Inslapen / wanneer juiste moment

1 ding is zeker..voor ons is het altijd te vroeg...en dat zal altijd zo zijn..

Ik heb zeer recent afscheid moeten nemen van Fanny en voel nog iedere dag de pijn..

Toch weet ik, ondanks het grote verdriet, dat het 'goed' is.

Ze had een agressieve milttumor, die verwijderd is,  maar er waren uitzaaiingen..dat bleek later...

Op de dag dat ze stierf leek ze heel goed, maar had toch weer een inwendige bloeding..

Ze veranderde plots in een zielig vogeltje..en ik vond het heel erg onterend haar zo te zien..dus het moment was daar..

Dit had ze niet verdiend..

Moeilijk..maar het enige juiste...

Ik heb grote moeite wanneer uitzichtloze situaties zoals deze worden afgewacht...:

'Een pilletje erin, dan zien we wel hoever we komen'..ondanks de uitzaaiingen en bloedingen..nee..dat vind ik erg egoistisch..

Heb dat van dichtbij meegemaakt maar lees het soms ook hier..

En ik vind echt dat je je dier dát leed moet besparen...

" 1 ding is zeker..voor ons is het altijd te vroeg...en dat zal altijd zo zijn..
 
Ik heb zeer recent afscheid moeten nemen van Fanny en voel nog iedere dag de pijn..
Toch weet ik, ondanks het grote verdriet, dat het 'goed' is.
Ze had een agressieve milttumor, die verwijderd is,  maar er waren uitzaaiingen..dat bleek later...
Op de dag dat ze stierf leek ze heel goed, maar had toch weer een inwendige bloeding..
Ze veranderde plots in een zielig vogeltje..en ik vond het heel erg onterend haar zo te zien..dus het moment was daar..
Dit had ze niet verdiend..
Moeilijk..maar het enige juiste...
 
 
Ik heb grote moeite wanneer uitzichtloze situaties zoals deze worden afgewacht...:
'Een pilletje erin, dan zien we wel hoever we komen'..ondanks de uitzaaiingen en bloedingen..nee..dat vind ik erg egoistisch..
 
Heb dat van dichtbij meegemaakt maar lees het soms ook hier..
En ik vind echt dat je je dier dát leed moet besparen...
  "

esther

 Vind ik dus ook. 

Het gaat erom dat je het doet om je doodzieke dier te helpen.

Dat jij je er rot en bedroefd om voelt nadien moet je er maar bijnemen. 

Mijn hond Pepper is een kruising Engelse Bulldog / Old English Bulldog. Het is een vrouwtje van ruim 11 jaar. Al 3 jaar loop ik met haar bij de dierenarts vanwege atopie. Na vele onderzoeken, behandelingen, wijzigingen van voer en verschillende medicatie, wat helaas geen of weinig verbetering heeft gegeven, ben ik ten einde raad. Op dit moment krijgt ze prednison, het enige middel wat haar jeuk iets verlicht,  het vervelende van dit medicijn is dat ze vele bijwerkingen krijgt. Dus is het middel misschien wel erger dan de kwaal!? 

Deze week de keuze gemaakt om haar in te laten slapen omdat er zoveel onrust is in haar leven. Toch slaat nu de twijfel toe en voel ik me schuldig en weet niet wat te doen. Is er iemand die mij raad kan geven? 

Ik heb deze namiddag Mickey, mijn Jack Russell, laten inslapen en ook al weet ik dat het de beste beslissing was voor hem, heb ik het er zelfs achteraf moeilijk mee.  Ik heb hem thuis laten inslapen zodat er minder stress was maar terwijl hij deze voormiddag zeer vermoeid en uitgeput lag te slapen en bijna vanzelf leek te gaan inslapen heeft hij tijdens het ganse proces gevochten om in leven te blijven.

Hij vocht om bij bewustzijn te blijven na zowel het eerste (slaapmiddel) als het tweede spuitje (zou hem in een comateuze staat brengen) waarbij het constant op mijn schoot kroop en mijn arm vastgreep zodat ik hem zou helpen verdedigen.  Ik krijg die blik in zijn ogen, toen hij besefte dat ik hem niet ging redden, maar niet uit mijn hoofd.

Ik hoop dat dit mettertijd betert want het was de juiste beslissing voor hem maar dat neemt het schuldgevoel niet weg.

Johnny

Mijn meisje is 14,5. Ze heeft al langer last van artrose maar is altijd goed onder controle geweest met medicatie. Grote wandelingen zaten er niet meer in maar in de tuin spelen of het terrein verkennen op haar eigen tempo deed ze nog graag. In september heeft ze een klap gekregen, plots ging het niet goed, had last van haar neus, veel niezen en moeilijker ademen. Ab kuur opgestart en beterde weer. Ze werd magerder maar at goed zelfs meer dan vroeger. Tot nu 3 weken geleden, happen naar lucht, tegen me aan kruipen met vragende ogen. Dus weer da, cortisone en pijnstilling,... laatste stap. Ze is palliatief geworden. Nu schommelt ze doorheen de dag, soms gaat het goed geen last van ademhalen, springt nog in zetel of bed, geen probleem met ontlastingen,... soms is het lastiger, hapt ze naar adem. Ik wil haar niet laten afzien, hebben door de jaren een band van onvoorwaardelijk vertrouwen opgebouwd. Maar na elk slecht moment komt er weer een beter moment waarin ze content is. Blij dat ze er bij kan zijn nog.  Hoe kan ik nu beslissen voor haar dat genoeg genoeg is geweest terwijl haar hart en hoofd nog goed en alert is. Zonder me te moeten afvragen had ze weer niet beter geworden als we hier weer door waren. Ik weet echt niet of ik dat wel ga kunnen aanvoelen wannee het moet

Mijn meisje is 14,5. Ze heeft al langer last van artrose maar is altijd goed onder controle geweest met medicatie. Grote wandelingen zaten er niet meer in maar in de tuin spelen of het terrein verkennen op haar eigen tempo deed ze nog graag. In september heeft ze een klap gekregen, plots ging het niet goed, had last van haar neus, veel niezen en moeilijker ademen. Ab kuur opgestart en beterde weer. Ze werd magerder maar at goed zelfs meer dan vroeger. Tot nu 3 weken geleden, happen naar lucht, tegen me aan kruipen met vragende ogen. Dus weer da, cortisone en pijnstilling,... laatste stap. Ze is palliatief geworden. Nu schommelt ze doorheen de dag, soms gaat het goed geen last van ademhalen, springt nog in zetel of bed, geen probleem met ontlastingen,... soms is het lastiger, hapt ze naar adem. Ik wil haar niet laten afzien, hebben door de jaren een band van onvoorwaardelijk vertrouwen opgebouwd. Maar na elk slecht moment komt er weer een beter moment waarin ze content is. Blij dat ze er bij kan zijn nog.  Hoe kan ik nu beslissen voor haar dat genoeg genoeg is geweest terwijl haar hart en hoofd nog goed en alert is. Zonder me te moeten afvragen had ze weer niet beter geworden als we hier weer door waren. Ik weet echt niet of ik dat wel ga kunnen aanvoelen wannee het moet

 Heel veel sterkte als ze erg naar adem hapt niet leuk mijn lieverdje was 12 in 2015 hartfalen nog medcijn gehad maar op een dag stonden we op morgens en ze hapte naar adem rap terug da gebeld spuitje gegeven ze was aan het stikken tot op vandaag nog erg veel verdriet heb nu Maltezer van 2j het helpt wel maar soms nog ween ik maar we moeten ze verlossen uit hun lijden vind ik vele sterkte je zal wel gevoelen wanneer het nodig is 

Jammer dat in dit topic niet op Johnny en Luci is gereageerd;

Luci,

Je hond zal inmiddels ingeslapen zijn. Jij als eigenaar weet wanneer het tijd is. Ik hoop dat je daar vrede mee hebt en het verlies en gemis een plaatsje hebt kunnen geven.

Johnny,

Misschien lees je hier nog eens; ik heb strijd van een hond tijdens het inslapen zelf nooit meegemaakt. Wel heb ik contact gehad met eigenaren, waarvan de hond dit gevecht leverde. Het is vreselijk om mee te maken. Ik lees dat het tijd was voor je hond om te gaan en de strijd helemaal niet te verwachten was van je uitgeputte en oververmoeide hondje. Dit vergeet je nooit meer; de tijd zal de scherpe kantjes van deze nare belevenis afhalen. Ik hoop dat de mooie en leuke herinneringen aan dit hondje intussen de overhand hebben.

@Kathleen,

Bij honden hebben wij als baas gelukkig een keuze. Een hond in een palliatief stadium heeft naar mijn mening geen hondwaardig leven meer. Happen naar lucht is vreselijk; je hond levert wanneer dit gebeurt in feite elke keer een strijd om niet te stikken. 14 1/2 jaar is een prachtige leeftijd.

Ik heb me bij mijn vorige honden laten leiden door mijn mening, dat ik mijn hond niet onwaardig en meer mag laten lijden, omdat ik geen afscheid kan nemen. Kijk goed naar jouw hondje en wees eerlijk. Geef haar rust en bespaar haar een langere lijdensweg.

Houden van betekent ook op tijd kunnen loslaten.

Sterkte.