euthanasie thuis

Mijn vorige hond, Beauty, is ook thuis heen gegaan.
Ze had botkanker in haar achterpoot dus ik wist dat deze dag ging komen. Omdat ze, bijna 12 jaar oud, aan haar derde jeugd was begonnen dacht ik haar nog wel wat weken in mijn leven te hebben. Ook de dierenarts gaf haar nog 6 weken. Dat hebben we niet gered. Heel snel na de diagnose deed haar lijf niet meer wat ze in haar koppie wilde. Ze wilde nog heel veel, als ik haar even aanlijnde als er met ballen werd gegooid werd ze me een partij pissig op me.

Als er aangebeld werd rende ze blaffend naar de deur. Niet om mensen af te schrikken of haar terrein te bewaken maar om te melden dat ze er was en een knuffel te halen. Anderhalve week na de diagnose had ze nog amper kracht in haar achterpoot en was pas bij de deur toen de postbezorger al weg was. Geen knuffel, ze was te laat. Ze keek me toen zo triest en verward aan. Ik heb haar eerst gerustgesteld, de bel uitgezet en ben naar de dierenarts gereden. Geen enkel gesprek over haar ziek zijn of inslapen heb ik in haar bijzijn gevoerd. Daar aangekomen heb ik gevraagd of ik onze vaste dierenarts even kon spreken. Hij was nog bezig dus de assistente wilde het zelf afhandelen. Ik geef aan dat het tijd is en dat ik een afspraak wil maken voor thuis inslapen op maandag. Krijg ik te horen dat de agenda vol zit..... Ik heb haar verder genegeerd en gewacht tot de dierenarts klaar was. We hebben alles besproken en afgeproken dat hij maandag in zijn pauze zou komen.

Iedereen die ik dagelijks zag heb ik het verteld. Zondagavond tijdens het uitlaten mocht ze alles doen wat ze wilde. Ze is volgestopt met koekjes, heeft gerend en gespeeld. Ook achter de ballen mocht ze aan. Ze is tig keer omgevallen en rechtop gezet, zodra ze weer op vier poten stond ging ze gewoon verder. Toen we naar huis gingen keek me zo blij en voldaan aan.

Hoe moegestreden ze was werd duidelijk na de eerste injectie. Ze was nog maar amper bij. Van de tweede injectie heeft ze niets gemerkt. De volgende ochtend is ze opgehaald door de dierenambulance die haar naar het crematorium hebben gebracht. Ik kreeg een kaartje met de datum en tijd waarop ze is gecremeerd. Toen pas zag ik dat ze op haar verjaardag was ingeslapen. Ongeveer een week later stond er een jongen van in de twintig voor de deur. Zijn dierenambulance outfit had ik nog niet opgemerkt totdat hij zei: 'ik kom Beauty terugbrengen'.

Ik heb m'n eerste hond bij de da inlaten slapen (ze had keelkanker en had heel veel pijn en m'n ouders zijn met spoed naar de da gegaan en daar hebben ze haar meteen inlaten slapen, dus heb nooit echt afscheid van haar genomen)  en ruim 4 maanden geleden heb ik m'n andere hond thuis laten inslapen. We hebben hem thuis op z'n kleed laten inslapen en het viel uiteindelijk mee, de da heeft het heel goed gedaan en heeft ons rustig de tijd gegeven om afscheid van hem te nemen en daarna kwam het verdriet :-( We hebben ze alle 2 in m'n tuin begraven en mis ze elke dag.

Ik heb mijn Wodan ook thuis laten inslapen...
Hij had zware arthrose en was op...ook al kwispelde zijn staart nog en keek hij altijd vol verwachting naar me als ik beneden kwam...
De beslissing heb ik genomen, ik heb de da gebeld (ook heel zwaar), en de afspraak vastgelegd...
Ik heb met mijn kinderen overlegd of ze erbij wilden zijn, de oudste wou blijven, de jongsten gingen naar de woonkamer met oma...
Zo mooi als bij Petra was het hier niet...de da kwam van de vertrouwde kliniek, waar ze me altijd in tijden van nood enorm hebben bijgestaan, maar de da was een jonge kracht...hij had zijn rottweiler zelf ingeslapen, en daardoor leek het mij een kerel uit een stuk...

Helaas was hij bij Wodan wat teveel volgens het boekje...mijn hond kon niet recht van de pijn, en toch wilde hij volgens het boekje een centrale lijn aanleggen, om geen twee keer te moeten prikken...
Toen hij de Garrot wilde aanleggen, schoot mijn dochter in 'paniek', de da ging Wodan pijn doen.(dat had niks met het inslapen te maken, maar met de handeling, die was te kil en te mechanisch, en paste niet bij onze liefdevolle hond (nog altijd niet))(deed pijn om die poot goed te leggen)
Als reactie op mijn dochter, 'knapte' Wodan in de lucht richting stomme da (bullebak, je laat mijn meisje niet huilen!)
Toen was de da ontdaan, en heeft in sneltreinvaart de narcoseprik in de bil gezet...(heu?)(ik heb Wodan wel altijd vastgehouden)
Vanaf dan ging het snel...dat snap je..(Wodan was op en snel verdoofd).toen kon hij wel die centrale lijn aanleggen(en na het toedienen van de lethale prik zag je hem aftellen op z'n secondenwijzer, om dan z'n stethoscoop te pakken)
Een waardig afscheid noem ik het tot op vandaag niet. Ik wist dat dat moest, maar op die manier...nooit
Ik heb er nog altijd geen vrede mee, ook niet toen ik een week later een kaartje kreeg van de klliniek om me sterkte te wensen.
Voor hen is het een 'beginnersfout', maar voor mij en mijn grootste vriend onvergeeflijk, en niet terug te draaien...ik had hem graag zo waardig als hij was; liefdevol en trouw -nooit gehapt, of iets in die richting- en altijd beschermend, laten gaan...
Het is nu bijna een jaar geleden, en nog altijd word ik ongelukkig als ik eraan denk.(heel ongelukkig, omdat ik in zijn ogen gefaald heb, zo voelt het aan) Ik had de da moeten afremmen, en moeten 'terugfluiten', maar was zelf niet in die positie...ging zo langs mij heen in een parallel universum...
Thuis laten inslapen, zoals de topicvraag eigenlijk was (sorry voor m'n lange betoog, maar ik moet het nog altijd kwijt) JA (het is de vertrouwdste plek)

Ik geef je een goede raad; op elk moment de situatie controleren, er voor je hond zijn, je niet laten doen door medische handelingen, en sterk zijn.
Thuis is de beste plaats,(tenzij een spoedeisend oordeel op de operatietafel of wat dan ook, anders beslist)

liefs,

Saskia ...  wat erg voor je. Dat is een enorme blokkade in het rouwproces. Ik weet uit ervaring hoe een 'ongelukkige' euthanasie je kan blijven achtervolgen. Het laatste stukje leven en dood van mijn eerste hond is ook op een manier gegaan waar ik nog steeds met pijn op terugkijk. Ook thuis, maar niet mooi.

lucky is thuis ingeslapen, hasco zat binnen, de kids naar school.
hasco is dan gaan snufelen terwijl ik nog 2 uur ermee rondwandelde en op mijn schoot hield.

ik kon geen afscheid nemen en geloofde niet dat hij was heen gegaan.

soms leek het alsof hij ademde, maar dat beelde ik natuurlijk in.
ik heb hem dan op zijn matje gelegd en gewacht tot de kinderen thuis kwamen, vroeg hun wie hem nog wilde zien ? NIEMAND? de kinderen waren boos omdat we het niet hadden verteld, ze waren toen 9 en 11.

pas savonds toen ik zeker was dat hij dood was en de stijfheid begon, hebben we hem begraven.

omdat dit niet eerder was en hij zolang warm had, hij lag wel in mijn aren in een deken, wilde ik het niet eerder geloven.

wat ik wil zeggen.
hij stierf niet zomaar, hij vocht ertegen.

ik moest sterk zijn maar dat lukte me niet...
de prik dan dat ding met vloeistof erin, ja zei de dierenarts het is voorbij, ze nam haar ding om te luisteren wat bleek ( zijn hartje klopte nog) het was verschrikkelijk ik wilde dit alles stilleggen en dat hij erdoor kwam maar ja dat was de bedoeling niet.

toen gaf ze nog wat bij en heeft ze een half uur gewacht om opnieuw te luisteren om zeker te zijn.

en toch geloofde ik het niet

de dag ervoor gemaakt.
lucky was heel ziek

Onze vorige hond ook hier in de tuin laten inslapen, en begraven..
Vanuit praktisch oogpunt, 60KG!!.
En ook zeker vanuit het oogpunt om hem niet in 1 of andere koude kille stressvolle ruimte neer te zetten voor hij het spuitje kreeg.
Alles mooi geregiseert,..........2 weken van te voren een afspraak gemaakt voor de datum zodat we nog van alles konden doen...........................................het plekje waar het zou gebeuren,op z'n favoriete deken..........................................plek voor het begraven..
De DA had de dag ervoor z'n eigen herder in moeten laten slapen,.................................... en stond zelf ook met de tranen in z'n ogen.............................. toen hij aankwam, ..................................en onze reu vrolijk kwispelend voor het hek stond te blaffen...
Damnn.....
..*snif*...


Toen hij daar zo in het zonnetje lag, .............onze landseer erbij gehaald...

1 Bak emotie's,.................... maar wel heerlijk in prive omgeving...

Ook hier thuis in laten slapen en ik was erg blij dat de dierenarts me deze optie gaf. Ik mocht bellen op het moment dat ik het juist achtte (onze hond was erg ziek), ik dacht niet dat ik ooit de moed zou hebben om die beslissing te nemen. Maar toch kwam het toen ze het zo duidelijk zwaar had en ziek was. 's Ochtends meteen gebeld (met een maag vol stenen) en op het einde van de ochtend kwam de DA hier.
Ons hondenmeisje heeft hem heel lief en blij begroet en liep (nou ja, strompelde) braaf mee naar haar kussen. Ik had Nora Jones opgezet, want daar werd ze altijd zo rustig van. Mijn partner en ik zijn bij haar gaan zitten, ik bij haar hoofd en ik heb haar geaaid, gesust en bedankt voor alle mooie jaren.
Ze gleed zo weg onder mijn handen, een vreselijk moment. De DA is weggegaan en wij hebben haar nog een hele tijd geaaid en natuurlijk ontzettend gehuild. Daarna hebben we haar samen in de auto getild en hebben haar naar het crematorium gereden, meer dan uur rijden hier vandaan, maar 't was het waard. Daar werd ze nog eens opgebaard maar ik was zo blij dat we thuis de tijd hadden genomen.

Petra, je begrijpt het helemaal...(nu snap je ook mijn vertedering voor de manier waarop je Lily Jane is mogen gaan.) Het verdriet van het missen kan ik plaatsen, niet m'n eigen falen.


Nadine en Landseer...heel herkenbaar, ook zo menselijk..

Mijn aller eerste hond is op 18 jarige leeftijd in de tuin weggekropen en daar in haar slaap overleden.
Wij hebben toen lange tijd geen hond meer gehad, en toen we een tweede namen is deze op 2 jarige leeftijd om het leven komen door een ongeluk. Ik heb dus geen ervaring met het in laten slapen van een huisdier. Wel zou ik echt de voorkeur geven aan thuis, ook vanwege mijn andere hond. Dan kan die ook afscheid nemen.

even een vraagje tussendoor, is het verplicht om een hond door de dierenambulance op te laten halen nadat deze door de dierenarts ingeslapen is? Want wij hebben altijd onze honden zelf in de tuin begraven. Vaak later in de winter opgegraven door andere dieren. Het klinkt heel gruwelijk maar ik vind dat de ultieme manier om de overleden hond terug te geven aan de natuur. Als voedsel dienen voor andere dieren. Zo gaat dat in het wild ook.

@Remie

""even een vraagje tussendoor, is het verplicht om een hond door de dierenambulance op te laten halen nadat deze door de dierenarts ingeslapen is? Want wij hebben altijd onze honden zelf in de tuin begraven. Vaak later in de winter opgegraven door andere dieren. Het klinkt heel gruwelijk maar ik vind dat de ultieme manier om de overleden hond terug te geven aan de natuur. Als voedsel dienen voor andere dieren. Zo gaat dat in het wild ook.""
 
Hond in de tuin begraven mag, mits minimaal 75 cm diep. Wat jij beschrijft is voor mij de meest mooie natuurlijke manier. Helaas leent mijn woonsituatie zich daar niet voor.
 
Er is niemand die controleert/registreert wat je met je dier doet na overlijden. Dus in principe kan alles (niet alles is legaal). Ik heb omdat begraven geen optie was haar zelf naar het crematorium gebracht.
 
Meest gebruikelijk is dat je de hond zelf naar crematorium brengt of bij de DA laat waar crematorium de hond ophaalt (of bij je thuis). Ook kan de dierenambulance vervoer verzorgen. Verder zijn er ook dier begraafplaatsen. Gewoon achterlaten bij DA voor destructie is ook een mogelijkheid. Zomaar in de vrije natuur begraven mag niet, maar wordt wel gedaan.

Ik persoonlijk ben van mening, dat wanneer het enigszins mogelijk is, het is immers niet altijd mogelijk, een dier in zijn/ haar eigen vertrouwde omgeving, moet kunnen inslapen.
De DA-praktijk ruikt naar angst, en zeg zelf, zou je zelf ook niet liever in je eigen bed liggen?
Mijn ervaringen zijn heel goed, natuurlijk kennen ze, normaal gesproken, de DA wel, maar omdat ze op 'eigen terrein' zijn, is dat lang niet zo bedreigend als in de praktijk.
Het ophalen na het overlijden heb ik afgeslagen, ik heb ze immers alle 4 thuis gehouden, een dag, opdat de andere dieren afscheid konden nemen, zelf naar het crematorium gebracht, individueel laten cremeren, en de urn(en) mee naar huis.
Begraven in de tuin zou ook een optie zijn, maar gelukkig komen er in mijn tuin geen andere dieren, want ík moet er niet aan denken dat ze weer opgegraven en opgevreten zouden worden, ik denk dat dat heel persoonlijk is, voor mij, brrrr.
Het is volgens mij ook heel belangrijk voor het verwerken van het verlies, dat je je zélf er ook goed bij voelt, ongeacht de wijze waar je voor kiest.

Die verhalen.... kippenvel.... Zit hier gewoon te huilen.....
Dit is mijn 1e hond, en ik hoop dat ze nog heeeeel lang bij me blijft....
Moet er niet aan denken

mijn eerste hond heb ik thuis laten inslapen,dat vond ik beter voor de hond
bij mijn tweede hondje is dit jammergenoeg niet gelukt,mijn vaste da was er niet en ik kon enkel naar de kliniek,ik vond dit vreselijk dat mijn maatje nog de stress moest hebben van het naar de kliniek brengen en dan de kliniek zelf
als ik de keuze heb ,liever thuis in hun vertrouwde omgeving waar ze rustig kunnen heengaan

Gelukkig is ons meisje ook thuis ingeslapen.Kira was zeer ernstig ziek en we moesten de beslissing dan ook op korte termijn maken.De laatste week van haar leven hadden we dagelijks ,soms wel meerdere keren op een dag contact met onze dierenarts.Maar haar laatste nacht waarbij we de hele nacht bij haar hebben gewaakt en weer steeds contact hadden met onze da.hebben we haar nogmaals veel lieve dingen toegefluisterd en haar verteld hoeveel ze voor ons betekende,S.morgens om een uur of 6 hebben we de da laten komen en hebben we haar begeleid op haar laatste reis.Met veel geduld en in alle rust heeft de da ook ons hierin begeleidt.We hebben haar nog de hele ochtend bij ons gehouden zodat onze kinderen nog afscheid konden nemen.Om 12 uur is zij opgehaald door het crematorium en zijn we op de hoogte gehouden van alle tijdstippen.Zelfs van het moment waarop ze aankwam bij het Crematorium.
Wij wilde haar  as terug geven aan  de natuur waar zij oorspronkelijk thuishoort dus is haar as verstrooit, toevallig viel dat op dierendag en dat maakte het wel heel speciaal.