Stel...

Als de vorige eigenaren niet al bevriend waren, hoeven ze wat mij betreft niet langs te komen.
Er zou voor de hond alleen maar onduidelijkheid komen en dat is helemaal niet nodig. Ik zie het zo: afstand doen van een hond betekent ook echt afstand doen. Dus niet opzoeken. Als je afstand van de hond doet, moet je accepteren dat de hond een nieuw leven krijgt bij iemand anders, hoeveel pijn het ook doet.

ik heb toevallig ook laatst een oproep hier op HP gedaan voor een hondje die van een vriendin van mij geweest is en die ik ook tijdelijk opgevangen heb, mijn bedoeling hierbij is dat ik graag wil weten hoe het met het hondje gaat en niet om langs te gaan. Dit hondje heeft zo,n rot leven gehad en het zou mij geruststellen om te horen dat het goed gaat met het hondje en dat hij zijn plekkie eindelijk gevonden heeft(een foto erbij zou top zijn)

zelf twee herplaatsers...toen ik in eerste je vraag las....dacht ik...tja waarom niet...maar na lezen alle reacties info via telefoon of mail...dat wel

Ik zou de vorige eigenaars van Rocky wel willen laten weten dat het goed met hem gaat.
Maar wel via mail, visite hoef ik niet.

De naam van zijn vorige eigenaar is in zijn paspoort grondig doorgestreept en niet te lezen.

Als baby’s en kleine kinderen hoesten of piepen, dan hebben zij meestal een luchtweginfectie. Veelal veroorzaakt door virusinfecties. Tussen het derde en zesde levensjaar verdwijnen deze hoest- en/of piepklachten meestal. Als een kind regelmatig luchtweginfecties heeft en ook allergische aanleg heeft, dan is er echter vaak sprake van de ontwikkeling van astma.

Het kan dus best zo geweest zijn, dus je mag niet zomaar aannemen dat het een smoes is geweest.
Sorry dat ik dit zeg.

Op de vraag van de TS dan is mijn antwoord dat het aan de situatie moet liggen. In geval van Sophietje hier, ze heeft eerste bij een bevriende kennis in de opvang gezeten. zij mag ten alle tijde Sophietje zien, als ze dat zou willen. Ze woont alleen bijna 2 uur rijden van mij vandaan.
De echte eigenaren zouden nooit Sophietje mogen zien van mij. Vanwege uitbuiting, mishandeling en misbruik.

ik vind dat best raar. je doet hem weg omdat je hem niet meer wil, dus neemt iemand anders hem om voor te zorgen. en dan wil dat baasje hem wel zien!

tenzij het baasje heel erg dol op m is, maar hem niet kan houden

Mailcontact zou ik ook geen probleem mee hebben. Maar om nou samen te gaan wandelen ofzo, nee dat hoeft voor mij ook niet.

Ligt helemaal aan de situatie en de persoon...

Ik denk dat ik, mits de eigenaar altijd zo goed mogelijk voor zijn/haar hond gezorgd heeft, sowieso wel af en toe wat foto's stuur met een verhaaltje erbij, als die persoon dat zou willen tenminste.

Ik denk niet dat wij ooit in contact komen met een van Kobus' vorige baasjes. Vind ik persoonlijk niet erg, hij heeft het immers goed bij ons.
En zijn tweede eigenaren zou ik zeker weten nooit Kobus laten bezoeken. Eventueel zou ik wel wat foto's/filmpjes en verslagen willen sturen, mochten ze dat willen (denk het niet).
De eerste eigenaren misschien wel... Ligt eraan hoe zij op mij overkomen.

Nee daar zou ik geen medewerking aan verlenen, afstand gedaan, is afstand gedaan wat de reden dan ook mag zijn.

Jammer maar helaas

Meest belangrijke is de reden waarom ze hun hond weg hebben gedaan, en daar vanuit gaand zoek je een oplossing, waar jij achter kan staan (niet de vorige eigenaar). Ik denk dat ik alleen mee zou werken aan een omgangsregeling als de vorige baas is opgenomen in een verpleegtehuis of iets dergelijk, anders niet.
Is er afstand gedaan dan is dat definitief, dus geen heen en weer gedoe, dat maakt een hond alleen maar in de war.

Toen mijn zoon geboren werd , werd onze hond zo jaloers...hij piste het hele huis vol , gromde naar de baby enz..we hebben een jaar lang van alles geprobeerd , toen vond mijn ( ex ) man het genoeg geweest en moest de hond er uit....gelukkig wilde mijn schoonmoeder Bowie erg graag hebben ( anders was ie vast nooit weggegaan ) en daar heeft hij een lang en heel gelukkig leven gehad met de aandacht en liefde die hij nodig had , het mooiste was dat wij om de hoek woonde en ik "mijn" hond nog zeker 3 x in de week kon zien .Ik had er echt niet aan moeten denken dat ik de rest van zijn leven niet meer bij hem betrokken zou zijn geweest.

Je hond werdt jaloers op de baby? Dan is daar wat fout gegaan.
Hoe heb je dat gedaan dan met je baby als je naar je schoonmoeder ging?

Ik denk ook dat er daar wat fout is gegaan.....
Voor dat mijn zoon kwam was mijn hondje echt alles voor me...ik zei ook altijd , nooit zou ik mijn hond achter stellen , ik denk dat er geen goede verhouding was tussen mens/dier . Daar ben ik zelf nu ook wel achter het is ook al ruim 16 jaar geleden en nu zou ik het echt heel anders hebben aangepakt....het was ook echt niet mijn idee de hond dan maar weg te doen.....gelukkig ging het heel goed als wij op bezoek gingen bij mijn schoonmoeder , ik had alle tijd voor mijn" hondje terwijl mijn schoonmoeder mijn zoon vertroetelde en later zijn kind en hond de beste vriendjes geworden....Ik had hem graag terug gewild , maar het zijn natuurlijk geen speelballen dus heb me neer gelgd bij het feit dat het niet meer echt mijn hondje was..

ik wou je ook absoluut niet veroordelen hoor
Wel eerlijk dat je zegt dat ook jij denkt dat er iets is fout gegaan.
Tis beter dat je de hond toen idd bij je schoonmoeder hebt gelaten immers anders wordt het een heen en weer geslinger.
Vind het ook top van je schoonmoeder dat ze je hond wou, vind het dan meteen al een andere situatie (voor mijn gevoel) dan de hond zomaar ergens te dumpen.

Dat had ik dan ook nooit gedaan...eeenneeeeuuuhhh had het gevoel dat ik het nog iets beter moest uitleggen ( ik voelde me zelf toen al zo vreselijk schuldig )

Mijn vraag heb je top uitgelegd

Bezoek zou ik niet toelaten. Maar hij was echt een huishond (letterlijk: huis en tuin). Ik denk ook dat ze best wat moeite hebben gehad met hem. Hij heeft nogal wat uitdaging nodig en ik weet zeker dat hij die niet kreeg. Wat verwaarlozing van tijd tot tijd zou me ook niet verwonderen.

Maar het gaat gezien de omstandigheden goed met hem. Al is er nog wat werk aan
Dat mogen ze zeker weten.

Ik denk trouwens dat ze dat weten, want ik ben bevriend met de buurvrouw op facebook, die de herplaatsing heeft geregeld...

Hij is de eerste keer meeverkocht geweest mét het huis. Het koppel dat er is woonde is daarna gescheiden. de vrouw wou de hond niet en de man zat op café...

Ik zou het zeker wel toestaan, sterker nog ,het oude baasje van snoopy komt hier nog steeds over de vloer om te kijken hoe het met hem gaat.
In het begin was hij wel wat verward en wist hij niet met wie hij nou weer mee moest maar tegenwoordig weet hij heel goed wie zijn baasje is en hij loopt niet eens meer mee naar de deur wanneer ze gaat.
Het zou er bij mij wel aan liggen waarom ze de hond hebben afgestaan.
Wanneer het vanwege verwaarlozing of mishandeling zou zijn dan zou ik het niet toestaan,
Maar in gevallen van echtscheiding, of gevaarlijke situatie met kleine kinderen zou ik daar absoluut niet moeilijk over doen.
Je moet voor jezelf maar eens nagaan hoe jij je zou voelen wanneer je vanwege omstandigheden je hond weg moet doen en zijn/haar baasje zegt dan nee je mag hem/haar niet zien en je hebt geen enkele kans om te zien heo het er mee gaat...
Ik zelf zou dan ook doodongelukkig en ongerust zijn wanneer het mij geweigerd zou worden.

Ik zelf heb ooit een hond moeten herplaatsen.
Ik zat in scheiding en we hadden toen nog 3 honden. 1 Bouvier, 1 Shi-Tzu en 1 Schotse Collie.
De Collie was van mijn (ex) man en ik zou de 2 andere meenemen. Dat wilde ik ook perse want die 2 waren mijn alles. De Collie ook wel, maar ik moest een keuze maken. Toen ik van een groot huis naar een enorm klein flatje ging, kon dat ook niet anders. Ook had ik reuma (daarvoor ging mijn man weg) en moest aan mijzelf denken. Want ik moest eigenlijk het ziekenhuis in, maar dat kon dus ook niet.

Mijn ex-man kon eigenlijk de Collie ook niet verzorgen vanwege het feit dat hij int. vrachtwagenchauffeur was en zou een opvang regelen. Heeft hij nooit gedaan en hij belde mij op dat ik de hond naar de kapper moest doen, want hij ging naar een nieuwe baas. Ik wantrouwde het hele geval, maar okee...........heb de hond naar de trimster gedaan en daar vertelde ik het hele verhaal. Zij kende mijn ex ook en zij vond het ook een beetje vreemd. En ik bedacht mij opeens dat een aantal van onze andere honden moest inslapen, wij ze ook naar de trimster deden.
Ik belde hem terug op dat ik de Schotse Collie zelf hield.

Maar dat kon natuurlijk niet op een kleine flat maar wonderbaarlijk kwam mijn zus opeens met een verhaal van haar vriendin dat het demente bejaarden tehuis een hond zochten voor de mensen die daar woonden. Dat zou hun leven wat meer glans geven en dus zochten ze een aaibare hond. Nou Lord, de Collie van mij was zo'n hond. We zijn op proef geweest in het verzorgingstehuis en alsof hij daar al jaren kwam, liep hij daar op de afdeling. Ik heb hem dus daar gelaten en hoe wel ik altijd op de hoogte werd gehouden, ben ik maar 1 keer nog wezen kijken. De laatste keer dat ik hem zag was dat ze mij belde dat hij erg ziek was en toen ik met hem naar de DA was geweest, was het zeker dat hij moest inslapen. Dat heb ik toen ook geregeld. Hij is in het verzorgingstehuis bijna 14 jaar geworden. EN Lord staat nu bij al mijn andere honden in een urn op de kast.

Veel later hoorde ik van mijn ex zwager (broer van ex-man) dat hij inderdaad de gezonde Collie had willen laten inslapen. Hoezo, mijn gevoel wat toen goed?!

Ik denk dat ieder zo zijn eigen verhaal heeft. En ieder van ons denkt dat de beslissing die men neem, de juiste is. Dat anderen dat veroordelen, is best jammer. Want je zou zelf maar in zo'n situatie zitten.
Ik weet van mijzelf dat ik het juiste gedaan heb en ik heb er ook altijd vrede mee gehad. Hij heeft daar zo'n goed leven gehad, ik had hem dat niet kunnen geven!

Ik zou alleen willen weten hoe hij/zij Mila zo heeft kunnen verpesten.
Maar Mila nog een keer zien, nooit!

Al weet ik vrijwel zeker dat Mila nooit een liefdevol thuis heeft gehad voordat ze bij ons kwam,
ik zou wel graag willen weten waar ze hiervoor heeft geleefd en onder welke omstandigheden.
Dat maakt het een stuk makkelijker haar angst te begrijpen en haar te kunnen helpen om van haar angsten af te komen.

Vanuit thuis hebben wij onze twee honden van pup af aan gehad. Polly was 8 weken oud, en Bo 16 weken (laatste uit het nest) toen ze bij ons kwamen.

Bij mijn vriend thuis hebben ze wel een herplaatser gehad. Baretta (mechelse herder) werd door haar vorige eigenaar mishandeld. Als je in de tuin aan het vegen was, of de bezem viel perongelijk (door wind), dan kroop ze langs de muren weg. Ze begreep pas dat stokken niet eng waren, toen ze leerde dat je er ook mee kon spelen.
Door de mishandeling heeft ze heel wat operaties moeten ondergaan. Als ze dan wakker werd bij de dierenarts (in een kennel) brak ze de hele tent af. We moesten haar dan vervroegd komen halen. Ze was dan helemaal in paniek.
Baretta leeft ondertussen niet meer. Maar mocht ze dat wel doen, dan had ik de vorige eigenaar dus echt niet over de vloer willen hebben. Ik had niet eens mailcontact willen hebben met die man. Sterker nog: als ik hem nu tegen zou komen, zou ik moeite moeten doen om hem niet wat aan te doen.

Natuurlijk zijn er ook andere (en gelukkig leukere) redenen dat een hond herplaats wordt. Mensen die het beste voor hebben met de hond. Als ik een herplaatser in huis zou hebben/krijgen, dan zou ik best af en toe een mailtje willen sturen met hoe het gaat en wat foto's. Maar ik heb geen zin om elke week aan de telefoon te hangen, of die mensen over de vloer te hebben. Voor de hond is het alleen maar verwarrend. Daarnaast, het klinkt misschien egoistisch, is het dan mijn hond en niet meer van de vorige eigenaar.

Nee....
in mijn geval zou ik het zeker niet doen....
Mijn hond heeft het bij zijn vorige eigenaar heel heel beroerd gehad....

Misschien zou ik in een ander geval, andere situatie, niet zo "harteloos" zijn....

Zou erg liggen aan de hond.
Stel hij is enorm onzeker en snel van slag.. nee dan niet.
Of je hebt hem echt uit een diep dal gehaald omdat die mensen niet goed voor hem waren.
Maar is het een vrolijke hond die wel wat kan hebben, dan geen probleem.

Mekje ging bijvoorbeeld na een half jaar terug naar de fokker. (ze kwam daar het half jaar daarvoor ook vandaan) Ze liep daar naar binnen, zij even hallo tegen de fokkers en ging bij mij liggen.
Helaas moest ik haar daar achterlaten, al zijn ze enorm goed voor haar hoor.
Dus honden passen zich ook makkelijker aan dan wij denken. Wij hebben al die gedachten en ingewikkelde emoties, die hebben honden veel minder.. (gelukkig voor hen denk ik weleens..)