Trainen met of zonder koekjes

De motivatie is niets anders dan een innerlijke drang/prikkel om iets te doen of een bepaald doel te bereiken. Het punt bij zowel honden als elk ander wezen is dat je motivatie moeilijk vast kan pakken, en ook kan je het niet in een hokje plaatsen. Een klein voorbeeld is bijv. Kwispelen, de meeste mensen plakken hier het naamplaatje "blij" aan vast, en dus, omdat dat naambordje daar aan hangt, zullen de reacties van die mensen ook te maken hebben met het blij zijn van een hond, en dus wordt de hond voor kwispelen alleen al vaak beloond. Mensen raken overigens in de war wanneer een hond al kwispelend, grommen/blaffend op een indringer af draven, door het naamplaatje"blij" denken veel mensen dat de hond tegenstrijdige signalen laat zien. Wanneer je zonder conclusies te trekken, geen naamplaatjes neer hangen, gedrag van honden gaat observeren dan zul je zien dat honden gaan kwispelen wanneer ze verschillende motivaties hebben om iets te doen. Dus gaat "blij gedrag" al niet eens meer op in de meeste gevallen.
Precies hetzelfde met plasgedrag wanneer een hond word benaderd door een vreemde of gewoon bezoek, de meeste mensen noemen dit onderdanigheidsplasjes, en dus zal de reacties op de hond van die mensen ook te maken hebben met onderdanigheid en plassen, terwijl het plassen helemaal niets te maken hoeft te hebben met onderdanigheid van een hond.

Het belonen of geruststellen o.i.d. of in ieder geval het verkeerd interpreteren van gedrag/motivatie, kan dan ook de gehele verkeerde uitwerking hebben op het gedrag van een hond, en vaak probleem gedrag.

Tja dat is natuurlijk ook een voorbeeld van hoe het niet moet.


Dat is conditioneren. Je hond gaat anticiperen op wat er gaat gebeuren. Wat is daar verkeerd aan? En als je dan ook nog eens afwisselt in de opdracht die je aan je hond geeft dan leert hij ook nog eens heel snel. Mooi toch!


Een zogenaamde positieve bekrachtiging bestaat niet. Het is of wel een positieve bekrachtiging of niet. Als het niet zo is dan werkt het niet, als het wel zo is dan werkt het wel.


Dat is jouw visie en niet de mijne. Ik vind dat ik ook met mijn hond communiceer als ik aan het conditioneren ben, maar deze discussie hebben we eerder ook al eens gehad.


Dan is het op dat moment dus ook geen bekrachtiging en zul je iets anders moeten verzinnen. Als het wel een bekrachtiging zou zijn dan werkte het namelijk wel.

Vormen van conditioneren. Operante conditionering en klassieke conditionering. Klassieke conditionering zegt iets over de voorspelbaarheid van de omgeving en operante conditionering zegt iets over de beinvloedbaarheid van de omgeving. DUS.......

Dit is dus precies wat je met operante conditionering wilt bereiken!

Nou, nog een laatste keer dan:

De hond is niet achterlijk. De hond bepaalt dus precies wat er gebeurd en wanneer dat moet gebeuren.

Dat is tegengesteld aan wat veel mensen willen bereiken, namelijk dat de hond ten alle tijden van het commando doet wat zij graag willen. Wanneer het initiatief niet meer bij jou ligt, heb jij ook niet langer de controle.

Ongeacht of het snoepje werkt (doet het niet, want is lang niet zo relevant voor de hond) is het echte probleem dat je daarmee voorbij stapt aan het stuk bandvorming, de communicatie, tussen mens en hond.

Natuurlijk zijn honden heel slim en hebben ze heel veel dingen feilloos door, maar als je als baas ook niet achterlijk bent kun je heel veel bereiken.
En betreft het zogenaamde bekrachtigen. Er zijn zoveel studies naar bekrachtigen, conditionering etc. geweest. Het is een leerprincipe, ook mensen en andere dieren leren zo. Dit is dus niet zogenaamd, maar gewoon waarheid.

Mijn logeer pup train ik ook zoveel mogelijk zonder snoepjes. En hij is elke keer erg enthousiast. Want ik speel ff met m, en aai m, knuffel m en dat vind hij geweldig!

Nee, zo werkt het niet. Hij kan de omgeving beinvloeden. Door te doen wat jij vraagt levert het hem iets op. Daar heeft hij zelf invloed op. Doet hij het niet, krijgt hij ook niets. Dus hij bepaalt het niet, hij kan het hooguit beinvloeden.


Dat heeft niets met conditionering te maken maar alles met verwachting.


Nee hoor, dat staat er helemaal los van, maar dat had ik ook al eerder gezegd. De band/relatie, opvoeding en training zijn verschillende dingen. Je kunt voor een aantal dingen training/conditionering gebruiken bij de opvoeding, maar niet voor alles.

Natuurlijk bepaalt de hond wanneer er iets gebeurd en wanneer niet, het gedrag moet immers vanuit hem komen. Op het moment dat de hond leert op welke knopjes hij moet drukken om een snoepje te krijgen, staat het hem ook vrij om niet op die knopjes te drukken (en dus gedrag te laten zien wat je liever niet hebt) 

Wat je doet met het snoepje is dit:

Als Commando A....dan Reactie A...is Bekrachtiging B

Als hond lak heeft aan bekrachtiging B, dan komt dus niet Reactie A

Als hond zin heeft in bekrachtiging B, dan voert hond Reactie A uit. "Brave hond" zeggen we dan, en die hond denkt "brave mens" 

Als hond zin heeft in Bekrachtiging B, tenzij situatie C (bijvoorbeeld een konijn dat voorbij schiet) heb je dus te maken met situationele gehoorzaamheid (honden die super braaf zijn op het trainingsveld omdat daar nou net toevallig geen zak te doen is)

De hond als sociaal dier taalt in de interactie in principe niet naar een voedselbeloning, wel naar sociaal contact en communicatie tussen hemzelf en zijn baas. Training bestaat voor de hond niet, die distinctie is iets wat wij mensen aanbrengen. Dus als je in die "training" voorbij stapt aan de communicatie/bandvorming met de hond, dan is dit voor de hond een heel duidelijke boodschap.

De hond heeft altijd de vrijheid iets niet te doen, conditionering ten spijt, ik denk dat je deze ervaring zelf ook wel hebt. Maar als je kijkt naar de enorme sociale behoefte van de hond naar zijn mens toe, is het des te logischer om de hond op dat niveau aan te spreken. En ook dan gaat een hond niet altijd luisteren, maar dat is dan ook niet langer het doel.

Het doel is dan namelijk een verstandhouding opbouwen met je hond gebaseerd op wederzijdse communicatie. En als die goed is, nou dan strooi je maar zoveel snoepjes als je wil voor het aanleren van trucjes...maar tot die tijd is er veel te veel verwarring voor de hond, en zijn er voor die hond veel te veel andere (sociale) dingen die veel belangrijker zijn dan een trucje...en moet je daar dus ook je energie op richten. 

Dus ook al zou dat snoepje een goede manier van aanleren zijn (en dat vind ik het nog steeds niet) dan vind ik het nog niet de juiste weg als je ervan uitgaat dat de hond een intelligent en communicerend wezen is.

Ik blijf nog steeds benieuwd hoe mensen hun honden iets leren zonder positieve of negatieve bekrachtiging.Is er iemand die mij dit kan vertellen?

Wat je zegt over eerst een band opbouwen voordat je aan training/ opvoeding begint vind ik wel een goed punt Kai. Ik weet uit eigen ervaring dat het gene dat je wilt bereiken dan veel soepeler loopt. Mens en hond begrijpen elkaar dan veel beter.

De honden leren zichzelf dingen. Door te observeren en conclusies te trekken aan de hand van hun eigen gedrag en de respons die daar op komt. Dat is en blijft een stuk conditionering. Maar die conditionering kan ontstaan door middel van "training" maar ook door middel van oprechte communicatie. In het laatste geval spreek je daarmee direct de sociale behoefte van de hond aan. Je geeft (voor de hond duidelijke) antwoorden op de hond zijn communicatie.

Wanneer een hond zich richt op een mens kan hij binnen die mens enorm veel ruiken (cortisol, ons stress hormoontje) alsmede ook oxitocine (ons positieve bindings hormoon, hetgeen een baby ook aanmaakt bij moeder tijdens het drinken van melk) Op het moment dat de hond iets doet wat wij leuk vinden, dan groeit ons positieve gevoel naar de hond toe en de hond ruikt daadwerkelijk de oxitocine. "Oh, dus dit vind de mens leuk!" En andersom ook, als meneer weer eens achter de koeien aanschiet ontploft bij mij een bom van cortisol, en ook dat ruikt ie. Afhankelijk van hoe belangrijk de hond mij vind, in verhouding tot hoe leuk hij de koeien vind, bepaalt hij zijn verdere handelen (terug komen, of tegen koeien staan blaffen) 

Je mag nooit onderschatten hoe goed je hond jou in de gaten heeft, jou waarschijnlijk beter kent dan je eigen moeder...en hoe belangrijk je bent (of kunt zijn) voor je hond. Eigenlijk is vanuit dat perspectief het belonen met voer een haast absurde notie.

Beetje kort door de bocht vind je ook niet! Mensen en dieren leren namelijk op dezelfde manier.

En ik heb nergens gezegd dat je hond door conditioneren onder alle omstandigheden voor 100% gehoorzaamt. Dat heeft met verwachtingen te maken.

Kai, jouw methode is eigenlijk de hond compleet vrij laten en dan verwachten dat de hond begrijpt wat jij voelt. De gedachte is mooi. Maar in mijn ogen niet reëel. Ik ken een hoop honden die daar totaal van in de wat raken. En veel honden vinden het bovendien prettig om te leren en samen te werken met een mens. In die samenwerking is een heriarchie, de mens is de roedelleider.

We kunnen gedrag aanleren door conditionering, natuurlijk, er is helemaal geen andere manier. 

Maar wat wij gedrag noemen is bij de hond communicatie, en dan dien je, in mijn optiek, terug te communiceren. Niet te reageren op een manier die niet aansluit bij het communicatieve referentiekader van de hond. 

En ook dan leert een hond (of eigenlijk Juist dan leert een hond) net zoals wij kunnen leren van elkaar als we in gesprek treden.

Nee, mijn "methode" is niet de hond compleet vrij laten. Mijn methode (maar daar vroeg je niet naar, je vroeg hoe honden verder dan zouden kunnen leren, en dat heb ik je aan de hand van voorbeelden duidelijk proberen te maken) is de hond vrij laten binnen de perken die hij zelf aankan. 

Aan het opbouwen van die vrijheid gaat een enorme dosis communicatie en bandvorming vooraf die ervoor zorgt dat de hond zich op mij richt, en ik mij op de hond richt (we leren elkaar kennen, en begrijpen, en voornamelijk Vertrouwen). Ik heb letterlijk 8 maanden bij mijn hond in de mand gezeten, totdat we huisgenoot zo ver hadden dat de hond op de bank mocht (en mijn rug dan wat gespaard bleef, haha) Aan de hand daarvan speel je als mens mediator tussen de hond enerzijds (en al zijn hondse instincten, behoeftes en communicatie) en de maatschappij anderzijds (met haar beperkingen, behoeftes en communicatie) Die rol van mediator krijg je Alleen als je belangrijk bent voor de hond, want alleen dan is de hond geneigd in moeilijke tijden naar je te luisteren (en dat zijn tevens de tijden waarin een hond niet meer omkijkt naar een snoepje) 

Dus stel hond wil A, maar ik vind A gevaarlijk en wil liever B. Dan kan ik de hond aangeven dat ik B van hem wil en als de hond mij dan vertrouwt en me graag een plezier doet, laat hij B zien. Dat doet ie voor mij, niet voor een snoepje, niet voor zichzelf, dat doet ie omdat Ik dat van hem gevraagd heb. En dat kan jouw hond (al is het een volwassen herplaatser) ook, maar dan moet je hem wel dusdanig aan gaan spreken.

Ik vraag me gewoon hoe je dat concreet doet. Dat kan ik niet helemaal lezen uit je tekst. Ik merk wel bik Spencer dat hij naar me luistert omdat ik belangrijk voor hem ben. Dat heeft meerdere redenen. Wij hebben een sterke band. Hij luistert ook naar me als het hem niets oplevert, gelukkig... Misschien verschilt het niet eens zoveel van wat jij doet. Hij is ook niet met koekjes getraind. Maar wel met gezamenlijk lol hebben.

Ja, weet je wat het is, dat gaat hier thuis zo "automatisch" dat ik er compleet aan voorbij stap dat het misschien zo vanzelfsprekend niet is.

De eerste stap is altijd het aangeven van eigen grenzen, daarmee toon je jezelf stabiel en maakt je iemand om rekening mee te houden. Daarnaast bouw je een enorm lichamelijk contact op (zoals 8 maanden in de mand hangen samen, daarnaast nog samen slapen, etc) Hiermee maakt de hond zich bekend met jouw geurtjes, maar leert hij ook langzaam waar je grenzen liggen en hoe hij daarmee om moet gaan. En tevens leer jij zelf heel veel over je hond, in ieder geval, als je daar zelf voor open staat.

De tweede stap is het samen erop uit trekken, waarin de band zich verder sluitend maakt maar dan in een situatie waarin veel meer externe factoren een rol spelen. Het trekken van de hond bijvoorbeeld is daarvan een mooi voorbeeld, dat is in de meeste gevallen een en al communicatie van de hond naar zijn mens toe. Ook hierin is fysiek contact, het behouden van je eigen grenzen en het zijn van een veilige haven van het grootste belang. 

Let op: tot nu toe is er nog geen snoepje of speeltje aan te pas gekomen. We zijn enkel bezig geweest met elkaar leren kennen, aftasten van elkaars grenzen en beperkingen, etc.

De hond richt zich verder op jou. Bij mij is het dan tijd om de hond los te gaan laten, nu wetende dat ik een mate van inbreng heb. En ook nu zal die vrijheid door de hond gebruikt worden om verder te communiceren. Het niet komen als je roept, het als een wilde door het hoge gras (je ziet me toch niet he baas?) rennen. En ook nu, veel fysiek contact, behouden van je eigen grenzen en een veilige haven zijn voor de hond. 

En zo is elke stap gebaseerd op het winnen of behouden van vertrouwen, jezelf als stabiel en veilig tonen en vooral veel contact (fysiek) houden met de hond. 

Let op: nog steeds is er geen snoepje of speeltje de revue gepasseerd.

Voor honden die om wat voor rede dan ook niet los kunnen (jacht instinct, agressie, etc) is er natuurlijk altijd de lange lijn. Maar ook, perform jij wel goed als mediator zijnde? Is dat vertrouwen er eigenlijk wel tussen jou en de hond? Heb je eigenlijk wel inbreng?

En daarmee is de cirkel eigenlijk rond, het patroon blijft zich herhalen en je neemt de maatregelen die nodig zijn om binnen die cirkel je hond veilig en acceptabel te houden.

@kai
En uiteindelijk verschilt jouw "methode" dus maar heel weinig van hoe ik er over denk. Het aangeven van grenzen is gewoon opvoeden. Het samen er op uit trekken is niets meer en niets minder dan een band opbouwen. Dat geld voor mij hetzelfde als voor jou. Het enige veschil is dus dat ik er nog conditioneren van een aantal gedragingen aan toevoeg om het voor alle partijen makkelijker te maken. Maar volgens mij doe jij dat ook. Je ontkomt daar namelijk niet aan. Al met al is het precies hetzelfde. Misschien maak jij er een mooi verhaal van, maar uiteindelijk is het toch hetzelfde.

Dat is een aanname. Blijbaar begrijpen honden ook andere manieren van communiceren heel goed. Hoe komt het anders dat honden een band aan gaan met mensen die ze helemaal niet begrijpen. Zoals ik ook al eerder heb aangegeven, hoe kan het anders dat honden een sterkere band met mensen aan gaan dan met andere honden. Dan moet er toch iets goed gaan in de communicatie en is het allemaal niet zo zwart wit als jij het probeert te stellen.

@Kai, waarom zou het een het ander uitsluiten?
 
Ik vind jouw manier van het een tegenover het ander zetten erg zwart/wit overkomen. Al eerder heb ik geschreven dat in bepaalde gedachtegangen wel degelijk overlap zit. Natuurlijk zal er een groep zijn die uitsluitend (en niet altijd goed doordacht) met snoepjes strooit en zich verder niet verdiept in de sociale relatie/band, interaktie en communicatie met het dier, maar een veel grotere groep doet dat wel en gebruikt hierbij oa stoffelijke beloning als positieve bekrachtiger. Ik zie werkelijk niet waarom dit het ander zou moeten ondermijnen. Feit is namelijk dat wanneer een positieve bekrachtiger niet juist gebruikt wordt (omdat het niet als bekrachtiger ervaren wordt, verkeerd getimed, etc) deze ook niet werkt zoals beoogd. Of de relatie nu goed is of niet. Een positieve bekrachtiger kan ook een mooi opstapmiddel zijn, mits je het op de juiste manier gebruikt.
 
Voor mij staat datgene wat jij beschrijft hierboven voorop in de relatie. Niets is belangrijker dan elkaar door en door leren kennen, elkaar vertrouwen en een (h)echte band opbouwen. Maar daarnaast/daarbij kun je als je dit wilt voedsel gebruiken. Voedselvoorziening is sowieso al een belangrijk 'ding' in die relatie. Ik kan nog zo'n goede relatie hebben met het dier, maar als hij honger heeft en ik onthoud hem voedsel zal hij toch echt z'n eigen weg gaan in een zoektocht naar voedsel om te overleven.  Voor mij is samen eten/voedsel verdelen dan ook een relationeel gebeuren, waar ik bewust gebruik van maak. Van daaruit is het voor mij een kleine stap om in die situties die ik zinvol acht voedsel in te zetten als middel. Overigens heb ik bij Jip nooit voedsel gebruikt als positieve bekrachtiger bij datgene wat men als 'basis gehoorzaamheid' omschrijft. Zo heel veel verschilt dat niet met jouw visie.
 
Het een hoeft het ander niet uit te sluiten. Het kan ook prima samen gaan.

Volgens mij doen wij niet hetzelfde. Ik lees dat tenminste niet zo terug. Maar is het wel zo, dan is me dat ook goed. En is het niet zo, even goede vrienden wat mij betreft. 

Wat betreft die communicatie versus snoepjes, daar hebben we het in een ander topic lang en uitgebreid over gehad, en ik ervaar niet de behoefte dat te herhalen.

@Petra,

de problematiek met positieve bekrachtigen is lang en breed uitgelicht, alsmede ook waarom het een het ander uit zou (moeten) sluiten, ook in die zin ga ik niet in herhaling vallen.

Blijkbaar willen mensen ofwel het niet begrijpen, ofwel het niet accepteren om weet ik wat voor rede dan ook, dat interesseert me verder ook niet zo.

Feit is wel dat ik vanmiddag al had moeten stoppen met dit gesprek, en nu een hele hoop werk in mag halen. Dus voor mij is het nu echt genoeg geweest.

@Kai; tijd voor een beetje positieve conditionering? Eerst werken...en dan als beloning op HP!

Vind dit wel een verhelderende discussie, alle aspecten hoe iemand tot iets komt (in relatie met een dier), komen hier aan bod (er zijn waarschijnlijk nog meer wegen die naar Rome leiden), heb er in ieder geval veel van opgestoken!

Op de hondenschool wordt er beloond met snoepjes, maar er zijn ook enkele mensen die geen voer-gerichte hond hebben en die belonen dan met spel.

Bij Perdie werken snoepjes enorm goed, zo krijg ik haar op straat ook voorbij andere honden. Maar ik bouw ook af en zo krijgt ze niet altijd snoepjes en dan doet ze het ook goed Ik vind ook dat ze zonder snoepje moet doen wat ik haar vraag en af en toe beloon ik dan, om haar gemotiveerd te houden.

Eten is veel minder belangrijk, voor honden, dan veel mensen denken, denk maar eens aan de zwerver en zijn trouwe viervoeter

Maar ik vraag soms dingen van mijn honden waar zij niet intrinsiek gemotiveerd voor zijn en de zin niet van inzien. Dus maak ik het op een andere manier leuk... Door spel, brok, of wat voor andere bekrachtiger dan ook.

Mireille

Wie zegt dat ik wil dat mijn hond ten alle tijden mijn opdracht uitvoert? Als ik zeg rechtsaf voor de step, mogen ze van mij wachten tot we bij het zijpad zijn menig musher dankt zijn leven aan een hond die weigerde door te lopen omdat er een gat in het ijs zat.

Ik wil mijn honden leren wat ik van ze verwacht bij de klanken die ik uitstoot. Als ze mij goed begrijpen, wordt dat beloont. Dat stukje mis ik in de discussie; er zit nog een stap tussen geven en uitvoeren van een opdracht, namelijk he begrijpen van een opdracht. Op een moment dat een hond begrijpt wat ik bedoel, maar hij voert het niet uit, tja, dan vind ik ook dat ik mij af moet vragen waarom. Mijn oudste hond wilde op een gegeven moment ineens niet meer zitten voor de poort, pijn in zijn rug. Dan hoeft dat dus ook niet meer.

En ik blijf vragen: waarom is het belonen met voeding als onderdeel van een eel proces nou toch zo fout??

Mireille

Dat moet dus zijn een heel proces..

Mireille

Voor mij is het ook niet zo belangrijk of de hond mijn commando's uitvoert, ik geef ze dan ook echt nauwelijks. Ik kan wel eens snauwen als ie iets doet wat ik niet graag heb, maar dat is weer een stukje persoonlijke grenzen aangeven. 

Er is niks mooiers, in mijn optiek, dan een hond die een commando negeert voor de juiste rede...namelijk omdat "de baas" het mis heeft. Dat is het bewijs voor een hond die dusdanig comfortabel is met zijn mens dat hij dergelijke belangrijke punten ter discussie durft te stellen, en dat is super belangrijk op het moment dat je echt iets samen met je hond gaat ondernemen. 

Ik heb ook verreweg geen "perfecte" hond, moge dat duidelijk zijn. Wij hebben ook onze problemen en momenten van achter het behang plakken. Ik weet wat het is om door 40 kilo over straat getrokken te worden (of proberen dat te doen, in ieder geval) en wat het is om vieze pootjes tegen je nette kleding aan te krijgen. Maar het antwoord blijft voor mij communicatie, en dat doen honden onderling niet met snoepjes, dus lijkt het mij het veiligste om binnen het bekende communicatieve referentiekader van de hond te blijven...zodat we elkaar zo goed mogelijk begrijpen.

Doet mij herinneren aan een vakantie u. Turkije. Mijn man gaf een zwerfhond een half broodje hamburger. De hond at het vlees op en liet het broodje voor wat het was.

Ja idd, wat mij opvalt als ik dat soort dingen zie, is dat alles waar wij ons zo druk om maken, zo'n zwerver een hond niet kan geven, en toch blijft de hond bij hem tot de dood, en vaak ook nog zonder riem.

@kai
Nu zie ik ook de verschillen tussen jouw aanpak en die van mij. Ik snauw niet naar mijn hond, ik heb namelijk wel de perfecte hond! En dat wil niet zeggen dat hij alles perfect doet, maar dat heeft te maken met mijn verwachtingen. Ik verwacht niets en alles wat hij doet is super goed. Er is 1 ding wat ik echt heel belangrijk vind en dat heeft alles met veiligheid te maken en dat is naar me toe komen als ik hem roep. Dat is wat ik hem in eerste instantie met conditioneren heb aangeleerd. Ik weet dat hij dat ook uit zichzelf zal gaan doen als de relatie met je hond heel goed is. Maar ik woon nou eenmaal in de randstad met de bijbehorende drukte en dan is het gewoon erg handig als hij dat heel snel doet. Wil dat zeggen dat hij altijd komt? Of dat hij meteen komt aan rennnen? Nee zeker niet, maar hij snapt in ieder geval wat ik bedoel(dat is nou juist het mooie van conditioneren) en dat maakt de waarschijnlijkheid dat hij komt in ieder geval groter.

En wat nou als dat referentiekader van je hond toch groter is dan wat jij denkt. Dat blijkt namelijk uit het feit dat honden ook reageren op andere manieren van communiceren.


Pardon!!!! Eten is de eerste levensbehoefte van een hond. Hij kan niet zonder! Zonder eten gaat hij dood! En geloof mij maar dat de meeste honden van zwervers helemaal niets te kort komen. Er wordt meestal beter voor de honden gezorgd dan dat ze voor zichzelf zorgen. Kijk zelf maar hoe die honden er uit zien!

onze hond keert het tegen je als je gaat belonen met snoepjes
hij bekijkt dat 2x en de 3e keer zal hij juist keihard doen wat op dat moment nu juist niet gewenst is
eigenlijk snapt hij het dus zelfs niet, het verwart hem en hij gaat eens stevig "vragen" wat wij nu eigenlijk willen en welke plek wij innemen, die van "op commando snoepjes verstrekker" of degene die zorgt dat hij veilig is en volgen mag en kan (de baas dus)

en ik zie het heel vaak gebeuren, hond krijgt "opdracht" voert die uit, soms na 3x smeken van de baas, hondlief kijkt richting hand, jaszak of zelfs hele snoepzakjes die men bij zich heeft en de baas is zo vriendelijk om die vraag direct in te willigen.

en wat doet de hond (en ik zie het bijna dagelijks met een chi die enorm uitvalt tegen Gorby), die draait zich na het snoepje om en...... valt alsnog uit.

en ik snap best dat "echte" trainers/training zo de manier van training/conditionering niet bedoelen, maar het is wel heel vaak de praktijk.

ik zie de meerwaarde nooit van snoepjes en daarmee "belonen".
de interactie tussen onze hond en ons, daar gaat het om, en daar kunnen wij zeer intens van genieten, en dat is overduideljk wederzijds. en hoe meer onze band groeit op dit moment, hoe meer we van onze (herplaatser) hond te zien krijgen, want zijn vertrouwen gaat niet door zijn maag, maar ligt op een totaal ander niveau.

eten krijgt hij gewoon, iets lekkers ook, net als ik een koekje uit de trommel pak zonder dat ik daar nu eerst voor heb moeten "werken".