mezelf voor schut zetten...

Ik volg dus de topics: "Zet jullie hond jullie ook wel eens voor schut?" en "Trainingsbloopers".
Nou heb ik eigenlijk helemaal geen hond nodig om me voor schut te zetten. Dat kan ik namelijk prima zelf!
En in het rond staande hindernissen of clickers heb ik daar ook niet voor nodig.

Het enige wat nodig is, is andermans speelgoed...
Wat meer uitleg: Caedlih vond het tot op haar oude dag leuk om samen met vriendjes te apporteren (al was ze op latere leeftijd alleen maar meer de ballenraper van dienst, op volle snelheid apporteren niet meer mogelijk).
Toevallig kwamen we die vriendjes meestal tegen als ik geen speelgoed bij me had. Vonden die baasjes nooit geen probleem, Caedlih mocht altijd fijn meedoen. Hun honden vonden het al helemaal geen probleem: niet alleen waren ze dol op mijn Caedlih, maar ze wisten ook dat ik balletjes zo ver mogelijk gooien voor een enthousiast erachteraan crossende hond schitterend vind. Waardoor alle honden altijd naar mij kwamen. En ik dus ruimschoots in de gelegenheid kwam me voor schut te zetten...
Want helaas, hoezeer ik ook geoefend was in dat zo ver mogelijk gooien, mikken bleef mijn zwakke punt. Ik kan de keren niet meer tellen dat ik zo'n ding recht vooruit gooide om dan verschrikt te staan kijken dat het een totaal andere kant uitvloog. En dus samen met de eigenaren (die kenden me al...) gespannen afwachten mocht of het speeltje (nooit zo'n gratis gevonden tennisbal) op het dak of in de beek (toevallig altijd een veel te diepe met zo'n steile betonnen oever) zou landen of niet. "Hé, hé, oef, oef, vlak ernaast." OF: "Oooooooooooooooohhhhhhhhhhhhhhh, sorryyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy." OF (in het geval van één hond met één balletje) "Ooooooooooooooooeps... Sorryyyyyyyyyyyyyyyy. Uhum... gedaan met spelen, zeker?"
Honden waar ze vaak mee speelde, gaf ik maar regelmatig een speeltje cadeau...

Niet alleen slaagde ik erin me voor schut te zetten tegenover andere eigenaren, maar dus ook tegenover mijn eigen hond. Zoals die keren dat het ding recht omhoog vloog in plaats van recht vooruit. En dus in een boom belandde (ik meteen rondkijkend of niemand het gezien had). Dan was mijn hondje in het water al druk aan het zoeken: "Waar is hij nou? Waar is hij nou? Baasje, wijs eens de juiste richting aan, ik heb het ding niet zien vliegen... Baasje? Halloooooooooooo?"
Als ik geluk had, viel het ding, na wat gehaper in de takken, er alsnog uit. En gooide ik het maar zo snel mogelijk, in de hoop dat ze het niet gezien had.
Had ik minder geluk, zat ik de rest van de wandeling opgescheept met een hond die zich verwonderd afvroeg waarom dat leuke spelletje zo abrupt gestopt was. En me af en toe vragend aankeek waar ik dat ding (ook hier nooit een gratis tennisbal, daar speelde mevrouw namelijk niet mee) nou verstopt had?

Dringend lotgenootjes gevraagd om mijn zelfbeeld enigzins in ere te herstellen!!!
Groetjes, Floortje.

Hahaaa ik lig in een deuk om je verhaal!!!

Arm beest moet toch wel afzien met jou.. maar goed dat ze geen rode wangen kunnen krijgen hoor..

Helaas geen lotgenoot, maar wat niet is kan nog komen.

En je bent zeker niet de enige! Dat weet ik wel!

Jammer genoeg leeft mijn Caedlih niet meer (moest 2 maand 1/2 geleden afscheid van haar nemen). Maar het is zo fijn weer eens al lachtend terug te kunnen denken aan al wat we samen meegemaakt hebben!!! En me door de verhalen van anderen opeens weer dingen te herinneren die ik al vergeten was.
Groetjes, Floortje.

Leuke herinneringen houden je hond in leven!
En gelukkig kan je er zelf om lachen!

Haha ja dat zou ook wel wat voor mij zijn. Laatst wierp ik nog dom genoeg een snoepje voor Lola tijdens dat we op een brug liepen, en dat snoepje rolde zo van de brug af het water in, gelukkig houdt Lola niet van zwemmen anders was het ook nog eens gevaarlijk geweest denk ik als ze er achteraan gedoken was.

Wat ik ook weleens doe is mijn hond zoeken en roepen terwijl ze met een verbaasd gezicht geduldig achter me staat te wachten tot ik haar eindelijk eens zie,

mezelf voor schut zetten is niet heel lastig voor mij. Ik ben een ongelofelijk lomp mens namelijk.
Zo heb ik bijvoorbeeld de eerste keer dat ik met een werpstok op pad ging iemand op zijn hoofd geraakt. Dan kan je niet genoeg sorry zeggen. Diegene kon er gelukkig wel om lachen.
En ben ik tijdens het fotograferen van Roxy bij het hondenstrandje erin gevallen. Gelukkig camera niet nat, was net de lens aan het verwisselen en camera lag op de grond. Vervolgens was ik toch al nat en heb ik zeker nog een uur, vanuit het water foto's lopen maken van zwemmende honden wat toch wel een stel hele mooie foto's heeft opgeleverd.
Of tijdens het foto's maken van Faith ben ik in de poep gaan liggen, en dan nog wel van die verse blubber stront. Het ergste ervan af gehaald, maar het baasje van Indy en Faith en alle voorbijgangers hebben mij wel uitgelachen.

HAHAHa leuk verhaal..herken hier zoveel van mezelf in.
Mijn man blijft tegenwoordig maar veilig achter me staan als ik met de bal ga gooien, want voor je het weet heb je hem recht in je snufferd. Ook ben ik een ster in ergens in of tegenaan gooien. BV 2 bomen met 3 meter afstand tussen elkaar en ik wil er tussendoor gooien, natuurlijk raak ik 1 van de bomen met als gevolgd dat de bal weer terug naar mij stuitert en Wolf echt staat te kijken van wat doe je nou vrouwtje. "je gooit de bal voor mij, dan ga ik er achteraan en kom hem netjes terug brengen" en je hoeft dus niet over te gaan gooien met een boom.

Waar ik ook en ster in ben is het mezelf zeer doen met spelende honden..
Voorbeeld: Tijdje geleden lekker met Laika (hond van mijn zwagertjes) en Wolf aan het wandelen in het bos, honden allebei helemaal in hun sas. Water in, water uit, lekker rennen...totdat ze onze kant op kwamen, iedereen doet een stap aan de kant en natuurlijk stap ik net de verkeerde kant op.. Booooomm Wolf met een noodvaart tegen mijn knie. Wolf had natuurlijk nergens last van, maar ik stond wel even flink te schelden in mezelf en dacht durf ik mijn weer verder te lopen...gelukkig was het net onder mijn gewricht en gevolg was dat ik weken met een half blauw been heb rond gelopen...
Groetjes Demelza

Ik was zo bang om veel te vergeten; ik ben namelijk niet zo goed wat dat betreft... Allerlei domme feitjes onthouden, dat wel. Maar leuke herinneringen? Ho, maar!
Omdat ik zoveel vergeten ben van onze vorige hond , heb ik van mijn Caedlih maar obsessief van alles en nog wat foto's genomen. Maar ja, op zo'n momenten heb je die camera meestal niet bij...
Daarom ben ik heel erg blij dat ik dit forum gevonden heb!!! Zijn ze niet alleen erg meelevend met mijn verdriet, brengen ze ook nog eens een heleboel leuke herinneringen terug!!!
Van harte bedankt, hoor!!!

@baasje van Dobry: dat koekje... schitterend!
En wat voel je je dom als je hond vlak achter je blijkt te staan... ik toch...
Liefs, Floortje.

hahaha... ik zit hier echt giebelend achter m'n laptop! Geweldig!!!!!

Hier ook hoor met de werpstok.... denk ik 'm vooruit te gooien... land de bal boven om m'n eigen hoofd

En mijn kinderen zoeken ook meteen dekking als ik ga gooien...

Hier ook een lotgenoot: de bal recht het dichte struikgewas in gooien zodat die echt niet terug te vinden is, of idd met een knal tegen de tak van een boom waardoor ik 'm bijna zelf in mijn gezicht krijg. Een tak die nauwelijks 10 centimer weg vliegt.... Met de dummy gooien doe ik liever niet meer in gezelschap. Dan slinger ik 'm proffesioneel een eind weg en komt 'ie 2 meter verder neer. Of ik gooi 'm in een hele rare, lompe boog. Maar ik ben best lief.....

En echt sneu: Mayra haalde de dummy wel, maar bracht 'm niet helemaal naar mij terug. Op 2 stappen afstand zeg maar. Dus ik neem de lange lijn (10 meter) en gooi de dummy niet zover weg. 11 meter dus..... Loop je dus als vrolijke, blije pinscher achter de dummy aan, lig je ineens bijna op je rug..... verbazingwekkend dat ze nog wil apporteren. Maar we oefenen dus nóóóóit meer aan de lange lijn!

Bij mij is het ook al gebeurt hoor! hahaha
Ik wierp het speeltje van de hond van mijn tante midden in de struiken (bamboe)haha.
De hond ging er als een zot achter in de bosjes en vond hem niet ik meteen mee gaan zoeken natuurlijk want anders mijn tante boos.
Ik vond hem weer niet en een kwartier later had hij het gevonden echt hilarisch !Het hing gewoon vlak boven mijn hoofd!
hahaha Zo zie je maar JE BENT NIET ALLEEN hahaha

@Naomi: Al kon je er op het moment zelf waarschijnlijk wat minder om lachen...
Ik ben gelukkig nooit met mijn dure camera in het water beland, ook niet in iets onwelriekends (al zit die mogelijkheid er wel in, gezien ik me ook op de grond durf te leggen voor een goede foto), maar dus wel eens met het balletje wat ik zo ver mogelijk in het water wou gooien. Want ja, hoe dichter je bij de rand staat, hoe verder dat ding in het water belandt... Ik dus, ondanks al mijn verschrikte gewankel om toch maar op het droge te blijven, opeens een halve meter lager. In het tuuuuuuuuuuuuuuuurlijk niet al te warme water.
Zelf stond ik te schateren, de toevallige voorbijgangers (nochtans met hond, maar blijkbaar een stuk handiger dan ik) keken me maar meewarig aan...

@Demelza: hé, he, eindelijk eens iemand die, net als ik, graag met balletjes gooit, maar daar nooit goed in schijnt te worden...
Het raken van een boom of zo terwijl er mijlen vrije ruimte is, het komt me helaas maar al te bekend voor. De verbaasde hondesnoet idem.
Maar: zo blijft het wel altijd spannend!

Liefs, Floortje.

Sorry: de anderen: ook schitterend!!! Antwoord van mij verscheen achter jullie reacties, maar dus geschreven voor jullie reacties erop stonden.

Nou ga ik toch maar slapen...
Tot morgen!
Niet aarzelen er nog wat verhalen aan toe te voegen!
Liefs, Floortje.

oooh ik snap jou zooo goed.. ik heb vroeger een keer mijn moeders neus gebroken door met een bal een een touw te gooien..
En ja, hier ook regelmatig ballen die in een sloot of bosje terecht komen .. of die inderdaad in een laag boompje verstrikt raken ..

Ik heb zelfs al een keertje gehad, dat ik de bal EINDELIJK een keer rechtuit gooide en het ook daadwerkelijk de bedoeling was, maar dat het gras nat was en ik dus zo achterover viel..(nu mis ik echt een schaam-smiley) ..

Wat een heerlijke verhalen weer.Onze eerst lab vond het ook altijd leuk om een bal uit de zee te halen.De eerste keren kortbij zodat ik eventueel de bal zelf kon halen.En net de x dat ik eens ver weg gooide dacht Rebel ja daaaaaaaag daar ga ik niet om Veel tennisbalen dus kwijt geraakt.Als je dat nu doet met opkomend water......
Handigheid is niet te koop

haha, tja ik lig hier ook alvast plat van te lachen!!
met zo'n werpstok heb ik nog geen ervaring, maar vandaag op de hondenschool is de sint geweest voor de hondjes en kregen we hondenkoekjes cadeau + natuurlijk ook een werpstok! haha ik hoop dat ik ook niet zo'n stoten tegenkom!

Wat ik ook wel al eens gedaan heb en mezelf en Kenai wat belachelijk gemaakt heb, is het volgende:

Ik ben net terug van een grote wandeling met Kenai, ik laat Kenai mooi zitten en wachten, ik doe de voordeur open,
Ik ga naar binnen, in plaats van Kenai het teken te geven dat ze ook naar binnen mag, deed ik domweg de deur toe en ging ik naar binnen, ik dacht toen, huh waar is Kenai nu???
Ik dacht: ooooh neee, ik vlug terug die voordeur open en wie zie ik daar nog steeds geduldig staan??? Kenai
hahaha, ze had natuurlijk wel een look op haar gezicht van: 'bazinnetje wat deed je nu????'

hahaha, gelukkig was ze niet weg!

Kan ik dus weer eens niet slapen...
En och: wat een heerlijke verhalen staan er weer op!!!

@Michaja: mijn boom (vlak naast de enige plek waar ze makkelijk in het water kon in onze vaste zwemvijver) was dus een volgroeide beuk... In het ver gooien was ik namelijk wel goed. Heel goed zelfs.
Aan je andere voorbeelden kan ik dan weer niet tippen...

@Celine: een beetje een verstrooide professor, misschien?

Nog een voorbeeldje:
Ik. Een mountainbike. En een plas. Een grote plas. De grootste en diepste plas van het hele bos (echt waar! was zo'n vaste plas die zomer en winter steevast op z'n plekje ligt, de ene maal al wat groter dan de andere). Je raadt het al: ik met mountainbike en al middenin die plaats. Liggend. Op een dag waarop het maar een paar graden boven nul is. In een periode waarin de plas er in volle glorie lag. En op een plek waar het nog een heel eindje naar de auto was.
Wat meer uitleg: nou had ik dus een Labrador. Een Labrador. Geen Border collie. Die het dus schitterend vond om met de mountainbike mee te gaan maar niet het hele eind rennen kon. Die daarom dus van pure tevredenheid steevast inzette met een lange, snelle sprint zodra het baasje haar been over dat zadel zwiepte, maar het daarna bij een drafje houden moest. En haar energie opspaarde voor bepaalde stukken.
Had ik al vermeld dat het een Labrador was? Moet ik dus nog vermelden dat die bepaalde stukken steevast bezaaid lagen met slijkplassen, de één al groter dan de ander?
En had ik al vermeld dat het baasje van die Labrador het zo leuk vond om haar vol plezier in die plassen te zien duiken (niet vergelijkbaar met er gewoon door crossen)? En dus op die stukken uit alle macht meesprintte? En daarom maar de gedachte negeerde dat het niet zo verstandig zijn kon om in volle vaart over dat ieniemienie randje te sjezen dat er nog over was tussen plas en bomen.
En vervolgens de rest van de rit, sprinten of niet, verkleumd op de fiets gezeten heeft...

De keer erna besloot ik het wat slimmer aan te pakken. En kwam vervolgens tot de vaststelling dat het midden door zo'n plas heen crossen al even nefast kan zijn. Rotvaart of niet, ik kwam middenin de plas tot stilstand en kieperde alsnog om. Met als enige voordeel dat het dit keer in slow-motion gebeurde.

En dan vraag ik me nog af hoe het komt dat mijn hondje zo vaak een glimlach rond haar mond leek te hebben... (zie profielfoto)
Liefs, Floortje.

hihi heel grappig heb zone moment ook al eens gehad en

heel mooie verhaal zoals er wel wss meerdere zijn koester ze maar zoals hierboven nog gezegd door Samantha leuke herinneringen houden je hond in leven


groetjes

De blunders met tennisballen en werpstokken zullen mij niet overkomen... Doodsimpel, onze hond is niet geschikt voor tennisballen (of andersom), ze zijn te klein voor hem en van apporteren heeft ie nog nooit gehoord .

Fietsblunders zal je hier niet meer live aantreffen... We've been there, done that...
Op een tijdstip dat er niets en niemand op straat was, eens zoetjes aan proberen om naast de fiets te lopen. (makkelijk voor naar de DA enz, althans... dat was de opzet)
Beetje versnellen dat hij moest gaan draven en ja hoor!!! Daar gaat het mis!
Oh, leuk! Gaan we rennen vrouwtje??? Combineer en 70kg ongeleid projectiel met een vrouwtje van 15kg in de minderheid op een omafiets (lang leve een uitvinding op wielen met alleen een terugtraprem.... )

Maaarrrr, ben de beroerdste niet! Zodra er sneeuw ligt vraag ik mijn man te gaan filmen voor op you-tube.... (kom niet bij de lantaarnpalen, liggen nog bosjes tussen...)

Kortom:
Help het vrouwtje ongeschonden, ongeblunderd en zonder blamage en extreme afgang de winter door!!!
Allerhande tranquilizers, kalmeringspillen, blauwe plekkenzalf en een jaarvoorraad papieren zakken voor over mijn hoofd gevraagd!!! Carnavalsmaskers mogen ook...
(ik vergoed de portokosten haha! )

Hahaha, ja verstrooide professor kan wel

Oooooh, wat ik me nu ook herinner, ik ging 2jaar geleden vaak met de American Stafford, Bitchou gaan wandelen. deze behoorde tot een vriend van mij.

Gingen we op een zomerse dag een mooie wandeling door het bos maken, leuk niet???
Tja op een gegeven moment kon je kiezen, ofwel volgde je het bospad verder, ofwel kon langs zo'n afgrond die stijl liep,naar beneden gaan en daar beneden kon je verder door het bos wandelen...

Die vriend van me ging als eerst, al lopend naar beneden.
Ik..., ik ging al VLIEGEND naar beneden!
Het was dus zo, ik zei tegen Bitchou: rustig rustig... en ik ging voorzichtig stap voor stap naar beneden.
Die vriend van me vond het zo prettig om plots heel vrolijk Bitchou zijn naam te noemen, waardoor Bitchou plots sprong naar beneden en ik hing vast aan de leiband, dus ik vloog letterlijk naar beneden recht op m'n gezicht, buik en benen plat tegen de grond en m'n armen recht voor me uit gestrekt tja het deed geen deugd, maar daar hebben we nog lang om gelachen hoor!

@José en Céline: schitterend!!!
En José: zo grappig geschreven!

@Ali: tooooooooooooooeeeeeeeeeeeee, vertel. Tooooooooooooooooooeeeeeeeeeeeeeeeeeeee?

Hoe meer ik al die verhalen herlees (want daar zijn ze leuk genoeg voor), hoe meer ik te kampen krijg met een onbedwingbare schaterlach.
Wat heeft een mens toch altijd een plezier met die vrolijke schepsels. Zelfs na hun dood nog.

Liefs, Floortje.

Ja hoor, hier nog zo een die "goed" kan mikken Maar "gelukkig" zijn het wel altijd mijn eigen speeltjes, en soms ook gratis tennisballen haha

Ach ja, om jezelf enigzins niet voor schut over te laten komen moet je wel beschikken over een komische noot haha!