euthanasie thuis

LIeve forumleden en hondenvriendjes, ik weet niet of ik de juiste categorie heb gebruikt voor dit onderwerp. Maar ik heb een vraag of er mensen zijn die thuis euthanasie voor hun hond hebben gedaan en wat de ervaringen hiermee zijn ? Hoe is dat gegaan? 
Ook besef ik , dat het niet makkelijk moet zijn om eventueel te reageren op dit onderwerp. 
Voor diegene die wil reageren, ben ik dankbaar.
liefs , Gioia en haar baasje

Wij hebben twee weken geleden onze jonge hond in moeten laten slapen. Ik vind het thuis wel prettig, iedereen is in zijn eigen omgeving. Het ging prima, we zijn naar zijn lievelingsplek gegaan en daar hebben we hem laten liggen, ze kreeg eerst een prikje en later nog een. Ze relatief rustig, en ik heb er geen moment spijt van gehad

We hebben trouwens onze vorige hond ook thuis in laten slapen

Ja dat hebben wij bij onze vorige hond gedaan.
Het arme beestje was helemaal op en had een hekel aan de dierenarts.
Wij wouden hem niet de stress aandoen en hebben de dierenarts bij ons thuis laten komen.
We hebben hem de hele ochtend zelf laten doen wat hij wou en hij zocht al snel een plekje op in de zon.
Heerlijk in de tuin waar hij gek op was en gelukkig was het mooi weer zo''n 25 graden.
Stoel erbij gezet en de hele tijd geknuffeld en een beetje gespeeld totdat de dierenarts kwam.
Eerst kreeg hij een spuitje om rustig te worden en daarna DE spuit.
Echter was het een vechter en moest een 2e spuit om echt te gaan.

Ik vond het heel moeilijk maar wel heel mooi dat hij tot op het laatst bij ons is gebleven in zijn eigen vertrouwde omgeving.
Ik denk niet dat het makkelijker was geweest en ik denk zelfs misschien moeilijker als we hem bij de dierenarts hadden laten inslapen.
Nadat hij er niet meer was duurde het ongeveer een uurtje totdat de dierenambulance hem kwam ophalen en we hebben nog hoe gek ook geknuffeld en nogmaals afscheid genomen.

Hier dus altijd op deze manier als het kan en nooit bij de praktijk zelf.
Het is duurder maar dat boeit mij niet, voor een hond zorg ik tot op het einde en zelfs daarna nog even.

Beste Beau
Heel hartelijk dank voor je reactie, wat is jullie Beau, zo jong overleden. 
En zo'n prachtige hond. Dankjewel voor het delen van deze moeilijke ervaringen.

Beste Jacqueline, Jacky en Joy,

Diep geroerd ben ik ook door jullie verhaal. Dankjewel voor het delen van dit moeilijke moment.
Deze ervaring, lijkt me , hoe moeilijk ook, een betere manier dan idd naar een dierenarts toegaan.
Fijn ook dat je zoveel steun had, naar ik lees van anderen.
Jullie zijn echte dierenmensen, en dat is zo prachtig om te lezen, zo liefdevol.
Moedig van jullie dat jullie dit met een vreemde hebben willen delen. 
een hartelijke groet,

Gioia en haar baasje

Wij hebben onze Spranky (in 2004 alweer) ook thuis in laten slapen.
Na 13 jaar bij ons te zijn geweest en hij was de laatste weken echt op en ziek en hebben we het hem niet aan willen doen om naar de dierenarts te gaan. Daarnaast vonden wij dat voor Spranky ook vanzelfsprekend..
In zijn mandje in de woonkamer, met het hele gezin compleet is hij naar de eeuwige jachtvelden vertrokken.
De eerste hond van ons (overleed toen ik 4 jaar was) heeft mijn vader naar de dierenarts gebracht toen hij 15 jaar was en op van de kanker, mijn vader zei en zegt dat never never nooit meer te willen doen, zijn hond achterlaten.. (hij is er uiteraard bijgebleven hoor, maar heeft hem toen daar gelaten. alweer 23 jaar geleden)
Ik heb gewerkt en stages gelopen bij verschillende dierenartsen en (gelukkig) niet heel veel euthanasie meegemaakt maar degene die ik meemaakte waren zeer verschillend.
Mensen die echt hun tijd namen om afscheid te nemen van hun dier, liefde gaven, rust gaven en daar heb ik altijd heel veel respect voor gehad.
Maar ook mensen die hun hond of kat op de behandeltafel legde en er zelf niet bij wilden zijn.
Dit heeft mijn hart meermaals gebroken, op het moment dat de baas wegloopt, zijn dier achterlaat ziet de baas die blik in de ogen van zijn/haar dier niet meer maar wij wel. Ik heb die keren de hond/kat in mijn armen genomen en ondersteund, ik vind dat gewoon normaal.
Zo heb ik er een aantal meegemaakt en veruit de meeste euthanasie werd thuis gedaan.
Veel rustiger voor het dier, maar ik kan wel begrijpen dat mensen dit heel moeilijk vinden hoor en toch kiezen voor bij de dierenarts.

Hier in de straat hebben ze het ook zo gedaan met hun hond. Thuis in de vertrouwde omgeving en in de tuin begraven. De dierenarts kwam en nam er alle tijd voor. Ze was net een jaar oud, maar heel erg ziek. Ik weet dat haar baasjes het als heel waardevol hebben ervaren.

Goh....Ik heb hier eigenlijk nog nooit bij stil gestaan. Maar het zou heel mooi zijn, als de hond in zijn eigen omgeving zou kunnen gaan.
Mijn hond is nog geen jaar en ik hoop haar nog heel lang bij ons te houden.
Maar dit is wel iets, wat ik in mijn achterhoofd moet houden.

Beste Twisted Illusions

Ook jij zo hartelijk dank voor het delen van je verhaal. Fijn dat er mensen zijn dit hun dier begrijpen en altijd het beste willen. Spranky is 13 jaar geworden wat een mooie leeftijd en wat dapper ook van jullie.

Beste Santa en Nana : ook jullie verhaal en meedenken vind ik heel tastbaar.

De meeste van onze honden zijn thuis ingeslapen, in hun vertrouwde omgeving.
Ik kan het gewoon niet aan ze weg te brengen. Ze gaan allen zo graag mee en voel het als verraad ze naar hun dood te brengen. Is net als het begrip: "dead man walking".
In huis of in de tuin, in hun vertrouwde omgeving is voor mij een steun om afscheid te kunnen nemen.
Ik heb ooit honden moeten laten inslapen na zware diagnose tijdens spreekuur. Dit is na de diagnose in de praktijk gebeurd. Ondanks dat er veel begrip is van de dierenartsen en ze je je tijd gunnen om afscheid te nemen, vind ik dit zo onpersoonlijk en zo kil.

Als het in mijn macht ligt te kiezen, laat ik ze thuis inslapen.

Zowel mijn Dico als mijn Ziva heb ik thuis in laten slapen...

Bij Dico wist ik het al omdat hij botkanker had, dus toen ik zag dat de tijd er aan kwam heb ik met mijn dierenarts al een dag afgesproken... Ik heb toen nog een week heel erg mooie en liefdevolle dingen gedaan met hem en Ziva... Hele mooie herinneringen aan en een rijkdom dat ik zo goed afscheid heb kunnen nemen... 

Het afscheid hier thuis was heel mooi, heel liefdevol en erg rustig...
Mijn ouders had ik laten komen, hun houden ook zoveel van mijn honden en mijn honden van hun!

Ik had een kleed op de grond gelegt, ben er bij gaan zitten en Dico kwam bij me liggen, heb hem lekkere snoepjes gevoerd, wel nog 100 knuffels gegeven en zacht tegen hem gepraat dat het allemaal goed was en dat hij naar zijn moeder en Deamon (broer) zou gaan (zijn ook overleden) .. Heel emotioneel ook, dat zeker...  Ziva kwam er ook bij en steelde nog een snoepje van Dico, zo was Ziva dus en het was dus juist een mooi moment...  Het mooiste was dat Dico nog zo vrolijk en helder was... Het echte lijden is hem bespaard gebleven... Maar juist omdat hij niet had geleden was het inslapen zo rustig denk ik.. Ze gaf het eerste prikje en Dico sliep heel snel in... Tweede prikje, hij was meteen overleden... Ging heel erg snel... Toen brak ik wel, omdat je dan weet, nu is er geen weg terug, nu is hij echt overleden...  Ziva kwam kijken en kwam zijn oor nog goed leggen met haar neus, dit deed ze ook altijd bij hem, dus ook weer zo een mooi moment...  Dico in een mand gelegt samen met mijn vader en we hebben hem nog een paar uur hier gehouden zodat Ziva goed afscheid kon nemen en het kon verwerken.. Met Ziva moest ik altijd erg voorzichtig zijn, ze had een ernstige vorm van Addison en kon niet tegen stress en grote veranderingen.. Voor het inslapen van Dico heb ik bijvoorbeeld ook dagen lang de medicatie op moeten bouwen zodat ze deze dag goed aan zou kunnen.. Daarom haar ook overal bij betrokken en de dierenarts voor de zekerheid nog op de dag zelf een spuit met medicatie gegeven aan Ziva...

's Middags samen met mijn ouders en Ziva naar het crematorium om Dico weg te brengen, ook dat was een heel mooi moment, met een hele lieve vrouw.. En een week later ook weer met Ziva en mijn ouders de urn op gaan halen en zijn potafdrukje in het gips... 

Ik heb het enorm fijn gevonden dat ik alles zelf heb gedaan en het was een belangrijk deel van mijn verwerkingsproces...

Met Ziva ging het allemaal heel anders, ze was heel ziek en na een week knokken op de IC van de dierenkliniek in Merelbeke kwam het besluit dat ik haar toch uit haar lijden moest verlossen. Vooral vanwege een droom die ik die nacht had gehad, van Dico met het puppyriempje van Ziva (die ik al jaren niet meer uit de kast had gehaald), hij blafte doordringend naar me in mijn droom en wilde op zijn manier iets duidelijk maken...  Toeval?  Daar geloof ik niet in, het is voor mijn gevoel een waarschuwing geweest want als ik er niet naar geluisterd had dan was ze zonder mij in een killle kliniek overleden... Heb haar 's middags met mijn vader opgehaald in de hoop dat ik nog 3 dagen mooie dingen kon doen met haar, net als met Dico... Maar eenmaal in de kliniek en haar in mijn armen kwam het besef dat ze al stervende was... Ondanks dat de speciliast (mijn eigen specialist was er niet, dat vond ik vreselijk, nog steeds) me zei dat ze wellicht wel die paar dagen nog zou redden..  Mijn vader en ik zagen dat dit niet zo was...  Ze kon niet meer op haar poten staan, liet urine lopen en ze was juist altijd zo enorm schoon op haar zelf... Ze was erg timide... Vreselijk om te zien en heb het daar tot de dag van vandaag nog zo moeilijk mee!  Ik wil nooit mijn dieren laten lijden, en met Ziva is dit wel gebeurd en dat heb ik heel moeilijk een plekje kunnen geven...  We zijn naar mijn huis gereden, heb een dierenarts proberen te bereiken maar was al na 18:00  dus bijna onmogelijk.. Eindelijk een dierenarts gevonden.. Deze is gekomen.. Ziva lag op mijn schoot, op de bank... De dierenarts kwam binnen en Ziva keek niet eens meer op... De dierenarts snapte niet dat ze Ziva zo hebben laten gaan met het verhaal dat ze het  nog wel een paar dagen zou redden.. De dierenarts zei dat als ik haar niet op was gaan halen daar ze gewoon deze avond uit zichzelf was gestorven.. Ze had waarschijnlijk op haar manier gewacht en geknokt en toen ze eenmaal in onze veilige armen was (mij en mijn vader) heeft ze zichzelf over gegeven en is gaan sterven.. Als de dierenarts niet wa sgekomen was ze binnen een uur waarschijnlijk vanzelf gestorven, maar dan weet je niet hoe en dat is haar gelukkig bespaard gebleven...  Ziva was bij de eerste 3 druppels van de eerste prik al overleden, toen was har hartje al gestopt... Ik zeg alijd, ze heeft Dico gezien, dat was haar allesje, dus logisch dat ze snel weg was...   Omdat het afscheid heel anders was gelopen dan bij Dico en ik niet die extra dagen met haar heb gehad besloot ik haar die nacht nog bij me te houden...  Een mooi kleed op de bank en haar daar op gelegt samen met mijn vader... Ik ben die nacht heel vaak naar beneden gelopen, omdat ik de behoefte had haar nog te knuffelen, ook een deel van het verwerkingsproces.. Ben ook blij dat ik dit gedaan heb...

De volgende ochtend zijn mijn ouders gekomen en hebben we Ziva naar het crematorium gebracht en ook een week later weer gezamelijk de urn op gaan halen en haar pootafdrukje in het gips...

Ik heb van alle twee een hele mooie kopfoto vergroot en ingelijst... Een heel mooi hoekje gemaakt met een andere behang dan de rest van mijn huis, zodat ze echt een uniek hoekje hebben... Dit is hun hoekje.. Hier staan foto's, hun urnen, vogeltjes om de randjes van de tafeltjes, vlinders, schelpen van het strand waar ze zo graag liepen... Hun kaarsjes brand ik elke avond en ze zullen nooit worden vergeten...

Heel verhaal geworden, maar ik hoop dat het bechreven is hoe mooi het is om je huisdier thuis in te slapen, het is een mooie rijkdom als je deze mogelijkheid hebt, dat is in ieder geval mijn ervaring.

Heb het niet kunnen schrijven zonder tranen, het blijft een moeilik moment, maar wel een mooi moment ook omdat ze in ieder geval samen in hun eigen vertrouwde omgeving en in mijn armen zijn overleden.  Maar moeilijk blijft het altijd, de rest van mijn leven.

Beste Arlette, je verhaal raakt mij ook. Het klopt wat jij zegt, ze gaan zo graag met je mee, ze zijn je schaduw, ze volgen je overal, en wat jij zegt zo ervaar ik het zelf ook. De reis ernaartoe, iedere minuut ik denk dat ik dit ook niet aankan. Wat erg dat je ook weleens geen keuze had. Ik begrijp dat  jullie veel honden hebben gehad en nog steeds hebben. Ik wil je heel hartelijk danken voor je moooie bericht.

Nantastic, ik ben ook zeer geroerd door je verhaal. Ik zit nu ook met tranen hier, zo mooi heb je het gedaan en geschreven. Ook jij bent een bijzonder mens, net als alle andere lieve baasjes die dit hier willen delen. Ik ben heel dankbaar met het feit dat jullie dit durven delen en willen delen. Wat een rijkdom om huisdieren te hebben en wat een rijkdom als je zo'n bijzondere baas of bazin bent. Waren er maar meer mensen op de wereld, zoals jullie hier allen. Wat zouden we dan veel liefdevoller met elkaar omgaan.
Ben erg ontdaan, door alle reacties. Maar het geeft mij nu wel meer ruimte en moed. Hierdoor kan ik meer en meer rustig denken en alles op een rijtje ordenen. Dat vind ik wel het moeilijkste : het ordenen van je gedachten , het ordenen van een beslissing en wanneer. Veel liefs voor jullie allemaal, met dankbare pootjes, Gioia

Onze hond perdy hebben we ook thuis in laten slapen toen bij mijn schoonouders...

Eerst nog allemaal heerlijk met hem geknuffeld de hond die we toen hadden is er bij gebleven.
Ook toen hij de spuit kreeg,zo ontroerend de kop op zijn kop een likje zo van het is goed ga maar.

De d.a was een schat de spuit gegeven en toen gepaste afstand toen wij er klaar voor waren toen pas luisterde hij af perdy overleden was eerder niet..

Een mooi en dierbaar moment die ik er koester

Is al 14 jaar geleden maar vergeet hem nooit meer

Jouw vraag nodigt me uit om mijn 'verse' verhaal op te schrijven. Goed voor mij en ik hoop ook dat jij er iets aan kan hebben. Vooral vertrouwen.

Het is alweer bijna twee weken geleden dat ik Lily Jane thuis heb laten gaan, bevrijd heb van haar gevangenis. De keus voor thuis was heel duidelijk. Ik wilde niet meer met haar 'slepen' en ook vond ik dat ze genoeg tijd doorgebracht had in de kliniek gedurende haar leven. Wat is er fijner en vertrouweder dan in haar eigen thuis op haar eigen bed. Zowel voor haar als voor mij.

Ik wilde heel graag 1 speciale dierenarts om dit laatste stukje van haar leven en overlijden in handen te geven. In de praktijk hebben ze zo geschoven met afspraken dat ze mijn wens mogelijk konden maken.
Hier thuis ging alles in rust, vertrouwen en liefde, zoals ik het wenste. Het was een hele intense en bijzondere dag. De weken ervoor was een klaarstomen voor de laatste stap. Nog intens genieten van wat nog kon... 'carpe diem' zoals haar motto was. het weten wanneer het moment daar is om in mijn onvoorwaardelijke liefde haar los te laten. Want onvoorwaardelijke liefde is loslaten als de tijd daar is. En het was tijd, de doorslag was dat ik zondag 'brak' en zeker wist dat het niet de bedoeling kon zijn dat ik haar de verantwoording zou laten om uiteindelijk mij te moeten smeken er een einde aan te maken. Het was vooral mijn proces, zij was er klaar voor als ik er klaar voor was en zo is het gegaan. Die nacht hebben we allemaal in rust geslapen, ik lag niet te woelen en Lily had geen onrustige aanvallen...het was zover de knoop was door. En zo konden we die laatste dag in rust, liefde en vertrouwen doorbrengen.

Die dag stond voor mij ook in het teken haar zoveel te laten gaan dat ze al met drie pootjes over was en de DA alleen nog maar een kontje hoefde te geven. En zo is het gegaan.

Om kwart over 4 werd ik gebeld door de assistente dat de DA onderweg was naar mij. Toen ze er was hebben we even zitten praten en vervolgens uitleg over hoe het zou gaan. Er zijn meerdere manieren om een dier in slaap te brengen en de dierenarts zal de keus maken die het meest passend is. Lily kreeg slechts een licht roesje. Daar waar ze het liefste lag en waar ze is blijven liggen en overleden is. Totaal geen gevecht of onrust. Na het geven van het roesje is de dierenarts buiten in de tuin gaan zitten. Lily lag op haar bed en ik zat op een kussen op de grond met mijn rug tegen de muur. Ik heb haar weinig fysiek aangeraakt om haar 'wegzakken' niet te prikkelen met aanraking, maar we waren heel dichtbij. Toch kwam op een bepaald moment haar koppie nog even zoeken naar mij. Ik heb mijn hand tegen haar wang gelegd en vertelt dat ik er ben, dat ik van haar hou en dat we dit samen doen en dat het goed is zo. Dit was ons laatste contact. Ze is gaan slapen.

Een kwartier later kwam de DA weer binnen en legde ze een infuus aan (ze vertelde alle handelingen die ze deed). Toen het moment daar was dat de overdosis ingespoten zou worden heb ik iets afstand genomen. In mijn hoofd en hart heb ik haar naar het licht gedragen. Vlak na de start van het inspuiten rolden er een stroom van tranen uit de ogen van Lily Jane en ik wist meteen dat het leven hiermee uit haar vloeide. De dierenarts voelde haar al wegglijden toen de spuit er net in zat. Secondewerk ... Mijn meisje was vrij.

De dierenarts ging rustig opruimen en daarna hebben we samen Lily's lijfje in een mand gelegd voor vervoer. Bijzonder met hoeveel rust en gezamenlijke liefde we Lily begeleid hebben, zonder druk en onrust. Ik heb afscheid genomen van de dierenarts en heb direct een vriendin gebeld die Jip (andere hond) zou komen brengen. Daarna ben ik bij m'n meisje gaan zitten. Eindelijk kon ik weer door haar hele vacht woelen zonder pijn. Elk plekje ben ik langs gegaan om in me op te nemen. Haar 'jasje' was me zo mooi en dierbaar.

Toen kwam Jip en zijn reactie was behoorlijk heftig. Lily lag in de voorkamer en Jip stuiterde (zoals alleen Jip dat kan) blij naar binnen, naar z'n vriendin. Nog voor hij haar kon zien stuitte hij in de bijkeuken op een onzichtbare muur (de dood?), hij knalde er tegen aan en is angstig naar buiten gevlucht. Ik ben doorgelopen naar de voorkamer en op de bank gaan zitten. Tergend langzaam kwam Jip op z'n buik naar binnen getijgerd, het leken wel minuten, totdat zijn neus uiteindelijk Lily's lijfje aanduwde. Toen is er iets geknapt en ging hij lichtelijk door het lint, waarbij hij nog twee keer Lily's lijfje heeft aangetikt. En toen was er rust.

Ik heb koffie gemaakt en mijn broer zou komen om bij Jip te zijn als ik met vriendin Lily's lijfje naar het crematorium zou brengen. In alle rust koffie gedronken en anderhalfuur na haar overlijden gingen we op weg om haar lijfje naar het crematorium te brengen. Daar heb ik voor het laatst al haar tastbare door mijn handen laten gaan. Lily's ziel zou met me mee gaan en haar lijfje lieten we achter. Haar mooie, mijn dierbare lijfje wat zo vol liefde en vertrouwen 11 jaar naast mij de stappen op ons gezamenlijk levenspad afgelegd heeft ... op en af. Ze heeft mij zo'n rijk mens gemaakt. Haar leven was klaar, ze is vrij.

De as kon ik al snel weer ophalen, maar ik merk dat ik er weinig mee heb. Ik zal het uitstrooien op een fijne plek.

Hier ook altijd thuis....
Heerlijk rust....niet hoeven in te houden als je met grote jankogen over straat moet of zoals bij veel dierenartsen door een over volle wachtkamer.
Ik laat ze alleen ophalen door het crematorium.
Ik bel de da voor een tijd af te spreken,dan bel ik het crematorium hoe laat ze ong kunnen komen.
Zij zijn echt super! Heel rustig en nemen echt de tijd.
Je kan zelf weten hoeveel tijd je nodig hebt.
Ze komen zelfs midden in de nacht!
Vita hadden wij om 20.00/20.30 in laten slapen en rond 23.00 kwamen ze haar halen.
Fijn op haar eigeb kussen heb ik haar in de auto gelegd.
Zij vertellen wanneer ze cremeerd wordt
natuurlijk moet er papier werk ingevuld worden.
Maar ze nemen daar ook echt de tijd voor.
Ook praten ze met over de hond...natuurlijk heb je alle verhalen...ze luisteren dan ook echt geintreseerd.
Niks snel snel

ja ik heb mijn vorige hond Femme, thuis laten inslapen, zou ik altijd weer doen als ik de kans daartoe krijg, humaan.

mijn hond is in mijn armen ingeslapen, ze heeft niets gemerkt van dit alles , de spuit en daarna het inslapen, rustig gebeurd, hoewel het heel lang duurde eer de spuit zijn werk deed, ze had aderen waar de spuit niet inging, maar dan nog, ze heeft niets gemerkt, voor mezelf was het niet prettig.

en weer zou ik het zo doen, na dat ze overleden was, mocht ik ook mee luisteren of ze is heengegaan, we hebben na goed afscheid van haar te kunnen nemen, weggebracht, om haar te laten cremeren, en de volgende dag hebben we haar naar huis gehaald.

Wat een ontroerende verhalen...

Ik heb gelukkig nog nooit een eigen hond hoeven laten inslapen; wel de hond van m'n opa, die echt alles voor me betekende, maar zij is in de plaatselijke dierenkliniek (gelukkig wel heel vredig) ingeslapen.
Ik hoop dat het nog heel lang duurt, maar mocht het zo ver komen dat ik een van mijn honden in zou moeten laten slapen, weet ik niet waar ik voor zou kiezen. Ik vind het ontzettend mooi om een hond op zijn vertrouwde plek in te laten slapen, maar ergens ben ik bang dat ik die plek in huis nooit meer los zou kunnen zien van wat er gebeurd is... 
In een kille kliniek vind ik daarentegen al helemaal niks; maar er schijnt een dierenarts in Nederland te zijn die er een speciale ruimte voor heeft, waarin de eigenaren heel mooi afscheid kunnen nemen... zoiets zou me dan wel aanstaan, denk ik. Al wil ik er eigenlijk liever helemaal nog niet over nadenken...

BEste Petra, ik stuur je even een privé berichtje, Ik ben zeer geroerd door jouw verhaal.
Graag wil ik Cabasja en Willemijn ook zeggen dat ik erg onder de indruk ben van jullie verhaal.
@ Cabasja: wat een goed en sterk idee, om zelf het crematorium te bellen, zodat je controle houdt over jullie manier van afscheid nemen, dat vind ik toch wel een heel mooie sterkende gedachte.
Bedankt allen voor jullie berichten.

Ik heb zelf ervaren dat het voor mij en Jip heel goed is om die plek, haar vaste stek in huis en ook haar sterfbed, op te ruimen en te reinigen en een nieuwe functie te geven. Daar is een aantal dagen overheen gegaan, maar procesgewijs is het nu gegroeid tot een nieuwe plek. Een die niet herinnert aan haar fysieke leegte of overlijden, maar een plek die helpt om verder te gaan en toch ook de ruimte geeft om haar dichtbij te voelen en te weten.

Dat dit zo snel ging is onder leiding van Lily en Jip. Jip meed de plek en voelde zich niet meer vrij te bewegen. Nadat dat voor mij duidelijk was hoe er invulling aan te geven is er in hem ook weer meer vrijheid gekomen. Zo af en toe gaat hij er ook eens lekker liggen

Dat is goed Gioia, ik zal mijn PB in de gaten houden.

Ik vind het prachtig dat je het zo omschrijft... ik heb het nog nooit meegemaakt, dus ik durf niet te zeggen hoe ik erop zal reageren, ik hoop dat ik er met net zoveel kracht in kan staan als jij. Ik vind je echt moedig Petra, je verhaal heeft me ook enorm geraakt.

Hoe je vertelde over Jip's reactie... ik zie daar Fedor al helemaal in. Want ook dat is een angst van mij; dat als Yuna eerder komt te overlijden, Fedor helemaal zal doordraaien, ik ben bang dat hij het geen plek zou kunnen geven...

Dat doet onvoorwaardelijke liefde, ontdaan van alle ego gevoelens. Ook die ego gevoelens zijn er, niet willen missen, schuldgevoel, angst, maar als het je lukt om daar balans in te vinden ervaar je een kracht als nooit tevoren.

Het is zo onvoorspelbaar hoe individuele honden reageren. Jip was echt geschokt, dat heeft bij mij ook erg ingegrepen. Het is een zoeken hoe samen weer ons leven op te bouwen en daar zitten we nu nog middenin. Ik kon zelf de eerste tijd niet naar een bepaalde plek en al na twee dagen werd ik door Jip rennend voortgesleept (trekt nooit)  naar die plek. Hoe zoekende hij ook is in deze periode, daar werd hij opeens stralend. Kleine happy kruimel. En ik heb snikkend aan het water gezeten.

Dat kan ik me heel goed voorstellen... maar het is prachtig om te lezen dat jullie elkaar zo steunen in dat proces...

Ik zit hier met tranen in m'n ogen, ondertussen komt Fedor naast me zitten, om me te troosten. Zo prachtig, ik kan me ook niet voorstellen dat ik het ooit zou aankunnen om hem of Yuna te laten gaan. Maar ik denk, dat wanneer het moment daar is, ik het toch een plekje zal kunnen geven. Dan weet je wanneer het goed is en wil je, zoals jij ook zo mooi omschreef, ontdaan van alle ego-gevoelens enkel nog het beste voor je hond. Maar toch blijf ik het een verschrikkelijk moeilijk onderwerp vinden en voor jou is het nog zo vers, ik vind het heel knap dat je er met zoveel kracht over kan praten, dat meen ik echt!

Ach die lieve Fedor ... ze zijn onze gidsen in het leven  

Dank je wel voor je lieve woorden naar mij.  Ik denk dat geen proces gelijk is omdat geen dier/mens/relatie gelijk is. Ieder gaat door z'n eigen proces heen op z'n eigen individuele manier. Maar als we er voor open staan worden we geleid. Niemand anders kan de verantwoording van je overnemen, maar je wordt geleid!

Onze twee vorige honden zijn alletwee thuis ingeslapen, ik wil ook helemaal niet dat ze bij een DA moeten inslapen. Liever thuis op hun eigen vertrouwde plekje. De dierenartse van Yoshike moest een heel eind rijden maar zegde "dat is het laatste wat ik nog voor hem kan doen, dus komen doe ik !". Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Het was stralend weer en ik was natuurlijk thuis gebleven van het werk. De dierenartse had gezegd dat ze er tegen 10u ging zijn en de tijd van het wachten was een hel voor mij. Yoshike was immers nog wel heel alert, alleen wilden de pootjes niet meer mee  De gedachten dat ik mijn lieve maatje spoedig moest afgeven was erg moeilijk. Uiteindelijk was ze ook, door een spoedgeval, een uur later. Ze is langs de keuken binnen gekomen en Yoshike wist niet dat ze er was, daar heeft ze alles klaargemaakt zodat mijn lieve maatje zo min mogelijk stress zou hebben. Toen ze binnenkwam in de woonkamer herkende hij haar en kwispelde even. Toen gaf ze hem het eerste spuitje om te laten slapen en heb ik nog afscheid kunnen nemen en toen sliep hij zachtjes in in mijn armen. Geen stress, niets eigenlijk...mijn liefste maatje is heel vredig heengegaan en niet in een koude dierenartskamer !! Het moeilijkste was, toen ik mijn maatje voor een laatste maal in mijn auto moest leggen om hem weg te brengen naar het crematorium. De auto waar hij zo van hield, de auto waar we samen kilometers mee aflegden omdat hij zo graag ergens naartoe reed. Ging soms zelfs gewoon wat rijden, omdat Yoshi er van genoot. Mijn hart brak tijdens die laatste rit. Daar aangekomen kregen we nog de kans om afscheid te nemen en heb ik een medaillon gekocht om een lok van zijn haartjes in te steken. En dan thuis...het mandje, de leiband...zo moeilijk. Maar voor hem was het gewoon het beste en hij is stilletjes mogen gaan, dat is het belangrijkste !

Alleen Dotje en Roy zijn ingeslapen bij de dierenarts. Dotje omdat tijdens controle bleek dat er niks meer voor haar gedaan kon worden. Ze was al onder narcose vanwege het onderzoek.  Roy, omdat hij al in coma was toen we de da belden 's morgens om half zes. De da was ziek, ze lag eigenlijk met griep in bed, maar omdat we persé wilden dat zij Roy de definitieve spuit zou geven, mochten we komen. Dat was trouwens in een als huiskamer ingerichte kamer. De da heeft 14 jaar lang zo'n beetje dag en nacht voor ons klaar gestaan. Vooral de laatste jaren van Roy, toen hij steeds vaker last had van nekhernia. Robby is thuis door de da geëuthaniseerd, Sita en Lady zijn uit zichzelf overleden. Ook de katten zijn allemaal thuis overleden.

Ik zit hier met een brok in m'n keel en tranen in m'n ogen jullie emotionele verhalen te lezen.
Gelukkig heb ik nog nooit voor deze waanzinnig moeilijke en ingrijpende keuze gestaan, maar heb hier één ding geleerd, als ik ooit voor de keuze sta zal ik indien mogelijk kiezen voor thuis, op haar eigen plaats, in haar eigen rustige en veilige omgeving.

Een natte honde neus tikt net tegen mijn voet...., en een traan stroomt nu echt.
Bedankt voor jullie verhalen, hopelijk zijn wij nog jaren weg van keuzes moeten maken.....

Pinto 01-07-1995    14-05-2012
Mijn keus was ook om Pinto,mijn lieve westy,met pijn in mijn hart thuis te laten inslapen. Tis nog maar heel kort geleden en ik mis hem iedere dag meer.
De dierenarts deed alles heel rustig en mooi. Hij lag fijn bij mij op schoot,kreeg toen het 1e prikje en wanneer ik eraan toe was gaf ze hem het 2e en laatste prikje. Moet alweer huilen als ik dit bericht typ. 
Thuis betaal je natuurlijk meer dan als je naar de praktijk gaat maar dat vond ik niet belangrijk. Ik ben  blij dat ik met hem thuis was in onze eigen omgeving.
Jullie veel sterkte gewenst.