schuldgevoel na overlijden van mijn maatje

Heino, het is een verademing als je hier je verhaal kunt doen in een groep gelijkgestemden; daarmee doe je je partner geen tekort (het kan voor haar een beetje vreemd lijken) maar ieder verwerkt idd op zijn eigen manier.(is niks ontrouws aan )
Je zult nog door verdriet heengaan...

Esmeralda; hoop dat je schuldgevoelens mogen slijten...het is herkenbaar als je een dierbaar 'iets' verliest...ga daar maar van uit...je hondje is bij jou ook heel graag geweest...sterkte!

Met mij gaat het iets beter. Vooral smorgens heb ik nog veel last maar naarmate de tijd vordert gaat het beter. Ik mis mn meisie vreselijk, maar troost me ook met de gedachte dat ze toch 16,5 is gewworden. Nu alleen de dierenarts nog een mail sturen met klacht over hoe het diee nacht is gegaan, en waardoor mn laatste momenten met mn hondje niet zo fijn zijn geweest.

Als dat je oplucht Esmeralda, dan mag je dat gerust doen. Een beetje feedback naar de da is nooit slecht.(daar leren ze ook van)
sterkte

voel je vooral niet schuldig,je hebt gedaan wat het beste was voor je maatje,je vertrouwde op je dierenarts meer kan je niet doen
veel sterkte

LIeve Maradonna, wat een akelig en bijzonder verdrietig verhaal. Schuldgevoelens,heeft ieder zorgzaam baasje. Je wilt het beste doen, maar soms kan het anders gaan dan je had verwacht.
Maar weet 1 ding wel: je deed wat je kon doen, en ik voel heel erg met je mee. Voel je maar niet schuldig, het heeft zo moeten lopen, en ik wil je veel sterkte toewensen met het verlies van je lieve hondje.

ik zit nu zelf in zo'n zelfde fase.
Eergisteren heb ik mijn hond Joep veel te vroeg in moeten laten slapen.
Joep was een leonberger van 6.5 jaar. 
Dit ras wordt meestal niet erg oud, maar een jaar of 8 a 9 had ik hem zeker wel gegeven. 
Enkele weken geleden begon Joep mank te lopen en in eerste instantie schonk ik er niet zoveel aandacht aan. Ik dacht het gaat wel over. 
Toch naar de dierenarts en deze wilde een foto maken. 
Hiervoor moest Joep onder narcose. 
Ik wilde het eerst nog een weekje afkijken en antibiotica en pijnstilling proberen. 
Ik vind dat een hond vaak veel inleverd door een narcose, dus ik stond daar niet op te springen.
Diezelfde dag kwam hij met diezelfde poot ongelukkig terecht. Er kwam meteen een bult op. 
Ik dacht weer dat de poot alleen verzwikt was. de ene dag ging het beter dan de andere, hij kon er soms toch op steunen.
Wat mij zorgde baarde was dat met de dagen de klachten niet beter werden. Na een kleine wandeling kon hij ineens echt niet meer lopen.
Weer terug naar mijn eigen dierenarts. Deze drong toch aan op foto's maken en uiteraard stemde ik er nu wel mee in. De dierenarts zei dat het ook best kanker kon zijn. Ik kon me dat niet voorstellen omdat ik zelf gezien had dat hij zich bleseerde.
Omdat ik zelf een afspraak had werd de afspraak voor de foto een 2 dagen later gemaakt.
Toen ik s avonds thuiskwam lag Joep erg te hijgen en toen hij wilde lopen gleden zijn achterpoten uit elkaar en begon hij erg te piepen en te janken.
Pas toen realiseerde ik me hoeveel pijn hij moest hebben.
Dit beeld krijg ik maar niet van mijn netvlies.
Toen ik ging google kwam ik er achter dat veel van dit grote honden rond deze leeftijd een agressieve vorm van botkanker hebben/ krijgen en behandeling vaak geen zin meer heeft. Met dit besef realiseerde ik me dat dit waarschijnlijk ook met Joep aan de hand zou kunnen zijn. Maar dat is heel dubbel omdat je hoopt dat het niet waar is.
Vlak voor de narcose keek hij mij zo indringens aan alsof we allebei besefte dat we elkaar nu voor het laatst zouden zien.
Ik heb daardoor wel een beetje afscheid van hem kunnen nemen. Toch blijf je tot eind hopen dat het niet zo is. Ook zei ik tegen de dierenarts dat ik vreesde voor het ergste en als dit zou zijn hij niet meer wakker mocht worden. Toen hij onder narcose werd gebracht was ik er natuurlijk bij en ik wilde hem blijven knuffelen tot hij sliep. (dacht: ik kan beter voor niets afscheid nemen dan dat het straks niet meer kan) de assistente vroeg mij er toch mee te stoppen omdat de hond zich dan moeilijker over kan geven aan de narcose.

Het bleek inderdaad een erg agressieve vorm van kanker te zijn en zijn poot was gebroken. Of dit door de blesure kwam of een gevolg van de kanker weet je niet. Door de blesure heeft de kanker kunnen exploderen. Amputeren en chemo zou een mogelijke behandeling zijn en 10 procent leeft dan nog naar een jaar. Dus voor mij was er maar keuze die ik kon nemen. Je laát zo'n lieve hond niet lijden omdat ik hem niet kan missen. Dan ben je geen hond waardig vind ik.

De dierenarts vond het ongelooflijk dat Joep zich zo tanig heeft gedragen want het zijn helse pijnen die een dier moet voelen bij deze kanker. Bij mensen is het zelf zo, dat ook al hebben ze niet lang meer te leven, ledenmaten geamputeerd worden vanwegen de pijn. De zwaarste pijnstilling kan die pijn bijna niet onderdrukken.
En dit kan ik maar niet kwijt raken. Ik voel me zo schuldig dat ik niet eerder heb gezien dat Joep zo'n helse pijn had. Ik dacht zelfs vaak dat hij het nogal snel voelde. Als hij een teek had, dan voelde hij die altijd zitten en beet hij die uit zijn vacht. Wat heb ik me hier toch in vergist!

Het beeld dat Joep zo piepte van de pijn blijft maar op mijn netvlies plakken. De pijn hem voor altijd te moeten missen verbleekt hierbij.
In alle rust mocht ik afscheid nemen, maar het was zo onwerkelijk dat het niet goed doordrong.
Daarnaast afscheid nemen van een hond die al buiten westen ligt, zegt mij niet zo veel. voor mij is er dan geen contact meer en is zijn ziel niet meer in dat lichaam. Ik ben er uiteraard bij gebleven totdat de dierarts zei dat hij echt dood was. Ik heb hem daar gelaten, ik geloof dat je iemand die je dierbaar is het best kan begraven in jezelf en daardoor altijd verder leeft in jou. Maar dat lukt me nog niet erg. Het schuldgevoel overheerst.

Ik weet dat een hond geen beter leven kan hebben dan bij mij. Hij mag en kan op en top hond zijn waar veel mee wordt ondernomen. Hij hoort er echt bij zonder hem te vermenselijke.
Maar wanneer gaat dit schuldgevoel toch wat draaglijke worden?
Voor mij heeft het leven echt zijn glans verloren op dit moment.

Als twee bruine ogen je vragen,
Help me ,want ik voel me niet zo fijn.
Mag je dan ,omdat je voelt, dit is het einde...
Egoïstisch zijn?

Als je van de dokter hoort,
dit komt nooit meer goed.
En hij krijgt steeds meer pijn.
Mag je dan ,omdat je hem niet wilt missen...
Egoïstisch zijn?

Als twee lieve bruine ogen zich sluiten gaan.
Voorgoed en je zonder hem naar huis toe moet.
Met de riem in je hand en een hart vol pijn.
Dan probeer je jezelf te overtuigen,
dit was het beste.
Ik mocht niet Egoïstisch zijn.

Vele jaren was hij bij ons,
elke dag samen was een feest.
En in al die fijne jaren is hij zelf niet een keer...
egoistisch geweest.

1 jaar was ik toen mijn ouders basco (golden retriever )opnamen in ons gezin, het was m'n maatje, als opgroeiend kind kon ik daar mijn troost in kwijt..basco is 13 geworden, ouderdom, vel over bot, zijn lichaam was op, ik ben niet bij mijn maatje geweest toen mijn ouders uit liefde basco in hebben slapen, ik ben er niet bij geweest, om mijn levensmaatje zijn laatste adem te zien uitblazen, nog een keer zijn koppie vast hebben kunnen houden, hem vertellen dat het goed was en dat ie kon gaan, hem vertellen hoeveel hij voor me betekent heeft, en hoeveel ik van hem hield....dat is mijn schuldgevoel, en mijn vader was een gebroken man..

Even een update hoe het met verder is gegaan na het overlijden van Jessy...

Het verdriet slijt..het gemis niet. Het schuldgevoel is wel weg, ik lees de troostende woorden van mensen en ik bedenk me dat ze toch maar mooi 16,5 is geworden en dat ze gewoon op was en niet meer verder kon leven. Mn leven is wel een stuk glans kwijt zonder mn meisie. Ik wens ieder met schuldgevoelens heel veel sterkte toe en het advies: vertrouw er op dat je het beste hebt gedaan voor je dier en dat het gevoel gaat slijten en je de mooie herinneringen over houdt..
Liefs Esmeralda Jessy

Esmeralda...de pijn die slijt, het gemis niet, als je niet meer aan haar denkt...heeft ze niet geleefd.
verdriet zal er altijd blijven, loslaten dat laatste stukje is heel belangrijk, als je dat niet loslaat, kan je niet met veel vreugde over haar leven zijn.

de vreugde die je van haar gehad hebt, en die jij haar gegeven heeft, heeft veel en veel langer geduurd dan dat laatste stukje, bedenk altijd..dat met ieder overlijden een herinnering wordt geboren, herinner haar in mooie tijden, ook zij zou het niet willen dat je contstant alleen maar verdriet heeft om haar, de vreugde van haar bestaan zal haar ook goed doen.

vaak denken wij mensen dat als onze honden er niet meer zijn, dat het over is, wel nee.....

de hond van voorbij
blijft in je leven
de hond van voorbij
voor ALTIJD met je verweven.

zo is het. !!!