HondenPage baasje Bo

Wat schreven de vrienden van Bo op het forum

Jolanda schreef in Hondenpage hondenkalender voor het nieuwe jaar
Ik heb je snel nog mijn mail adres gestuurd.... ben zó benieuwd! Dankjewel voor al het werk dat je eraan gehad zult hebben hoor.
Jolanda schreef in Hoe nu verder zonder mijn maatje, mijn lieve Sarah
" Hoi Jolanda, hoe gaat het inmiddels allemaal bij jullie thuis? Ik denk nog vaak aan jullie en Sarah. Hoop dat jullie gezin een beetje bekomen is.. " Bo  Wat lief van je om naar ons te vragen! Dankjewel!    Het is ons niet meegevallen, maar inmiddels voelt het allemaal wat rustiger. Aan de ene kant begint het te wennen, maar aan de andere kant kan ik bijvoorbeeld thuiskomen en verwachten dat ze op haar kleedje ligt. Heel dubbel soms... terwijl ik naar de voordeur loop en denk bij mezelf dat ze er niet meer zal zijn, kijk ik toch als eerste naar haar plekje om haar te begroeten. Vreemd hé?  Waarschijnlijk zit dat na 14 jaar zó in je systeem dat dat niet zomaar 1, 2, 3 verdwenen is. En soms lijken we haar 's nachts te horen beneden. Waarschijnlijk zijn dat blaadjes buiten die ritselen o.i.d., maar het lijkt dat net alsof ze zich omdraait op haar kleedje. Waar ik wel heel blij mee ben, is hoe we het allemaal aangepakt hebben. Ten eerste de dierenarts thuis laten komen om haar te laten inslapen, dan haar nog de nacht bij ons thuis te houden zodat we rustig afscheid konden nemen én dat we gekozen hebben voor crematie. Op deze manier waren we toch nog met haar bezig en hebben we allemaal het gevoel dat we haar hebben gegeven wat ze verdiende. Wanneer mensen de middelen ervoor hebben, zou ik ook zeker iedereen aanraden om het op deze manier te doen want volgens mij helpt dat met het verwerken van het verlies.   Inmiddels heb ik zelf een kettinkje met wat as van Sarah en dat vind ik ook fijn. De jongens hebben alledrie een klein steentje met een hondenpootje en wat as erin want dat wilden zij graag.   Maar het is wel heel erg stil in huis hoor! Dus over een poosje gaan we denk ik toch maar eens kijken voor een nieuwe pup!   
Jolanda schreef in wisselneus
Hier had ik echt nog nooit van gehoord dus moest het ook even opzoeken. Het lijkt mij een duidelijk verhaal... Wanneer je zo'n wisselneus niet mooi vindt, zou ik niet voor deze pup gaan. Op dit moment heb je nog geen band met dit hondje en voor het hondje zelf maakt het niets uit of jij hem koopt of dat hij bij iemand anders komt te wonen want hij kent jou ook helemaal niet.   Natuurlijk zou het iets anders zijn wanneer je het hondje al zou hebben en het diertje helemaal aan jou gewend is en je zou hem om deze reden wegdoen. Maar dat is in dit geval toch helemaal niet aan de orde?
Jolanda schreef in Chihuahua krijst van de pijn .... radeloos
Hebben ze je ook verteld waardoor dat zo gekomen is? Heeft hij misschien iets gegeten wat dat veroorzaakt zou kunnen hebben? In ieder geval komt het allemaal weer goed gelukkig! Ik ben heel blij voor jullie hoor. 
Jolanda schreef in Hoe nu verder zonder mijn maatje, mijn lieve Sarah
Dank jullie wel lieve mensen! Het doet me echt zoveel goed alle steun die ik hier krijg! En zo fijn dat iedereen zegt dat ze net zo gehandeld zouden hebben. 
Jolanda schreef in Schuldgevoel naar overleden hondje toe
Ja ik kan me goed voorstellen dat deze vragen door je hoofd blijven spoken. Wat als...  Helaas zul je hier nooit achter komen dus misschien moet je toch proberen jezelf niet langer te kwellen en dit achter je te laten. Aan jou heeft het in ieder geval niet gelegen want jij hebt alleen maar het beste voor Sita gewild. Het stukje dat je me doorstuurde verwoordt het ook heel mooi: Laat die nare herinneringen achter je en haal je hondje weer 'terug' door te denken aan alle mooie, fijne momenten. Daar doe je haar vast een groot plezier mee!
Jolanda schreef in Chihuahua krijst van de pijn .... radeloos
Gewoon zelf even bellen. Ze begrijpen vast wel dat je in spanning zit!
Jolanda schreef in Verdriet
Wat een verdrietig verhaal! En ook zo plotseling om jullie maatje te verliezen. Ik kan me goed voorstellen dat je met een hoop vragen blijft zitten, maar dit had je ook niet kunnen voorzien. Zo te horen hebben jullie naar beste weten gehandeld dus schuldig voelen is echt niet nodig. Toch kan ik dat schuldgevoel heel goed begrijpen want nog geen week geleden kwam ikzelf hier op het forum terecht toen mijn labrador Sarah overleed en ik van verdriet en ellende ook niet wist waar ik het zoeken moest. Inmiddels een week verder merk ik dat wij als gezin ons weer wat rustiger voelen en de draad weer oppakken hoewel het verdriet en het gemis natuurlijk nog lang niet weg zijn dus ik denk dat je het wat tijd moet geven.   Wat ik wel zou aanraden, is tijd nemen om afscheid te nemen. Wij hebben gekozen voor crematie en konden daardoor in het crematorium na een paar dagen haar nog even zien en nog afscheid nemen toen de ergste schok voorbij was. Heel veel sterkte!
Jolanda schreef in Chihuahua krijst van de pijn .... radeloos
Het lijkt mij ook het beste om bij zo'n acuut geval als dit lijkt te zijn direct een goede dierenkliniek op te zoeken. Daar hebben ze over het algemeen toch meer en betere apparatuur ter beschikking om uit te zoeken wat er aan de hand is. Het is net als bij mensen het verschil tussen de huisarts en het ziekenhuis waar ze allerlei apparatuur hebben die de huisarts niet tot zijn of haar beschikking heeft. Sterkte!
Jolanda schreef in Hoe nu verder zonder mijn maatje, mijn lieve Sarah
Wat een prachtig gedicht! Dankjewel!!
Jolanda schreef in Schuldgevoel naar overleden hondje toe
Wauw wat lees ik nu?? Jullie hebben al een pup? Wat heerlijk om zo'n fijne afleiding te hebben... geniet er maar van hoor! 
Jolanda schreef in Hoe nu verder zonder mijn maatje, mijn lieve Sarah
Dankjewel, dat is lief om te zeggen. Ja ik hoop het ook... zou fijn zijn!
Jolanda schreef in Hoe nu verder zonder mijn maatje, mijn lieve Sarah
Erg lief dat je dat zegt. Fijn om hier op dit forum zoveel herkenning te vinden en op deze manier ook een manier te hebben gevonden om het kwijt te kunnen.  Het is zo vreselijk stil in huis! Vreemd eigenlijk... Sarah maakte amper geluid, blafte zelden of nooit, maar het is gewoon de aanwezigheid. Haar kleden, speeltjes en dat soort dingen heb ik nog niet kunnen weghalen. Die lege plekken benadrukken nóg meer het feit dat ze er echt niet meer is maar dat komt allemaal wel.    
Jolanda schreef in Schuldgevoel naar overleden hondje toe
Uit hetgeen je nu als eerste zegt, blijkt wel dat het niet uit schijnt te maken. Wanneer je haar vrijdag zou hebben laten inslapen, had je je nu schuldig gevoeld omdat je zou hebben gevonden er niet alles aan te hebben gedaan. Maar nu voel je je juist schuldig omdat je voor de andere optie gekozen hebt.    Ooooh ik snap zo goed wat je zegt... dat thuiskomen in een leeg huis waar alleen haar kleden, haar speeltjes, haar voer- en waterbak en haar riem nog liggen maar waar ze zelf niet meer is. De spulletjes kan ik ook gewoon nog niet weghalen, dat doe ik later in de week wel stapje voor stapje. 
Jolanda schreef in Hoe fotografeer je een pup, morgen 1 jaar.
Hahaha wat een heerlijk stukje heb je geschreven! Het is ook bijna niet te doen om in je eentje zo'n ondernemende pup te fotograferen behalve wanneer het ligt te slapen.    Maar inmiddels is ze er aardig aan gewend zie ik en werkt ze al heel goed mee. Vooral de onderste foto vind ik prachtig!!
Jolanda schreef in Hoe nu verder zonder mijn maatje, mijn lieve Sarah
Wat geweldig al jullie lieve reacties en het medeleven... ontzettend bedankt! Het is toch wel fijn om te horen dat blijkbaar vele mensen kempen met schuldgevoel na zo'n beslissing want het is natuurlijk ook zo, je beslist wel over leven en dood en juist het feit dat je kiest voor de dood terwijl het gaat om het dier waar je het allermeest van houdt klinkt zo wreed. Ik probeer mezelf de hele dag te vertellen dat ik het alleen maar gedaan heb omdat ik dacht het beste te doen voor Sarah, maar dat helpt nog niet erg. Het zal tijd nodig hebben waarschijnlijk.  Nogmaals dank jullie wel!
Jolanda schreef in Schuldgevoel naar overleden hondje toe
Allereerst gecondoleerd met je grote verlies.  Wat een verhaal... de angst en ongerustheid straalt ervan af. En tegelijkertijd ook de liefde voor jouw schat. Je schuldig voelen is echt niet nodig want je hebt alles gedaan wat je kon. Maar ik begrijp heel goed dat je dat zo voelt want zelf heb ik hier gisteren een verhaal geplaatst over het overlijden van onze Sarah een paar dagen geleden en mijn eigen schuldgevoel. Misschien is dit wel iets dat erbij hoort. Waarschijnlijk hebben jouw ouders wel gelijk dat ze zich veel te ziek voelde om aan ook maar iets te denken dus ik denk niet dat je jezelf daar langer mee moet kwellen.  Heel veel sterkte morgen bij de crematie (wij laten Sarah ook morgen cremeren) en probeer maar zoveel mogelijk te denken aan de mooie en leuke dingen die jullie samen hebben meegemaakt.
Jolanda schreef in Hondenpage hondenkalender voor het nieuwe jaar
Hallo, deze middag ben ik voor het eerst hier op het hondenforum geweest omdat onze labrador Sarah afgelopen donderdagavond overleden is en ik een uitlaatklep zocht voor mijn verdriet hierover. Nu kom ik tijdens het rondkijken hier op het forum dit bericht tegen en ik vind het een heel erg leuk idee! Maar zoals ik al zei is mijn Sarah dus overleden... mag ik dan toch nog een foto hier voorstellen? Wanneer je dat liever niet doet, begrijp ik het wel hoor. Ik heb inmiddels wat foto's van haar ge-upload dus als je wilt kun je er zelf eentje kiezen want ze zijn mij allemaal dierbaar. Dit is er eentje van:   Sarah geboren op 23 juli 2003 (hier 10 jaar oud)
Jolanda schreef in Hoe nu verder zonder mijn maatje, mijn lieve Sarah
Mijn allerliefste maatje Sarah is er niet meer. Omdat ik van verdriet (en schuldgevoel) niet weet waar ik het zoeken moet, ben ik gaan zoeken op internet en hier terechtgekomen. Heel graag wil ik hier iets over haar schrijven om op die manier te proberen haar wat dichter bij me te voelen. Ik zal proberen er geen ellenlang verhaal van te maken al zou ik dagen over haar kunnen schrijven. Op 23 juli 2003 werd er ergens in Nederland een nestje bruine labradorpups geboren en omdat wij besloten hadden dat we wel erg graag een bruine labrador wilden, werd 1 van deze pupjes de onze. Met de komst van de pup werd ons gezin compleet. We hadden (en hebben) 3 jongens die destijds 5, 9 en 13 jaar oud waren en zij vonden het natuurlijk geweldig zo'n nieuwe speelkameraad. We hebben met z'n allen nagedacht over een naam en uiteindelijk kwam de oudste zoon met de naam Sarah en dat is het uiteindelijk geworden. Sarah was echt een geweldige hond! Zó lief en vrolijk en natuurlijk in het begin best ondeugend. In alle jaren dat we haar gehad hebben is ze werkelijk niet 1 dag uit haar hum geweest. En dat weten we heel zeker, want in die 14 jaar is het maar een dag of 4 geweest dat we haar niet gezien hebben. Toen logeerde ze bij mijn schoonzusje. De rest van de tijd was Sarah bij ons. Ook is ze altijd mee geweest op vakantie en daar genoot ze net zo van als wij. Toen ze een jaar of 6 was denk ik merkten we dat ze af en toe een beetje mank ging lopen met haar voorpoot dus op naar de dierenarts. Hij adviseerde toen om Hills JD voer te gaan geven want daarmee bleken al vaker goede resultaten behaald te zijn. Zo'n zak voer kostte dan wel een stuk meer dan het 'gewone' voer, maar dan had je ook wat. We gingen het proberen en inderdaad... binnen no time ging het manklopen weg. We hebben toen nog even geprobeerd om over te stappen op haar oude voer, maar binnen een week begon het weer dus vanaf toen zijn we dat voer blijven geven. Eigenlijk is het verder altijd heel goed gegaan met Sarah tot november 2015. Ik merkte op dat ze ineens zoveel begon te drinken en omdat ik eerder een hond gezien heb die dat had en die suikerziekte bleek te hebben, heb ik het niet aangekeken maar ben gelijk met haar naar de dierenarts gegaan. Mijn vermoeden bleek juist en Sarah moest aan de insuline. Wij denken zelf dat de trigger is geweest dat 'ze' de samenstelling van het voer dat ze altijd kreeg iets veranderd hebben maar dat is toch maar gissen. Helaas bleek het nog best een klus om de juiste dosering te vinden en doordat dat best even duurde, heeft de suikerziekte ervoor gezorgd dat de spieren in haar achterpoten flink verzwakten en haar gezichtsvermogen sterk achteruitging door de vorming van staar. We merkten dit doordat ze tijdens het uitlaten regelmatig wat sleepte met haar achterpoten (vooral de linker) en ze zag de stoeprandjes niet meer.  Nadat eindelijk de juiste dosering gevonden was en ik haar 2 maals daags injecteerde met insuline werd het slepen van haar achterpootjes gelukkig minder en uiteindelijk ging dat ook bijna helemaal over. Niet dat ze de kracht weer teruggekregen heeft, maar ze raakte eraan gewend en vond een manier om weer normaal te lopen. De staar werd helaas alleen maar meer en uiteindelijk zag ze helemaal niets meer. Mijn dierenarts verzekerde me dat het voor een hond niet zo héél erg was omdat de reuk het allerbelangrijkste is voor een hond en haar neus deed het nog uitstekend! Voor Sarah leek het allemaal niet zo heel veel verschil te maken want ze bleef de vrolijke lieverd die ze altijd al geweest was. Ik zorgde ervoor dat ik elke ochtend en elke avond precies om half 9 haar de insuline toediende omdat die regelmaat natuurlijk belangrijk is. Naast de insuline kreeg ze ook haar dagelijkse pijnstillers want inmiddels leek de pijn in haar gewrichten ook weer begonnen te zijn en dat kon natuurlijk niet. Gelukkig deden de pijnstiller hun werk goed want daardoor kon ze weer gewoon goed lopen. Toch kon je wel zien dat ze nu echt oud begon te worden want haar pootjes werden steeds strammer en soms had ze niet eens veel zin om uit te gaan. Dan was het gauw even haar behoefte doen en dan weer lekker naar huis! Maar ja wat wil je ook... ze was tenslotte al een echte oude dame van bijna 14 jaar! Een aantal maanden geleden begon ze ineens last te krijgen van haar keel. Af en toe schraapte ze met veel kabaal haar keel zo leek het wel en soms kwam er dan ook wat slijm mee. De dierenarts dacht dat het misschien wat geïrriteerd was want er was eigenlijk niks te zien. Jammer genoeg ging het niet over en vorige week begon het ineens erger te worden. Ze begon steeds meer slijm op te geven en erbij te kuchen. We hebben nog slijmoplosser gekregen van de dierenarts maar het hielp eigenlijk niet. Ze voelde zich echt helemaal niet fijn en kon eigenlijk alleen maar rustig blijven liggen want zo gauw ze bijvoorbeeld op haar rug ging liggen rollen wanneer ze geaaid werd begon het weer. Iedere keer weer kokhalzen en uiteindelijk slijm opgeven. Dan weer een poosje rust en daar ging het weer. Zó zielig! Dit kon zo niet.  We hebben er met z'n allen (onze jongens zijn inmiddels alledrie volwassen) over gesproken en we werden het erover eens dat het beter zou zijn om haar rust te geven en haar te laten inslapen. Mede omdat ze helemaal blind was en de laatste tijd haar gehoor flink achteruit ging. Het leven in zo'n coconnetje en dan ook nog eens dat slijm dat leek ons niet echt fijn. Afgelopen donderdagavond is de dierenarts gekomen om haar in te laten slapen. Wát een vreselijk moment!! Niet dat er iets verkeerd ging (hoewel ik er niet op gerekend had dat die eerste prik pijn zou doen) maar gewoon het feit dat je zelf degene bent die haar naar haar kleedje brengt. Saartje die nietsvermoedend vol vertrouwen met je meeloopt en nog eens heerlijk geniet van alle aandacht van ons allemaal. Dan ineens die akelige prik, het slaperig worden, de allerlaatste knuffel die ik haar kon geven en dan... stilte! En nu dan het verdriet! We hebben haar op haar kleedje laten liggen bij ons en vrijdagochtend hebben we haar naar het crematorium gebracht. Dit is overigens iets waarvan ik blij ben dat we daarvoor gekozen hebben want dat voelt veel beter dan wanneer we haar achter zouden laten bij de dierenarts o.i.d. Behalve het gevoel van allesoverheersende verdriet, die gapende wond in mijn hart, is er nu ook het schuldgevoel... zijn we toch niet te snel geweest met deze beslissing?? Hadden we misschien toch onderzoek moeten laten doen naar de precieze oorzaak van dat slijm? Hadden we haar dan misschien toch nog een paar maandjes wellicht langer bij ons kunnen houden? Maar ja, denk ik dan weer, dan had ze daar ook nog doorheen gemoeten terwijl ze zich al niet fijn voelde. En mócht ze misschien weer wat opgeknapt zijn, voor hoelang?? Ze was al 14 jaar, blind, bijna doof en haar achterpootjes leken de laatste week weer kracht te verliezen. Waarschijnlijk door het opgeven van het slijm iedere keer dat de suikerwaardes in haar bloed ook weer gestegen waren. Ze stond van de week bij haar waterbak en ineens zie ik haar achterpootjes langzaam wijduit glijden over de vloer. Ze kon ze zelf niet meer terugschuiven dus gelukkig dat ik het zag want zo kon ik haar snel helpen om de pootjes weer in de goede stand te krijgen. Je moet er toch niet aan denken dat zoiets zou gebeuren wanneer er niemand thuis zou zijn?!? Ik weet het gewoon allemaal even niet meer. Inmiddels zal dit verhaal wel enorm lang geworden zijn want ik zit al een hele tijd te typen, maar ik moest het even kwijt. Aankomende dinsdag zal Sarah worden gecremeerd. Mijn middelste zoon en ik willen erbij blijven tot het moment dat ze haar de oven in zullen doen omdat we allebei zeker willen weten dat dat ook gebeurd. We blijven bij haar tot het allerlaatste momentje want dat heeft ze verdiend! Ook heb ik een heel mooi hangertje uitgezocht en zal ik vanaf volgende week voor altijd een klein stukje van Sarah met me mee blijven dragen. En de herinneringen aan de geweldige tijd met haar draag ik voor altijd mee in mijn hart. Samen met het schuldgevoel...