29 jan 2008, 17:18 Brief aan mijn hart

Het is alweer 3,5 week geleden dat mijn kleine malthezer is ingeslapen. ik had mijn trouwe viervoeter al vanaf mijn derde. En dat maakt het gemis heel erg. Een leven zonder Debbie ken ik niet. Natuurlijk ga je verder maar je zit er met je gedachten niet altijd bij. Je denkt veel over haar na en aan de dingen die je nu moet missen en als ik een brief kon schrijven die ze zou kunnen lezen dan zou ik dat ook doen.

Lieve Debbie,
Ik kan me de dag nog herinneren dat we je ophaalden. Je kwam tot onze enkels en was gewoon super klein. Ik weet nog dat we naar Tilburg reden om jou daar helemaal op te halen. Vanaf het begin dat we binnen kwamen kwam je op ons af. Je begon mijn vader likjes te geven en het klikte meteen. Ik was nog maar drie maar herrinner me alles nog. Vanaf het moment dat we je meenamen ben je altijd overal met ons naartoe geweest.
Elke vakantie ging je mee. Je was 1 van ons en je zou zeker nooit achter blijven. Waar wij gingen ging jij en andersom.
We wisten dat je epilepsie had en daardoor was je al vanaf het begin een probleem hondje maar we hielden (en houden nog steeds) van je. Je kreeg medicijnen tegen je epilepsie en zo ging het meestal wel goed. De vakanties vond je het leukste. Vooral in Frankijk de Ardeche voelde jij je helemaal thuis. Je eerste vakantie was de Ardeche en dat was ook je laatste. Een mooie gedachte.

op latere leeftijd kreeg je ook hartproblemen en er kwamen steeds meer medicijnen bij. We merkten al dat het alleen maar slechter ging. Gelukkig met de medicijnen ging het nog aardig.
Toch bleef je met ons meegaan zelfs als je niet kon lopen droegen we je in je hondenreistas en later zelfs in een kinderwagen (ja laat de mensen maar lachen maar no way dat ons meissie achter bleef).
Je genoot ervan en dat deed ons goed.
Ook fietstochtjes vond je geweldig. Je kon niet veel meer lopen en je vond het prachtig toen ik je meenam in de rieten mand aan mn fietsje.

Het leek wel of je wist dat dit jaar je laatste vakantie werd. De dag dat wij weggingen heb je op je eigen manier afscheid genomen van de plek. Je staarde op de veranda naar de rivier ipv dat je met ons meeliep. Je nam het in je op en we kwamen zelfs nog naast je zitten.

In december ging het pas echt slecht. En we wisten dat we ons moesten voorbereiden op je dood. We hadden geen idee wanneer t zou gebeuren maar t kon nooit ver zijn.
In Januari was het zover, je was helemaal op. Je buik was opgezet en t vocht konden we niet meer eruit laten lopen. Het zou toch niks hebben uitgemaakt. We moesten ervoor kiezen om je in te laten slapen.
We waren er allemaal bij, alleen mn broer wou het niet zien. Dat kan ik begrijpen het was moeilijk om mee te maken.

Nu hebben we je begraven en dat brengt rust. Je hebt je eigen plekje die wij kunnen bezoeken. En je hebt een plekje in ons hart, die altijd van jou zal zijn.

Lieve debje bedankt voor al die mooie jaren die we met je hebben kunnen delen. Je bent het liefste hondje die iemand zich maar kan wensen. Ik kijk met plezier en liefde terug op die mooie herrinneringen en steek een kaarsje aan om jou te gedenken...

Debbie always in my heart...

xxxx je (mede-zusje) Corina

Door Corina op 01 juni om 14:48