn huisdier is heen gegaan het plekje in mijn hart groter wordt zodat er nog iemand bij kan, dus zou ik persoonlijk de tekst.
(De plek die ik in iemands hart innam.) niet gebruiken dan lijkt het dat hij uit je hart is en we weten allemaal dat dat nooit zal gebeuren.

Nee, uit je hart gaan ze nooit!!

Maar mijn hart (en dat van vele met mij gelukkig) is groot genoeg voor meerdere dieren. Het gaat er volgens mij meer om, om te zeggen dat je je hart moet kunnen openen om een 'nieuwe liefde' toe te kunnen laten?