HondenPage baasje thea peters

Wat schreven de vrienden van thea peters op het forum

Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
Een jaartje verder en ik kwam dit topic weer tegen. Het gaat nog steeds prima met Runa, ze heeft ontzettend veel stappen gemaakt het afgelopen jaar. Mooiste (en fijnste) is toch wel dat ze losloopt! Na heel veel oefenen en geduld loopt ze standaard los. Als we haar roepen komt ze direct terug en als ze even moet volgen doet ze dat ook. Tijdens schemer maakt ze nog wel eens een snoekduik in de bosjes, maar max. 5 minuten later is ze dan alweer terug. Merk echt dat het een kwestie is van wederzijds vertrouwen en dat geeft heel veel rust. Daarnaast loopt ze nu ook naast de fiets. Vindt ze heerlijk! Dan komt de husky-kant ook echt boven, want ze trekt me gewoon vooruit en dat heeft ook de volle focus. Katten die tevoorschijn komen, andere honden.. ze kijkt er dan niet naar om (wel als we gewoon wandelen, uiteraard ;-)) Verdere typische huskystreken heeft ze eigenlijk niet, behalve de 'kriebelbenen' , haha. Verder vindt ze het leuk om vogels e.d. op te jagen, maar als ze dichtbij komt durft ze er niks mee te doen. Heeft dus ook nog nooit wat gevangen. Al met al zijn we dus nog steeds helemaal happy met elkaar en hebben we de beste beslissing ooit genomen, een jaar geleden 
Anna schreef in Mijn hond heeft schurft! Wat kan ik doen?
Ja, dat onderzoek was zeker vervelend. Stond bijna met haar mee te huilen :-(. Ga me nu eens verdiepen in het verbeteren van haar weerstand, goede tip!
Anna schreef in Mijn hond heeft schurft! Wat kan ik doen?
Demonen=demodex haha
Anna schreef in Mijn hond heeft schurft! Wat kan ik doen?
We zijn net terug  van de dierenarts. Ze heeft wat schraapsels genomen en onderzocht. Het is zeker geen demonen.  Waarschijnlijk een ander soort schurft of een schimmel (aangezien het alleen op haar kop zit). Nu een pipetje strongholt en een antibioticakuur gehad. Over een weekje terug. Hoop enorm dat dit gaat helpen...
Anna schreef in Mijn hond heeft schurft! Wat kan ik doen?
Hoi Wendy,   Dankjewel voor je reactie. Ik heb zojuist een afspraak gemaakt bij een andere dierenarts. Gelukkig kunnen we vandaag nog terecht daar. Zal haar zeker vragen over een doorverwijzing naar een dermatoloog.
Anna schreef in Mijn hond heeft schurft! Wat kan ik doen?
Dankjewel voor je reactie, Bulleke. Die pipetjes hebben we inderdaad al gehad. Denk er nu over om toch naar een andere dierenarts te gaan voor een second opinion.
Anna schreef in Mijn hond heeft schurft! Wat kan ik doen?
Hallo allemaal,   Ik zit even met de handen in het haar. Wat is er aan de hand?   In juli vorig jaar hebben wij de liefste Husky ooit geadopteerd uit het asiel. Toen we haar ophaalden was het een klein hoopje ellende. Mager (was een paar maanden ervoor bevallen van 11(!) pups) en vol mijt. Maar zo dankbaar en blij. Het aanpassen thuis ging ook wonderbaarlijk goed en we waren meteen verliefd op haar. Na een week hebben we haar meegenomen naar onze dierenarts voor een check en daar bleek dat ze een kleine ontsteking had aan de wond van de sterilisatie, maar ook dat ze echt hardnekkige mijt had. Hiervoor hebben we een speciale shampoo gekregen waarmee we haar regelmatig gewassen hebben.   Dit bleek aan te slaan en de mijt verdween. Toen ze op een goed moment een rood plekje onder haar bek kreeg. Aanvankelijk dachten we aan een wondje door het neuzen in struiken oid, maar het plekje werd groter. Dus weer naar de dierenarts. Die dacht direct aan een vorm van schurft. Volgens haar iets wat ze al in het asiel onder de leden had, maar er nu pas uit kwam. Weer shampoo meegekregen en een speciaal zalfje. Even leek het te helpen, maar het blijft terugkomen. Bij het laatste bezoek aan de dierenarts hebben we weer speciale middeltjes gekregen, maar het helpt niet. Een injectie durven we (en dierenarts ook) niet aan omdat dit gevaarlijk kan zijn voor honden met Collie-genen. Een aangezien wij niets weten over haar achtergrond is dat te riskant.   Ze krijgt nu enkel anti-allergeen voer en we wassen haar nog steeds regelmatig met speciale shampoo, maar het lijkt alleen maar erger te worden :-(. Het zit vooral rond haar oog, onder haar bek en aan de oren. Gelukkig lijkt ze er niet veel last van te hebben, krabt er niet erg veel aan en is verder gewoon vrolijk. Maar ik wil haar helpen! Hoe krijgen we dit weg? Wat kan ik nog meer doen?   Heeft er iemand raad?   Alvast bedankt! Anna
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
En deze toch nog even. Word elke keer zo vrolijk als ik naar deze foto kijk. Runa en de Mont St. Michel
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
Dank jullie wel voor de complimenten :-)) Hier nog een filmpje van daarnet. Ze heeft een balk opgevist uit het gras en gaat weer even helemaal uit haar plaat.   https://www.youtube.com/watch?v=eOFuot-MiXk&list=UURN_7jvMKqKgnDcmEXEa8BQ
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
Hmm.. En nu?   https://www.youtube.com/watch?v=K-YNqTIbrFM&list=UURN_7jvMKqKgnDcmEXEa8BQ
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
Zo dus:   https://www.youtube.com/watch?v=K-YNqTIbrFM&feature=youtu.be
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
Haha, wat gaaf! Die twee in de sneeuw. Ik heb vanmiddag wat filmpjes gemaakt van Runa in haar dolle bui. Daarvoor hoeven we immers alleen naar de vijver te wandelen :-). Even kijken hoe ik die het beste kan uploaden.
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
Zeker Maxlisa, daarom schrok ik ook zo van die opmerking. Enik baal eenbeetje dat ik nog zo makkelijk aan het twijfelen gebracht word. Terwijl ik weet dat ik op mijn gevoel kan vertrouwen. Maar goed, dat zal nog wel groeien. Runa is immers nog maar 3 maanden bij ons natuurlijk :-)
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
Wauw, zo blij met jullie reacties! Wakkere Husky, ze doet dan precies zoals Spot doet in het filmpje. Rennen met een paar keer doorschakelen naar een hogere versnelling. Vaak op de achterste twee poten, haha.   Ik ben echt opgelucht nu ik jullie berichtjes lees. Stom dat je door zoiets zo onzeker kunt worden. En ja, ik zag ook dat Runa zich anders gedroeg tijdens die les en dat dat zeker voortkwam uit spanning. Maar dat het áltijd stress is, zoals ze zei, dat kon er bij mij al niet in. En bij mijn vriend helemaal niet.    En Alaska's finest, wat jij schrijft klopt ook helemaal. Ze heeft die momentjes vaak op dezelfde plek. Ergens hier in het bos moeten we altijd door een diepe greppel, tegen dat heuveltje op: Te Gek! Dan gaat ze dus los. Altijd daar. En dus inderdaad in het drassige hoge gras en in de vijver. Aan zee had ze precies hetzelfde. Gewoon een gelukkige hond dus. Toch. Phieuw....;-)
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
Wij in ieder geval zeker met Runa ! ;-) Ik hoop dat zij er andersom net zo over denkt, maar na zaterdag -de eerste les op de hondenschool- ben ik wel wat onzeker. Daarom weer jullie raad gevraagd. Ik hoop niet dat jullie moe worden van mijn onzekere gedoe, maar ik wil echt het beste voor Runa.   Wat is nu het geval? Tijdens praktisch elke wandeling gaat ze wel een keer helemaal uit haar dak. Vaak begint dat met een potje sprinkhanen jagen in het hoge gras of pootje baden in de vijver en eindigt het met als een malle rondrennen. Omdat ze aan de lijn loopt is dat dan altijd in rondjes, uiteraard. Wij hebben dat altijd gezien als 'blijheid' en even alle energie eruit gooien. Ook hier in de tuin doet ze dat weleens. Ze maakt dan een speelboog (zeg ik dat goed zo?) en wacht af tot een van ons dichterbij komt. Zetten we een stap in haar richting dan trekt ze een sprintje. Ze lijkt dat echt leuk te vinden, want ze komt dan elke keer terug en begint dan weer in dezelfde houding. Kortom: wij dachten een zeer blij hondje te hebben.   Nu dus zaterdag op de cursus. Het was de eerste keer en natuurlijk spannend voor Runa (en mij). We waren expres te vroeg gegaan zodat ze alvast wat kon snuffelen etc. Toen de les begon moesten we in een kring gaan zitten en al die andere hondjes... dat is ze natuurlijk niet gewend. Dus ze begon te trekken, te springen en steeds hyperder te worden. Op een gegeven moment ook echt haar pootjes op mijn schouder leggen met een blik van 'wat is dit nu allemaal?'. Zo heb ik haar thuis ook nog niet eerder meegemaakt. Maar in die situatie wel voor te stellen natuurlijk. Toen moesten we een oefening doen waarbij ik een stukje met haar moest lopen. En elke keer stoppen en door middel van een geluidje terug laten komen. Dit deed ze best goed , maar op een gegeven moment begon ze weer zo te rennen als een dolle. Meteen de instructrice erbij die zi dat ze het hartstikke zielig vond. Ik schrok me helemaal rot. Zielig? Wat doe ik verkeerd dan? Zij vertelde dat Runa zo begint te rennen omdat ze het allemaal niet meer weet. Dat ze overprikkeld is en niet weet hoe ze er anders mee om moet gaan. Nogmaals: in die situatie, voor het eerst op school, kan ik me dat helemaal voorstellen. Maar ze doet dat rennen heel vaak. Wat ik al zei, bij praktisch elke wandeling. Ook als we alleen in het bos zijn, ook gewoon tijdens het dagelijkse bekende rondje...   De instructrice heeft ons zaterdag meteen naar huis gestuurd en ik was te overdonderd om echt door te vragen. Ik zou het echt vreselijk vinden als ze echt zo gestrest is, mijn lieve hondje. En ik heb dat gevoel ook echt, echt niet gewoon. Maar ja, dat rennen dan...?   Kan het zo zijn dat het soms wél gewoon enthousiasme is? En soms gewoon echt spelen? Of duidt dit altijd op stress?   Help?
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
We zijn weer terug, hoor. En hebben een heerlijke vakantie gehad. Modelhusky Runa heeft het -voor zover ik kan beoordelen- prima naar haar zin gehad. Vooral het strand was een dikke hit bij haar. Helaas kon ze niet los, maar aan de 20 meter lijn kon ze toch behoorlijk wat sprintjes trekken. Verder is ze overal mee naartoe geweest. Naar stadjes, bezienswaardigheden en naar restaurants. En ze heeft zich zo ontzettend lief en goed gedragen. Het is écht een modelhondje. Ook autorijden vindt ze heerlijk. Die gaat languit liggen en tukt een end weg. Staat al te kwispelen bij de auto als we 1 stap buiten de deur zetten.   Grappig was ook toen we weer thuiskwamen. Ze stond voor de deur, keek ons aan met grote ogen van “Echt? Zin we echt thuis?”, ging naar binnen en begon als een malle te springen en rond te rennen. Helemaal door het dolle heen. Ze voelt zich in ieder geval goed thuis bij ons ;-)   Ook qua gezondheid gaat het prima. Heeft geen last meer van misselijkheid, geen nare symptomen van de inenting. Op vakantie zo nu en dan ook een vers visje voor het meiske gekocht en gekookt. Vindt ze zooo lekker. En waar betere verse vis dan daar?   Ze begint nu ook weer een dikkere vacht te krijgen, wordt aardig fluffy :-). Lekker om te kroelen.
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!

Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
Even snel vanuit Frankrijk: Runa maakt het gelukkig helemaal prima. Ze vindt het fantastisch aan het strand en rent de benen onder haar lijf vandaan. Gelukkig dus helemaal geen rare tekenen qua inenting.   Ik ben er blind vanuit gegaan dat de dierenarts wel wist wat ze deed. Noem me naief, maar dat doe ik bij zo iemand. Moet er wel bij zeggen dat ze Runa wel goed onderzocht heeft van tevoren. En haar ook helemaal gezond heeft verklaard. Ik ga het haar toch nog eens vragen als we weer terug zijn.   Voor nu genieten we ons helemaal suf, hier aan het strand. Fijn ook dat Frankrijk zo hondvriendelijk is. Ze mag over op en mee naar binnen :-)
Anna schreef in Wat je hond over je zegt
Wat een leuke topic! Tijdens onze zoektocht naar een hond hebben we eigenlijk helemaal niet nagedacht over imago. Wél wisten we dat we een niet te kleine hond wilden, dat trekt ons beiden niet. Via internet hebben we maandenlang de website van de dierenbescherming in de gaten gehouden en ons vooral geconcentreerd op de omschrijvingen. En toen zagen we Runa. Zwart, ijsblauwe ogen en een blik waar je bang van zou kunnen worden. Maar wij waren allebei op slag verliefd. Toen ook nog bleek dat haar omschrijving precies was wat wij zochten hebben we direct gereageerd.   Nu twee maanden later kan ik zeggen dat ze precies bij ons past. Misschien groei je daar ook wel in, dat weet ik niet. Wel de hele dag door opmerkingen over haar ogen, natuurlijk. Maar dat vind ik (nog?) leuk, ik ben trots op haar. Minder vind ik de voorbijgangers die roepen dat ze het zo zielig vinden dat ze niet los mag. Dat hoor ik erg vaak. Helaas kan dat niet, het is een husky en wij nemen geen risico met haar. Dat wordt vaak niet begrepen.   Hoewel ze er intimiderend uit kan zien voor sommigen heb ik echt absoluut niets aan als waakhond, haha. Denk dat als er een belager op me afkomt ze deze nog vriendelijk begroet. Zit echt geen greintje kwaad in haar. 
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
We gaan met haar op reis, en daarvoor moest ze verplicht ingeent worden. Dierenarts heeft er ook helemaal niet over gezegd, dat ze er ziek van kon worden.   Gelukkig is dat niet het geval, schrik hier wel een beetje van.  
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
Waarom vind je dat apart, Maxlisa? Omdat het zo'n heftige injectie is? Ik moet zeggen dat we sinds ons bezoekje aan de dierenarts een heel blije hond hebben. Het lijkt erop dat ze toch echt behoorlijk last had van het virus en lijkt echt een stuk (nog) speelser en vrolijker.   Je tip mbt de pillen werkt prima, gelukkig. Vanavond de laatste en dan is de kuur klaar. Gelukkig heeft ze ook niet meer gebraakt. Wel opgelet met eten. Dus gekookte vis (vindt ze heeeerlijk!), aangevuld met brokken. En dat gaat prima.
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
Hahaha, is zie het al helemaal voor me. Krijsend op zijn rug. Haha. Is wist dat helemaal niet, van die aanstelleritus. Wel handig om te weten... Had al wel gemerkt dat de dramatische oogopslag met enige regelmaat wordt ingezet. Voornamelijk om de aandacht de vestigen op dat lekkers wat dan op tafel ligt.   Ze was inderdaad weer wat afgevallen. Hoe snel dat dat gaat! Zou willen dat dat bij mij zo ging ;-). Ze weegt nu 17.8, dat is toch al heel mooi vergeleken met toen ze bij ons kwam. Mag nog wel iets bij, maar dat gaan we inderdaad proberen met vis/kip.   Die pillen erin krijgen is nog wel een dingetje. Het zijn ook joekels van pillen. Ik breek ze in stukjes en smeer er wat smeerkaas op, dan mengen met de macroni. Alles schoon op en die stukjes pil tuft ze, schoongelikt en wel, weer uit. Haha. De brokstukken maar in een kloddertje pindakaar geduwd en toen bleef het wel binnen. Wel tegen het kokhalzen aan, maar soit.  
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
Gisteravond naar de dierenarts geweest en het bleek inderdaad een virusje. Waarschijnlijk aangestoken door het logeetje vanvorige week. Ze heeft een prikje tegen de misselijkheid gekregen en een pillenkuurtje. Ook de Rabies-prik gekregen én een extra wormenkuurtje (dit alles omdat we ook op vakantie gaan). Verder was ze prima in orde. Dierenarts lachte zelfs dat ze nog nooit zo'n realxte hond op de tafel had gehad toen ze naar haar hart luisterde.   Tot de prikken. Dat was huilen, janken, piepen. Schrok me rot, want zo had ik haar nog nooit gehoord. Volgens dierenarts was er niks aan de hand, deed het haar echt geen pijn, maar was echt echt aanstellerij. Een typische Husky-trek, volgens haar. Meteen daarna was het ook weer goed, hoor. En was ze weer helemaal vrolijk.   Nu voor de zekerheid nog maar macroni, rijst, gekookt eitje en gekookte vis. Brokken bouwen we langzaam op. Toch blij dat ik even gegaan ben. Ze is er ook echt wel van opgeknapt. 
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
We voeren nu nog een beetje 'op verzoek' omdat ze nog wat aan moet sterken. In het asiel kreeg ze 4 keer per dag te eten. Nu zit ze op 3 keer per dag, ongeveer. Ze is niet zo gefixeerd op haar eten, dus ze kan het ook makkelijk laten staan tot ze meer trek heeft, een bak gaat niet in 1 keer leeg.    In de ochtend, als wij wakker worden, eet ze meestal. Dat is ron 6.45 uur. Overdag verder af en toe wat hapjes en dan 's avonds tegelijk met ons, rond 18.00 en na de avondwandeling nog eens, dat is rond 22.00.   Ik denk dat ze een beetje gevoelige darmen heeft (of hoe zeg je dat?). Ze heeft ook snel last van dunnere ontlasting, bijv. Ben inderdaad wel blij dat ze verder wel gewoon haar blije zelf is. 
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
Hoi allemaal,   Ik maak me een beetje zorgen om Runa. Gisterochtend kwam ik in de huiskamer en zag dat ze overgegeven had. Zover ik kon zien alleen maar brokken. Van mijn vriend hoorde ik later dat ze later die ochtend nogmaals over moest geven. Meteen daarna wel weer eten en drinken en ook aan haar gedrag merkten we niets. Vrolijk en speels als altijd. Gisteravond weer voorzichtig brokken gegeten en dat ging goed. Maar vanochtend zag ik dat ze weer overgegeven had :-(   Ik heb al een afspraak staan bij de dierenarts voor morgenavond. En we geven haar nu steeds kleine beetjes voer. Maar wat kan dit toch zijn? Ze heeft geen ander voer gekregen, ook geen gekke dingen gegeten... Enige wat ik kan bedenken is dat het toch nog een uiting van spanning is (door logeetje wat we een paar dagen hadden)?    Hebben jullie misschien een idee? 
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
Haha, dat klinkt goed! Hier beginnen we komende dinsdag met de eerste les van de cursus. Ben heel benieuwd hoe ze dat gaat vinden. Hopelijk leren we er veel zodat we straks in de herfst/winter ook aan de slag kunnen.
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
Nog eentje. Hand in hand...
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
Ik zat ze net te bekijken!  Ziet er echt superleuk uit. Wil zeker een keer meewandelen, lijkt me echt te gek.   Logeetje is hier net vertrokken. Het is hartstikke goed gegaan. Runa was alleen heer en meester(es) over de voerbakken ;-). En heel sterk op mij gericht, bleef continu bij me in de buurt en als logé om aandacht vroeg was ze er als de kippen bij. Leuk hoor, maar nu ook wel weer fijn om rust in de tent te hebben. Ook voor Runa.
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
  Aan het genieten van de zon...
Anna schreef in We krijgen (misschien) een Husky!
@ wakkere husky: je hebt gelijk hoor. Maar we onderschatten haar niet. Ze loopt nog steeds aan de lijn, net zolang tot we er allebei een zeker gevoel bij hebben. En het kan ook heel goed dat dat nooit gaat komen, want het risico haar te verliezen gaanwe nooit lopen. het bos achter ons huis is groot, maar ook omheind. Daar hebben we het geoefend. Hoewel ze vanuit daar dus nooit de weg op kan oid kan ze er toch wel een lange tijd in ronddwalen. Dat doen we voorlopig dus niet meer ;-)   Precies voor de stranden gaan we nu naar Normandië. Heb er zo'n zin in! Via mijn werk heb ik een leuke stacaravan kunnen boeken, pal op het strand. Heeft ze straks zelfs haar eigen slaapkamer!   We weten helaas weinig tot niets van haar verleden. Achteraf gezien hebben we een beetje mixed feelings bij het asiel waar we haar vandaan hebben. De info die we kregen was vaag en bleek achteraf gewoon niet te kloppen. Ook hebben ze ons niet verteld dat ze echt pas was gesteriliseerd. Pas toen we thuis waren zag ik dat ze nog hechtingen had. Die we er overigens later bij de dierenarts uit moesten laten halen omdat ze dat in het asiel 'vergeten' waren. Ook de mijt die ze had waren ze vergeten te melden. We hebben ook niet haar originele paspoort, alleen dat van het asiel. Daarin lazen we dus ook later dat ze pas 3 jaar is. Volgens het asiel was ze gevonden, maar in het contract staat dat er afstand van haar is gedaan. Vaag dus.   Ze heeft inderdaad blauwe ogen. Ben best heelbenieuwd naar waar ze vandaan komt.