politie vraagt naar dode hond

Ik stond al op met het idee van: "Joepi, weer een dag zonder mijn hondje. Wat heb ik er veel zin in..." Wil ik vertrekken voor mijn wandeling, stopt er een politiewagen op de oprit. "U bent toch diegene met 2 Labradors?"
Ik: "Euch...nee, geen 2 Labradors, vroeger wel eentje maar nu geen meer. Mijn hond is dood." Onderzoekende blik: "We hebben een dikke, blonde Labrador gevonden."
Ik, nogmaals: "Nee, mijn hond is dood."
Blijft de agente aarzelen en me onderzoekend aankijken. Geef ik haar het adres van iemand in de buurt van wie de hond misschien is. Wederom, met een onderzoekende blik: "Maar het is toch een blonde Labrador, hé? Een dikke, blonde Labrador?
Nog even wat twijfelend treuzelen, toen is ze toch maar in haar auto gestapt.
Kon ik op wandeling vertrekken. Zonder dikke, blonde Labrador. Ik heb de hele wandeling door lopen huilen en ben er nog steeds niet goed van.

Mede hierom heb ik na Caedlih's dood (nu 5 maand geleden) doodskaartjes gemaakt. Omdat ik wel dacht dat het pijnlijk zou zijn als iemand me naar Caedlih zou vragen, in de veronderstelling dat ze nog leefde. Nu ik daadwerkelijk in die situatie gezeten heb, kan ik alleen maar bevestigen dat het inderdaad pijnlijk is.

Zonet schoot me te binnen waarom het gezicht van die politie-agente me bekend voorkwam: ze woont een straat verder en moet me ontelbare keren gezien hebben met mijn "dikke, blonde Labrador". Blijkbaar zit er op dit moment een evenbeeld van mijn hondje in het politiekantoor en was ze ervan overtuigd dat het mijn Caedlih was.

Wat een vervelende ervaring. Ik snap je dat je een naar gevoel bij dit gesprek hebt gehad.

Zeer vervelend de confrontatie natuurlijk maar langs een andere kant toch wel leuk dat ze eerst komen vragen, het had ook anders kunnen zijn.

alleszins veel sterkte want terug het verdriet naar boven halen is nooit leuk

Dat is geen leuke ervaring met deze politie agent.

Het doet je dan toch weer even pijn van binnen.

Dat is niet leuk ik weet hoe het voelt maar het is slim van je dat je doodskaartjes maakt dat zal je ook helpen om het nog te verwerken hé maar nog altijd veel sterkte

Dat is wel heel akelig zeg...sterkte!

Floor, je moet het maar zo bekijken; jullie zullen een bijzonder koppel zijn geweest dat de agente niet vergeet...(zeker)
Het is een beetje confronterend, dat wel, maar aan de andere kant, net zo goed een compliment, dat jullie echt een vaste waarde waren!

wat naar dat je er op zo'n manier weer aan herinnert word dat één van je maatjes dood is. Sterkte

Ik neem die agente niets kwalijk, maar het was zo'n klap in mijn gezicht om zo totaal onverwacht met de dood van mijn hondje geconfronteerd te worden en vervolgens 2x letterlijk uit te moeten spreken dat ze dood is.
En vervolgens te wensen dat het toch maar mijn meidje geweest was.
Bah. Echt niet leuk.

@Saskia: lief van je om er deze draai aan te geven, we waren inderdaad een bekend dorpsgezicht en dat is een fijne herinnering.

Ik snap dat dat pijnlijk was, en je zult er op de meest onverwachte momenten nog mee geconfronteerd worden.(maak ik ook mee)

Maar aan de andere kant is het dus toch fijn dat mensen, ook al zijn ze onwetend, nog aan jou en je hond denken.
Het zal ook nooit expres zijn, daarom denk ik dat je er die draai aan mag geven...en ook dat helpt...

sterkte

Tja Floortje, ik weet het, het doet ontzettend veel pijn. Jouw Caedlih is nog maar 5 maanden geleden overleden, onze Roy al ruim 4 jaar. Toch wordt aan mij ook nog weleens gevraagd waar m'n hondje is. (Je bent zo alleen, waar is je hond? Jullie hebben toch een poedeltje? of: ik zie je nooit meer met de hond langs komen, loop je een andere route?) En nog steeds doet dat pijn. Ik wens je veel sterkte met het verlies en de confrontaties die je ongetwijfeld nog wel meer zult krijgen.

Ja rot voor je hoor,maar je zal hier toch mee moeten leren omgaan,ook al is dit nog zo moeilijk.

Wat ik ook erg rot vind is dat je blonde lab,zo dik was.

Kwam dit omdat ze ziek was,of gewoon vw allemaal ,,lekkere",toestopsels?

En klopt het dat je nog een hondje hebt?Als dat zo is,zal die ook wel verdrietig zijn,en kan jij hem of haar daarmee helpen,om je zinnen wat te verzetten.
Je bent per slot van rekening niet alleen op de wereld,of wel soms?

Dit is inderdaad een zeer ongemakkelijke vervelende en bovendien confronterende situatie
Uit jou reactie blijkt dat hier een superbaasje spreekt dat met iedere lichaamsvezel onvoorwaardelijk van haar hond hield, Floortje echt waar je verdriet krijgt op een dag een plekje
Vanaf die dag zullen de warme gevoelens en mooie herinneringen overheersen
De pijn zal nooit geheel verdwijnen maar.... de scherpe kantjes worden zachte afgeronde randjes, echt waar.
Daarbij vind ik het overigens ook heel knap dat jij je middels deze post zo kwetsbaar op durft te stellen

Als ik een hond was dan zou ik mij ook zo'n baasje als jij wensen..

Sterkte en kracht toegewenst....

Groet,
Brokkel 2...The Return

@baasje van Queeny en co: van harte bedankt om hier neer te schrijven dat jij hetzelfde ervaart. Op de één of andere manier werkt die herkenning, dat niet-alleen-staan-in-dit-gevoel troostend.

@Brokkel 2: lief van je om me een hart onder de riem te steken met een paar complimentjes. Als je nog aan het rouwen bent, krijg je automatisch met schuldgevoelens en deze af te rekenen en komt alles nogal rauw op je dak, dan kun je een reactie als van jou heel goed gebruiken. Dank je wel daarvoor.

@Annemieke: jouw reactie vind ik alleen maar pijnlijk en kwetsend. Alsof ik niet mag voelen wat ik voel omdat dat aanstellerij is.
En je gaat er ook maar meteen vanuit dat mijn hondje én reuzedik was én dat ik me daar blijkbaar niets van aantrok. Als je even zou lezen wat ik net naar Brokkel geschreven heb, kun je misschien begrijpen hoe hard zo'n commentaar op dit moment aankomt.
Ik weet niet of jij ooit een Labrador van het showtype gehad hebt, maar anders zou je waarschijnlijk wel weten dat mensen die honden snel dik noemen.
In haar latere jaren was ze inderdaad wat te zwaar, maar het is kwetsend dat je meteen aanneemt dat iemand wiens hond wat te zwaar is (wat niet hetzelfde is als reuzedik zijn!) zich daar niet veel van aantrekt. Ik kan je verzekeren dat het enorm frustrerend is om je hond allerlei lekkers te ontzeggen, veel beweging te geven, haar eten elke dag strikt af te wegen en toch te merken dat je er niet veel afkrijgt, terwijl je maar al te goed weet dat dit voor haar bestwil nochtans nodig is.
Het is makkelijk een jonge, gezonde, niet gesteriliseerde hond slank te houden, maar doe dat maar eens met een oud hondje wat gesteriliseerd is, bijna niet meer wandelen kan en van een ras is wat makkelijk aankomt.
En nee, ik ben niet alleen op de wereld (op dit moment wel zonder hond), maar dat neemt niet weg dat ik mijn hondje enorm mis.
Je hebt je reactie hier waarschijnlijk geplaatst om me te helpen, maar troostend is het niet, eerder het omgekeerde.

Wat een vervelende situatie is dat, en ook er confronterend.
Ik snap heel goed hoe jij je gevoeld moet hebben op dat moment.
Falcor is nu 7 maanden niet meer onder ons maar ook wij missen hem nog elke dag en een confrontatie zou mij ook heel veel pijn doen.

@Dorie en co: dank je wel voor je begrip!
En jullie ook veel sterkte gewenst.

En tja, daarnaast vond ik ook de aanname dat ik 2 Labradors had, pijnlijk. Niet in de zin dat ik die agente iets verwijt, wel in de zin dat het mij pijnlijk confronteerde met het feit dat ik het leven zonder hond VERSCHRIKKELIJK vind.
Had ik wel 2 honden gehad (niet noodzakelijk 2 Labradors), hoefde ik nu niet alleen te wandelen, had het huis minder leeg en het leven minder eenzaam aangevoeld. Dan had ik nog een hond gehad om te knuffelen en om me gezelschap te houden. Ik had haar vast evenveel gemist en evenveel verdriet gehad, maar waarschijnlijk wel wat troost gehad van de overblijvende hond.

Ik heb altijd 2 honden willen hebben, omdat ik het gezellig vind, maar vooral omdat mijn Caedlih altijd zo naar andere honden toetrok. Maar ja, als je niet alleen woont, moet je compromissen sluiten en ik was al heel blij met die ene hond.
Het plan is altijd geweest om alleen te gaan wonen en dan samen met haar een leuk vriendje te gaan kiezen in het asiel. Maar ja, het leven is dus een beetje anders verlopen...

Ik kan me voorstellen dat je er een brok van in je keel krijgt. Na twee jaar heb ik het soms ook nog wel moeilijk hoor. Dodo was ook zo'n enorme lieve hond. Heel af en toe denk ik aan het moment dat ik haar moest in laten slapen en dan denk ik wel eens had ik het wel moeten doen. Ja wel want ze kon niet meer. DEze agent wist niet beter maar toch... beetje meer inlevingsvermogen zou fijn zijn. Sterkte

Ik herken het wel hoor.
Ik weet nog dat ons rocky net een paar weken overleden was..kom ik de buurjongen van 10
tegen en die vraagt op een toon die alleen kinderen kunnen...ahhh gossie waar is rocky nou...oh nee
die is dood.
arme jong heeft daarna even geen leven gehad in de auto van zijn vader... goh wat was de beste man pissing op
dat kind want hij zag gewoon de totale verbijstering en verdriet op mijn gezicht.
En het kind wilde gewoon op die manier het ijs breken wat voor iedereen een moeilijke situatie was en dat kwam op
een heel verkeerd moment.

nu 2.5 jaar verder is de stekende pijn weg als mensen naar hem vragen.
en kan ik ook gewoon vertellen dat hij er niet meer is en wat er gebeurt is zonder te janken.

geef het tijd.
sterkte

Ik begrijp je helemaal hoor! Gisteren kreeg ik nog een krop in de keel toen ik aan Tiba dacht (en zij is ondertussen al meer dan een jaar overleden). Effectief luidop zeggen dat ze er niet meer is, dat is echt het moeilijkste want dan wordt het zo echt én definitief. Mensen bedoelen het vaak goed maar soms komt dit zo lomp over, een vriend van mij vroeg recent ook nog: hoe is het met de twee honden? toen moest ik zeggen, ik heb er maar één, de andere is gestorven.. (en dan denk ik domkop, heb je dat al verteld..)

Niets van aantrekken over die commentaar van het gewicht! Je bent een superbaasje, dat kan je zo zien! Labs zijn nu eenmaal (net als goldens) zo gevoelig wat hun gewicht betreft, ik ken heel weinig oudere labradors die niet met hun gewicht sukkelen. Ze lijken ook gewoon sneller wat ronder, door die enorme borstkas! Het is zo moeilijk om een oudje, dat vaak ook niet zo mobiel meer is te doen afvallen. Het belangrijkste is dat je hond een mooi leven gehad heeft bij jullie en dolgelukkig was!

Meid, echt het gaat zachter worden je verdriet en ook evolueren naar een gevoel van liefdevolle herinneringen aan een prachtige hond! veel sterkte nog!

Hi Floortje,

Wat Laura hierboven schrijft,, ervaar ik ook zo. Mijn schoonouders lab werd naarmate hij ouder werd ook wat voller, kreeg genoeg beweging en af en toe een hondenkoekje. Denk dat dat idd de bouw van een lab, want ik ken geen een slanke lab in mijn omgeving.

Als er een niet alles aan heeft gedaan ten goede van Caedlih, ben jij dat wel. Je hebt er altijd alles aan gedaan om Caedlih ondanks haar ziekte de juiste beweging te geven.

@Mimi, Sanne, Laura en Minoes: van harte bedankt voor jullie bemoedigende woorden en jullie begrip!!!
Het doet zo'n deugd om te lezen dat jullie me een goed baasje vinden!

En Laura, ik denk dat jij de nagel op de kop slaat als je schrijft dat het letterlijk moeten uitspreken dat je hond dood zo pijnlijk is, omdat het hun dood zo echt en zo definitief maakt.

En nee, ik denk ook niet dat de agente het met opzet deed, ze was er gewoon zo van overtuigd dat het mijn hond was. En waarschijnlijk is dat ook de reden dat ze zich niet verontschuldigd heeft want toen ze in de auto stapte, twijfelde ze duidelijk nog steeds. Ik kan het haar moeilijk kwalijk nemen, want in haar beroep kun je maar beter niet al te snel mensen op hun woord geloven.
En zelfs met verontschuldigingen was het, zoals Sanne ervaren heeft, nog steeds even pijnlijk geweest.
Ik vind het eigenlijk net mooi dat ze speciaal de moeite neemt om naar het huis van een baasje te rijden, maar ja, voor mij was het natuurlijk wel pijnlijk.

En eigenlijk...vind ik die brede, diepe borstkas net prachtig! Oké, ze zien er dan wat sneller "dik" uit, maar ach...ik blijf het mooi vinden.

Ik ben zo blij dat ik dit forum gevonden heb!!! Hier zitten echt ontzettend fijne mensen op die me al veel geholpen hebben.

Opzich kan de politie agente er natuurlijk ook niks aan doen
Snap wel dat het heel confronterend is!
Sterkte met het verlies!

Pfoe, even een brok in mijn keel en tranen.... Lees net je gedichtje wat op het kaartje stond voor Caedlih. Ik weet niet goed wat te zeggen, alleen ik herken het zo en weet hoe pijnlijk het is. Onze Joy heb ik ook 5 maanden geleden in moeten slapen en ook zij was, net als jouw Caedlih, een bekend gezicht in de buurt. Er is me vaak gevraagd waar ze was en er stopte een paar maanden geleden zelfs een auto om me te vragen waar ze was.
Het is inderdaad confronterend en oh het doet zo'n pijn......
Ik kan je alleen maar heel heel heel veel sterkte wensen en het helpt mij, misschien helpt het ook voor jou, ik heb altijd haar halsband bij me. Het klinkt gek, maar voor mijn gevoel is ze dan toch nog een beetje bij me.

Heel veel sterkte nogmaals! En denk maar zo, Caedlih had zich geen beter baasje kunnen wensen!

Wij worden ook steeds herkend als het paar met de 2 Goldens,en steeds moet je uitleggen dat je er maar een hebt. Dat is nog niet het ergste,ze willen ook nog weten hoe de 2 oudste zijn overleden. Daar beginnen we niet meer over, het komt te vaak voor. Te pijnlijk.
Wel vind ik het fijn als ik hier over ze kan vertellen,dat doet me goed,zo vergeet ik bepaalde dingen niet. En steeds denk ik O ja, en dat is leuk,want leuke dingen waren er veel.

Ik vind dat de agente het anders had kunnen verwoorden.
dikke blonde labrador.... pfffff.

Stel je zegt tegen die agente (die ook je buurtbewoner is) U bent toch die agente met die dikke kont in uniform... Nou dan, weet je het wel he... Vind het een stomme domme ondoordachte manier om iemand iets te vragen. En uiteraard begrijp ik dat dit nogal confronterend was.

Shame on you stupid cop!

Troostend om te merken dat ik echt niet de enige ben die hier tegenaan loop.
En als ik de verhalen van Marinda en Irene zo lees, zal ik er waarschijnlijk nog wel vaker mee geconfronteerd worden. Nu kan ik het ontlopen doordat ik niet veel wandel, en als ik wel wandel, er dan voor zorg dat het op een moment is waarop ik niemand tegenkom.
Maar over 3 maand zal hier een zwart Labradorpuppietje rondlopen wat goed gesocialiseerd moet worden en waar ik terug veel mee zal willen wandelen. Dan zal ik waarschijnlijk wel regelmatig de vraag krijgen: "Jij had vroeger toch een blonde?".

@Marinda: jij ook veel sterkte gewenst!!!
En ik vind het niet gek dat haar halsbandje je het gevoel geeft dat ze op die manier nog een stukje bij je is. Ik heb hetzelfde met haar as (draag een ashangertje) en haar haar (heb een kussen van jarenlang gespaard haar wat ik bij me neem als ik in de zetel lig).
En jij bent vast een even goed baasje!!!

@Irene: ik kan me goed voorstellen dat je liever geen uitleg meer geeft over hun sterven. Het is een pijnlijke confrontatie met herinneringen die je liever wat wegstopt.
En net zoals jij vind ik dit forum ideaal om allerlei leuke herinneringen aan hen op te halen. Het begint er altijd mee dat ik een verhaal lees/foto zie van iemand anders en dan komt er plots terug een leuke herinnering naar boven die ik eigenlijk al vergeten was. Heel fijn, want dat is de manier waarop je het liefst aan hen terugdenkt.

@Simone: nee, niet erg tactvol om het over een "dikke hond" te hebben.
Maar goed, ze dacht waarschijnlijk dat ze me een plezier kon doen door me goed nieuws te brengen en ze heeft toch de moeite genomen om naar mijn huis te rijden. Dus: ik kan het haar wel vergeven.

Mag ik even weten in welke omgeving de labrador is gevonden
Op een ander fora lees ik net dat men al maanden op zoek is naar een vermiste blonde lab in de omgeving van Almere

hey floortje
het zal inderdaad vervelend voor je geweest zijn,en oh ja het doet zo'n pijn als mensen je vragen waar is je hond,of dat is toch een andere hond waar is die andere enz
dat is alsof een mes door je hart gaat,die pijn ik begrijp je heel goed,het is bijna twee jaar van mij en bij mij doet het ook nog heel veel pijn hoor

@Hesci: mooi dat je zo begaan bent! Maar...wij wonen allesbehalve in de buurt van Almere, zelfs niet in Nederland (kuststreek België).
En toen ik gisterenavond op de website van het streekasiel keek, stond er geen Labje bij de gevonden dieren...dus hopelijk zit hij/zij alweer gezellig bij zijn/haar baasje.

@Bibiane: hartelijk bedankt voor je reactie. Ik weet dat jij ook nog heel veel verdriet hebt om jouw hondje, bij deze nogmaals veel sterkte toegewenst.
En als je daar nood aan hebt, mag je me altijd nog eens een pb'tje sturen, daar hoef je niet mee in te zitten, want ik haal daar zelf ook troost uit.

Ik ben wel degelijk begaan maar je moet wel realistisch blijven.
Niet dat ik iets wil verwijten, ik snap heel goed dat zo iets pijn doet
Maar jij weet dat jouw hond er niet meer is
De eigenaar van de vermiste lab weet dat nog niet en zit al een poos in de onzekerheid
De hond is nog steeds niet terecht omdat ze extreem angstig is en niet laat vangen
Het was enkel maar een vraag die ik stelde!