Hoe kon je!

Toen ik een pupje was, entertainde ik jou met mijn bokkensprongen en maakte je aan het lachen.

Je noemde me 'je kind' en ondanks sommige kapot gekauwde schoenen en een aantal kapot gemaakte dekens werd ik je beste vriend.

Als ik 'stout' was hief jij je vinger op en vroeg me "Hoe kun je?", maar dan kreeg je medelijden met me en rolde je me om en gaf me buikkriebels.

Het kapot maken van dingen in huis duurde een beetje langer dan verwacht, omdat jij het enorm druk had.

Maar daar werkten we samen aan.

Ik herinner mij de nachten van lekker tegen elkaar aan liggen in bed, waarbij ik luisterde naar dingen die je me toevertrouwde en je geheime dromen, het leven was perfect op dat moment.

Samen maakten we lange wandelingen, renden in het park, maakten autoritten en stopten voor ijsjes (ik kreeg enkel het hoorntje omdat ijs slecht is voor honden, zei je) ik deed lange dutjes in de zon in afwachting van jouw thuiskomst aan het eind van de dag. Geleidelijk aan begon je steeds meer tijd te spenderen aan je werk en je carrière, ook ging je op zoek naar een maatje uit de mensenwereld.

Ik wachtte geduldig op jou, ik hielp je met je soms gebroken hart en teleurstellingen, ik ging nooit tegen je tekeer als je een slechte beslissing had genomen en overrompelde je altijd met mijn vrolijkheid als je thuis kwam, ook toen je verliefd was.

Ze is nu je vrouw en geen 'honden-persoon', maar ondanks dat verwelkomde ik haar in ons huis, ik probeerde haar affectie te tonen en gehoorzaamde haar.

Ik was gelukkig omdat jij ook gelukkig was.

Toen de mensenbaby's kwamen deelde ik jouw opwinding.

Ik was gefascineerd door hun roze kleur, hun bijzondere geur en ik wilde ook moeder van hun zijn.

Maar zij en jij raakten ongerust, waren bang dan ik hen pijn zou doen en ik spendeerde zodoende de meeste van mijn tijd opgesloten in een andere kamer of in een hondenmand. Ik wilde zo graag van hun houden, maar ik werd een 'gevangene van de liefde'.

Toen ze groter werden, werd ik hun vriend.

Ze trokken aan mijn vacht, duwden zichzelf omhoog aan mijn wiebelende benen, staken hun vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven me kusjes op mijn neus.

Ik hield van alles dat met de kinderen te maken had en van hun aanrakingen, omdat jouw aanrakingen vrijwel niet meer voor kwamen.

De kinderen zou ik verdedigen met mijn leven als dat nodig zou zijn.

Ik sloop vaak stiekem naar hun bed en luisterde naar hun angsten, onzekerheden en geheime dromen, samen wachtend op het geluid van jouw auto die de oprit op zou rijden. Er was ooit een tijd dat andere mensen je vroegen of je een hond had en dat je op dat moment mijn foto nam uit je beurs en hen verhalen vertelde over mij.

De afgelopen jaren antwoordde je slechts met "ja" en veranderde je van onderwerp.

Van 'jouw hond' veranderde ik een 'zomaar een hond', en je vond iedere kostenpost ten aanzien van mij teveel.

Nu heb je een nieuwe carrière kans gekregen in een andere stad, en jij en hun zullen gaan verhuizen naar een appartement waar ze geen huisdieren toestaan.

Je nam de juiste beslissing voor je 'familie', ......maar er was een tijd dat ik jouw enige familie was.

Ik was opgewonden omdat we een autorit maakten totdat we aankwamen bij het asiel.

Ik rook de geur van honden en katten, ... van angst, .... verloren hoop.



Je vulde het papier in en zei: 'Ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar zullen vinden'. Ze gaven je een pijnlijke blik.

Ze begrepen de realiteit van een hond op middelbare leeftijd, ondanks dat ik er eentje was met een stamboom.

Je moest de vingers van je zoontje van mijn halsband aftrekken toen hij schreeuwde: 'Nee papa! Alsjeblieft laat hun mijn hond niet afpakken!".

Ik maakte me zorgen om hem en om de les die jij hem net gegeven had over vriendschap en loyaliteit, over liefde en verantwoordelijkheid en over respect voor alles wat leeft.

Je gaf me een vaarwel klopje op mijn hoofd en ontweek mijn ogen, je weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen.

Je had een deadline die je moest halen en nu had ik ook een deadline.

Toen je weg was, zeiden twee aardige dames over je dat je vast al maanden eerder had geweten dat je zou verhuizen en dat je geen enkele poging had genomen om voor mij een goed tehuis te vinden.

Ze schudden beide met hun hoofd en vroegen "Hoe kon je..." In dit opvangcentrum geven ze je de aandacht die hun drukke schema toelaat.

Ze geven ons eten, natuurlijk, maar ik verloor mijn eetlust enkele dagen geleden.

In het begin rende ik steeds naar de voorkant van mijn hok als ik iemand hoorde lopen, ik hoopte dat jij het was, dat je van gedachte was veranderd en dat het allemaal maar een nare droom was...ik hoopte dat er misschien iemand was die om mij gaf... , iemand die me zou redden.

Toen ik me realiseerde dat ik de concurrentie met de vrolijke kleine puppies niet kon winnen werd ik verplaatst naar een hok ver in de hoek en daar wachtte ik.

Ik hoorde haar voetstappen aan het eind, ze kwam voor mij en nam me mee naar een aparte kamer.

Een heerlijk stille kamer.

Ze plaatste me op een tafel en aaide mijn oren en ze me dat ik me niet druk moest maken. Mijn hart bonkte om wat er zou gebeuren, maar er was tegelijk een gevoel van verlossing. De dagen van de gevangene van de liefde waren op.

Conform mijn natuur maakte ik mij meer druk om haar dan om mijzelf.

Ze droeg een zware last op haar schouders, dat wist ik, net zoals ik van jou iedere stemming kon aanvoelen.

Ze plaatste met gevoel een tourniquet om mijn voorpoot en ik zag een traan op haar wang. Ik likte aan haar hand op dezelfde manier als ik dat deed om jou op je gemak te stellen, jaren geleden.

Ze duwde kundig een naald in mijn ader en ik voelde de koele vloeistof door mijn lichaam gaan.

Ik ging slaperig liggen en keek in haar vriendelijke ogen en ik murmelde.

Hoe kun je.."

En omdat zij mijn hondentaal kon verstaan zei ze "het spijt me zo erg".

Ze knuffelde me en vertelde haastig dat het haar werk was om een betere plaats voor mij te bewerkstelligen, een plaats waar ik niet genegeerd zou worden, mishandeld of verlaten zou zijn.

Of waar ik mezelf een plek zou moeten veroveren zoals op deze aarde.

Met mijn laatste beetje energie probeerde ik het puntje van mijn staart te laten kwispelen om haar te vertellen dat mijn eerdere "Hoe kun je" niet bedoeld was voor haar.

Het was jij, mijn geliefde baas, waar ik aan dacht. Ik zal aan je denken en voor eeuwig op je wachten.

Ik hoop dat ieder in jouw leven jou dezelfde loyaliteit zal tonen als ik

wat mooi

ik wordt ontroerd!

dit is jammer genoeg heel vaak de waarheid:(.
Ikzelf heb voor ons vorige hondje een heel goed baasje gezocht omdat ze helemaal niet meer blij was toen onze oudste zoon geboren was en wat ouder werd. Ze was dit helemaal niet gewend... ik heb tranen met tuiten gehuild vreselijk vond ik het, voor mijn gevoel was het een daad uit liefde voor haar, als ik haar thuis zou houden zou ik egoïstisch zijn.... later hoorde ik dat er iets niet goed was in haar koppie waardoor ze steeds minder geluiden kon verdragen. Eerst voelde ik me schuldig maar later dacht ik, bij ons was het veel drukker geweest met inmiddels 2 kinderen. De laatste 1,5 jaar van haar leven heeft ze bij hele lieve en rustige mensen door kunnen brengen...
Maar het liefst had ik natuurlijk gehad dat ze nog heel lang bij mij kon blijven, want met die intentie hoor je voor een hond te kiezen!!

ja het blijft verdrietig dit. kom het overal tegen, maar de mensen mogen daar best eens over nadenken.

Het is niet de 1e x dat ik dit verhaal lees maar tranen stromen weer over mijn wangen....

Wat een mooi en ontroerend verhaal is dit!

Ook ik kon hem al, maar kan nog steeds de tekst niet zonder droge ogen uitlezen....hartverscheurend

Krijg er altijd weer kippevel van.. zo zijn mensen.. bah

Ik heb het verhaal niet gelezen, ik heb het verhaaltje al eerder gelzen en toen een flink potje zitten janken.. verschrikkelijk!

Ja ik word ook depressief als ik zo'n verhaaltjes lees

Het zielige van dit verhaal vond ik dat ik een hond voor me zag, een hond die ik ken.. Hij is van mijn oom en tante. Een prachtig Rottweiler, een schat van een hond. Toen hij bij ze kwam waren we samen, ze hadden al een hond. Die overleed vrij snel, dus kreeg de hond nog meer aandacht. Autoritten naar het strand kwamen dagelijks voor en hij ging overal mee naartoe. Trots vertelde mijn oom altijd dingen over Boy. Mijn tante is altijd een vrouw geweest die dingen vooral graag wilde, maar waar ze later niks om gaf. Maar mijn oom, die was trots als een pauw dat Boy zijn stoere hond was. Altijd als ik daar was nam ik snoepjes mee, de hond was blij me te zien en wist dat ik leuke trucjes zou gaan doen.

Maar met de jaren verdween de levenslust uit zijn oogjes. Zeven jaar geleden werd het eerste kind geboren. Boy mocht de baby als eerste zien, alsof het hun kind was die zijn broertje mocht zien. Maar de aandacht verdween, Boy moest steeds vaker 'naar de gang' of 'op de ruimte'. Hij mocht met visite niet naar hun toe, maar in zijn eentje liggen op de koele mat voor de voordeur. Daar kwam kind nummer 2, en Boy kreeg nog minder aandacht. Hij versleet zijn dagen in de gang en het strand had hij al jaren niet meer gezien. Ook wilden zijn baasjes steeds minder geld aan zijn voer uitgeven, zodat hij tegenwoordig alleen maar etensresten van hun ontbijt, lunch en diner krijgt. Toen ook nog kind nummer 3 kwam, was het helemaal gedaan. Mijn oom deed niks meer met Boy en de hond werd oud en stram door het lange liggen. Enthousiasme naar hem toe, en vooral liefde, dat kende hij niet meer.

Mijn ogen vullen zich nog altijd met tranen als ik daar ben en zie dat de hond gerust 10 uur lang achter elkaar op zijn mat ligt, in de tochtige gang zonder eten of drinken. Dat hij amper meer wordt uitgelaten, nooit meer mee mag naar het strand of andere leuke uitjes. Hij is geen onderdeel meer van het gezin, hij is eerder een lastig aanhangsel. Toen ze wilden scheiden, kwamen ze er op het laatste moment achter dat ze Boy ook nog ergens moesten laten. De scheiding ging uiteindelijk niet door, maar dewoorden die mijn oom toen uitsprak deed mij, maar vooral Boy, heel veel pijn: 'We laten hem dan waarschijnlijk inslapen, want hij is toch al oud. De stress zou hem dan te veel worden'. Zo'n beest, zoveel liefde, en dan zo'n ontzettend naar leven. Hoe vaak heb ik er wel niet aan gedacht om hem mee te nemen, wanneer mijn tante hem na een uitval naar een hond op marktplaats had gezet, in een schreeuw om aandacht. Hoe vaak denk ik wel niet, was je maar dood, of brachten ze je inderdaad maar naar het asiel. Alles, maar dan ook echt alles, om hem van dit helse leven te verlossen. Maar dan, dat weten we allemaal, komt er weer een nieuwe hond of kat. Want dan heeft mijn tante haar aandacht weer en heeft ze weer iets nieuws, waar ze na een paar maanden weer op uitgekeken is.

Het enige wat ik kan doen is toekijken, veel snoep meenemen voor hem als ik daar heen ga en hopen, dat het niet meer lang hoeft voor hem.

als je dit leest en het doet je niks...dan heb je geen gevoel!!!!

heb dit al menigmaal gelezen,maar elke keer krijg ik weer kippevel

VERPLAATST naar de juiste rubriek

Blijft triest maar het is helaas wel de waarheid

Het is erg triest maar helaas gebeurt het nog steeds.

Het gebeurd idd nog steeds alhoewel ik het niet snap hoor.
Ik ben over 3 maanden uitgerekend en heb al helemaal bedacht hoe we het gaan doen.
Let wel mijn honden zijn ook een soort van kinderen van me althans dat is een groot woord maar ze horen bij mijn gezin en zullen dit tot aan hun dood blijven doen.
Ik kan me nu al helemaal inleven dat als de kleine er is Jackie en Joy dit geweldig gaan vinden (heb een buurmeisje van anderhalf die ze vanaf baby hebben gezien en zijn gek op haar dus voorzie totaal geen problemen ligt ook aan de ouders zelf natuurlijk)

Ik zit trouwens op een ander forum over baby's en daar komt ook vaak voorbij "hond moet weg is vals/ hond moet weg we hebben geen tijd meer"etc... ik vlieg dan uit mijn slof en ben niet zo heel aardig tegen dat soort mensen haha.

Vertelde toestraks met het uitlaten tegen een vrouwtje dat ik met de honden naar mijn tante ging die een husky heeft, ze zei ohh ja las dat er van de week een baby van 2 weken is doodgebeten door een hus dus pas maar op? haar even goed uitgelegd dat dit toch echt een fout is van de ouders want een baby van 2 weken alleen met een hond is vragen om problemen je hoort kids nooit allen te laten met een hond hoe goed je je hond ook vertrouwd.

Ik heb hem ook al eerder gelezen maar het blijft ff slikken.

Hoe sommige mensen met hun beste vriend omgaan.

Door de jaren heen al vele malen gelezen, maar het blijft me raken!
Jammer genoeg zien nog te veel mensen een dier gewoon als een ding, niet denkende aan de gevoelens van het dier zelf!

Triest en vaak de waarheid zoals omschreven

Ook ik heb het al vele malen gelezen, en hield het dan ook niet droog, het blijft me raken

die had ik ook al eens gelezen nouja nu voor de 3e keer en alle keren tranenn

heel mooi en helaas wel veel waarheid maar heb echt moeten huilen