Honden meenemen in de dood...

In mijn geval had het wel 14 dagen geduurd niet in een opwelling waarom.
Na een nacht met mijn vriendinnen te praten tot ze me begrepen dat het niet anders kon. Dat het toch zowiezo al maanden door mijn hoofd spookte en de datum vast stond.
Belde mijn vriendin we hebben een probleem.

De honden stonden op beide namen en ze zou ze nooit krijgen.
Dus heeft 14 dagen geduurd eer ik beide honden hun stamboom en paspoort chip had veranderd en mijn kennelnaam op mijn naam alleen.

Daarna was het 1 grote opluchting voor ons alle drie wand waar wij ons zorgen om maakte was de honden.
Ze moesten zowiezo naar hun gaan en nergens anders en dan pas werd het plan vrrder uitgewerkt.
Om welk uur de honden aten. Welk uur ik vrrtrok waar de sleutel en voedsel lag zodat ze op een bepaald uur de honden konden komen ophalen.
Alleen zei 2 wisten ervan.

Als je echt van je honden houd zorg je rest dat je eerst alles regeld en dat ik toen 14 dagen moest uitstellen was een hel.

Maar nooit zou ik onbezonen mijn honden meenemen.
De fokster uit duitsland moest ook verlof hebben om haar te komen oppikken en zo.


Maar dat is allemaal voorbij nu.

Ik bedoel maar ik zou nooit mijn honden wat asndoen, eerst plannen.
De honden kunnen er niet aandoen.
Ik zou het laf vinden

Heb lang getwijfeld om te reageren, maar sommige reacties stoten me echt tegen de borst.

Hoe kan je hier nu over oordelen?
Hoeveel van de mensen die hier reageren hebben daadwerkelijk een zware depressie meegemaakt en weten wat het is om niet meer te willen leven?
Hoeveel mensen hier weten wat het is om het gevoel te hebben dat er niets meer is?

Die man had misschien het gevoel dat hij zijn honden niet wou achterlaten in een wereld die niets te bieden heeft. Voor hem voelde het misschien als verraad om zelf uit het leven te stappen en zijn honden aan hun lot over te laten.

Reacties als 'het is gestoord', 'dan ben je niet goed bij je hoofd', 'het is egoïstisch', dat zijn net de reacties die mensen in een depressie nog dieper duwen.
Als je het zelf niet hebt meegemaakt, dan kan je niet weten wat het is, het is bijna niet uit te leggen.

Een depressie neemt bezit over je, het beheerst je, het leidt je en het is een dagelijks gevecht.
Een gevecht tegen jezelf, een gevecht tegen de buitenwereld.

Voor sommige mensen die hier reageren kan ik alleen maar hopen dat ze zelf nooit in een depressie raken. Het zijn totaal ongepaste reacties en zo'n beladen 'thema' hoort niet op zo'n 'vluchtige' manier te worden bekritiseerd. Het zorgt alleen maar voor meer onbegrip en dat is er duidelijk als ik hier lees... Het is te ingewikkeld en er speelt zoveel mee...

Dus, soms is het beter om eerst eens na te denken vooraleer een hoop woorden neer te zetten die nodeloos kwetsend en zelfs beledigend zijn...

Als je die belt voor een afspraak heb je over een maand of 4 een intake gesprek om te kijken of je klachten erg genoeg zijn voor behandeling.

Zelfs al ben je in behandeling dan nog nemen ze het vaak niet serieus. Een collega en een maatschappelijk werkster zijn een hele middag bezig geweest om de psycholoog, waar ik onder behandeling was, te overtuigen dat het echt niet goed met me ging. Begin van de middag werd er gezegd dat we over 2 weken weer een afspraak hadden, aan het eind van de middag werd ik opgenomen. Dat had ik zelf ECHT NOOIT kunnen regelen.

Ik kan hier geen antwoord op geven,
Weet niet wat voor situatie het zou zijn...of hoe het in mn hoofd zou zijn.

ik heb zelf ook in een hele diepe depressie gezeten, maar ik zou nog mijn kids nog mijn honden of andere dieren meenemen als ik voor de dood zou kiezen.
er zijn in MIJN ogen genoeg andere oplossingen als je voor deze keuze komt te staan.