Dagen uit het leven van Max

'Zo', zegt Max met een diepe zucht. 'Je bent achter de waarheid van mij gekomen... wat ga je nu met mij doen?' Het lijkt alsof hij dat tegen me zegt als ik mails voorlees aan mijn vriend. We hadden er niet op gerekend dat de geschiedenis van Max toch anders bleek te zijn.  

Onze zoektocht naar een leuke hond is heel erg zwaar, verdrietig en moeilijk geweest. We zijn bij verschillende broodfokkers geweest, gekwetst omdat het asielhondje niet bij ons paste en met onze neuzen op de feiten gedrukt. Al vanaf jongs af aan waren we namelijk gek op grote honden, maar dat zit er niet in bij een appartement van 65m2. In iedergeval... Niet voor ons.

Ik denk dat we 3/4 van alle asiels in Nederland wel eens bezocht hebben. Dat ik wel meer dan duizend keer de site van ikzoekbaas.nl heb doorgespit. Leuk hondje gezien? De volgende dag al gereserveerd. Het is lastig geweest. Toen we eindelijk een leuke hond gezien hadden die niet gereserveerd was, ging hij naar een stel die 'een hond nodig hadden omdat het dierendag was'. Was leuk voor de kinderen.

Het maakte me moedeloos. Ook op de dag dat we Max voor de eerste keer zagen, kwamen we bij drie hondjes kijken. De een paste niet bij ons door dit, de ander niet door dat. We willen een hond het beste kunnen geven... Op naar het dierenasiel in Tilburg, onze laatste stop. Ik weet nog dat ik tegen mijn vriend in de auto zei: 'Als het hier echt niks wordt, dan weet ik het niet meer. Dan neem ik straks gewoon een kat en dan is het klaar.' Zo diep zat ik er door heen. Toen we binnen kwamen, we hadden twee Jack Russel's gezien, brak mijn hart direct. Een van de Jack Russel's waar we voor gingen kijken zat fijn bij zijn 'aanstaande familie'. Ik was jaloers. Héél jaloers. De honden gingen daar als warme broodjes met nieuwe families mee. En wij dan?

Vragend keek ik rond. Een lieve mevrouw kwam ons helpen. De andere Jack Russel was voor beginners te moeilijk. Zij had ernstige gedragsproblemen. Met een zucht dacht ik, goed. Waar zijn de autosleutels? Maar toen zei ze dat er ook sinds kort een Engelse Cocker Spaniel zat. WAT? We wisten niks van dat ras. Toen hij door de deur naar binnen kwam was ik meteen verliefd.

De week daarna kwamen we hem ophalen. Ik kreeg hem niet uit mijn gedachte en mijn vriend ook niet. De dingen die ze ons toen verteld hadden.. Tja, niet alles wordt naar waarheid ingevuld door het vorige baasje. Meer weten zij ook niet. Natuurlijk hoor je dat te weten als je naar een asiel gaat, maar goed soms vergeet je wel eens wat. Het was schrikken. Met een lieve glimlach zeg ik tegen Max: 'Tuurlijk blijf je bij ons. Voor altijd!'

Door Miriam en Max op 05 november om 13:14