Vaarwel Daya..

Eind augustus kregen we de diagnose nierfalen, ernstig nierfalen nog wel. Je had daarvoor niet de typische kenmerken van nierfalen en je bent tot (bijna) het laatst toe vrolijk en opgewekt gebleven. 

Het was 31 augustus, je stonk wat uit je smoeltje en ik vond je wat te dun worden. Ik zag je ribben niet, maar ik voelde ze wel erg goed. Afspraak met de dierenarts gemaakt en 's avonds zijn we er met je naartoe gegaan.

En oh! Wat vond je dat toch altijd leuk!! Snel naar binnen, op de weegschaal uit jezelf met je zwiepende klapperstaart. 

Niet goed... sinds het laatste dierenarts bezoek (3 maanden geleden) was je 5 kilo afgevallen.

Ik had voor de zekerheid alvast wat urine meegenomen en daar namen ze wat bloed af. Vond je allemaal best en je keek geïnteresseerd mee, zoals je altijd deed als de dierenarts met je bezig was.  

Wat later op de avond kregen we dat vreselijke telefoontje..

Ik had al een vermoeden door "dokter Google".. De combinatie van een stinkende adem en het afvallen was geen goed teken. 

Ernstig nierfalen en daarbij ook nog eens heel weinig rode bloedcellen.

Te laat.. De tekenen leken ook allemaal zo plotseling... Had ik maar..

Ook al had ik een vermoeden bij dit laatste dierenartsbezoek, dit sloeg natuurlijk wel even in... 

Maar je wou nog zo graag wandelen en met tranen in mijn ogen ben ik 's nachts nog een uur met je gaan lopen, jou achterna gelopen, want je mocht bijna altijd kiezen waar we heen gingen.

Jij was je van niets bewust... Gelukkig maar.

Het ging een hele tijd nog redelijk goed. Naar verloop van tijd kreeg je het 's avonds en s 'nachts wel sneller koud. Nog een jas voor je gekocht voor buiten en 's nachts stopte ik je in, waarna je zo vertrokken was naar dromenland met je gekke geluidjes.

Want je sliep iedere nacht bij mij in bed, ook al had ik dan maar weinig ruimte. Je duwde me vaak helemaal naar het randje en vaak kreeg ik daarbij ook nog een paar zweettenen in mijn gezicht gedrukt. 

Maar afgelopen zondag was je helemaal veranderd. Je leek opeens zo somber... Het was tijd.

Ik heb je s' nachts vastgehouden en lopen piekeren tot diep in de nacht. 

Maandagmorgen de dierenarts gesproken. Donderdag zou je ingeslapen worden. Dezelfde dag toch nog maar naar een dag eerder gezet. Je was zo somber... 

Ik ben maandagavond naast je mand gaan liggen, ik kon mijn tranen niet bedwingen (je had er altijd zo'n hekel aan als we huilde..het maakte je nerveus). 

Je tilde je poot op en legde die op mijn arm en keek me aan met je mooie, bruine, trouwe ogen. 

Daarna weer naar bed.. Je liep nog steeds uit jezelf de trap op. Ik liep voor de zekerheid wel achter je, want van die stevige billen was niet veel meer over.

Dinsdagochtend was je opeens weer wat vrolijker. Wat een verandering van, toch wel, dag en nacht was dat. 

's Avonds kwam je beste hondenvriendje nog afscheid nemen. Eerst kwam het baasje zonder hond, maar je was zo blij haar te zien en zo opgewekt dat ze je vriendje nog even is gaan halen. 

Je had hem immers al een poos niet gezien. 

Zo druk als hij normaal kon zijn, zo voorzichtig was ie nu met je.

Je kwam meteen overeind met je kwispelstaart. 

Woensdagochtend... de dag...

Je maakte me om 8.45 duidelijk dat je op wou staan. 10 Uur kwam de dierenarts. Het leek alsof je er klaar voor was, ook al wist je natuurlijk van niets. 

Je bent beneden in je mand gaan liggen en er niet meer uit gekomen.

De dierenarts kwam en je keek haar aan. Ze aaide je over je bol en met het slaapmiddel was je al zo vertrokken, met de laatste spuit was het klaar. 

Meisje, doos, gekkie, muts, Mevrouw Hond..

Lieve, allerliefste Daya.. ik ga je vreselijk missen. 

Nooit gedacht dat ik, iets langer dan een jaar na mijn vader, nu ook jou ging verliezen. Het spijt me zo dat ik het niet eerder zag, ook al stonden we met ieder wissewasje bij de dierenarts.

Als er wat is.. geef hem een klapper met je zwiepstaart en een grote lik. 

Een hondenschool-hond was je het type niet voor, maar je leerde snel en we hebben véle kilometers gemaakt en ik hoop dat je niets tekort bent gekomen. Al kan ik me dat haast niet voorstellen. 

Jemig, wát een gekke-bekken-trekker was Daya. Ze gaat gemist worden, dat is duidelijk.

Heel veel sterkte.

Wat een verdriet...heel veel sterkte.

Dit maffe, lieve hondje zal heel erg gemist worden!

Ah wat jammer zo jong nog weet hoe het voelt heel veel sterkte verder wat zal ze gemist worden 

Wat een gemis... heel veel sterkte! 

Wat een mooie foto's, het is duidelijk te zien dat ze een heerlijk leven bij je gehad heeft. 

heel veel sterkte

Heel veel sterkte. 

Verschrikkelijk om je mooie meisje zo jong te moeten verliezen aan die rotziekte.

Je kan en mag jezelf niets kwalijk nemen, nierfalen is een sluipmoordenaar. Als je de eerste symptomen ziet, is het vrijwel altijd al te laat. Maar dat maakt het verdriet er niet minder om.

Wat was ze een heerlijke clown, wat zal je haar missen.

Ik wens je heel veel sterkte voor nu en de komende tijd! 

Heel veel sterkte, wat een mooie foto's. 

Wat oneerlijk dat ze zo snel al moest gaan 

De liefde spat ervan af, heb helemaal waterige ogen.

Wat zal je haar missen.

Heel veel sterkte. 

Heel veel sterkte met het verlies van je mooie meisje.

Je schrijft vol liefde over Daya, met veel verdriet afscheid moeten nemen ......had ik maar, schrijf je daar, je hebt met heel veel zorg en gevoel altijd voor Daya klaar gestaan, neem je niets kwalijk, wat Daya had daar kan geen arts tegenop, ze is met veel liefde voor jou weggegaan...heel veel sterkte met het verlies van Daya.

heel veel sterkte en een dikke knuffel

Och jee wat een heftig bericht! 

Die leuke pretletter van een Daya.

Verdrietig meid.

Heel veel sterkte! 

Wat een triest bericht.

Heel veel sterkte met het gemis van Daya.

Wat spreekt er veel liefde uit je verhaal en wat zal ze gemist worden. Heel veel sterkte.

Beste Jen,

Ik heb je bericht met tranen in de ogen gelezen.

Afgelopen zaterdag hebben ook wij - verwacht maar toch plots heel onverwacht - onze labrador Kaiko van bijna 13 jaar over de regenboogbrug moeten begeleiden. Als eigenaar zoek je altijd naar hét signaal dat je moet loslaten en bij mij is dat in de nacht van vrijdag op zaterdag gekomen. En toen ging het snel. Nog diezelfde voormiddag is de dierenarts langs gekomen en is Kaiko heel vredig kunnen gaan. Enerzijds opluchting dat hij rust had gevonden, maar die immense leegte die in je hart achterblijft kan je gewoon niet beschrijven. Verdoofd zijn we de volgende dagen doorgekomen en ook nu kan ik heel snel een zwaar gemoed krijgen als ik er aan terug denk. Dit zal moeten slijten, maar vergeten zal niet gebeuren. Ondertussen is Kaiko al terug thuis en heeft hij zijn plekje gekregen bij zijn andere honden- en kattenvriendjes die ons leven met warmte gevuld hebben.

De foto's die je plaatst zouden al zonder tekst getuigen van de immense liefde die je Daya hebt gegeven. Een heerlijk hondenleven vol met spel, liefde en vertrouwen in mekaar.  Ik begrijp de emoties je aanhaalt volkomen maar laat ze je vooral niet afleiden van de overtuiging dat je een juiste beslissing genomen hebt, in het belang van Daya en als teken van liefde. Hoe hard dit ook voor jou als achterblijvende baasje is. Ik wens je heel veel kracht en moed om de herinnering aan Daya een plekje te geven in je hart. Dit gaat véél traantjes vragen, doch ik hoop dat je iedere traan kan drogen met een fijne herinnering aan je heerlijke loebas.

Sterkte gewenst!

Genegen groet,

Sven

Heel veel sterkte!

Wat zal ze gemist worden.

Ooooooooow, wat erg is dit! En nog zo jong! Heel veel sterkte gewenst en een dikke knuffel voor ieder die haar nu zo ontzettend mist... 

och bij de titel was ik al bang dat het om jouw Daya ging, Daya met die leuke lieve kop

Wat was ze geliefd en wat zal je haar missen.

Heel veel sterkte!

Wat een verschrikkelijk bericht. Lieve mooie Daya. Heb altijd genoten van je mooie verhalen samen met je vrouwtje. Veelste jong was je nog maar het is een rotziekte. 

Heel veel sterkte gewenst. 

Wat een prachtige foto's ,maar wat een gemis zeg !

Heel veel sterkte ,

Zo erg...ik wens je heel erg veel sterkte!

Wat kan het leven hard zijn een jaar na je vader ook nog je lieve hond moeten los laten.

Heel veel sterkte met het verlies van je maatje en ook nog eens op zo'n jonge leeftijd. Daya heeft wel een heel mooi en gelukkig leven gehad zo te zien en te lezen.

Dikke knuffel voor jou.

Heel veel sterkte! 

Heel veel sterkte.

Dankjulliewel allemaal. Ik had niet de moed om eerder te reageren, maar ik heb alles gelezen. 

Jij ook veel sterkte gewenst met het verlies van Kaiko, Sven. 

Vanochtend werd ik wakker (heb maar kort geslapen) en uit automatisme zocht ik met mijn hand direct naar Daya.. 

Ja, een gekke-bekken-trekker was het zeker, Wilma.

Ik maakte dan een aantal foto's snel achter elkaar in de hoop op een normale foto...  Daar zaten dan de vreemdste foto's tussen:

Ik weet het, Bulleke, maar toch... 

Ze plastte goed, ze dronk goed, beide niet overdreven veel of vaak.

Behalve dan als ze loops was, dan moest iedere McDonalds tas en plastic flesje het ontgelden. Ze liet thuis ook niets lopen.. Tot het eind liep ze naar de deur als ze moest. 

Ze had wel last van ochtendmisselijkheid, maar dat was te verhelpen door haar 's avonds nog wat te eten te geven voordat we gingen slapen. 

De ontsteking aan haar poot heb ik laten onderzoeken en die was daarna ook onder controle. 

Ze was 3 maanden voor het dierenartsbezoek verschrikkelijk ziek, misselijk (diezelfde dag naar de dierenarts geweest), maar de dag erop was het over. Toevallig waren er ook vreselijk veel honden ziek in de buurt. Ik denk dat dat toch het eerste zichtbare symptoom is geweest. Ik weet het niet..

Willemijn en alle anderen uit het seizoenentopic,

Ook al was ik de laatste tijd niet veel te vinden op het forum (ik was er wel, om te gluren en dan de verhalen te lezen hier), ik heb altijd genoten van het seizoenentopic. 

Sorry als ik iemand vergeet, ik ben nooit niet heel actief geweest met mijn eigen neertikken hier en het afgelopen jaar helemaal niet, omdat ik net uit de lange rouwperiode kom om mijn vader, maar het meelezen vond ik altijd al leuk.

Ik hoop het zo, White Shadow! 

En nu beginnen we weer opnieuw met rouwen...

Ik moest dit vannacht even van mij afschrijven, ik kon niet slapen.

Ze is heel erg vredig gegaan. We zaten met zijn allen om haar heen en ik heb gewacht met mijn hand op haar koppie tot ze diep in slaap was gevallen. Iets erna is ze opgehaald door het crematorium. 

We hebben nog een dekentje over haar heen gelegd. Haar knuffels heb ik hier gehouden. 

En wat was ze altijd gek, maar ik deed net zo gek mee. 

Als we dan op de zandvlakte in de duinen waren, trippelde ze opeens ver van mij vandaan. Komen? Dag! Ze keek wel, maar nee hoor! Dan had ze dus weer van die momenten...

Dat ik toen besloot om als een idioot heel hard en gillend de andere kant op te rennen met mijn armen hysterisch wapperend in de lucht. Ik was blij dat er verder niemand anders liep... 

En daar kwam ze hoor, met haar ondeugende blik. Ik zag het altijd aan haar bek.. Het leek wel alsof ze haar lippen dan iets of wat had getuit. Dezelfde blik.. kort voordat ze altijd mijn sloffen of schoenen uit probeerde te trekken. 

Nogmaals, bedankt allemaal.

Dat eigenwijze,zo herkenbaar,zo dierbaar....geen woorden van troost want niks wat gezegd wordt kan je verdriet wegnemen, alleen een dikke virtuele knuffel van mij voor jou.

" Dat eigenwijze,zo herkenbaar,zo dierbaar....geen woorden van troost want niks wat gezegd wordt kan je verdriet wegnemen, alleen een dikke virtuele knuffel van mij voor jou. "

Monique

Gek genoeg kon ik daar altijd ontzettend van genieten.  Of dat ze bleef staan, net een ezel, als ze toch liever een andere richting op wou lopen dan ik in gedachte had.

Dan zei ik: "Is het weer zo ver? Zijn we het weer niet eens met elkaar? Nou, vooruit dan maar!" En dan trippelde ze vrolijk haar gekozen richting op.