Helaas.....

Dorien, alle info is welkom, dus zeker bedankt voor je verhaal.

Heb me destijds een beetje verdiept in anaaltumor. Gelezen dat het bij reutjes over het algemeen een goedaardige tumor is, maar bij teefjes in de meeste gevallen kwaadaardig. En als het me goed bijstaat en vrij agressieve vorm...

Arme Indy en jullie. Wat moeilijk....

Wil jullie heel veel sterkte toewensen!

Ik hoop dat de artsen je goede informatie geven zodat jij op je gevoel kunt afgaan maar rekening kunt houden met de feiten.

Gevoel en kennis, beiden zul je nodig hebben want ik lees ook dat je het beste voor Indy wil, niet te vroeg weg, niet te laat...

Ikdenk dat je de goede besluiten neemt, daar doe je duidelijk alles voor.

Heel veel medegevoel en sterkte toegewenst, ook van mij.

heel veel sterkte,

je weet nu waar ze last van heeft,
en nu een beslissing nemen, pppff,
wel fijn dat je zo goed contact heb met de dierenarts, is ook heel belangrijk

Net terug van een lang weekend richting Berlijn en... Indy is mee geweest. Ze is (even) zover opgeknapt dat ze prima mee kon. De auto reis veel geslapen bij mij voorin bij de voeten. We zijn naar mijn ouders gereden in de buurt van Berlijn waar die met de boot liggen. Heerlijk om dit toch nog met Indy ondernomen te hebben.

Leuk gedaan Bettie!

Dat noemen we genieten!

Wat fijn Betty !

Jullie hebben in elk geval al kunnen genieten van extra tijd... Die neemt niemand je meer af

Wat ontzettend fijn voor jullie beiden dat ze mee kon naar Berlijn...

Hey Bettie, Ik wil jullie allebei heel veel sterkte wensen. Mijn cocker-meisje van 9 jaar overleed in het voorjaar aan kanker. Haar leven met kanker en haar dood was de moeilijkste tijd van mijn leven. Ik merkte al in aug-sep vorig jaar dat ze meer ging drinken, ik hoopte nog dat het aan warm weer lag, maar ergens voelde het niet goed. Veel dinken zonder andere duidelijke symptomen is niet goed. Begin okt zijn we naar de DA geweest, bloed geprikt, het gaf verhoogd calcium aan. Een aanwijzing op tumor ergens en zeer waarschijnlijk kwaadaardig. Omdat ze 9 was en al vaker geopereed aan andere dingen hebben we besloten om haar niet te laten lijden (ze was doodsbang van de DA's) maar gewoon te genieten zolang we konden. Ze leek verder levendig en mooi. De da wist niet waar haar tumor zou zijn, dat zou een rit van scanen, prikken,boten boren zijn. En zij trilde al in de wachtkamer en nam nooit een koekje van de DA, als was ze anders gek op eten en at ze ook alles haar hele leven lang. Ze kreeg ook predison maar dan in pillen, en het ging nog door en ze was werkelijk helemaal ok, vrolijk, blaffend naar buiten, snuffelen, eten, spelen. Wat is dit zwaar, zeg. In Februari zijn we weer naar de DA geweest, wij moeten antwoorden hebben, ze hebben foto's gemaakt, haar longen zat vol met kleine uitzaaingen maar waar het probleem begon was niet duidelijk, de rest leek schoon, er was maar 1 vergrote lymf in haar buik, verder niets.  Dat moment was 1 van de moeilijkste momenten in mijn leven, een nachtmerie. Ik zal het noot vergeten hoe zo nog van de narcose net begon bij te komen en ik stond er jankend naast met die foto's voor me die in eens alles voor altijd zouden veranderen. Er was niets meer, geen hoop, niets, mijn meisje ging weg en het was zo duidelijk en confronterend. Ik vroeg de DA of  wij haar toen al moesten laten in slapen, de DA was er zelf niet aan toe, ze zei: Nee, ze is al uit de narcose bijna, hoor, neem haar mee, geniet er nog van, tenwij je dit te zwaar vindt. En ik naam haar mee en wij gingen nog genieten. Una vond het leuk, alles mocht, lekker eten, met ons op bed slapen, alles wat ze maar wau mocht er. Ze overleed in April dit jaar thuis in mijn armen. Ik zal die dag ook nooit vergeten. De DA gaf haar een paar week, het werd echter nog een paar maanden. Gelukkig.

Ik zou zeggen, zorg goed voor haar en voor jezelf. Een pluspunt is dat ze niet weet dat het bijna afgelopen is. Ik weet zeker dat Una het niet wist tot het einde, tot de DA bij ons kwam om haar haar laatste spuitje te geven, ze heeft de DA nog uitgeblaft... waakse kleine cocker... Doe wat je kan, twijfelen en vragen stellen kan, bepaal zelf wanneer het de tijd is. Er is geen handboek *het leven van je beste vriend beindigen*, doe wat je goed lijkt. Ik wens je heel heel veel strekte.

Lila, je verhaal bezorgt me kippenvel. zo herkenbaar en zo mooi beschreven. Ik ben ook zeker extra aan het genieten van mijn meissie. Nu een geluk dat ik met een burn out thuis zit, heb ik alle tijd voor haar en wat een troost is ze momenteel voor mij en...genieten doen we beide. De heenreis richting Berlijn hebben we een hotel overnachting gedaan omdat we 's middags weggingen. gister terug hebben we de reis in 1x gedaan. Indy lag heerlijk op een kauwbot te knagen, kreeg zondig wat water, eten en haar medicijnen en ze lag zo heerlijk aan mijn voeten. Een trouwere vriendin kun je je niet wensen.

weet iemand hier hoe ik deze topic op mijn naam kan zetten? toen ik dit schreef bleek ik niet ingelogd te zijn en sta ik dus als gast, maar zo kan ik deze topic heel moeilijk weer terugvinden.

Bettie, druk op de ster naast je naam, voeg toe aan favorieten, dan vind je hem altijd terug.
Nu heb je zo gereageerd, dus krijg je wel de meldingen als er iets geschreven wordt.

Saskia bedankt voor je tip, dit wist ik dus (nog) niet. Ga ik meteen meer gebruiken.

Helaas, vanavond is er dan toch nog heel onverwachts een eind gekomen aan het leven van mijn lieve Indy. Ik dacht dat ze haar 8ste verjaardag op 4 oktober nog zou halen, maar helaas is dit niet gelukt. Ik ben net terug van de da. Vanavond had ik Daicel en Indy uitgelaten, thuisgekomen lag er een kauwbotje op de grond waar dus beide honden trek in hadden en er werd even wat om gevochten/gestoeid, plotseling gaat Indy onmenselijk hard gillen, ging echt door merg en been en dit stopte maar niet. Daicel er meteen bij. Ik de da gebeld en we moesten meteen komen, zij hoorde Indy ook zo gillen. Vervoer geregeld en wij naar de da. Hier aangekomen bleek haar rechter voorpoot boven de knie helemaal door te zijn. Dit is normaal eigenlijk niet mogelijk zonder dat ze bijv. van een grote hoogte gevallen is of door bijv een auto aangereden, maar nu dus finaal door, het bungelde er echt bij. Indy had net een uur daarvoor haar pijnstillers en Prednison gehad, dus dat dempte de pijn ook nog. Ze was in shock toen we bij de da kwamen. Volgens de da zaten er waarschijnlijk dus ook tumoren in haar bot. Het gillen ging echt door merg en been en we hebben meteen besloten om Indy in te laten slapen, opereren zou te belastend worden, er zouden dan pennen in moeten en die hadden dan weinig grip gehad als de botten al door de kanker aangetast waren. Heel raar dat het toch nog zo onverwacht gelopen is, maar het is beter voor Indy, deze pijn had ik haar zo graag willen besparen, maar helaas is dat niet gelukt, zal het geluid nog wel lang om mijn oren blijven horen.

Ik heb het hele topic net doorgelezen. Heftig hoor!
Wat erg dat Indy op deze manier is heen gegaan. Dat gillen zal je nog lang bij blijven, verschrikkelijk..........
Heel veel sterkte!!

Heftig.... Heel veel sterkte met dit toch nog weer onverwachte verlies van je beste maatje!

Zojuist heb ik je hele topic doorgelezen. Wat ontzettend erg dat je je maatje zo onverwacht kwijtraakt, terwijl het juist beter ging. De tranen staan in mijn ogen. Oh, wat lijkt mij dat erg als je je maatje zo hoort gillen!

Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies!