schuldgevoel na haar overlijden

Ik heb afgelopen woensdag helaas afscheid moeten nemen van mijn allerliefst Daisy, een zwarte labrador. Het laatste jaar ging alles al wat moeizamer, met ups en downs. Maar altijd even lief, vrolijk en spontaan. Tot afgelopen maandagavond, ze kon amper lopen laat staan opstaan. Dinsdagmorgen naar de dierenarts uiteraard, ze bleek verder in goede gezondheid en ik kreeg pijnstillers mee. De volgende dag was ze nog slechter, ze keek ook angstig en je zag de pijn in haar ogen. Ik had haar helemaal verder kunnen laten onderzoeken, maar ik merkte 's middags al dat ze het zelf al had opgegeven. Ze kon helemaal niets meer, ook haar behoefte niet. Ze kwispelde helemaal niet meer en veroerde zich ook niet. Na veel tranen heb ik moeten besluiten haar te laten gaan omdat de pijnstillers ook niet aansloegen en deze pijn had zij niet verdiend. Dit is de moeilijkste beslissing tot nu toe in mijn leven geweest. Ze was mijn allergrootste vriendin, hebben cursussen gedaan, heel veel gewandeld. Ze ging overal mee naar toe.
Ik merkte die pijn van haar, maar ik heb nu een groot schuldgevoel. Had ik toch van alles nog moeten proberen, terwijl ik weet dat ze niet meer kon. Kent iemand dit of hoort dit bij het rouwproces. Ik krijg helaas veel onbegrip van anderen.

Wat erg dat je jouw Daisy verloren bent..
Ik denk dat je je niet schuldig moet voelen, je bent toch goed voor haar geweest....?
Je maakt jezelf alleen maar gek met de gedachte aan dingen die je misschien anders had kunnen doen...., maar had ze dan nog geleefd...? En hoe...?
Niemand zal je daar antwoord op kunnen geven....
Het valt niet mee, maar ik denk dat het hoort bij het rouwproces....

Ik wens je heel heel veel sterkte.....

heel veel sterkte!!!!

Dit hoort bij het rouwproces...zeker in het geval van in laten slapen....

nogmaals heel veel sterkte! Er zijn heel veel baasjes hier op hp die hetzelfde hebben meegemaakt!

Dit gevoel hebben we allemaal als we onze hond laten inslapen.
Echter is het beter voor je hond nu heeft ze geen pijn meer.
Wij hadden hetzelfde met onze golden maar hij was netzoals jou hond gewoon op en had het zelf opgegeven.
Bij ons wou meneer nog niet gaan en spartelde tegen waardoor het voor ons moeilijker werd van ohh wat hebben we gedaan.
Echter weet ik netzoals mijn ouders dat we hem verdere pijn hebben bespaard en dat heb jij ook gedaan wat getuigd van liefde voor je hond.
Op een gegeven moment is het op en moet je de knoop doorhakken.
Heel veel sterkte !

Ooooh, die schuldgevoelens ken ik heel goed.
Het is al 10 jaar geleden, en het was niet eens mijn eigen hondje, maar de hond van m'n schoonouders.
Die was 12 en had een operatie nodig. M'n schoonouders zagen daar het nut niet meer van in, en m'n man en ik wel. We hebben dan de kosten op ons genomen en het diertje nog laten opereren. Helaas, er zijn medische fouten gemaakt, waardoor hij complicaties kreeg... Kortom: een lijdensweg voor het dier en uiteindelijk moesten hem laten inslapen. Vreselijk!
Wij hebben het onszelf heel erg kwalijk genomen dat we de hond hebben laten opereren. Ook al was de operatie op zich het probleem niet en hij uiteindelijk door fouten in de kliniek gestorven is. Toch voelden wij ons verantwoordelijk. Het blijft me tot op de dag van vandaag achtervolgen.

Als ik jou verhaal lees, denk ik dat je goed gehandeld hebt. En schuldgevoelens zijn een vreselijk iets. Het getuigt van een groot verantwoordelijkheidsgevoel, maar helaas, dingen gebeuren ook buiten onze wil om. Het komt erop aan te leren loslaten en te aanvaarden. maar ik weet zelf hoe moeilijk dit is.
Probeer het een plaats te geven, en put kracht uit die heerlijke, heerlijke tijd die jullie samen hebben gehad.
ik wens je veel sterkte toe!

Ik denk idd dat dit erbij hoort.. Zeker als je zelf de keuze moet maken voor inslapen. Je gedachten gaan met je op de loop en je maakt jezelf gek. Je gaat je allerlei scenarios in je hoofd halen, terwijl je diep van binnen weet dat je het goed hebt gedaan. Dit is gewoon een teken datnje je lieverd nog het liefste bij je had gehad, dit is normaal.

Ik heb het ook lang gehad, nu nog hoor soms.. Nu 6 weken geleden.. Maar ik weet dat je een goede keus hebt gemaakt. Zon keuze maken is gewoon verschrikkelijk en blijft zo moeilijk..

Heel veel sterkte! Jij hebt je schat verder lijden bespaard en je hebt haar uit liefde laten gaan.. Liefde is ook het kunnen loslaten.. Hoe moeilijk dat ook is

Nogmaals sterkte

Vreselijk dat je afscheid van Daisy heb moeten nemen
Je gevoelens lijken mij heel normaal en menselijk.
Ik denk dat ieder van ons die voor een zelfde beslissing hebben gestaan jouw gevoelens herkennen, ik in ieder geval wel.
Ik ging voor een "onschuldig" hoestje met mijn hond naar de dierenarts, en kreeg te horen dat hij terminaal ziek was en in het laatste stadia zat.
Ik heb me ook afgevraagd of ik signalen gemist had, wat ik had moeten zien, wat ik had moeten doen...
Maar uiteindelijk heb ik het kunnen loslaten rust gevonden in de gedachte dat ik mijn hond verder lijden heb bespaard.
Hoe moeilijk het ook is liefde is ook los kunnen laten...
Ik wens je heel veel sterkte!!

Sterkte!

Bedankt voor al die fijne reacties. Het zal wel een hele tijd duren voordat ik het een plekje heb kunnen geven. Het missen van signalen van pijn of ongemak heb ik me ook afgevraagd. Ik had 2 honden, maar zij was zo speciaal. Zij heeft al haar goede eigenschappen doorgegeven aan haar halfzus van nu 7 jaar. Elke wandeling met haar doet me pijn want Daisy is er niet bij.
Misschien zijn er nog tips om de pijn te verzachten. Maandag krijg ik haar urn, ja ik heb haar individueel laten cremeren. Hier krijg ik veel negatieve reacties over, zoals over de kosten of wat een onzin. Ik denk dat hoort er gewoon bij, het geeft mij een goed gevoel. Ik weet zij heeft een goed leven gehad, vol liefde. Het gemis zal altijd wel blijven, maar hopelijk wordt het verdriet en de pijn minder.

een tip om het misschien dragelijker te maken (werkte bij mij)... zowel mijn eerdere honden, als mijn katten heb ik altijd in de tuin begraven (en dat kan natuurlijk nog beter met een urn)... en daar bovenop heb ik een mooie langlevende plant/boom geplant.... dan hebben zij hun eigen plaatsje... en heb ik een plaatsje waar ik heen kan gaan...

Sinds ik in dit huis woon heb ik 2 hortensia's in de voortuin waar de katten liggen... en als ik er langsloop zeg ik altijd even "hoi muis", "hoi max"... dan zijn ze er toch nog een beetje bij....

In onze familie doen we dit eigenlijk al generaties lang bij alle huisdieren.... ik rij nog steeds regelmatig langs het huis van mijn grootouders (is hier in de buurt)... mijn oma plantte steevast een linde op het graf van haar overleden honden... inmiddels zijn het hele grote volwassen bomen geworden, maar ik weet nog steeds welke boom van welke hond is....

ik weet niet of dit je helpt... maar bij mij helpt het wel ...

En als je geen tuin hebt... dan kun je ook de as uitstrooien of begraven op een voor jou en Daisy geliefde plaats.... dan is die plaats ook "van Daisy"...

Tips om de pijn te verzachten heb ik helaas niet voor je.
Ik heb 4 maanden geleden mijn hond moeten laten gaan.
Ik laat bijna dagelijks nog een traantje om hem
Maar denk veelal met heel veel liefde en plezier aan hem terug
Denk aan alle fijne momenten die je met jouw Daisy heb gedeeld
Je weet zelf dat ze een fijn liefdevol leven bij je heeft gehad.
Herinner je de mooie momenten,en weet dat je haar uit liefde hebt laten gaan...
Heel veel sterkte!

Trek je sowieso niets aan van wat anderen vinden, belangrijkste is dat je doet wat jouw gevoel je ingeeft en zegt. Wij hier begrijpen je goed, de meesten hier weten hoe het is zo'n dierbaar iets te moeten verliezen.

Op de vraag of je goed hebt gedaan om haar in te laten slapen kan geen antwoord gegeven worden. Je hebt gedaan wat je dacht dat het beste was, je voelde en zag dat Daisy op was. Dus ja, in mijn mening heb je dan het juiste gedaan..

En een plekje geven is iets waar ik persoonlijk niets mee heb of in ''geloof''. Het gemis zal er altijd zijn, dat is niet meer dan normaal..De leuke herinneringen zullen steeds vaker omhoog komen, en naast veel tranen komt er dan ook plaats voor een lach. En zo zal Daisy altijd een heel mooi plekje in je hart en gedachten hebben, die niemand je meer afneemt.

Francis, je hebt zeker goed gedaan met Daisy te laten inslapen, wij hebben onze Snuf (shih tzu, 12 jaar geworden) in december ook laten inslapen. De da kon hem nog een pepspuitje geven voor een paar dagen, maar kon hem dat niet meer aandoen. En achteraf komt dan dat schuldgevoel, hadden we het niet moeten doen.

Tips voor het rouwproces zijn er niet veel denk ik, herinner de mooie jaren die je met Daisy hebt gehad.

Wat wij wel ervaren hebben is, eens je de urn terug hebt en een mooi plaatsje gegeven hebt, viel er al een grote last van onze schouders, hij is eindelijk terug thuis.
Wat anderen denken van het cremeren, trek het je niet aan. Wij hebben zoveel liefde gekregen van hen, dat we ze dan ook een mooi afscheid geven.

Heel veel sterkte

heel veel sterkte.

wil je en jullie heel veel sterkte toewensen met dit verlies van je maatje ,vriendin je steun en toeverlaat.
je hebt gedaan wat je kon en je hebt haarw aardig laten gaan ,alleen jij weet hoe moeilijk dat die stap is geweest.
en het verdriet moet slijten.
wat ik nuschrijf is niet kwaad bedoeld of zonder liefde bedoeld , maar sommigen hebben er baat bij om niet te lang te wachten om weer een pup aan te schaffen,dit vermakelijkerd het rouwproces.
de 1 heeft er heel veel baat bij en de ander wil het beslist ,en dan heb je nog van ojee wat moet een ander er van denken dat ik nu alweer een pup heb ,ze denken vast dat ik niet van mijn hond heb gehouden, nou ik kan je vertellen dat dat onzin is natuurlijk,het heeft mij ons en de kids altijd geholpen om na een weekje of 4,5 weer een pupje in huis te nemen

sterkte met het grote verlies

Ik wens je veel sterkte,en zeker geen schuldgevoel hebben.

Lieve Francis,

Allereest gecondoleerd met het overlijden van jouw allerliefste Daisy.
Ik heb enorm veel steun gehad aan het volgende gedicht:


Huil niet om mij, omdat ik ben weggegaan.
Je mag verdrietig zijn, om het zachtjes wegvliegen van mijn geest, maar niet te lang.
Ik heb vrede, mijn geest heeft rust.

Tranen zijn niet nodig, want ik was zo begenadigd door je liefde,
al die heerlijke lange jaren.

Er is geen pijn, ik lijd niet, haal al die dingen uit je gedachten.

In je herinnering en je hart zal ik voortleven.

Alsjeblieft blijf niet stil staan bij mijn dood maar vier mijn leven.


Als je de woorden van het gedicht goed tot je door laat dringen,
voel je ze en weet je dat ze van Daisy zouden kunnen zijn.

Ik hoop dat je voor jezelf kunt zeggen
ik heb een dierwaardig besluit genomen
zo is het goed.

Nu ben je heel verdrietig en voel je de pijn van het verlies....maar echt er komt een dag dat je weer met een glimlach op je gezicht over Daisy kunt praten.


Ik wens je veel sterkte!!!

Het is logisch dat je in je verdriet (je wilde haar eigenlijk nog niet missen natuurlijk) nu aan het twijfelen slaat. Maar zo uit je verhaal blijkt duidelijk dat ze op was. En dat jij je beslissing uit liefde hebt genomen.

Liefde is ook kunnen loslaten he?

Ik wens je veel sterkte met het verwerken, waarbij allerlei tegenstrijdige gevoelens de kop opsteken vaak.

Ik wens je heel veel sterkte toe met het verlies van Daisy.

Je hoeft helemaal geen schuld gevoel te hebben.

Je kent je hond zo goed dat je wel weet wat het beste is maar moeilijk is het zeker.

Beste Francis,

Je hebt de juiste beslissing genomen, jij hebt gekozen voor je hond, jij deed datgene wat het beste was voor Daisy, respect daarvoor

Heel veel sterkte gewenst!

p.s. Op een dag overheersen de herinneringen aan de mooie tijd die jullie samen hadden,... echt waar

Allereerst heel veel sterkte! Ik leef met je mee, je beste vriend
moeten missen is het ergste wat er is.

Je schrijft dat je vanuit je omgeving te maken hebt met veel onbegrip.
Erg dat mensen je niet de steun geven nu je dat zo hard nodig hebt.

Jij hebt zo te lezen alles voor je hond gedaan en toen je hond op was
heb je alleen aan je hond gedacht en de moeilijke beslissing genomen om
hem in te laten slapen. Daar is moed voor nodig.

Je moet echt geen schuldgevoel hebben! Ik hoop dat je dat van je af kan
zetten.

Nogmaals veel sterkte!

Nogmaals bedankt voor al jullie lieve reacties. Meteen een andere pup erbij, nog even niet. Al zou mijn andere labrador dat geweldig vinden. Een goede labrador van een goede fokker zijn er niet zoveel. Het moet een weloverwogen keuze zijn. Misschien later als ik het overlijden van Daisy een plekje heb gegeven. Samen met mijn dochter ga ik een plakboek over haar maken met allemaal foto's (ik heb er honderden). Van al die keren zwemmen, vakanties en gewoon in de tuin, waar ze het liefst was.

Heel veel sterkte gewenst, en ik weet hoe moeilijk het is om de beslissing te moeten nemen.
Maar geloof me je hebt de juiste beslissing genomen,Daisy zal je er dankbaar voor zijn dat je zo sterk kon zijn voor haar.

Heel erg veel sterkte met het verlies... Je hoeft je totaal niet schuldig te voelen. Je hebt beslist uit liefde voor je hond, je hebt echt het beste gedaan. Je hond zal je dankbaar zijn dat ze niet heeft hoeven lijden.

Heel veel sterkte!

Francis, voor dat gemis bestaat er niet echt een medicijn...Soms in kleine dingen denk je aan haar, of zie je haar iets doen, een beeld...Je zult van je andere hond ook steun krijgen, op haar manier.

Mijd een beetje de mensen zonder hond, die kennen die gevoelens echt niet.
Een hond is net zo goed een gezinslid, dag in dag uit samengeleefd...hondenbezitters weten precies wat je voelt...

En schuldgevoelens...we zijn allemaal mens he? Bij zo'n trouw dier, heb je daar meer last van, neem het van mij aan.
Het feit dat jij iets in haar ogen hebt gezien, is genoeg, daar heb je niet altijd onderzoeken voor nodig...Die beslissing om haar te laten gaan is zo moeilijk, die heb je echt niet zomaar genomen...

veel sterkte

Ik weet wat je meemaakt Francis.
Ik heb een dag eerder (dinsdag 24 januari) mijn 9 jarige blonde Labrador moeten laten inslapen.
Ze was het enige dat ik nog had na het overlijden van mijn partner in 2003. Ik weet nog heel goed hoe we haar samen hebben opgehaald als pub. Afgelopen week wist ik me totaal geen raad. Ik voelde me voor het eerst sinds het overlijden van mijn partner echt alleen. Nu zijn we iets meer dan een week verder en ik voel me wel weer een stuk beter. Afelopen week kon ik niet alleen zijn, was super onrustig en wilde steeds weg, maar waar ik ook heen ging, ik kon het nergens vinden. Schuldgevoel heb ik ook gehad, soms komt dat wel weer terug maar het is minder geworden. Het is onderdeel van het rouwproces. Schuldgevoel is woede maar dan naar binnen gericht. Sommige mensen uiten deze woede naar buiten in de vorm van kwaadheid, anderen naar binnen in de vorm van schuldgevoel. Door te beseffen dat dit heel natuurlijk is, maakt het een stukje beter te begrijpen.

Onbegrip van anderen is ook zo iets.
Dat kun je verwachten, niet iedereen is zo begaan met (hun) dieren.
De meeste onbegrip krijg je van mensen die zelf nog nooit een huisdier hebben gehad en zich ook niet voor kunnen stellen wat zo'n beestje voor iemand kan betekenen. Ach, je kunt het ze ook niet kwalijk nemen. Slechts één, of een paar, mensen waarvan je weet dat ze je begrijpen is/zijn genoeg. Daar kun je je verhaal aan kwijt en daar kun je lekker tegen aan kletsen als je daar behoefte aan hebt.
Gelukkig heb ik zo iemand in de vorm van een lieve vriendin en buurvrouw die zelf ook veel dieren heeft gehad en ook al een behoorlijk aantal heeft moeten laten inslapen.

Een andere hond nemen?
Dat is heel persoonlijk, ik zou het niet doen alleen omdat je Daisy zo mist.
Een andere hond in huis kan weliswaar de pijn iets verzachten maar iedere hond is uniek.
Zelf moet ik er (nu nog) niet aan denken.
De pijn en het gemis zijn nog te vers dat wil ik echt niet nog een keer meemaken.

Veel sterkte en, het is een cliché maar wel waar, alleen de tijd kan je helpen het verlies een plekje te geven.