Shadow 15 jaar!

Beste Mensen,

Vrijdag hebben wij na 15 jaar afscheid moeten nemen van onze trouwe Shadow, een flatcoad-golden retriever.
Hij heeft het ongelovelijk lang (gezond!) volgehouden en waren daar erg blij mee, tot het laatste moment deed alles het nog prima, totdat donderdagmiddag hij zijn achterpoot niet meer kon bewegen, hij stond helemaal recht en zat amper meer beweging in..
Dierenambulance gebeld en laten brengen naar de dierenkliniek.. de dierenarts was vrij positief en wilde een medicijn proberen tegen ontstekingen, want mogelijk zat er een ontsteking bij zijn zenuw en deze zou dan binnen 12-24 uur verdwijnen en mogelijk zou hij dan weer kunnen lopen... maar, er was ook een kans dat de zenuw gewoon op en beschadigd was en dan was het eigelijk ineens over..

De nacht van DO op VR was erg zwaar, hij kon niet lopen dus we moesten hem optillen naar buiten om zijn behoeftes te doen, maar dit was bijna niet te doen en bovendien pijnlijk voor de hond.
Heel de nacht heb ik aan zijn mand gelegen, voelende dat het deze keer echt over was, en tegelijk eigelijk afscheid aan het nemen.
In de vroege ochtend de kliniek gebeld en hebben een (dieren-vee-) arts laten komen om hem te laten inslapen.

Hij wilde nog wel in zijn hoofd, dat zag je aan alles, zelfs bij de injectie vechte hij nog voor zijn leven, maar hij was ergens ook op en moe gestreden, alles duurde na die injectie best lang, dit keer was het zijn nadeel dat hij zo'n sterk hart en wil had.

Ik moet constant aan het moment denken dat hij de injectie kreeg en er zo heftig op reageerde.
Hij stond bijna weer op, zo'n pijn deed het, en ik vraag me af of we geen rolstoel voor hem hadden kunnen nemen.. en zo zijn er meer dingen.. hij was zo ongelovelijk sterk en dan moet je om 1 verlamde achterpoot zo'n beslissing nemen :(


Vr gr,
Stefan

Hallo Stefan. Moeilijk is dat he. 15 jaar is een mooie leeftijd... Maar het is altijd te vroeg, en Shadow maakte al zo lang deel uit van je leven... Je kunt nu gaan twijfelen of je het juiste deed, want het is erg als je ziet dat je maatje het nog niet wil opgeven.

Maar... Jij weet welke ellendige tijd Shadow nog te wachten kon staan. Hem steeds buiten dragen ? Een rolstoel terwijl hij al 15 jaar lang gewend was zonder... Pijn... Maak jezelf geen verwijten. Je hondje heeft 15 mooie jaren gehad en jij hebt lang van hem mogen genieten. Wat er de laatste dagen gebeurd is is heel ingrijpend, maar het vertegenwoordigt slechts een fractie van zijn hele leven. Dit wordt rouwen... en missen... Zeker weten. Maar je gaat ook beseffen dat niets voor niets geweest is. Shadow blijft je trouwe hond, voor altijd.

Heel veel sterkte gewenst. !

Je moet je eigen nooit geen verwijten gaan maken.

Je hebt voor de de hond de goede keuze gemaakt.

Sterkte met het verlies van Shadow

Heel veel sterkte!

Hoi Stefan,

Jouw verhaal is voor mij zo herkenbaar. In elke situatie blijft het moeilijk om afscheid van je hond te nemen. Maar ook ik had het erg moeilijk met het feit dat zij met haar koppie er nog helemaal bij was, daar functioneerde alles nog goed, tot 4 dagen voor haar dood nog vrij speels voor haar leeftijd. Ook gaf zij haar niet gelijk over aan de 1e injectie en was net als jouw hond nog vrij sterk. Vond dat zo moeilijk.

Mijn hond raakte ook verlamd aan haar achterpoot, had ontzettend veel pijn en kon ook niet meer plassen en poepen.

Vergeet niet dat jouw hondje ook verschrikkelijke pijn had, waarschijnlijk heb je o.a. daarom de beslissing genomen om hem in te laten slapen. Wetend dat de medicijnen niet meer hielpen en het alleen maar erger zou worden.
Een rolstoel had de pijn niet afgenomen.

Ik wil je heel veel sterkte toewensen en je bent tot het laatst trouw en liefdevol naar Shadow geweest. Een betere baas had hij dus niet kunnen wensen. Plus is jouw hond tot hij echt niet meer kon altijd heel gezond geweest. Dat is heel veel waard....

Hoi Minoes,

Bedankt voor je bericht, evenals de andere reacties!
Shadow kreeg de laatste 3,5 maand 1 pil per maand voor ze gewrichten, daar hij soms onderuit ging op straat en door zijn poten zakte.
Die medicijnen sloegen erg goed aan, en leefde enigzins weer op, stond ook makkelijker op enzo.
Shadow heeft nog nooit zijn behoeften binnen gedaan, maar doordat het voor ons amper mogelijk was om hem op te tillen en hij niet kon staan heeft hij urenlang zijn behoeften opgehouden.. ongelovelijk knap van hem!
Omstreeks 22uur donderdag liet hij dan eindelijk zijn plas lopen en hebben we hem getroost!
Hij sliep zelf ook amper die nacht, tegen de ochtend moest hij weer naar buiten zoals altijd, maar bij het optillen deed ik hem pijn merkte ik, het ging gewoon niet.. dus nu moest hij het ophouden tot hij het spuitje had gehad, daarom wilde ik ook dat dat zo snel mogelijk zou zijn.
Na het spuitje kwam alles eruit, wat knap dat hij dat voor ons heeft opgehouden!

Ik bleef naast hem liggen bij het spuitje en zei tegen hem' ga maar slapen' , hij wist wat het was, vroeger ging hij dan ook echt altijd slapen... 'baasje ook slapen' zei ik tegen hem, dan wist hij dat ik bij hem bleef.. zucht.. en dan die kortdurende pijn bij hem, wat een kracht.. 'het is goed' zei ik.. ga maar slapen.. en hij legde zijn kop naast me neer, toen kwam hij in een soort roes en trok een paar gekke bekken, erg onprettig was dat.. uitindelijk diep gesnurk en toen het laatste spuitje..

heel veel sterkte met het verlies van Shadow

Heel veel sterkte met het verlies van Shadow !
Rust zacht lieve Shadow !

Wat ben je dan blij he als de medicijnen goed aanslaan en wat is de tegenslag dan groot als je merkt dat deze niet meer hun werking doen. Je voelt je zo machteloos.

Mijn hondje raakte verlamd door een andere oorzaak als Shadow. Zij was klein en konden haar optillen. Maar ze kon uit haar zelf niet meer plassen en poepen. In die 4 dagen 2x uit haar zelf geplast. Iets wat in een gezonde toestand de normaalste zaak van de wereld was, deden mijn vriend een vreugde dansje omdat ze had geplast! Wij hebben zelf meerdere keren gezegd tegen haar...plas maar binnen...doe maar..dat mag. Maar voor haar waren haar behoeftes binnen doen een grote vernedering.

Het moment van inslapen word ik helemaal naar van als ik dat voor de geest haal. Voel ook dat ik daar een gedeelte van op slot heb gedaan. Zo onwerkelijk. Kan me goed voorstellen dat het een ontzettend naar gezicht voor je is geweest. Ik kan nog steeds niet goed het hele proces een plekje geven, maar merk wel, gelukkig, dat alle mooie en fijne momenten meer de overhand krijgen.

Honden hebben zoveel kracht in zich, daarom wist ik ook toen mijn hondje in me kruipte van de pijn dat pijn zo heftig moet zijn geweest dat ze deze niet meer kon verbergen.

Nogmaals heel veel sterkte en ik heb en nog steeds veel gehad aan de mensen op dit forum. Hoop dat jou dit ook troost geeft en helpt door dit moeilijke rouwproces heen.

maak jezelf echt geen verwijt,je hebt vijftien jaar voor hem gezorgd en ik neem aan dat je altijd het beste voor hem wou,dus nu ook,ergens wist je dat het niet anders kon ,uit liefde voor je maatje heb je die zware beslissing genomen om hem uit zijn pijn te verlossen
maar ik weet hoeveel pijn het doet dit te moeten doen,maar weet dat je het beste hebt gedaan voor je vriendje

veel sterkte

Ik heb mijn hondje ook moeten laten inslapen (nu zo'n 2mnd 1/2 geleden). Op het moment zelf voelde het als het enige juiste aan. Maar daarna...
Ik heb me zo ongeveer de haren uit mijn hoofd getrokken van schuldgevoel. Waarom had ik dat nou gedaan? Waarom had ik er niet aan gedacht dat ze het misschien nog heel leuk gevonden zou hebben om in een buggietje te gaan wandelen? Ze at nog zo graag, ik had haar nog vol kunnen stoppen met vanalles en nog wat. Enzovoort en zoverder...
Mij heeft het geholpen om al (en dan ook echt al...) mijn schuldgevoelens hier op het forum te gooien. Het duurt daarna best nog een tijdje voor je het ook echt geloven kan dat je je niet schuldig hoeft te voelen, maar op z'n minst kun je het erover hebben. Dat lucht ook al op.

Fijn dat je hondje op zo'n mooie manier oud is mogen worden. Ons was het jammer genoeg niet gegund en dat doet nog steeds pijn. Niet dat ze nou zo jong was, dat ook niet.
Maar je hoopt altijd dat je ze nog wat langer hebben mag. En hoe ouder ze worden, hoe meer je je optrekt aan nog oudere honden. Zijn ze nog puppy, ga je uit van 10 jaar. 10 jaar, dat lijkt dan nog een eeuwigheid. Tot ze een jaar of 8 zijn, dan denk je: "Er zijn er toch veel die 12 worden?". Zijn ze bijna 12, hoop je dat ze 15 mogen worden. Immers: die en die zijn toch ook 15 geworden? Enz.
Ik wil maar zeggen: het is altijd te vroeg om van een hond afscheid te nemen. ALTIJD. Je hebt er immers zoveel aan, brengt samen zoveel tijd door.
En daarna is het zo leeg. Zo ontzettend leeg.
Veel sterkte, Floortje.

Bedankt allemaal!

Het zijn idd tal van vragen die je bij jezelf oproept en zal me altijd dingen blijven afvragen.
En zo lullig ook, 1 achterpoot haakt af, na ja.. je bgrijpt het wel..
Heb hem vlak voor het inslapen nog broodjes gegeven, daar hield hij van.
De laatste maanden liep ik zelf regelmatig naar zijn mand met de waterbak zodat hij niet hoefde op te staan, om hem zo min mogelijk te belasten, terwijl hij het nog wel uitzichzelf kon..

Zojuist met mijn moeder de uitlaatroute gelopen na 2 dgn zonder hond, een soort eerbetoon, was wel zwaar, maar ook goed.
Thuis weer het kaarsje aan met zijn foto, en morgen de as ophalen bij het crematorium, wilde het toch wel graag hebben, zodat hij toch nog bij me is..

En zo kan ik nog wel kanjtes volschrijven over deze fantastische hond.
Mensen spraken ons altijd aan tijdens het uitlaten dat hij er nog zo goed uitzag ondanks zijn leeftijd etc etc.. bijzonder was hij zeker, beresterk..
Sgadow ging graag achter reigers aan van pups af.. 3 weken geleden wilde hij het nog steeds doen, zakte tijdens het 'rennen' door zijn poten, en tilde hem op en zei tegen hem dat hij zich echt niet meer hoefde te bewijzen, voor mij wilde hij altijd een stapje extra doen.. super!

Hoi Stefan,

Heel veel sterkte en kracht toegewenst met het verlies van je maatje.....

hoi heel veel sterkte gewenst het is en blijft een moeilijke beslisssing
carla en cyra

Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van Shadow

Bedankt allemaal!

Vandaag de as opgehaald en de urn neergezet.
Blijf hele wisselende gevoelens houden, vooral een schuldgevoel overheerst momenteel.
We missen hem heel erg!

Beste Stefan. Heel veel sterkte met het verlies van je maatje.
Ik heb het al vaker geschreven: schuldgevoel hoort bij het rouwproces. Het is niet nodig, maar je houdt het niet tegen. Ik weet het, want ik heb al vele dieren af moeten staan en elke keer is er dat gevoel van 'had ik dit maar gedaan of dat. Had ik niet zus moeten doen of zo?' Zelfs als er een dier zonder mijn tussenkomst was gestorven, had ik dat gevoel. En dat blijft nog heel lang hangen ...

Heel herkenbaar, die twijfel en het gemis Stefan. Maar ik denk dat Shadow het heel moeilijk zou hebben met niet meer zelf buiten kunnen... Een hond die zindelijk is wil echt buiten. Ook dat zou afzien zijn.

Sterkte.

Wat een geweldige leeftijd...15

En opeens is het op...jij hebt een heel moedige en zware beslissing genomen, het lijkt of het alleen was vanwege een pootje, maar vanbinnen weet je dat het meer was...
Het gemis van een maatje dat zolang alles met je gedeeld heeft, dat is overweldigend, en geeft veel verdriet en de onvermijdelijke schuldvragen; had ik maar...(dat hoort bij missen)
Je mag gerust verdriet hebben, hier wordt dat begrepen...

Veel sterkte, geef hem een wam plekje

Bedankt Saskia!

Ik zal het nog wel even houden.
Als het kaarsje uitgaat pak ik gelijk een nieuwe, zelfs dan voel ik me schuldig als ik die niet zou branden.

Gevoelens opschrijven helpt me enigzins, en fijn dat ik niet de enige ben..

Gaat inmiddels iets beter vreemd genoeg, geeft me bijna een schuldgevoel.
Pas als ik weer een foto zie of een andere hond krijg ik weer een brok in mijn keel..

We missen hem nog altijd verschrikkelijk en wat is het stil in huis!
Restjes avondeten kunnen nu gewoon weg.. dat soort dingen.. ik mis het loopje sávonds, al hebben we hem nog wel 2 x gelopen zonder hond, maar dat is erg raar..

Onze oudste hond is ook 15 geworden. Een hersenbloeding kreeg hij savonds, de kliniek zei dat ze hem nog iets konden geven en dan zou het misschien nog goed komen.Ik vond dat geen goed idee,hij was van achter verlamt en de ontlasting liep en uit. Dat was voor mij de rede om te stoppen.Wij hebben hier nooit spijt van gehad,we hebben altijd gezegt geen geklooi om de hond lager bij ons te houden.Binnen een uur was het gebeurt.Na een fantasties leven en een gezond leven.

Natuurlijk heel veel sterkte,vergeet je schuld gevoelens en denk aan de mooie tijd die jullie hadden.

Stefan heelveel sterkte je maatje missen valt niet mee.
Je hebt het beste gedaan je hebt hem zijn rust gegeven.

Hou dat kaarsje maar lekker aan, ken het gevoel

komt goed met je, dat missen is gewoon niet min...