Gizmo, held op sokken

Vandaag was de eerste dag dat ik niet bij Gizmo kon zijn. Mijn man, Jasper, had vandaag puppysitdienst.

Gizmo is mijn hondje, dus ik mocht er wel om 7 uur uit vanochtend om hem uit te laten. Wel al in mn nette werkkloffie, maar nog zonder makeup en met ongekamde haren stonden we dus met ons tweetjes met slaperige oogjes tegen de zonsopgang te knipperen.

"Kom Gizzy, doe eens een plasje voor het vrouwtje" bedelde ik nog, maar het mocht niet baten. Na twintig minuten met een zeurende pup buiten te hebben gestaan, zijn we zonder resultaat weer op huis aan gegaan. Om 8 uur moest ik toch echt naar het werk, naar even snel buiten een plasje doen "Jaaaa, goed zo jochie! Braaf zo!". En in de laatste 5 minuten toch nog een reden om te jubelen.

Op het werk zat ik wat onrustig te wiebelen de hele dag, hoe zou het gaan? Ik hoorde maar niks. Straks ziet hij niet wanneer Gizmo naar buiten wil. Of vergeet hij hem zijn middageten te geven.

Eindelijk kon ik naar huis om kwart over 5. Snel boodschapjes doen en naar huis gescheurd.

Waar ik een totale chaos aantrof... Overal in huis kartonnen dozen, verpakkingsmateriaal, schroefjes en... een hyperactieve en oververmoeide Gizmo.
"Hai! Het TVmeubel is binnen!" Begroet Jasper me.
"Dat is mooi. Ik eh... moet even de boodschappen uit de auto halen. Ik neem Gizmo wel even mee naar buiten."
Even weg uit de chaos die Woonkamer heette en even een rustig wandelingetje met het vrouwtje, lekker aan de lange lijn.

En net op het moment dat ik de boodschappen uit de auto tilde kwam een aardige jongeman met zijn hondje aan lopen. En Gizmo begon me daar toch een partij te janken en te schreeuwen. Mijn hemel. Ik stond echt even met mijn mond vol tanden ernaar te kijken. Juist. Negeren maar. "Sorry" vertelde ik de jongeman "Hij is nog jong he?" We lachten er even om, maar Gizmo liet nog luider van zich horen en dit werd me toch echt te gek. Pas toen het hondje wegging en de jongeman door zn knieën ging om Gizmo bij zich te roepen werd meneer eindelijk stil. "Dit vind je niet eng he?" zegt de jongeman nog.

We gingen weer naar huis, ik met mijn hoofd vol gedachten en Gizmo voortdurend nerveus achterom kijken.

"Ja jochie, ik denk dat het tijd is dat jij naar puppycursus gaat" mompelde ik tegen hem. Dit was gisteren ook al gebeurd, maar toen had ik het erop gegooid dat het donker was, dit is toch wel een beetje zorgwekkend.

Thuis krijg ik ook nog eens te horen dat Gizmo de hele dag nog niet geslapen heeft, want het was in huis veel te druk. Zucht. Hopelijk gaat het morgen beter. Ondertussen slaapt Gizmo nu eindelijk en is de rust in huis teruggekeerd.

Door Ilona op 24 oktober om 21:25