Hond opvoeden, met of zonder jonge kinderen (0-10 jaar) discussie topic.

ik wilde reageren op het stukje over het lopen met eten...ben het helemaal met je eens hoor, hier word er ook altijd aan tafel gegeten, niks met eten door het huis.. ...perro in zijn mand,,,,,,geen probleem dus...hij probeert het niet eens...

Onze eerste lab kwam toen de jongste 4, middelste 7 en oudste 10 was dus schoolgaanders.Ikzelf werkte 3 dagen 3 uurtjes en alles draaide prima door goede regels en afspraken.Rebel(rustige en veel slapende lab) draaide gewoon mee in het gezin zeg maar en we hebben er bijna 11 jaar voor mogen zorgen.In 2010 kwam Twinkle, ook een lab maar vanaf het begin een stuiterbal en inmiddels alleen de oudste(volwassen) nog thuis. Doordat de pup zo ontzettend veel aandacht vroeg/kreeg vind ik het nu zwaarder.Hij is zelden alleen, gaat mee naar het werk en heb de mogelijkheid om hem daar ook prima uit te laten.

Ik zie toch dat als je echt goede afspraken gemaakt hebt en iedereen zijn steentje bijdraagt een hond in een jong gezin geen probleem hoeft te zijn toch ? Ik kan het niet genoeg herhalen maar als een jong gezin een speelmaatje zoekt dan zou de fokker waar ze langsgaan hen goed de 'spelregels' op het hart moeten drukken en daar knelt het schoentje, mensen kopen nog té vaak een hond in impulsieve bui, hoeveel chi 's zijn er zo al gekocht omdat dochterlief ook zo'n levend klein popje wil dat kleedjes aankan ? Vorig jaar bij de comunnie van mijn dochter stond een moeder aan de kerk met de kleine haar cadeautje, een grote strik errond en de nodige oooohs en aaahs Mijn dochter gaat regelmatig wandelen met asielhonden (onder begeleiding) en zij weet verdomd goed met haar 11 jaar hoeveel dierenleed er is, daar moeten ze met hun neus eens opgedrukt worden, dat hoort volgens mij bij een goede opvoeding, respect, daar draait het om...

Hier in huis 2 honden (waarvan 1 een pup) een 4 jarig kind een 2de onderweg en 2 volwassenen.
En eerlijk gezegd heb ik meer moeite met de volwassene die de opvoeding verpest dan de uk

Maar ik vind het makkelijker.
Omdat er een kind in huis is, is er veel meer routine.(ik ben een behoorlijk verstrooid)
Die routine is er VOOR de hond komt en dat maakt het voor mij (en jonge honden) makkelijker.
Er wordt elke dag op de zelfde tijden gelopen, gespeeld en gegeten.
Het enige wat wel lastiger gaat (hier in huis tenminste) is het schooien afleren.
"mama ik lust dit niet" betekend stee vast dat het onder de tafel verdwijnt.
De honden zitten dus ook altijd tussen mijn vriend en dochter
Maar zolang ze dat niet doen bij mij of visite vind ik het eigenlijk wel best.
Verder weten ze alle 3 heel goed wat wel en niet kan.
En zolang dat goed en consequent gehanteerd word is het naar mijn idee niet lastiger dan zonder kinderen.

En als ik zie hoe Kyra met de honden omgaat en andersom, tja dat zou ik ze alle 3 voor geen goud willen afnemen.

Voor het gezin op zich en voor de hond in een gezin is het helemaal leuk,jammer alleen dat je er zoveel werk aan hebt.
Kleine kindjes en een pup vragen om een goede organisatie van je huishouden.Wij hebben later pas een hond genomen maar waren wel oppas opa en oma voor twee of drie dagen in de week dus weet best wat het inhoudt een hond en een baby in het gezin.Ik zou mensen aanraden het pas te doen als de kleinste naar school is.Dan heb je de handen vrij voor het opvoeden van de pup.En hebben de kinderen al meer het idee dat ze echt mee kunnen zorgen voor de hond.

Hier wordt ook niet rondgelopen met eten, maar als de jongste de kans krijgt doet ze het toch. Als ik bijvoorbeeld even naar de wc moet, de telefoon gaat of de deur... Maar dit is alleen maar met een snack zoals een banaan of een snoepje, bij de 3 hoofdmaaltijden zit Puff ALTIJD in de bench, juist om dit te voorkomen.
Het is zo fijn als alles lekker meedraait, en dat is over het algemeen ook het geval gelukkig.
Het is in bepaalde situaties lastiger om een hond op te voeden met jonge kids, maar het plezier dat ze aan elkaar beleven zou ik voor geen goud willen missen.

Ik heb 4 kinderen en 3 honden....
Ik heb werkelijk nooit echte problemen ervaren.....
Ook hier waren er al honden voordat de kinderen kwamen...,
zij horen bij het gezin....en zijn nooit iets tekort gekomen hoor...
Het ligt er ook wel aan hoe je zelf bent...dat denk ik wel..
Maar om het MET kinderen nou moeilijker te noemen....nee hoor..

haaa!!!
hier ging het altijd wel goed.
Nu zijn de oudste 2 14 en 13 jaar oud en lopen zelf met mijn kleine mormels.
als mijn dochtertje ziek is kan ik gewoon op de bank blijven zitten.
maar ik hoef geen grote wandelingen,ik gooi de achterdeur open en ze kunnen vrij rennen.
Die luxe heeft niet iedereen.

Bij ons kwam onze hond (nou ja hond ... Maltezer ) toen onze jongens 11, 8 en 4 jaar oud waren. Ook ik (wij) heb dat totaal niet als een probleem, moeilijk of druk ervaren.
Wel ben ik altijd heel consequent en duidelijk tegen/met hem geweest, wat later eigenlijk alleen maar z'n vruchten heeft afgeworpen.
Inmiddels zijn we ruim 8 jaar verder en is onze B niet meer weg te denken en 'draait' gewoon mee binnen ons gezin.
Vind het overigens een groot goed voor kinderen om met dieren op te groeien !!

Heb een 3,5 jarige hond die nog opvoeding nodig heeft,
en ben in verwachting van ons eerste kind.

Ik zie het als een uitdaging,
Moeders hebben ook twee kinderen,
Mijn hond is mijn eerste kind,
het kind in m'n buik de tweede!

gaat lukken en komt goed,
voor iedereen in mijn familie

Onze labrador kregen we toen we nog geen geen kids hadden. Inmiddels lopen we hier 3 jongens rond (van 10, 7 en 2,5 jaar)en sinds 3 maanden hebben we een Shiloh pup. Ik moet zeggen dat ik de opvoeding van onze lab in het begin een stuk makkelijker vond.
Met name wat betreft het bijten. Je weet dat een pup bijt maar dat is toch heel anders of hij in jouw arm hapt of in het armpje van een kind.
Maar sinds we de ergste bijt-fase achter de rug hebben vind ik het niet zo heel erg veel meer schelen. Je moet wat beter opletten of er geen gevaarlijk speelgoed slingert en dat soort dingen. Maar verder denk ik dat zowel hond als kind er flexibeler door worden
Ik kan alleen wel heel erg genieten van de band die de hond met de kids ontwikkeld. Dat is zooo mooi om te zien.
Dus al met al misschien iets meer plannen met pup en kids maar dat weegt volgens mij zeker niet op tegen de voordelen van de combinatie van die twee.
Groetjes, Nicky

Zeker, de band tussen hond en kind is zo mooi om te zien.
Ik vind het ook goed dat kinderen opgroeien met honden. Ik heb dat zelf heel fijn gevonden toen ik kind was!
Een hond kan je beste vriend zijn. En dat was in mijn geval en in vele gevallen volgens mij ook zo.

Ik lees dat veel mensen met kinderen het niet echt moeilijker vinden om een pup op te voeden met kinderen.
Ik heb geen kinderen, leer nu de kinderen van mijn vriend goed kennen en voor mij is het dus nieuw om op te voeden enzovoorts.
Het lijkt mij dat met hoe meer dingen je rekening moet houden dat maakt dat de opvoeding moeilijker wordt. Dan kun je het nog steeds ervaren als makkelijk natuurlijk. Maar dan was het zonder kinderen helemaal een makkie voor je geweest

Hier ook nooit geen probleem ondervonden. Ik was alleenstaand, 1 kindje en 4 honden. Ging eigenlijk allemaal vanzelf.

Nu is mijn zoon volwassen en werk ik, ondervind ik nog steeds geen probleem.

We hebben zelf ook lang overwogen om een hond te nemen.
Alleen, we woonden op een appartement, zonder tuin, en daarenboven werkte we alle 2 fulltime.
Zou een beetje zielig zijn voor het beestje, dus uitstel...

Toen we ons huis kochte was er wel de tuin, maar megadruk met pampers, potjes, snottebellen ... kinderen dus en uitstel...
Ondertussen wordt de oudste 9j, daarbij nog ééntje van 7j en ééntje van 4j.
Ik ben deeltijds gaan werken, en toen vorig jaar iedereen plots op school zat, voelde ik rust en tijd voor een pup.

ja,

ik vind het veel lastiger.
Heb zelf voordat onze zoon er was een kruising opgevoed en dat was veel minder lastig.
Nu is onze zoon 2 en een half en ja, hij eist alle aandacht op, maar ook de pup heeft alle aandacht nodig. Voornamelijk de periode waarin de pup nog niet zindelijk is is erg druk. Maar dat gaat over en we hebben er voor gekozen

groetjes

oja

ook de echtenden. Als de zoon wil opstaan, is de hond ook wakker. Zoon wil eten, hond wil naar buiten om te plassen, .... . Dat is soms wel stressen . Maar nu ze zindelijk(er) is gaat dat al beter. Ook gedurende de dag moet je gewoon ogen op je rug hebben als ze samen zijn.

Ik heb geen kinderen en ben hele dagen thuis, dus ik heb alle tijd om Quincy aandacht en opvoeding te geven en hem te socialiseren. Ik ben daarom ook vaak op pad met hem, naar het park, bos, strand, klein winkelcentrum en noem maar op.
Het nadeel is wel dat hij gewend raakt aan continu aandacht. Soms moet ik hem echt duidelijk maken dat ik nu geen tijd voor hem heb en dat hij zichzelf moet vermaken. Ik denk als je kinderen hebt, dat dit een stuk minder is want je aandacht gaat natuurlijk als eerste naar je kind uit. Gelukkig heb ik nog een aantal cavia's die ik moet verzorgen en Quincy accepteert het ook als ik met hen bezig.
Om Quincy te leren omgaan met kinderen wandel ik regelmatig langs scholen, creches enz., want als pup en nu nog soms werd hij helemaal hyper als hij kindjes zag.
Wat het gehoorzaam zijn betreft, heeft hij periodes dat ie bananen in zijn oren heeft, net als elke hond

Wij hebben bewust gewacht tot mijn jongste 10 was geweest.

Zeker omdat ik dan meer tijd had voor de hond, maar ook dat zij hun verantwoording kunnen nemen. Als ik werk en zij zijn eerder thuis de hond uitlaten etc.

Ik zie wel eens kinderen van een jaar of 8 een grote hond uitlaten, ik zou dat niet aandurven want stel zo hond raakt ingevecht of rent weg dan houd zo jong kind de hond nooit.

Maar misschien ben ik daar een zeikerd in?

Maar mijn ouders hadden ook altijd honden, groenedaelers en Mechelse herders en toen waren wij nog
Jonge kinderen. Uitlaten mochten wij toen ook niet.

Hmmm ik denk dat je idd wel wat meer tijd kwijt bent met kids en een pup, maar hoe lang duurt het nou voor die hond volwassen is, toch geen eeuwigheid.....
Ik ben opgegroeid met honden, en ik ben er wel blij om. Je leert op zeer jonge leeftijd respect te hebben voor dieren. Vooral toen mijn ouders een border collie kochten, tjonge wat was ik gek met hem zeg. Waar ik was was hij en andersom.
Zelf heb ik (nog) geen kinderen, maar ik zou het zeker niet laten om honden te hebben met kinderen. Laatst had ik mijn neefje en nichtje op bezoek, die zijn geen honden gewend in huis. We hebben ze duidelijk gemaakt hoe om te gaan met de hond. En die 2 hebben nu ook gewoon respect voor haar. Een beetje wederzijds vertrouwen is wel belangrijk denk ik.

Persoonlijk vind ik het makkerlijker een pup te hebben als de kinderen al naar school gaan.

Ik heb 3 jongens mijn jongste wordt volgende maand 4, 5 jaar en 7 jaar en een pup van 15 weken.

Toen mijn jongste 1,5 was hebben wij even een JR in huis gehad. Mijn tante is fokster en ik dacht laten we het proberen. De pup was te grof met bijten voor de kinderen en was praktisch niet te stoppen tja de ene JR is de ander niet, maar dit was geen match. Snel kwam ik erachter dat dit toch niet helemaal mijn idee was van gezellig een hondje erbij dus met moeite besloten dat hij terug ging naar mijn tante en nu heeft hij een prima huisje met oudere kinderen.

De jongste gaat volgende maand naar school en dus was het voor ons nu wel echt tijd voor een hondje. Mijn zusje wilde ook een hondje maar zij werkt full-time dus hebben we besloten samen een hondje te nemen. Dali wordt s'ochtends bij ons gebracht en s'avonds weer opgehaald. In het weekend is hij bij mij zusje en meestal zondagavond weer bij ons. Dit is voor ons een perfecte oplossing.

Met de kinderen gaat het heel erg goed samen. Het is een rustige pup en zeer lief naar de kinderen toe waardoor de kinderen ook rustig reageren. Als het hier even het dolle uurtje in huis is dan gaat de pup boven in zijn bench zodat deze niet dol gemaakt wordt of onder de voet wordt gelopen.

Ik ben kindervrij en ik ben daar erg blij om. Zo kan ik alle aandacht aan mijn dieren schenken.
Zelf denk ik dat het best te combineren is hoor maar hoe dan ook, je moet je aandacht verdelen.