Voor mijn lieve kleine Buddy,

Voor mijn lieve kleine Buddy,

Vijf en een half jaar geleden inmiddels las ik op het Yorkenprikbord waar ik toen dagelijks op poste een bericht waar we nooit zo blij mee waren. Het gebeurde veel te vaak naar onze zin dat het prikbord gebruikt werd om nieuwe mandjes te zoeken voor hondjes die het ineens niet meer goed deden en waar van alles aan mankeerde, verhuizingen, enz. Maar dit bericht raakte mij en ik mailde naar deze dame om te vragen hoe en wat en naar wie van ons hij dan zou gaan.
Het bericht luidde als volgt: Goed tehuis gezocht voor een Yorkshire terriertje reutje van 7 jaar wat door komst van Bullterrier pup niet meer te handhaven was. Na meer info bleek dat Buddy heel dominant was en dat het eigenlijk niet verantwoord was om deze twee samen in een ruimte te laten. Hij moest dus snel weg en de pup mocht blijven.
Na overleg zou hij zo snel mogelijk naar mij komen, ik had toen Nella en hij was geholpen dus kon hij bij mij in de opvang.
Na twee dagen op zaterdag werd jij “Buddy gebracht. Ik schrok toen ik je zag! Zo’n klein ventje en ik dacht eerst het niet goed begrepen te hebben en dat je een puppy was. Ik wist namelijk niet van het bestaan van deze mini Yorkjes af. Maar een leuk en heerlijk ventje om te zien… dat was je zeker.
Toen later bleek dat je een ventje was wat zich niet zomaar gewonnen gaf en bijtneigingen had, natuurlijk omdat je bang was, besloten wij dat je niet meer wegging, dat leek ons geen goed plan.
En niet alleen daardoor, maar ook omdat we al verliefd op je waren geworden. Ik merkte al snel dat je mij wel vertrouwde en ik dacht het komt wel goed met je!
Een warm mandje had ik ook al gevonden bij mensen in Groningen, maar zoals ik schreef …jij bleef! Deze mensen waren boos op mij, omdat ik je achteraf bij mij hield. Maar je was al zo van mij, dat ik het niet meer kon kleine lieve Budje en spijt hebben we geen moment gehad van deze beslissing.
Onze band groeide, ik kon steeds meer met je doen en merkte dat als anderen hetzelfde met je deden je daar niet van gediend was. Nou het zij zo, wij zaten er niet mee. Je hoefde niets van mij wat je niet wilde. Er waren uitzonderingen, heel weinig, maar er waren mensen die je vertrouwde, waaronder natuurlijk Jan, maar ook onze hulp Diny, die je begroette met likjes en natuurlijk Corry waar je logeerde als wij met vakantie gingen. Zodra je merkte dat ze iets van je wilde dat jij eng vond, liet je dat goed merken. En daar had je gelijk in!
Maar dominant was je, buiten dacht je dat je een Dobermann was en sprong alles wat 50 cm hoger was dan jij al keffend tegemoet. Volgens je ex- bazin Francis zou je geen bruggetjes lopen? Ze hadden er een voor het huis en al 7 jaar had je dat geweigerd! Nou… wij hadden er ook een paar, een om naar het uitlaatveld te komen en een in het park. Na een paar dagen liep jij gewoon over deze bruggetjes! Met veel praten en laten zien dat het niet eng was en je niet dwingen als je niet verder durfde lukte het gewoon tot verbazing van Francis.
En zo groeide onze band, ik beschermde je, want je was een grote stoere en dappere hond in pocket formaat en je was en blijft voor altijd mijn kleine lieve ventje. De laatste dagen samen, waarin je zo benauwd was zijn nog te pijnlijk voor mij om over te schrijven, dat komt wel lieve Budje het ging te snel. Rust zacht mijn kleintje….

Door Corinne tiamo animali op 16 augustus om 14:24