schuldgevoel na overlijden van mijn maatje

beste lezers,

ik wil even wat van mij afschrijven.

ik zit met zo,n schuldgevoel en ben nog nooit van mijn leven zo verdrietig geweest als nu terwijl ik al ruim 30 jaar hondenbezitter ben er al een aantal verloren heb.
het begon 2 maandjes geleden toen ik naar de DA ging omdat mijn hondje symetrisch kaal werd op haar romp en staartje en had een dikke buik.
deze dierenarts heeft hem onderzocht en bloed afgenomen,waaruit bleek dat hij een hormoon miste wat ook te maken had met schildklier en die heeft daarom het geneesmiddel FORTHYRON 200 voorgeschreven.
dit ging redelijk goed,ze werd magerder totdat je haar botjes weer kon voelen.
2e paasdag viel zij plotseling bewusteloos neer zonder tegenstribbelen en dacht dat haar laatse uur had geslagen maar na een halve minuut stond ze op alsof er niets gebeurt was en liep vrolijk verder.
heb natuurlijk direct de dierenarts gebeld en die zei kijk het maar even aan en als het nog een paar keer gebeurt kom dan maar even langs.
ze werd slechter en voor mij was duidelijk dat dit een punt was dat ik haar zou laten inslapen,want zo wilde ik niet verder en vond het beter voor het welzijn van mijn maatje.
na pasen duurde het een weekje voor de 2e aanval maar was nu geruster omdat ik wist wat er kwam.
tot en met konninginnedag heeft ze zo,n 4 aanvallen gehad en de 5e was fataal.
gelukkig ging het heel snel....ze kreeg haar avond eten, at het op voor de helft,ze werd niet lekker waarschijnlijk, liep 2 meter wankelend en het was klaar met haar ,dit duurde nog geen 10 seconden (daar ging mijn maatje).
ook de dierarts was deze 30 april niet te bereiken.
heb de afgelopen weken veel gelezen en ik ben geen dierenarts maar ik denk zelf dat mijn maatje is gestorven aan lekkende hartkleppen,maar ik kan alleen maar gissen.
ik ben ook van mening dat die medicijnen niet goed voor haar zijn geweest en dat die geholpen hebben met een naderend einde,maar ik heb die pillen gegeven en daar zit mijn schuldgevoel.
ik zal er mee moeten leven en ben nu natuurlijk ook in de rouw,maar ze heeft het allermooiste plaatsje gekregen in onze tuin.
misschien is dit verhaal voor niemand intressant maar ik heb toch wat van mij weg kunnen schrijven.

met vriendelijke groeten maradonna

Oh wat erg voor je om je maatje te verliezen! De tranen staan in mijn ogen, ik kan me zo goed voorstellen dat je je zo voelt. Ik heb iets vergelijkbaars meegemaakt.
Maar probeer het schuldgevoel van je opzij te schuiven. Je bent toch altijd goed voor je maatje geweest en als jij had geweten dat die medicijnen niet goed waren had je het nooit gegeven. Je wist het niet en daarom moet je je verdriet wat nu al groot genoeg is niet groter maken door je schuldgevoel.

Echt troostende woorden kan ik niet vinden, ik vind het zo moeilijk om iets te zeggen wat je kan troosten. Toch wil ik je heel veel sterkte wensen met je verlies!
En ik hoop dat over een tijdje de mooie herinneringen je een lach op je gezicht geven.
Nogmaals heel veel sterkte!

Bovenstaande tekst komt van mij ik was vergeten in te loggen

Beste Maradona,

Wat vervelend voor je! Maar je hebt hier geen schuld aan. Ongeacht of de behandeling wel of niet de juiste is geweest heb jij gedaan wat iedereen zou doen, proberen je hondje zich weer beter te laten voelen.
Helaas zijn we niet allemaal dierenarts en zullen we dus moeten vertrouwen op de adviezen die kundige mensen ons geven. Daar is niets mis mee.
Ik hoop dat je dit alles in de loop der tijd een plekje zal kunnen geven en met een fijn gevoel terug kan denken aan de jaren die jullie samen hebben gehad.

Sterkte en een dikke knuffel!

lekker even van je afschrijven inderdaad

en je hoeft jezelf geen schuldgevoel te geven , jouw dierenarts heeft die pillen aangeraad , jij als hondenbezitter vertrouwd de dierenarts en geeft het aan je hond ( ook om je best te doen je hond beter te krijgen ) want je wilt er alles aan doen hem beter te krijgen.

hoe dan ook wil ik je heel veel sterkte wensen met dit grote verlies !!!

en nogmaals , praat jezelf geen schuldgevoel aan !

Wat vreselijk !!! En je moet je toch niet schuldig voelen omdat je iets aan je hond geeft wat hem volgens de DA beter gaat maken? Maar ik snap je wel, je denkt altijd "had ik maar..." Veel sterkte !!!!!

Daar zit ik ook nog mee met dat onverwerkte verdriet en schuldgevoel en al is het drie maanden geleden dat ik Viktor heb moeten laten inslapen ik huil nog iedere dag...

Ik leef helemaal met je mee en wens je heel veel sterkte met de verwerking hiervan.

MARADONNA, nimmer kunnen wij mensen goed inschatten wat de hond precies heeft of mankeert, daar is een dierenarts voor, je hebt heel goed gehandeld, je bent direkt naar de dierenarts met je hond gegaan, daar constateerde de dierenarts dat jouw hond toch heel ziek was, kreeg medicatie, en helaas die hielpen niet.

voel je niet schuldig, het is jouw schuld niet, dat is het nimmer, je kan niet binnen in de hond kijken, en al had je dat kunnen doen, dan had je ook gezien dat je hondje ziek was, ernstig ziek.
je hebt hem nog mooi een geborgen gevoel gegeven, en nu die naar de overkant is, geen pijn meer, niets.

je hebt veel van je hondje gekregen ,en jouw hond heeft veel gegeven, probeer het een plekje te geven, de mooie herinneringen te koesteren, en niet aan het laatste stukje te denken, laat dat los, je hondje heeft een prettig en mooi leven bij jou gehad, daar was je hond dankbaar voor.

voor jou, heel veel sterkte, het zal altijd een gemis zijn, maar ze is en blijft altijd bij je, in je hart heeft zij een plaatsje voor altijd gekregen.

Heel veel sterkte met diet verlies Mara Donna. We leven met je mee.

Natuurlijk zit je nu al dagen in de knoop door de vraag "wat je hondje juist had" en "of er een andere behandeling was geweest". Maar dat zijn vragen waar je nooit echt een antwoord op zult krijgen.

Wat je wel met zekerheid weet als je eerlijk en met een open geest terugkijkt op wat er gebeurd is, is dat je op elk moment gedaan hebt wat je op dat moment het beste voor je hondje vond. A

ls je van je hondje houdt dan doe je op die momenten wat je hart en je verstand je ingeven dat je dat moet doen om goed te doen. Je gaat naar de dierenarts, je geeft medicatie en misschien zegt er zelfs onbewust een stemmetje in je "ga maar niet vanalles laten uitzoeken zoals mogelijk lekkende hartklepjes..." Want dat iets in je wist misschien dat het nog meer onderzoeken, mogelijk operaties en nog meer medicatie zou worden met weinig resultaat.

Vertrouw op wat je hart je ingaf en als de scherpste pijn voorbij is zul je zeker terug met een gevoel van geluk en dankbaarheid aan je hondje kunnen terugdenken... Zoals die was en zoals die ook zo blij met jou was.

Sterkte gewenst en in gedachten een knuffel voor je hondje

Schuldgevoelens...dat is des mensen...wie weet wat er had moeten gebeuren...wie weet of het dan beter was geweest...zoveel vragen, ik ken ze allemaal...

De eerste tijd laat je dat niet los, en ga je zoeken en zoeken...soms denk je dan; dat! was het, maar die zekerheid heb je nooit...

In jouw plaats kan ik enkel 'tevreden' zijn dat het zo snel is gebeurd...je hond is niet na een 'langdurige' pijnlijke ziekte alsnog moeten ingeslapen worden(die twijfel en ook schuldgevoel over 'het moment'). Dat is ook wat waard, en misschien een strohalmpje om je aan vast te houden.

Ook is niet ieder 'afgeven' hetzelfde, dat zul je ook wel voelen en weten...

Van hieruit kan ik je enkel sterkte wensen, een hond afgeven is zo moeilijk...

sterkte

Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van je maatje.

Je hoeft helemaal geen schuld gevoel te hebben.

Mara Donna, allereerst wil ik je heel veel sterkte toewensen met dit grote verlies. Doet zoveel pijn om je lieverd te moeten missen, ondanks dat je merkt dat het minder goed gaat....komt het moment van afscheid nemen toch nog zo onverwachts aan en als een klap in je gezicht. Gemis is onbeschrijfelijk groot!

Bij mensen is het soms al moeilijk om een juiste diagnose te stellen. Maar wij kunnen praten, pijntjes aangeven etc..Dieren niet, en op dit soort afschuwelijke momenten wens je van wel, en moeten wij op onze intuitie en dierenarts advies handelen. Je doet er alles aan waarvan jij denkt dat juist is voor je hond, uit liefde en omdat onze lieverds dat verdienen maar oh wat is het moeilijk want nogmaals zij kunnen niet praten. Geven wel signalen, en je gaat naar de dierenarts waaruit je hoopt dat de medicijnen aanslaan.

Ik heb mijn hondje 10 mnd geleden moeten laten inslapen, mijn eerste lieverd die ik 12 jaar lang met veel liefde in ons leven heb gehad. Buiten het ontzettende verdriet en gemis, liep ik met een ontzettend schuldgevoel. Het gaat nu een stuk beter met me, al komt dat nare gevoel soms nog naarboven maar de mooie herinneringen krijgen nu gelukkig de overhand. En het gevoel dat ik waarschijnlijk de juiste beslissing heb genomen ook.
Nogmaals jouw gevoel is heel herkenbaar. En denk dat dit nare stukje bij het rouwproces hoort. Bij mij kwamen alle gevoelens in de volgende volgorde opzetten; grote gemis, intens verdrietig, ziektebeeld/symptomen analyseren om vervolgens mezelf verwijten maken en vragen te stellen "als, "had" etc..
Die laatste gevoelens maakte me letterlijk gek bijna...

Mij heb heb het geholpen om hier veel over te praten alleen met personen die ook net zo gek op mijn hond waren en mijn gevoelens op dit forum te uitten. Langzaam gaat het beter met me. Teksten zoals van Kylie en Willemijn hebben mij beetje bij beetje naar mezelf terugbracht, plus andere lieve mensen op dit forum waar ik erge steun en goede adviezen heb gekregen dmv prive mailtjes.

Hoe oud is jouw lieverd geworden en wat is zijn/haar naam?

Wens je heel veel sterkte toe want het is ontzettend zwaar!

@Saskia, mooi en goed verwoord. En inderdaad de eerstkomende tijd ga je lopen zoeken. Lees je dingen waarvan je gerustgesteld raakt maar ook teksten waarvan je verward raakt en angst je inboezemt dat je toch verkeerd gehandeld hebt. Tenminste zo ervaar(de)ik het!

Is helemaal zo Minoes...heb na het verlies van Wodan ook het hele net omgekeerd op zoek naar een behandeling van artrose, want 'meer' was het niet...(ouderdom?) Vragen...

Maar steun, en een objectieve kijk hier, hebben veel geholpen.

En het gemis...dat zit in iedere zenuw...
dat krijgt wel een plaats, maar heeft tijd nodig...

Sterkte voor iedereen

Hallo Maradonna

Waarom heb je dit op deze site gezet heb je geen vrouw of kinderen waar je je verhaal aan kwijt kan.
Zullen we een keertje afspreken dan kunnen samen over ons verdriet praten

Je andere Maatje

je andere maatje.........

Hij kan hier zijn verhaal kwijt, dat is toch de bedoeling van dit forum ? hier zijn vele eigenaren die het weten wat het is een hond af te moeten staan, schuldgevoelens heeft bijna iedereen van.....als ik dit, of als ik dat zou gedaan hebben.

hier is het dat je steun krijgt van vele, ja tuurlijk kan jij met maradonna afspreken, maar geef hem ook het recht om hier te komen en zijn verhaal kwijt te doen, niets mis mee.

Schuldgevoel heb je altijd als je je hond moet afgeven. Of ze nou jong zijn of heel oud, door ziekte of door ouderdom. Of ze vanzelf gaan of dat je het als baasje moet beslissen, dat rottige schuldgevoel is er altijd.

Goed van jou dat je het van je afschrijft.Uiteindelijk slijt het schuldgevoel, omdat het niet nodig is om dit te hebben.

Tot dàt moment.....heel veel sterkte.

hallo allemaal,

ik wil jullie allemaal bedanken voor die warme woorden die jullie hebben geplaatst.
dat heeft me goed gedaan maar kreeg er wel een jankboel van (hopelijk de laatste).
maar het ging om het witte hondje (donna) genaamd op de foto en zij heeft helaas 11 jaar mogen worden.
haar zusje (marra) heb ik nog, maar die is ook een beetje aan het rouwen.
ik heb ze vernoemd na de profvoetballer maradonna alleen diego miste ik nog maar 3 honden vond ik teveel.
en ik ben i.d.d een man 40 jaar oud en 2 meter lang, maar dit beestje heeft me klein gekregen.
ik ben getrouwd heb 2 kinderen dus we praten er zeker wel over maar iedereen rouwt op zijn eigen manier en geef het zo een plekkie in zijn hart.
en het verdriet zal i.d.d moeten slijten maar dat zal mede dankzij jullie berichten en dit forum wel voor mekaar komen.

bedankt voor jullie steun.

met vriendelijke groeten Heino

geef het een plekje Heino, en bedankt voor je uitleg, en ja iedereen die hier komt heeft het zelfde meegemaakt, we moeten er allemaal doorheen, dat is het nadeel van onze dierenvriendjes, ze worden helaas niet oud.

en als je het nog moeilijk hebt of krijgt, kom gerust nog eens terug hier.

@ Heino : willemijn heeft hier zeker gelijk.

@ Je andere maatje (Gast) :

Ook voor wie een maatje heeft bij wie hij terecht kan, kan het goed doen om er hier in anonimiteit op HP over te praten. Wij hier weten dat er HP's zijn die al heel lang een heel leuk gezinnetje hebben.

Maar ook voor wie dat wel kan hoeft dat niet te betekenen dat er hier over schrijven nutteloos is.

Hier kun je iets van je afschrijven, maar ook zoveel meer... Andere verhalen lezen... Een foto van je hondje plaatsen...

Wie iets ergs meemaakt denkt al vlug dat hij de enige is. Dat velen dit verdriet meemaakten lees je niet op de voetbal- of auto- sites natuurlijk. Hier wel. Daar ga je ook niet zeggen hoe het voelt. Hier wel.

Groetjes.

Heel erg herkenbaar hoor. Afgelopen zondag nacht heb ik mijn hondje Jessy van 16,5 jaar moeten laten inslapen. Zij had al een paar uur heel veel pijn, dat werd steeds erger.
Ze was oud, had sinds een paar maanden epilepsie, had medicatie enz. Werd zwakker, kon af en toe niet meer goed staan. Ik gaf de laatste tijd af en toe vers vlees van de dierenwinkel. Nu ben ik bang dat er misschien een scherp stukje bot in zat wat inwendig veel kwaad heeft gedaan oid.

Ook voel ik me schuldig omdat ik denk dat ik veel te weinig aandacht aan haar gaf, teveel gemopperd heb enz ik haal me allerlei situaties voor de geest waar ik van denk was ik maar aardiger geweest. De laatste tijd heb ik heel veel aandacht gegeven, en ben heel zorgzaam en lief en geduldig geweest.

Vandaag mn moppie begraven, ik mis haar heel erg.

ESMERALDA.... ga niet de schuld bij je zelf zoeken, ik teken er voor dat Bamse deze leeftijd gaat halen, altijd als wij ons maatje moeten laten inslapen, accepteren we dat niet, dat is ook logisch, je vriendje is er niet meer, wij nemen die beslissing, wij, niet iemand anders.

je hond heeft een pracht leeftijd gehad, en schuld bij je zoeken is menselijk, maar in het geheel niet nodig. accepteer het, je hebt veel gekregen, maar jij hebt ook veel gegeven.

menselijk is het ook als we eens mopperen op ons maatje, dat doen we ook op onze geliefde, en daarna lachen we erom.

Esmeralda..je hebt er goed aan gedaan , je hond met zoveel pijn, te helpen. je niet schuldig voelen, nergens voor nodig. koester alle mooie herinneringen, heus de pijn verlaat je op een ogenblik, en dat heeft tijd nodig.

voor jou heel veel sterkte Esmeralda.

dankjewel.Fijn dat ik hier zoveel herkenning kan vinden. Vandaag een sombere nare dag ik voel me vervreemd van mezelf. Lijkt al eeuwen geleden dat Jessy hier nog rondtrippelde ( afgelopen zondag nog) Ik heb ook 6 oude katten en met hun was ik altijd wel wat meer in de weer. Ik voelde mezelf meer een kattenmens en nu voel ik me daar zelfs rot onder. Mn kleine meisie was me even lief en ik mis haar des te meer. Ze zocht bescherming bij me was veel om me heen vooral de laatste tijd. Gelukkig zag ik dat, heb haar veel geknuffeld en toegesproken. Ben het allemaal even kwijt nu. Had ik eerst haar moeten laten onderzoeken ipv direct in laten slapen het ging zo snel allemaal. Maar in die situatie ( het was midden in de nacht ) Jessy had erg veel pijn, steeds meer, wil je alleen maar dat de pijn ophoudt. Het diertje laten lijden tot ze het zelf opgaf, nee dat kon en wou ik absoluut niet. Ik wist dat het einde zou komen, maar dat het zo plotseling zou zijn dat had ik niet verwacht dan was ik de hele dag bij haar gebleven. Maar ben gewoon naar de tuin gegaan zondagmiddag en savonds nog uit eten. Later lag ze op haar plekje op de bank en piepte af en toe, draaide rondjes, en ze ging maar niet liggen. De epileptische aanvallen die ze de laatste maanden had waren ook naar voor haar. Ze kon ook steeds vaker niet meer goed op haar pootjes staan. Als ze buiten moest poepen dan viel ze achterover, kon haar evenwicht niet meer goed houden. Heb haar zondagavond nog uitgelaten maar even een plasje en daarna ging het niet meer heb haar naar boven gedragen. Kortom, nu ik het zo op een rijtje zet zat het er natuurlijk aan te komen en dat heb ik ook aangevoeld. Nu is er een ander leven voor mij aangebroken, geen Jessy meer uitlaten, niet meer daar rekening meehouden
Maar ipdaarvan heb ik liever mn scheetje terug die vrijheid wil ik nu helemaal niet.Heb haar in 2004 in huis genomen nadat mn moeder is overleden...Bedankt voor het luisterend oor het doet mij erg goed erover te schrijven.

Vanavond, vannacht is het een week geleden dat ik Jessy moest laten inslapen. Ik mis haar vreselijk, weet niet hoe verder te moeten. Ik heb spijt van alle keren dat ik te weinig aandacht heb geschonken, gemopperd heb als ze op de grond had geplast, er gaan allerlei beelden door mn hoofd die ik tot een horrorbeeld maak om dat ik me zo schuldig voel. Maar ik heb ook heel vaak lol om en met haar gehad, en heb zielsveel van haar gehouden.
Nu ligt ze in de volkstuin, onder n dikke laag aarde, te rusten. Het leven is voor mij nu niet leuk, ik voel me vervreemd en kan mn draai helemaal niet vinden. Soms denk ik er even niet aan, dan ben ik ergens mee bezig, huishouden oid, maar dan komt het weer boven en voel ik me zwaar k*t.
Ik probeer te bedenken dat ze een hele hoge leeftijd bereikt heeft en dat dat niet zo was geweest als ze een slecht leven bij ons had gehad. En dat ik ook maar een mens ben met emoties en soms ongeduld enz.
Ik hoop dat dat rot gevoel een keer ophoudt en ik me er bij kan neerleggen dat ze er niet meer, nooit meer is en zal zijn. Vorig jaar oktober ging mn kat van 18 dood.  Maar met hem was ik dagelijks veel in de weer, Jessy vond het allemaal best en kreeg natuurlijk ook haar aandacht...maar zieke dieren krijgen nu eenmaal meer aandacht, hebben ze ook nodig. Maar dat heb ik Jessy ook veel gegeven vooral -wat ik me kan herinneren- de laatste tijd dat ze echt achteruit ging. De rest ben ik even helemaal kwijt, vandaar moeilijk om te relativeren. Nou dit wou ik nu even kwijt, mn vriend wil het er niet meer over hebben denk ik , ik zit er dus hoofdzakelijk alleen mee nu.

Een schuldgevoel heeft bijna iedereen die zijn/haar hond moet laten inslapen. Maar als je alles hebt gedaan wat mogelijk is, is dat onterecht. Mijn hond had dezelde verschijnselen en heb het met medicijnen nog een tijdje kunnen rekken. Hopelijk heeft hij geen pijn geleden, maar dat laten ze bijna nooit merken. Toen ik hem heb laten inslapen was mijn eerste gedachte daarna, heb ik alles wel gedaan wat kon. Kon alleen maar zeggen dat ik niets meer kon doen en de DA heb vertrouwd. Maar het blijft toch nog wel knagen.
Veel sterkte.

hallo,
voor mij is dit nu drie weken geleden en het lijkt wel veel langer.