Lola overleden op heel rottige manier...

Hi,

ik ben nieuw op dit forum en pas na overlijden van de hond hierop gekomen.

Lola was mijn duitse herder uit 2010. Zelf was ik 18 toen ik haar aanschafte en ze was mijn alles. Ik had last van verlammingen zo nu en dan in mijn benen en op medisch advies voor een hond mogen kiezen van mijn ouders na de revalidatie. Lola ging met mij mee toen ik mijn rijbewijs haalde en zat sindsdien altijd naast mij op de passagiersstoel. Toen ik op mijn 22ste ging studeren en uit huis moest ging Lola mee. We woonden toen op de Veluwe met een enorm bos aan onze voeten. Ze was een echte allemansvriend (net als ik in die tijd) en kon het goed vinden met al mijn vriendinnen van de opleiding. Het was een klein kamertje maar prima voor ons tweeën. In de zomers gingen we met een klein campertje door Europa om overal lekker te wandelen en te chillen. 

In 2015 zijn we voor de liefde verhuist naar een woning in een stenen wijk. Geen groen, heel wat inleveren voor Lola. Maar toch ging het goed. Snel kwam er een baby bij waar Lola alles van pikte en zich onderdanig aan maakte. Ook later toen onze baby ging lopen en peuter werd. Natuurlijk wel altijd het kind zo opgevoed dat ze de hond met respect moet behandelen, maar daar gaat het nu niet op. Ze hadden de grootste lol met elkaar: Mijn peuter met de tuinslang achter Lola aan en die speels eropaf. Kortom: ook mijn kind en Lola werden beste maatjes en er was geen sprake van jaloezie o.i.d.

In 2018 vertrok mijn partner ineens zonder iets te zeggen. Wij bleven in zijn huis achter. Ik bleek opnieuw zwanger en kreeg veel medische problemen, weer verlammingen etc. Een zwarte blz. in mijn levensboek, maar de zorg voor Lola ging niet meer. Ik besloot haar te herplaatsen tot groot verdriet. Dit wilde ik alleen als er een goed huisje voorbij kwam en dat gebeurde heel snel. Ze kwam aan de andere kant van NL terecht op een grote boerderij. Ze moest daar wel buiten in een hok slapen en was veel alleen. Dit kon ze wel maar niet van harte. Ik onderhield nauw contact met de nieuwe baasjes. Ze stuurden veel foto's door. Daarop was te zien dat lola 'niet lachte' haar uitstraling was anders en ik kreeg spijt. Het leek alsof Lola niet helemaal kon wennen ondanks de goede zorgen.

Na een jaar zouden we langsgaan. Ik was inmiddels bevallen van mijn 2de kindje en met zijn drietjes zouden we naar Lola gaan. De nieuwe baas had aangegeven dat zij wel 'iets wilde bespreken' als ik daar zou zijn, dus ik had het vermoeden dat ze mij wilden vragen om Lola weer terug te nemen... Dat had ik dan natuurlijk meteen gedaan want mijn gevoel vond geen rust in het besluit om afstand te nemen van Lola. Terugnemen was niet handig met een baby, peuter en beperkte faciliteiten voor Lola hier in de buurt, maar toch. Gevoelsmatig zou ik het wel gedaan hebben. 

Mijn oudste was razend blij toen ze hoorde dat ze Lola mocht bezoeken! We boekten een vakantie in Friesland,, van. ma. tot vr. Op maandag reden we toevallig langs het nieuwe huisje van Lola en zeiden we in gedachten 'tot vrijdag lieve Lo, we kijken er naar uit!' 
Do. met spanning gaan slapen om heel vroeg in de morgen het bericht te mogen ontvangen dat Lola dood was gegaan in die nacht: Alleen, buiten in haar mandje. Haar milt was gescheurd, de dierenarts was gekomen. Ik kon het niet geloven en ben er direct naartoe gegaan. En inderdaad, daar lag ze: Helemaal koud in haar mandje. Ze zag er niet vredig uit.

Dit is nu een halfjaar geleden. Ik voel me nog steeds zo schuldig! Had ze het daar niet naar haar zin? Waarom ging ze juist die nacht dood toen ik daar was? Heeft ze mij opgemerkt maandag toen ik mijn auto stopte bij het huis om even aan haar te denken? Of was ze al ziek en heeft ze gewacht tot ik daar was zodat ik afscheid kon nemen?

Veel sterkte! 

Heel veel sterkte.

Klink idd alsof ze ziek was en de nieuwe eigenaren dat wilden bespreken. Alleen was het dus te laat toen je kwam. 

Jammer dat je het niet eerder wist, wat ontzettend verdrietig ! 

Wat ontzettend verdrietig, en wat heeft Lola het fijn bij je gehad al die jaren, het zal voor jou vreselijk zijn geweest om haar af te moeten staan....denk aan die mooie tijd dat ze nog bij je was....en voel je niet schuldig. Heel veel sterkte.

Wat verdrietig! Ik kan niet anders dan jou heel erg veel sterkte toewensen, ook al is het een half jaar geleden gebeurd.

wat  ontzettend verdrietig, ze zal inderdaad al ziek geweest zijn

heel veel sterkte, ook voor je dochtertje

Bedankt voor jullie lieve reacties. Het gemis is nu extra groot in de Corona tijd denk ik... Zeker nu ik weer veel ben gaan wandelen en dit alleen moet doen. 

Later is idd gebleken dat ze kwaadaardige tumor had in de milt en dat dit al uitgezaaid was. Toch voelt het heel gek dat ze een soort van 'gewacht' heeft met doodgaan, want wij woonden ruim 200 km verderop en waren op dat moment op 10 minuten rijden afstand van haar. Is dit toeval of zou dit spiritueel toch meer betekent hebben?

Toeval of niet....je was dichtbij dr, wie weet heeft ze het gevoeld, tastbaar is het niet maar wie weet, het leven is ondoorgrondelijk...ze is nu vrij en vrij van pijn, en kijkt op je neer, hou haar in herinnering dan is ze dicht bij jullie, daar geloof ik heilig in.

wie weet voelde ze het op de een of andere manier aan dat jullie van plan waren haar te bezoeken, sterk aan haar dachten, en in de buurt waren en was daar opgelucht over oid. 

Heel erg veel sterkte met het verlies van jou mooi hond  de komende tijd 

Erg hoor heel veel sterkte