Dag lieverdje (geschreven op 4 oktober 2009)

Een paar weken geleden was je op de kop af 17 jaar mijn hondje nadat je eerst 8 weekjes bij je moeder langzaamaan een kleutertje werd. 17 jaar, de helft van mijn leven.

Vandaag is het dierendag en hoeveel ik je ook knuffel, je vindt het niet fijn meer. Alles wat je doet doe je niet meer met plezier, al denk ik soms van wel. Maar dat zijn mijn fantasieën, niet de werkelijkheid. Als ik naar de filmpjes en foto’s kijk van voor je dementie zie ik je echte, onbezorgde gelukkig zijn. Je eeuwige rennen, je vraag om knuffeltjes, de manier waarop je naar me toe kwam als ik vergeten was je waterbakje te vullen.
Ook als je buikpijn had kwam je naar me toe, wees met je snuitje naar je buik en keek naar mij, ik moest dan over je buikje wrijven, een minuutje later was je weer ‘beter’. En ik kan nu uren over je buikje wrijven, je wordt er niet meer beter van. De dag dat ik me realiseerde dat je dement aan het worden was weet ik nog goed. Het was 2e kerstdag 2006, met een aantal mensen gingen we naar het strand. Zoals gewoonlijk rende je alsof het een lieve lust was. We naderden een muurtje en ik zag je mijn kant oprennen, ik stond vlakbij dat muurtje (gelukkig). In je enthousiasme sprong je over dat muurtje, iets wat je nooit eerder hebt gedaan. Ik gilde “Neeee!”, je schrok en bleef op het muurtje stokstijf staan, ik kon je nog net grijpen. Achter dat muurtje was de zee, zo’n 6 meter eronder.
Toen wist ik dat er iets mis met je was, en dementie was het eerste wat in mij opkwam. Toen kwam je doofheid erbij en heb ik je een beetje gebarentaal kunnen leren. Je mocht nog wel los, op open en veilig terrein, en als ik je rond zag kijken wist ik dat je me zocht. Ik ging door mijn hurken en deed mijn armen wijd, als je dit zag kwam je naar me toe rennen.
Op een bewuste dag had ook gebarentaal geen zin meer want je dementie nam een loopje met je, en jij om die reden met mij. Je rende op een gegeven moment maar een willekeurige kant op zonder te stoppen. Roepen had geen zin, dus er zat maar één ding op, achter je aan rennen en je pakken. Dit gaf veel reacties van mensen die vooral aan het lachen waren, wisten zij veel.
Daarna werd je zicht steeds minder en mocht je niet meer los. En nu… van echt rennen is geen sprake meer, je huppelt af en toe wat waarbij je achterpootjes niet zo goed meer weten wat ze doen. Om de paar seconden sta je stil. Het duurt een eeuwigheid voordat je plast of poept, dus zet ik je uit voorzorg op het balkon als je wakker bent. Maar het gebeurt de laatste tijd steeds vaker dat ik bij het opstaan, op nuchtere maag, aan het dweilen ben. Je poept niet alleen, je wandelt het ook door de hele kamer. Naast dat ik de vloer schoonmaak, moet ik ook je pootjes wassen en je poepertje, en dat is vaak een gevecht, je bent zo onrustig. Het is echt gedaan met je rustige zelf, je raakt in de stress als je ergens tegenaan loopt en je niet verder kunt. Achteruit lopen kun je niet meer. Dit veroorzaakt paniek bij je en je gaat akelig vals en hard blaffen, net zolang tot ik je red. Echter ben ik niet altijd thuis om je te redden en dit moeten de buren vergelden. Ik dacht dat het zou helpen om je op de slaapkamer te zetten als ik niet thuis ben, daar zou je geen obstakels hebben. Dat ging een paar dagen goed, nu blijkt het gordijn ook een hindernis.

Het is vandaag dierendag, en hoe cru het ook klinkt, ik heb vannacht besloten je niet meer zo lang te laten lijden. Zeer binnenkort zal ik je de allerlaatste knuffel geven. Het zal hier thuis gebeuren, met je broertje, je ‘trutzusje’ en ‘het grote baasje en vrouwtje’ zullen er ook bij zijn. Ik weet alleen nog niet precies wanneer.

Lieve Smauce, ik hou van jou, altijd.

Door Kaatjekoek op 06 september om 19:31