Max naar de dierenarts

Vandaag ging Max naar de dierenarts. Het was de maand van de gebitsverzorging en tja... we kunnen er niet omheen. Max heeft problemen met zijn tanden. Dat wisten we toen we hem op gingen halen in het asiel. Het werd nu toch wel tijd. Hij mocht niets eten... Vanochtend was hij van slag zijn Wolfsblutbrokken aan het zoeken. Samen mat mijn vriend en hem nog even naar buiten, een plasje en een poepje doen. Zo. Klaar om te gaan.
Wat was het heftig. Ik moest hem afgeven aan een stagaire die voor hem ging zorgen. Natuurlijk zou de dierenarts de gebitsreiniging doen. Max vond het helemaal niet leuk! Hij kraste met zijn pootjes over de vloer en wilde steeds naar ons rennen. Buiten ben ik in huilen uitgebarsten. Die blik in zijn ogen.
Alsof hij me vertelde dat hij het niet kon om weer verlaten te worden. Het leek wel alsof hij een flashback had. Een flashback over de dag dat hij achtergelaten werd in het asiel. Alleen. Afgedankt. 'Geen tijd meer'. Klaar. 
Thuis kroop de tijd voorbij. Tussen 12 en 1 mocht ik pas bellen, maar om 10 uur vond ik het wel welletjes. Bijna belde ik de dierenarts op. Gelukkig kon mijn vriend me nog tegenhouden. Om half vier mocht ik hem dan komen halen. Om 3 uur zat ik al bij de dierenarts. En daar was hij dan. Zoveel liefde als hij je dan ziet. Alsof hij denkt: je bent teruggekomen!! Maar toch, hij was duf. 
Ik studeer nog. Het lukt goed zelf, dus veel naar school ga ik niet. Ik haal het ook goed. Maar stel dat ik het niet zou kunnen en dat Max te veel alleen zou zijn. Dat ik op een dag dacht ik breng hem naar het asiel. Nee, die dag zou er voor mij echt niet komen. Ik zou eerder stoppen met mijn studie.
Ik vraag me af wat zijn vorige eigenaren hebben gevoeld. Max zou niet anders hebben gereageerd als bij mij. Hoe kun je dan je hond achterlaten, hoe? Zonder te weten waar hij terecht komt. Zonder te weten of er goed voor hem gezorgd wordt. Zonder te weten of er ooit iemand komt die hem zo goed aanvoelt als jou. En toch ben ik ze dankbaar dat ze dat toen gedaan hebben. Max is de liefde van mijn leven! En met hem gaat het ook erg goed.

Door Miriam en Max op 29 februari om 18:57