puppy zoeken pijnlijk

Iedereen zegt dat ik van de voorpret moet genieten.
Maar ik vind het gewoon niet leuk. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik terug een hond mag, heb het gevoel dat ik niet zonder hond kán. Ik verheug me ook op alles wat ik nu weer kan doen, wat zolang niet meer met mijn Caedlih kon: spelen, laten apporteren, echt wandelen.

Maar ik vind het zo stresserend. Omdat ik zo graag wil dat het een hond wordt waar ik het even leuk mee kan hebben als met mijn Caedlih. Omdat ik zo bang dat ik met een volgende hond misschien geen klik zal hebben. Zoals met onze vorige hond die heel erg aan mijn moeder hing. En zoals onze vaste logeerhond waar ik het meest van al mee wandel, waarvoor ik het meest van al haar geliefde balletjes gooi. En die toch een duidelijke voorkeur heeft voor mijn moeder en alleen bij haar graag in de buurt is (als mijn moeder niet thuis is, zien mijn vader en ik haar niet, dan ligt ze te slapen in de badkamer).

En ik vind het zo pijnlijk. Ik was nog niet klaar om mijn hondje af te geven; er was zoveel wat ik haar nog wilde geven, wat ik nog gepland had. En nu moet ik dat alles aan een andere hond geven.
Er is zoveel waarvan ik wilde dat ik het eerder geweten had: hoe ik de pijn in haar elleboog waar ze jaren mee gesukkeld heeft, verminderen kon (wist ik pas in haar laatste maanden), dat ik op een ander uur moest wandelen om dagelijks leuke vriendjes tegen te komen (ook maar in haar laatste maanden). Nu zal een andere hond van kleinsaf aan daarvan kunnen profiteren: van alle ervaring die ik met Caedlih opgedaan heb, maar waarvan ik zo graag wilde dat ik het eerder geweten had.
En zelfs al had ik het eerder geweten, ik had het zo graag nog járen, vele, vele járen, aan mijn Caedlih gegeven.

Vandaag ga ik op fokkersbezoek. Ik heb er zin in en toch weer niet. Zin om binnen een aantal maand terug al die leuke puppy- en jonge-honden-dingen te kunnen doen, maar tegelijkertijd wensend dat ik mijn oude hondje nog had, dat ik háár terugkrijgen kon.
Wie herkent dit?

liefs, Floortje.

Is normaal hoor dat je je zo voelt.
Mijn vriend had bijvoorbeeld toen we Joy erbij namen de angst dat hij nooit zoveel met haar zou hebben dan met Jackie.
Echter als je die 2 nu ziet het zijn 4 pootjes op 1 mensen buik

Let wel honden kiezen altijd hun eigen favo persoon uit wat je er ook voor doet .
Je kan niet van te voren bepalen ohh dit is mijn pup maar we wonen nog thuis dus de pup trekt naar mij zo werkt het gewoon weg niet.

Dat je veel aan je vorige hond denkt is ook niet raar, ik denk af en toe nog terug aan mijn golden die inmiddels al 5 jaar overleden is.
Hebben we de goede keuze gemaakt om hem te laten gaan, konden we niet meer doen etc.
Echter heeft het geen zin om zo te blijven denken en je zult zien zodra je nieuwe hondje er is dat dit minder wordt, het zal niet weggaan maar minder wordt het wel.

Nu een schop onder je kont en echt gaan genieten want het is zo lek dat jonge grut en die kleintjes voelen ook aan hoe of wat he.

ik snap dat je het moeilijk vind en bang bent dat je geen band met deze nieuwe hond gaat krijgen.

maar als jij dan de hond eten geeft (die beschouwd ie eenmaal als baas) en jij met hem naar cursus gaat (krijgt hij 1op1 tijd met jou) dan zal hij misschien meer achter jou aan lopen .

is maar een ideetje.
weet cker dat als je eenmaal pups hebt gezien je er meer open voor staan

Je gaat zeker je weer aan de hond hechten.Het is nu nog een gevoel van je.

Wij hebben dit ook gekend en ik ben stapel op alle 3 de honden.

Maar de andere zal ik nooit vergeten.

Caedlih gaat nooit uit je leven he, vergeet dat niet..De puppy die zal gaan komen is een heel ander hondje, met een eigen karakter, een eigen ziel. Ik denk dat je gevoelens ontzettend normaal zijn na een verlies. Maar besef je dat met een puppy je Caedlih niet uitwist, dat staat helemaal los van elkaar.
En alles wat je van Caedlih hebt geleerd, kan je weer toepassen op de puppy, dus in die zin zal ze er ook altijd een onderdeel van blijven.

mag ik vragen waarom je dan een nieuwe pup h0ndje neemt. zo te zien lijkt het wel dat je er nog niet aan toe bent.niet verkeerd bedoelt hoor.

maar wat ik wel wil zeggen is dat je ook van je nieuwe hondje gaat houden hoor.zal wel en tijdje duren maar dat gebeurt zeker weten.

en wat voorn soort hondje neem je?

gr diana

Hee Floortje!
Ik lees dat je een nieuw hondje mag, dat is fijn
Ik begrijp jouw gevoelens helemaal, dat weet je.
Ik had hetzelfde toen ik met kaya begon..
Mijn vriendin heeft ook haar hond moeten inslapen en besloten een Chi te nemen.
Dit omdat ze zag dat ik veel steun had van het idee dat er een kleintje kwam waar ik weer voor kon zorgen, terwijl ik normaal altijd jaren nodig heb eer er weer een kwam.
Dat die situatie zo kwam in mijn geval, moest zo wezen, dat was niet voor niets..
Jouw gevoelens zijn heel normaal, je hoeft ze ook niet te negeren.
Maar bedenk wel dat je nu weer een hondje mag, een geschenkje van Caedlih is, denk weer aan wat ik destijds geschreven heb..alles heeft een reden, en iedereen heeft zijn taak op de aarde.
jij hebt veel geleerd inmiddels, en dat is jouw vooruitgang, dat moest zo zijn...dat heb jij allemaal geleerd van je hondje...accepteer dat, dat doe ik ook. Ik heb het ook nog wel moeilijk hoor, die momenten zijn er en komen afentoe terug...maar ik heb ook heel veel steun en liefde van mijn pup, en leer opnieuw weer van haar..en zij van mij...en ze brengt mij blijdschap een een helder zicht op alles wat is gebeurd, zij laat mij dingen inzien die ik anders niet –kon- zien..
Doordat je teveel blijft hangen in de -oude- Floortje breng je straks opnieuw alles over op je pup, met gevolgen van afstand naar jou toe, ze voelen alles…doe dat niet...ga door waar je bent gebleven en accepteer dat je van haar veel hebt geleerd, en accepteer met liefde de kennis die jij mag overdragen op je pup, want hij of zij zal jou straks hard nodig hebben, de pup heeft straks alleen jou en niemand anders. Als je blijft hangen in schuldgevoel is alle kennis die je hebt gekregen verloren en dat zal Caedlih pas erg vinden
De pup die straks bij jou komt heeft jou uitgezocht, zo gaat dat in het universum, net als dat we onze ouders zelf uitzoeken, dit heeft te maken met het leren en de taak die ons wacht in het leven.
Dat jij nu, op dit moment een pup mag, is zo bedoeld, en je bent nu alweer begonnen met leren, zo helpen wij jou alweer met die nieuwe lessen...
Laat alles komen zoals het komt....als een pup niet goed voelt, dan is deze niet voor jou bestemd. Laat je gevoel spreken en sta ervoor open..
Je merkt vanzelf wanneer het de juiste is, forceer het niet, je vader heeft nu de deur geopend, niet eerder en niet later, en jij gaat hem binnen, en dat moet nu zo zijn, dat heeft een bedoeling, accepteer dit jouw volgende taak staat te wachten Floor, omarm die met liefde, denk met liefde terug aan je hondje en aan wat je hebt geleerd?
Ik heb ook dingen verkeerd gedaan, dingen waarvan ik nu zeg, dat had anders gemoeten, dat had ik –nu- moeten hebben, en was er toen niet…maar het feit –dat- we dit beseffen, betekent dat we ervan hebben -geleerd-…en dat is nu juist de bedoeling…ook wijzelf zitten in situaties waarvan we denken, kon dit niet anders, waarom is hier nu nog geen medicijn voor….later wel, als t voor ons niet meer hoeft…maar anderen hebben van ons geleerd en geven nieuwe kansen door…
Hou je me op de hoogte? Zou ik heel leuk vinden!
Liefs Sylvia

waarom wacht je er nog niet mee ? zoals je beschrijft ben je er nog niet echt aan toe.
verwerk eerst het verdriet van je overleden hond, en als het goed voelt om voor een pup te gaan, dan is het zover, nu een pup zoeken......en je daar niet zo prettig bijvoelen, is geen goede uitgangs positie, vandaar ...wacht er nog even mee.

Wat fijn dat ik niet de enige ben met dit soort gevoelens. Dat haalt de druk een stuk van de ketel.
Wat me het meest van al helpt, is als jullie beschrijven hoe het voor jullie was, hoe jullie ermee omgegaan zijn en hoe het uiteindelijk verlopen is.

Want ja, ik ben echt bang om met een volgende hond geen goede band te hebben.
Ik ben hier in huis degene die de zorg voor de honden draagt wat betreft eten geven, de verzorging, de dagelijkse wandelingen. Dat doe ik ook met alle logeetjes. En toch hangt onze vaste logee alleen aan mijn moeder.
Of zou dit zijn omdat we minder goed bij elkaar passen qua persoonlijkheid? Ik ben niet de meest ontspannen persoon en word altijd zenuwachtig van de hyperactiviteit van die hond. Het is daarnaast wel een leuke hond, ik vind het ook altijd jammer als ze weggaat, maar ik heb eigenlijk geen band met haar.
Ik heb met opzet ervoor gekozen om binnen hetzelfde ras te blijven. Omdat het vaak speelse, actieve en toch kalme honden zijn. Wat goed bij mij past omdat ik nogal aan de sombere kant ben, graag samen dingen onderneem, en ik van mezelf niet de meest ontspannen persoon ben.
Maar ik kende Caedlih al meer dan 2 maand voor ze bij mij kwam, ik vind het nu zo griezelig om op basis van een aantal bezoeken te moeten beslissen. Hoe kies ik in hemelsnaam een pup die goed bij me past als het diertje nog maar 6 weekjes oud is? Ik vond het zo fijn dat Caedlih zo aanhankelijk en knuffelig was, kun je dat op zo'n jonge leeftijd ook al zien?


Ik wil graag terug een hondje omdat ik het heel erg mis: de dagelijkse wandelingen (die zonder mijn Caedlih niets meer zijn), de vele knuffels, het gezelschap, het lachen met de vele gekke acties en grappige snoetjes.

En ik mis mijn hondje gewoon zo ontzettend. Het uitzoeken van een nieuwe hond, confronteert me er zo erg mee dat ik mijn Caedlih nooit meer terugkrijgen kan. Het blijft aanvoelen alsof ik haar verraad.

Liefs, Floortje.

Als je dat wilt kun je gaan kijken Floortje.
Kijk, neem ze bij je en wacht af wat je voelt.
Als t goed is voel je dat...laat de angst los...
Een rustige pup zal in zijn nest ook de rustige zijn en de drukkere veel drukker.
Ik vind in een bezoek een hond uitzoeken ook niet geweldig maar vaak is het niet anders.
Je kan erheen en ga zonder verwachting, gewoon loslaten en je ziet wel.
je moet niets...je mag...

Nu jullie berichten een paar uurtjes hebben kunnen bezinken, ben ik er al een stukje geruster in.
Ik kan in gedachten zo in kringetjes blijven draaien en me daar vervolgens helemaal gek mee maken. En dan helpen jullie reacties om eruit te kunnen stappen.
Een zorgeloos mens zal ik wel nooit worden, maar dankzij jullie kan ik het van me afschrijven en uit mijn oeverloos gepieker getrokken worden. Maar als jullie nog wat ervaringen of geruststellende woorden hebben die mijn stress wat kunnen bedaren: graag ! Hoe meer ik lees dat anderen met dezelfde vraag geworsteld hebben en toch terug een leuk hondevriendje gevonden hebben, hoe meer er langzaam wat vertrouwen komt.

Voor iemand het zich afvraagt: geen fokker gezien vandaag. Ze hebben vlak voor de middag afgebeld. Moet morgenochtend bellen en dan kan ik waarschijnlijk in de namiddag langsgaan.
En voor een stuk is het ook een voordeel dat ik nog zo lang wachten moet op een puppy. Kan ik langer nadenken over welke fokker, heb ik ook tijd om er een paar te bezoeken.

Toen ik belde naar een fokster waar ik echt een heel goed gevoel bij had, kreeg ik een paar uur om te beslissen of ik het laatste nog beschikbare puppietje wilde (dat was toen 2 weken oud). Dat vond ik zo stresserend.
De dag erna hoefde ik er niet meer over na te denken, want het had al een ander baasje.
Als je niet al op een wachtlijst staat, lijken alle pups al verkocht te zijn nog voor je te weten komt dat er überhaupt zijn. Dan spring je een gat in de lucht als je op zo'n site leest dat er pups geboren zijn én er nog een paar beschikbaar zijn. Om dan met een klap terug op je voetjes te belanden eens je belt of mailt. Gek word ik ervan.
Ik sta nu op een wachtlijst voor een pup die nog niet eens verwekt is (zal pas in jan. gebeuren). En toch staan er al een paar mensen voor me op die lijst.
Ik zou het liefst van al een heleboel nestjes bezoeken en dan pas beslissen voor welk hondje ik ga. Maar je schijnt al te moeten kiezen voor één bepaald nest als het nog niet eens geboren is.
Voor iemand als ik is dat vreselijk eng. Het gaat toch om een hondje waar je vele jaren lang elke dag veel tijd mee wilt doorbrengen.

Liefs, Floortje.

lieve floortje,

het is heel normaal dat je zulke gevoelens hebt.
dat had ik ook na het verlies van murdoch, ik kon gewoon niet zonder een maatje, had niks om naar huis toe tegaan als mijn man weg was voor zijn werk, het was gewoon leeg.
dus vrij snel kwam tank in mijn leven en oe wat heb ik een gevoel gehad van doe ik het wel goed en waarom lijkt hij niet op murdoch?
ben gaan beseffen dat tank een opvolger is en geen vervanger.
elke hond is weer uniek op zijn eigen manier en tank heeft veel van murdcoh maar ook veel van hemzelf.
ben trots op mijn kleine mannetje en denk nog heel vaak aan murdoch want die blijft altijd nummer 1.
dus ga met goede moed er tegen aan en het komt wel goed.
geef jezelf de tijd.
en probeer te genieten van je nieuwe maatje in spe.

Floortje, ik herken dat gevoel ook maar al te goed ( heb onze Snuf laten inslapen 3 december ).

Ik mis ook een viervoetertje hier in huis, geen geknuffel meer, kom niet meer buiten, kan tegen niemand praten ( ben alleen ).

Ben ook al op zoek geweest naar een nieuwe puppy maar krijg dan telkens zo'n schuldgevoel,dat ik er dan weer een gigantische huilbui van krijg.

Dus ik ben er nog niet klaar voor denk ik. Maar zoals hier al gezegd is, de één is er vlugger over dan de ander. Doch onze vorige vriend vergeten we nooit.

Lieve Floortje, allemaal heel herkenbaar. 3 maanden geleden heb ik Salsa's fokker gemaild of ze mij op de hoogte wil brengen als zij weer puppy's krijgen. Zij hebben namelijk ook een lange wachtlijst. 2 weken later kreeg ik een mail dat er een hondje zwanger was en met Kerst ze waarschijnlijk worden geboren. Begin maart mogen ze worden opgehaald. Heb echt heel lang in dubio gezeten want had het niet zo snel verwacht. Door mijn twijfel en respect voor de fokker heb ik eerlijk tegen hen gezegd dat ik het niet netjes vind om mij op de wachtlijst te plaatsen met de kans dat ik bij het zien van de puppy's toch ervan afzie.

Ik had dezelfde gevoelens als jou. Salsa is heel onverwachts in mijn leven gekomen toen ze 4,5 maand was. Het lijkt bijna wel of ze ons had uitgekozen. Zij was namelijk van mijn vriendin en zou even bij ons blijven logeren.....maar nooit meer weggegaan. Vanaf het allereerste moment week ze niet meer van mijn zijde. Maar nu moet ik zelf gaan kiezen, en zelf besluiten dat ik een puppy ga nemen.

Onlangs heeft het hondje van mijn zusje 2 maanden bij ons gelogeerd, sinds 3 dagen is zij weer terug bij haar. Ok, mijn zusjes hond had een hele goede band met Salsa en heel veel vreugde en speelplezier de laatste 4 jaar in haar leven gebracht.....dus zij brengt mooie herinneringen aan Salsa naarboven. Maar wat ik ook merkte dat ik haar net zoveel liefde en aandacht als Salsa kon geven, zonder dat dat mijn enige moeite kosten. Ook omdat ik me volledig op haar kon focussen, zag ik dat ze veel trekjes van Salsa had overgenomen. In plaats van dat het confronterend voor mij zou zijn, vond ik het alleen maar heel fijn. En haalde het weer fijne en lachwekkende herinneringen op!
Door die 2 maanden oppassen weet ik nu ook heel goed dat er in de toekomst weer een lieve hond in ons leven zal komen.

Maar moet het waarschijnlijk ook zijn dat ik heb besloten me niet op de wachtlijst te laten plaatsen. Gisteren vernomen van de fokker dat er waarschijnlijk maar 2 puppy's worden geboren. De kans had groot geweest dat ik geen puppy dan zou krijgen omdat iemand anders voorrang had, plus maakt het de keuze uit kiezen waar je denkt een klik mee te hebben ook een stuk kleiner.

Persoonlijk zou ik niet teveel puppy's gaan bekijken bij verschillende fokkers. Ik ben bang dat je het jezelf dan te moeilijk gaat maken omdat je dan uit zoveel moet gaan beslissen welke goed aanvoelt. Stel dat dat er bv meerderen zijn, dat levert weer heel veel denkwerk op. Tenminste dat zou ik hebben, kan al zou lekker twijfelachtig zijn. En dat terwijl een puppy uitzoeken juist voor plezier moet zorgen. Ik zou langs een aantal goede fokkers gaan, deze mensen leren kennen zodat je weet hoe zij met hun honden en pups omgaan. Je op de wachtlijst plaatsen en de eerste fokker die je voor een pup benaderd naartoe gaan.


Volgende wat ik heb meegemaakt toen mijn zusje voor haar pup bij onze fokker op bezoek ging: bij haar pup zag je al bij 5 weken dat het een druktemakertje was en totaal niet bang. Wat ik toen zag, klopte uiteindelijk ook toen ze haar met 8 weken in huis had. Een schat, maar oh zo ondeugend en hardleers(nu helemaal over, gelukkig wel af en toe nog ondeugend). Doordat ze op 5 weken oud al appoteerde zag je toen al dat het een slim hondje was. Je kunt dus al op vrij jonge leeftijd zien hoe een pup zich verder zal ontwikkelen. Mijn zusje had de fokker een mail gestuurd dat ze graag een pup wilde, de pups waren al voorzien van een baasje en ze moest een jaar wachten. 2 weken later kreeg ze een belletje dat iemand haar pup had afgezegd. Het voelt bij ons als een lot. Mijn zusjes leven is hierdoor zoveel leuker en beter geworden. Terwijl ze daarvoor soms niet eens goed voor haarzelf kon zorgen, zorgt ze nu super voor haar hondje en haar zelf.

Zoals iedereen hier al zegt; Caedlih zal je nooit vergeten en zal altijd een heel speciaal plekje in je hart hebben. Ook zal je nog moeten huilen om haar, maar dan zal je waarschijnlijk heel lief getroost worden door je nieuwe hondje. Deed mijn zusjes hondje ook bij mij. En vond dat heel fijn.

Dat de oppas hond meer naar je moeder trekt is volgens mij ook een logische verklaring voor. Jij geeft zelf aan dat je haar soms te druk vindt, snap ik hoor en is geen verwijt maar je moeder zal daar waarschijnlijk minder last van hebben. Plus zij is de oppas hond, niet de pup die jij als eerste in jouw armen sluit en jou daardoor meteen al gaat zien als haar baasje en beschermeling.
Mijn zusjes hond trok in begin ook meer naar mijn vriend toe, ik vond haar soms ook te druk...hoe lief ik haar ook als pup vond. Op het moment dat Salsa ziek werd ging ze al meer naar mij toe trekken, waar ik was..was zij..alsof ze me wilde beschermingen. En dat doet ze nu nog steeds. Terwijl dat de eerste 3,5 jaar van haar leven niet het geval was.

Laat alles op je afkomen, ga je niet teveel druk maken en te overhaast beslissen. Ga op je gevoel af, want die ga je echt wel voelen als de pup voor jou bestemd is....dat weet ik zeker. Ook uit ervaring van mijn zusje.

Lfs,

Minoes

Ik wil zoo graag nog een korthaartje, dat is echt een wens.
Juist omdat ik er drie heb gehad en Wendy de laatste was..
En natuurlijk heb ik momenten dat ik ervoor kijk enzo..
maar ik weet ook, als t zover is, als het de bedoeling is, dan komt ze er, ik kan dat niet pushen.
Natuurlijk staat er niet ineens een pup voor de deur en moet je er wel wat voor doen, maar als het zo bedoeld is dan lukt het ook.
Dus Minoes en Floortje, laat het komen, en gaan, als t zo zijn moet..
Blijf er wel mee bezig, en als het kleintje zich aandiend, dan komt het bij jou terecht..
Ik merk dat ik met Kaya, die overigens meer Catelijntje heet, toch een naam die wij hebben gegeven dan de fokkers naam, voelt ze meer van ons, steeds meer een diepere band krijg, ook dat moet groeien namelijk. Het voelt nog steeds goed dat wij haar hebben, en het betekend zeker niet dat ik snel over Wendy heen was, helemaal niet zelfs. Het doet nog zoveel pijn, dat elk dingetje dat het triggert verdriet om haar geeft.
Kaya zag mijn verdriet vandaag voor het eerst bewust en reageerde erop...en dat is dan zo lief, zo vertederend....dan voel ik ook de behoefte om die liefde te beantwoorden met alles wat ik in mij heb...

Hartelijk bedankt voor jullie fijne reacties !

Het doet echt deugd te lezen dat anderen hier ook doorgegaan zijn of er nog steeds doorgaan.

En wat een opluchting te lezen dat jullie toch weer een goede band hebben met een andere hond. Dat sommigen zelfs een hond hebben (of die nu van hen is of niet), die hen troost in hun verdriet.
Daardoor kan ik het al een stuk beter loslaten, een stuk minder stressen.

Ook door het verhaal van Minoes, dat je hun persoonlijkheid zelfs op de leeftijd van 5 weken toch al goed zien kunt.

En dat je zelfs een goede band krijgen kunt met een hond waar het aanvankelijk minder mee klikte.

Liefs, Floortje.

Hi Floortje,

Fijn om te lezen dat alle berichten je een beetje hebben geholpen.

Houd je ons op de hoogte als er een pup op aankomst is. Btw: volgens hebben sommige asiels ook af en toe pups. Waarschijnlijk kijk je daar al op, maar dacht meld je het toch even.

Succes!

Lfs,

Minoes

Ik heb inderdaad net op het nieuws gehoord dat er momenteel erg veel pups in de asiels zitten,zelfs hele nestjes pups! Misschien is dit een mogelijkheid voor jou om er zelf eentje te kunnen uitkiezen waar je een klik bij voelt...

Verder ben ik ook door de zelfde ellende gegaan na de dood van onze Golden,hoor! En ik heb nu twee honden,waar ik best veel van hou maar niet zoveel als van onze eerste. Daarin ben ik heel eerlijk... Doordat ze zo verschillen van ras ben ik ook helemaal van voren af aan moeten beginnen met hun gewoontes te leren, ervan te leren genieten en ze te leren waarderen voor wat ze zijn.Maar het is voor mij niet makkelijk geweest en het gevoel is nog steeds minder diep dan vroeger,ook al zou ik ze niet meer willen missen!
Misschien is dit een onbewuste reactie van mij om mezelf een beetje te behoeden voor het immense verdriet dat ik na de dood van Sebbe heb gehad, en dat nu na 4 jaar nog niet helemaal gesleten is. Ik weet het niet...
Maar het is goed zoals het nu is, waarmee ik maar wil zeggen dat, ook al heb je niet dezelfde gevoelens voor je nieuwe hond als voor de eerste,dit niet wil zeggen dat je ook hiermee wel een fijne tijd mee kan hebben.
Het klinkt misschien allemaal een beetje verward maar ik hoop dat ik je mijn gevoelens een beetje heb kunnen uitleggen en dat je iets hebt aan mijn reactie, die wellicht wel verschilt van de meeste racties hier!

Sterkte en veel succes!

Tuurlijk houd ik jullie op de hoogte. Ik denk niet dat ik jullie nog wil/kan missen!

@Ineke: ik vind je verhaal helemaal niet verward, hoor.
En het is net een voordeel om verschillende verhalen te horen. Dan merk je plots dat er meer opties bestaan dan alleen maar wél of géén klik.
Toen mijn hondje in mijn leven kwam, zat ik echt diep. Dankzij haar is dat nu niet meer zo. Daarom denk ik dat het waarschijnlijk niet zo erg zal zijn als mijn band met de nieuweling misschien wat minder diep zou zijn. Als we het samen maar leuk kunnen hebben.
Al zou een even goede band natuurlijk wel erg leuk zijn...

En eigenlijk vind ik ook niet dat jouw verhaal zo verschilt van de andere verhalen. Die zijn ook niet identiek aan elkaar: de ene moet voorlopig nog niet aan een opvolger denken, de andere ook nog niet, maar heeft nu een goede band met de hond van haar zus terwijl die band er voorheen niet was. Een paar mensen hebben een andere, maar zeker niet minder goede band met de opvolger. Sylvia geeft aan dat de band aan het groeien is. En jij hebt een minder sterke band, maar vindt het nog steeds een fijn samenzijn.

Dus jullie allemaal: bedankt om me uit mijn zwart-wit denken te halen !!! Dat is echt een hele opluchting. Geeft me het gevoel dat ik eigenlijk niet die éne perfecte diamant uit die enorme hooistapel zoeken moet. En haalt de druk er een groot stuk af.

En dank je wel voor de tip van de vele pups in het asiel. Ik kijk zo meteen even.

Liefs, Floortje.

hey Floortje
je weet dat ik je begrijp hé,en ja ook ik had en heb soms nog dat gevoel
het gevoel is zo dubbel ,je wilt blij zijn om dat er een nieuw hondje komt en dan voel je je schuldig tegenover je verloren maatje,ik denk dat iedereen het een beetje heeft die in onze situatie zit
je moet allen zeker weten dat je er klaar voor bent,anders moet je gewoon nog wat wachten,je zal het zelf wel aanvoelen wanneer je er aan toe bent

Ik denk wel dat ik er klaar voor ben, maar het zeker weten? Nee, dat niet.
Alleen heb ik het de afgelopen dagen gemerkt dat je prima verdrietig kunt zijn en toch kan genieten van een gezellig samenzijn. Dat je zelfs het ene moment in tranen bent omdat er een heel belangrijk persoontje ontbreekt en het volgende moment moet schaterlachen om een grappig verhaal uit je jeugd.
Het voelt zo ontzettend vreemd aan, maar blijkbaar kun je tegelijkertijd verschillende gevoelens ervaren, ook al lijken ze nog zo tegenstrijdig.
Dus misschien zal dat pupje wel voelen dat ik het nog moeilijk heb met de dood van mijn Caedlih, maar net zo goed voelen dat ik hem/haar graag zie en blij ben dat hij/zij er is.
Maar ja, ik zal het pas zeker weten eens dat pupje er is. Tenminste: ik zal zeker weten of ik er goed mee kan omgaan, voor dat hondje kan ik natuurlijk niet spreken.

Ik vrees wel dat het moeilijk zou kunnen worden, mocht het helemaal niet klikken tussen ik en dat nieuwe hondje.
Gelukkkig ben ik nu een stuk geruster op.

En een moeilijke puppytijd kun je tijdens je rouw waarschijnlijk ook niet zo goed aan.
Maar daar zit ik niet mee in omdat ik toch de gehele dag thuis ben. Dan gaat opvoeden een heel stuk makkelijker. Je hondje is veel sneller zindelijk en doordat je alles een beetje over de dag verdelen kan, heeft vernielzucht of zo wegens verveling ook minder kans.

Liefs, Floortje.