...kon ik Zorro nog maar een keer aaien.......

Zit hier nu echt met vloeiende tranen................mis Zorro verschrikkelijk.
Begin mij verhaal echt in de hoop wat van mij af te schrijven...............pfffffffff.......

......de leegte in huis,haar maffe,haar waakzaamheid,haar liefde voor mij......alles is weg wat wij 12 jaar samen hadden.

Nu zit ik hier alleen. Mijn dochter is spelen, mijn man is werken.......en ik ja......dan gaat mijn hoofd malen en malen. Kan ook geen afleiding vinden. Overal waar ik aan begin stop ik weer mee omdat ik nergens voldoening uit haal.

Moet vooral veel denken aan het moment wanneer ik Zorrootje moest laten inslapen. Had ik haar maar een extra knuffel gegeven. Wil haar zachte vachtje zo graag nog een keer voelen....................................................................

Merk eigenlijk dat ik nu nog verdrietiger word............weet niet zo goed meer wat ik moet schrijven........

Wil wel nog iedereen bedanken voor de steun en lieve reacties.
Ga nu afsluiten........het word mij teveel.
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Als ik mijzelf weer bij elkaar hebt geraapt,horen jullie mij weer.

heel veel liefs ingrid

Tuurlijk heb je er nog ontzettend veel moeite mee. Het is nog maar zo kort geleden. En wat nemen die viervoeters een grote plek in, in je hart en in je leven. En wat is er dan veel om te missen.
Ik had ook nergens zin meer in. Nu, 6 maand later, heb ik mijn andere hobbies nog steeds niet terug opgepakt. En telkens ik het wat moeilijker heb, open ik een topic. Het neerschrijven van mijn gevoelens en de meelevende reacties van anderen helpen me altijd. Ik hoop dat dat voor jou ook zo zal zijn.
Het is niet eerlijk dat ze maar zo'n kort leventje hebben.
Heel veel sterkte!!!

Lieve Ingrid,

Helaas weet ik als geen ander hoe groot het gemis en verdriet is. Jouw verhaal is van begin tot het eind heel herkenbaar voor mij.
Het doet zoveel pijn....en dat malen maakt het dan ook niet makkelijker...Ook ik denk nog regelmatig; heb ik wel genoeg gezegd tijdens het inslapen, en die extra knuffel. Heb lieve woordjes in haar oortjes gefluisterd, deed ik namelijk altijd als ik iets met haar wilde delen ...haar zachtjes geaaid...en tegelijk zat ik helemaal geblokkeerd erbij waardoor na een paar dagen alles naarboven kwam. Zo pijnlijk.......Ik wist wat er gebeurde maar besefte het aan de andere kant totaal niet....Zo begrijpelijk hoe je je voelt want als ik nu zo naar je schrijf, krijg ik ook weer een verkrampt gevoel in mijn maag. Hoe goed we het ook gedaan hebben, naderhand komen altijd vragen naarboven die je jezelf nu stelt. Omdat wij ze zo missen, en het beste voor onze hondjes willen tot het allerlaatste moment.

Denk dat al deze gevoelens bij het rouwproces horen. Ben nu 9 maanden verder, gaat gelukkig iets beter maar nog blijft regelmatig bepaalde dingen door mijn hoofd malen. Mij helpt om alle vragen/gevoelens niet te verstoppen, ik praat erover met de juiste mensen waarvan ik weet dat zij mijn verdriet begrijpen, en schrijf het hier van me af...Probeer je gevoelens niet te forceren, keihard janken als je dat kan en wil....

Heel veel sterkte met het grote gemis van jouw lieve Zorro...

snap dat je Zorro mist en nog wil aaien !
sterkte

Ingrid,hoe hard het ook is,je moet erdoor de ene moment gaat wat beter dan de andere.
Ik weet heel goed wat het gemis is,en stel me na bijna 2jaar nog dinges voor kon ik
dit nog maar en dat.
Er zijn veel mensen met hetzelfde probleem op het forum,en iedereen probeert het op
zijn manier te verwerken.
Ik wens je veel sterkte en leef met jou mee

Heel veel sterkte toegewenst!
Je maatje te moeten missen is vreselijk moeilijk.
Ik hoop dat je het in de loop van de tijd een plekje kunt geven.

Ach ach lieve Ingrid,

weet wel dat jullie de juiste keuze hebben gemaakt! Voel je daar zeker niet schuldig over, hoor! Binnenkort zie je Zorro weer, aan de regenboogbrug...


Het ga je goed, Zorro!
Spoedig zal je je baasje weer zien!

Heel veel sterkte

De momenten waarin je alleen nog maar intens gemis, pijn en verdriet voelt zijn heel moeilijk. Nergens afleiding in kunnen vinden, is herkenbaar en logisch. Op dit moment staat voor jou het verlies van Zorro helemaal bovenaan. Misschien heb je er wat aan, wat mij even kan troosten is mijn ogen dicht doen, en weer voor me zien hoe Bijou er uit zag en hoe ze rook, hoe haar vacht voelde. Weer even in contact, al kan het helaas niet meer in het echt.

De herinneringen en de liefde voor Zorro zullen steeds vaker op de voorgrond komen te staan, en het gemis laat alleen maar zien hoe belangrijk zij voor je was.

Ingrid, wat caitlin daar schrijft, doe goed je ogen dicht, haal Zorro voor je, en knuffel hem in het gras, waar je loopt te wandelen, thuis naast je op de bank, heel dichtbij, laat je tranen de vrije loop, en voel hoe tastbaar jouw maatje/grote vriend is. echt weg is Zorro niet, hij is pas weg als je niet meer aan hem denkt, houd hem heel dichtbij je, zodat je altijd in gedachten je vriend een knuffel een aai kan geven.

lieve ingrid,

allereerst heel veel sterkte gewenst.
ik kan invoelen wat er door je heen gaat. Ik heb mijn lieve Jay 8 maanden geleden in moeten laten slapen. En Ingrid, ik huil nog elke dag om mijn liefste vriendje. Ik praat er weinig over omdat weinig mensen dit begrijpen. Maar voor mij was en is hij mijn grootste vriend die van mij hield, ONVOORWAARDELIJK. Ook ik kan mijn energie en concentratie nog niet vinden, heb niet veel zin, nergens in. Ik krijg het niet opgepakt, dus ik snap wat jij schrijft. Het zit te diep. Ik kan daarom ook niet veel zeggen om je op te beuren, behalve dat ik je begrijp en dat het niet gek of raar is. Nogmaals, veel sterkte,

liefs, saskia

Lieve mensen,

Bedankt voor alle lieve woorden!!!!! En @lise bedankt voor de mooie afbeelding.

Ben nu bij een vriend. kon het niet laten om even op de page te kijken naar foto's van Zorro. En nu lees ik alle lieve reacties. Doet mij goed.

Heel veel liefs ingrid

Lieve Ilse, het is allemaal zo herkenbaar, de liefde voor en van een hond is prachtig. Iedereen die het overlijden van een dieren-maatje heeft meegemaakt weet wat je voelt.Het liefst wil je dat de wereld stopt met draaien.......Het is daarom ook zo fijn om hier op HP je verhaal te vertellen.
Heel veel sterkte, er zullen slechte dagen zijn dat er niets uit je handen komt en laat dan lekker de boel de boel.Straks komt er weer een glimlach op je lippen als je aan Zorro denkt, wat ze deed.....Gun jezelf de tijd en alleen jij bepaalt dat.Vergeten doe je nooit.

Liefs Sheila

Sterkte Ingrid. Laat je verdriet toe en laat de tijd er maar eerst over gaan. Schrijf het maar op tijd van je af, want hier vind je mensen genoeg die delen in je verdriet en weten hoe verscheurend het gemis is. Zoals Sheila zegt zal je op een gegeven moment met een lach denken aan alle fratsen van Zorro en zal het gemis draagbaar worden. Maar onze schatten vergeten doet niemand hier op het forum, toch?!
Dikke knuffel.

Patje.

het is de moeilijkste beslissing die we moeten nemen,ergens weten we dat het niet anders kan en uit liefde voor je maatje laat je ze gaan,maar de pijn is onbeschrijflijk ,de vragen achteraf die komen er met hopen
toen mijn sloebertje ging heb ik wel duizend maal gezegd dat ik hem graag zag,maar die pijn bleef,verwijt jezelf niet dat je niet genoeg hebt geknuffeld of gezegd,na al die jaren zal zorro het wel geweten hebben dat je haar graag zag,zeker weten!
de leegte die ze achterlaten is vreselijk,ze zijn er nu eenmaal altijd voor ons

schrijf het hier van je af,het helpt een beetje en iedereen begrijpt je hier heel goed
en weet dat ze in je hart altijd blijft verder leven,diep in je hart heel dicht bij je
veel sterkte