Vaarwel lieve meid

Dag allemaal, 

ik moet echt even mijn verhaal kwijt... 

Ik ben vrij nieuw op dit forum. Ik heb me hier enkele maanden geleden op aangemeld, omdat mijn hond van 7,5 jaar al van toen ze klein was sukkelde met haar gezondheid. Begrijp me niet verkeerd. Ze heeft ook heel veel goede momenten gehad. Maar sinds augustus 2019 waren er steeds vaker slechte momenten. 

In mijn eerst 'blog' schreef ik dat Lucy alweer ziek was: futloos, regelmatig overgeven,... We zijn naar de dierenarts gegaan en alles ging terug beter. Tot vorige week. Ze was terug platter, maar ze at en dronk nog goed en was wel alert. Je zag gewoon dat er iets mis was. Zoals gewoonlijk heb ik gevraagd aan mijn ouders om naar de dierenarts te gaan, maar zij zagen het niet echt als een probleem. "Lucy heeft dat soms, ze komt er wel door". Drie dagen geleden heeft ze een verstopte neus gekregen, waardoor ze moeilijker kon ademen. Heel haar neus zat vol groen snot. Ik ben meteen op internet beginnen opzoeken en ik vond het nodig om naar de dierenarts te gaan. Na twee dagen heb ik mijn moeder ook kunnen overtuigen. Mijn vader nog niet. Ik denk dat hij zijn vertrouwen in de dierenarts was verloren.... Mijn moeder heeft echter pijn aan haar rug, dus zij kon niet rijden. Mijn vader vond dat ze beter was... 

Toen ik mijn kat buiten wou laten om 2:34, hoorde ik een "doef" in de keuken (waar de hond sliep). Ik ben niet gaan kijken omdat we dat wel vaker hebben. Plus, ik dacht dat Lucy dan wakker zou worden en terug helemaal opgefokt zou geraken, dus ik ben opnieuw gaan slapen. Toen ik vanochtend opstond, lieten mijn ouders jammer genoeg weten dat Lucy overleden was... Ik ben er echt kapot van. Zeker omdat het zo plots gebeurde. De dierenarts heeft nooit iets gezegd over mogelijke sterfte. Mijn hart is echt gebroken in duizend stukjes. Ik ben hier thuis ook precies de enige die ermee inzit. Ik ween om de 5 minuten, maar de rest van mijn familie kan nu al terug lachen en mopjes vertellen. Precies alsof er niets gebeurd is. Ik weet dat iedereen op een andere manier rouwt, maar ik vind dit respectloos. 

Ik zit ook met heel veel vragen: heeft ze pijn gehad? Wat was nu uiteindelijk de doodsoorzaak? Wist ze dat ze alleen aan het sterven was? Heeft ze ons nog gezocht? Als ik toch was gaan kijken, had ik dan iets kunnen doen? Ik had harder moeten zagen, dan waren ze wel naar de dierenarts gegaan... 

Ik heb erg veel schuldgevoelens. Zij was constant bij mij. Ik werk pas in de avond, dus heel de dag bracht ik met haar door. We deden alles samen. Het erge is ook dat ik gisteren geen "slaapwel" heb gezegd. Dat doe ik normaal altijd, maar gisteren heb ik het om een of andere rede niet gedaan. 

Door die corona wordt ik er ook constant mee geconfronteerd. Ik kan nergens naartoe om mijn gedachten te verzetten,... 

Ik heb al vaker een dier verloren (ratjes, kippen, kat, hond), maar dat was allemaal van ouderdom (op de kat na). Dat kon ik aanvaarden. Maar Lucy was nog geen 8 jaar. Echt veel te jong. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Het verdriet is echt veel erger dan ik me kan herinneren. 

Heel erg veel sterkte met het verlies van jullie mooi hond tessa 8 jaar dat is nog best jong 

Meid je kan jezelf toch niks kwalijk nemen, je ouder ja, maar jij, nee echt niet.

Heel veel sterkte..en schrijf maar van je af hoor, mensen hier begrijpen je wel.

Ik zou ook pas weer een hond nemen als je zelf kan bepalen of je naar de dierenarts wil gaan of niet.

Dan kan je een kleine verzekering nemen, voor de zekerheid..

begrijp me niet verkeerd: mijn ouders hebben super veel voor dat beestje gedaan. 6x buscopanspuit laten zetten, een hele grote operatie laten uitvoeren op haar poot/spieren, afgebeten oor mooi dichtgenaaid, gesteriliseerd,... Het is alleen het probleem dat in augustus is gestart dat ervoor heeft gezorgd dat ze de moed verloren. De dierenarts heeft vanalles gedaan. ALLES werd onderzocht: inwendig, uitwendig, bloedonderzoek, röntgenfoto's, voedingsaanpassingen,... Er was gewoon geen positief resultaat. En daardoor zijn ze hun vertrouwen verloren. Ik zou niet kwaad mogen zijn, want ze waren er vanochtend echt kapot van, maar toch verwijt ik het hen langs een kant. Nu hebben ze zelfs al haar spullen al weggedaan. Ik was daar echt nog niet klaar voor... 
En wees maar gerust, ze hebben al gezegd dat ze geen hond meer willen. 
Bedankt dat ik me hier even mag laten gaan, dat lucht al voor een stukje op. 

Dat is een heel ander verhaal dan je eerder schreef, tenminste, zo lees ik het.

Het gaat er om dat jij geen schuldgevoel hebt, soms willen honden ook alleen sterven, dat kienen ze dan heel mooi uit.

Gedeelde smart is halve smart.

Het is goed dat je hier je verhaal doet, vooral omdat je weinig empathie van je familie krijgt.

Je vragen zullen niet beantwoord kunnen worden.

Je hond Lucy zal je van hierboven dankbaar zijn voor je goede zorgen en inzet om je ouders te overtuigen om naar de dierenarts te gaan.

Veel sterkte met het verlies en gemis van Lucy.

Heel veel sterkte Lucy in je hart voor altijd  ze heeft heel gelukkig geweest bij jou  maar verdriet is altijd groot We begrijpen heel goed sterkte verder 

Tessa, je maatje weg, jij die er de hele dag voor dr was. En nu geen goed afscheid hebt kunnen nemen, overleden toen je beneden kwam, verdriet overheersd...Zoveel vragen die geen antwoord krijgen, ik begrijp je zo goed....heb je mooie fotoos van je Lucy ? Maak een mooie collage van dr, en plaats deze op een mooi plekje in jouw kamer zodat ze altijd dichtbij je zal zijn....Tessa heel veel sterkte met het verlies van je meisje.

Heel veel sterkte.

Tessa, wat vind ik dit erg voor je. Dat zo onverwacht je hond overleden is.

En Lucy was nog niet zo oud. 

Ik heb ruim 2 jaar geleden van de ene op de andere dag mijn hondje moeten laten inslapen.

Ik ben er maanden kapot van geweest en nog doet het veel pijn.

Laat je tranen maar gaan, je mag best rouwen om je hond.

Maar bedenk ook dat Lucy nu geen pijn en narigheid meer heeft.

Hier op het forum zeggen we heel vaak dat de honden over de Regenboogbrug gegaan zijn. 

En dat zij aan de overkant geen pijn en ongemak meer hebben en daar heel blij spelen met de honden die haar zijn voorgegaan.

Ik wens je heel veel sterkte in je verdriet. Maar in je hart zal ze altijd bij je zijn.

verschrikkelijk om je hond zo te moeten verliezen, zoveel onzekerheid, wat had ze toch. Jammer dat er nooit een oorzaak voor haar klachten gevonden is. 

Ik krijg wel de indruk dat ze een heel fijn leven bij jullie gehad heeft en er heel veel van haar gehouden werd. 

Heel veel sterkte en schrijf gerust van je af zoveel je wilt.

Heel veel sterkte.

Dankjewel allemaal voor de liever berichtjes. Dat maakt het allemaal net iets minder pijnlijk. 
Ze is ondertussen al 3 dagen dood...Vandaag is de eerste dag dat ik niet al wenend wakker ben geworden. 
Ik voel me wel nog steeds erg down, het lijkt wel alsof ik geen emoties meer heb. Ik voel me ook heel schuldig als ik een lach met bijvoorbeeld iets wat mijn kat doet. Dan heb ik het gevoel dat ik Lucy respectloos behandel. Precies alsof ik haar al vergeten ben. 
Ik weet dat dat niet rationeel denken is, maar toch voelt het zo. 

Ik ga vandaag een mooie foto uitkiezen en deze inkaderen met een stukje van het dekentje waar ze op sliep. Zo heb ik altijd iets van haar bij me. Ik ben ook alle foto's en filmpjes af gegaan die ik gedurende haar korte leven heb gemaakt. Als ik haar dan zie rennen, spelen of gewoon gek doen besef ik dat ze heel gelukkig was bij ons. 
Ik mis haar shakende kont wanneer we thuis komen, haar gesnurk in de nacht en ja, zelfs haar kwijlen wanneer ze wacht op haar eten. Nooit gedacht dat ik een stinkende bek in mijn gezicht zo zou missen wanneer ik in de zetel lig. Zelfs haar stinkende scheetjes wanneer ze slaapt worden gemist. 

Geen zwaargewicht meer dat op mij klimt voor knuffels. Gelukkig is mijn kater van 4 kilo er nog steeds. Daar krijg ik ook veel liefde van. Dat is helemaal niet hetzelfde, maar het blijft toch iets dat blij is om je te zien als je thuiskomt. Hij komt bij me liggen als het even niet gaat en volgt me overal. Zonder dat beestje denk ik dat ik veeel langer in de put zou zitten. 

Lucy, je wordt voor altijd gemist! 

tessa wat schrijf je leuk over je Lucy....tuurlijk mag je dat met een lach en een traan, het is moeilijk om verder te moeten gaan zonder haar....ze was zeer geliefd bij je, wanneer je de collage gemaakt hebt, wil ik die heel graag van je zien....  als je over haar praat en denkt zal ze altijd als een mooie herinnering bij je voortbestaan.

Tessa we begrijpen je heel goed we maken het allemaal méé hier en weten hoe erg het is praten over haar mag je altijd  vergeten doe je nooit  en voor altijd in je hart  maar goed je toch  je kater die beetje  verdriet verzacht  nog heel veel sterkte meisje 

wat een goed idee van een mooie foto inkaderen met een stukje van Lucy's dekentje