Stiekem toch al kijken naar ander hondje..

Zoals de meeste van julie inmiddels wel weten zijn mijn vriend en ik onze hond 2 weken geleden verloren nadat hij een week vermist was geweest..

We zijn er dan ook kapot van natuurlijk..

Na er met verschillende mensen over gesproken te hebben hebben we besloten om ooit aan een nieuwe hond te beginnen. Nu ben ik eigenlijk alweer op internet aan het kijken en heb al wat leuke hondjes gezien waarvan er 1 voor mij toch echt uitspringt! Hij lijkt dan ook een klein beetje op Chiro. Het gaat om een lief schattig hondje van 6 maanden met hele lieve schattige oogjes! En hij voldoet aan de eisen die mijn vriend heeft. Hij is open en vrolijk, kan met kinderen, katten en andere honden. Hij is dus niet onzeker zoals Chiro was.

Nu geeft mijn vriend wat gemixte signalen, hij zegt er de ene keer nog aan toe te zijn, vervolgens vraagt hij hoe ik het zou vinden om met de auto naar het asiel in Spanje te rijden. Om later weer te zeggen dat hij er nog niet aan toe is. Hij voelt zich nog schuldig en is bang dat het zelfde weer gebeurt. En ik kan hem wel bijven vertellen dat het niet zijn schuld is, dat het iedereen kan overkomen hij zal hier zelf vrede mee moeten sluiten. Ik laat hem wel de verhalen zien die ik te lezen krijg over mensen die ook hun hond zijn â??kwijtgeraaktâ??.

En ik mis mijn maatje ook onzettend erg, maar hij komt niet terug. Of ik nu wel of niet verder ga met mijn leven.. Nu weet ik dat iedereen er zijn tijd voor moet nemen. En ik voel me soms ook schuldig dat ik nu al naar een nieuw maatje kijk, en het niet even laat rusten maar ik mis het idee hond zo erg.. En ik zou het zo fijn vinden om met de feestdagen een nieuw maatje te hebben ook voor de hond van mijn ouders. Die is hier ook niet lang meer (heeft kanker) en ik zou het fijn vinden als zij nog maatjes zou kunnen worden met ons nieuw vriendje. Heel stom misschien, maar dat zit zo in mijn hoofd.

Ik begin per 1 januari met een nieuwe baan, dan heb ik zeeen van tijd voor mijn dieren (onregelmatige diensten). Ik zou het fijn vinden om dan ook die tijd in een hond te steken. Lekker wandelen, fietsen en mee op buitenrit met mijn paardje etc..

En ik vraag me eigenlijk af wanneer weet je of je er klaar voor bent? Ik bedoel, mijn vriend kan zich zijn hele leven wel schuldig voelen, betekent dit dan dat hij er nooit klaar voor zal zijn?

Iedereen is anders (wat een cliche opmerking ) ik snap je helemaal, ik zou zeggen laat je vriend nog een beetje tijd, het schuldgevoel blijft misschien altijd wel ergens, maar ooit krijgt het een plekje en kan hij verder.

Waar ik me wel zorgen over maak is dat je vriend blijkbaar een bepaalde voorstelling van een hond heeft waaraan de hond moet voldoen. Het zou theoretisch namelijk kunnen dat het vrolijke open hondje, bij jullie de eerste tijd, misschien zelfs langer, ook een angstig dier is, wat eerst moeite heeft met zijn nieuwe situatie.

Daar heb je een punt! Al denk ik dat hij dat ook wel snapt, maar ik ga het er zeker met hem over hebben dat hij niet gelijk een vrolijke hond moet verwachten natuurlijk..

Wat erg dat dit gebeurt is met jullie hond .Maar dit zijn dingen die helaas gebeuren en dat is niemands schuld.Je moet je ook niet schuldig voelen als je al naar een ander hondje kijkt of naar op zoek bent,je liefde wordt er niet minder om naar je vorige hond.Het hoort bij het leven dat we ook afscheid moeten nemen,en dat we niet weten hoe en wanneer.Dat was ook waar ik aan dacht toen wij onze hond hadden,ooit moet ik afscheid nemen en daar wil ik niet aan denken.Het komt zoals het komt en nu geniet ik.Niemand weet wat de toekomst brengt.Ik kreeg op mn 39 borstkanker en dacht ook stel dat ik het niet overleef?Ik leef nog en het gaat goed en heb er een kind bij,en een hond en ik leef van dag tot dag.En ik mag het niet zeggen,maar soms denk ik mens,zeik niet zo om iets onbenulligs.(slaat niet op jou hoor ).Leef is mijn motto en geniet,zeg dat maar tegen je lover

de tijd......als je denkt er voor klaar te zijn, dan is er altijd tijd om aan een nieuwe hond te beginnen, maar wat ik lees uit je berichtje.......met kerst.....

wees verstandig, ga niet overhaast een hond halen, als je dit hondje wat je gezien hebt, graag wil hebben, ga er eens naar toe, neem het eens mee voor een wandeling, maar ga niet overhaast te werk, en samen eruit komen, als je vriend er nog niet aan toe is, laat het dan nog even rusten.

Ik vind 2 weken ook wel heel erg kort. Niet dat je nog niet mag kijken naar een andere hond of er al aan toe mag zijn. Maar wel dat dit nog maar aan het begin van de moeilijkste periode is.

Ik keek ook al vlug na het overlijden van mijn hond op asielwebsites. Om kort nadien te voelen dat ik er nog niet klaar voor was. Dus ik snap waar je vriend nu door gaat.
Ik had ook heel veel last van schuldgevoelens. Helaas is dat normaal. Dat wil niet zeggen dat jij niet mag proberen dat uit zijn hoofd te praten, integendeel: vaak heb je schulgevoelens terwijl je echt alles gedaan hebt wat je kon. Maar het heeft gewoon even zijn tijd nodig om daarmee af te rekenen.
Zelfs nu (iets meer dan 2 maand later) sla ik nog steeds heen en weer wat het nemen van een nieuwe hond betreft. Het ene moment zit ik op een asielwebsite en bedenk ik hoe leuk het zou zijn om terug een hond te hebben, even later heb ik weer het gevoel dat ik er echt nog niet klaar voor ben.
Ik vind rouw vooral een heel erg verwarrende periode: het ene moment voelt je je zo, het andere weer compleet anders. Volgens mijn nicht (die rouwbegeleidster is) is dat alleen maar normaal.
En al even normaal, volgens haar, is dat het rouwproces voor iedereen verschillend is. Binnen een gezin (in jouw geval binnen een koppel) kan dat tot moeilijkheden leiden. Best mogelijk dat een nieuwe hond jou helpen zou en je vriend net niet.
Veel sterkte voor allebei, Floortje.

Bedankt voor julie reacties.

Ik snap idd dat ik mijn vriend de tijd en de ruimte moet geven. En ik blijf inderdaad bij die gedachte hangen met de kerst en oud en nieuw hele familie bij elkaar samen met de honden. Alles compleet dus zeg maar. Maar dat moet ik nu gewoon loslaten.

Misschien komt het ook omdat we eind december allbei 2 weken vakantie hebben en dan hebben we er alle tijd voor. Ook dat idee moet ik nu gewoon loslaten.

Het kijken helpt mij iig wel, ik wordt er vrolijk van om alvast 'op zoek'te zijn. Met in het vooruitzicht een nieuwe hond.

Willemijn helaas zit dat hondje nog in het asiel in Spanje.. Dus daar ga je niet zo even langs. Al was dat wel een idee van mijn vriend om er een paar dagen voor uit trekken en dan een roadtrip te maken. Maar niet om met een hond thuis te komen zei hij later.. Dus wat dat betreft krij ik wisselende signalen..

Ik heb hem gezegd dat hij maar aan moet geven wanneer hij er klaar voor is...

misschien kan je een paar keer met de honden van het plaatselijke asiel gaan wandelen. Dan kan jij toch een beetje je ei kwijt zonder dat je gelijk een nieuwe hond hebt. Wie weet wat je daar uiteindelijk voor leuks tegenkomt.

Je hoeft het idee niet meteen los te laten, hoor. Ik kreeg alleen de indruk dat je even niets meer begreep van je vriend. Dat je niet snapt waarom hij zo'n gemengde signalen afgeeft. Daarom dat ik mijn verhaal schreef: omdat die gemengde gevoelens voor mij heel herkenbaar zijn.

Maar het is nog geen kerst. Misschien voelt je vriend zich tegen dan anders. Het hoeft bij hem niet zo lang te duren als bij mij.
Of kun je afspreken dat jij bv. als enige alle zorg draagt voor de hond tot je vriend er wel aan toe is. Al is het mogelijk dat hij zelfs het idee van een andere hond in huis nu nog te moeilijk vindt.
Het gaat er gewoon om dat jullie beide begrip hebben voor jullie rouwproces. Hoe jullie het regelen, ermee omgaan, er indien mogelijk een compromis in vinden, is iets tussen jullie.
Veel sterkte, Floortje.

Er staat geen tijd op wanneer iemand opnieuw een hondje kan nemen. Ik meen me echter te herinneren dat je je beklag deed over hoe je vriend en jullie hond tegenover elkaar stonden.

Dus ofwel moeten jullie het met elkaar eens zijn, ofwel elkaars houding respecteren, ofwel moet je op voorhand beseffen dat jij mogelijk weer degene zal zijn die het meest doet met de hond... Hoe dan ook, als jullie voortdurend woorden zouden hebben over de hond dan mag je er zeker van zijn dat die dat aanvoelt... en zich mogelijk ook nog schuldig gaat voelen en zich vreemd gaat gedragen.

Denk er rustig over na en praat eerlijk, je hebt er nu de kans voor. Succes gewenst.

Soms moeten dingen gewoon zo lopen zoals ze lopen. Als jij er een goed gevoel over hebt, moet je er misschien gewoon voor gaan. xxx

Er staat geen tijd voor rouwen, dat is bij ieder persoonlijk maar ik herken jou gevoel heel goed!

16 jaar geleden toen mijn hondje ingeslapen werd , werd ik gek van het "lege nest syndroom".
Ik moest toen echt snel een ander hondje juist om weer verder te kunnen en dat heeft me toen heel goed gedaan (ik had toen ook maar 1 hond in die tijd dus het huis was ineens erg leeg).

Nu 5 maanden geleden heb ik Noeka op 19 jarige leeftijd in moeten laten slapen maar ik had/heb Jessie nog.
Tot het moment dat zij naar de DA moest om onder narcose haar gebit te laten renoveren en toen kwam ik dus weer even thuis in een hondloos huis.
Daar kreeg ik zo de kriebels van dat ik toen meteen ben gaan zoeken.....tja...en toen kwam ik dus Luna tegen, die hier inmiddels alweer haar plekje erbij heeft.
Het idee dat wanneer Jessie (ze is inmiddels ook al dik 15 jaar) er eens plots ook niet meer zou zijn greep me zo naar mijn strot.
Mijn persoonlijke ervaring is dus echt dat ik niet kan leven in een huis waar geen hond aanwezig is.

Vroeger dachten wij altijd, hoe kan je als je hond net overleden is direct een andere in huis nemen ? tot blaffie op 16.5 jaar overleed... We zijn de volgende dag al naar het asiel gaan kijken omdat we niet zonder een hond konden en we dachten even kijken kan geen kwaad. En daar werden we verliefd op een labradorpup aaaaah wat een dotje en je kan het al wel raden . Enkele weken zijn we nog eens verliefd geworden op perra en nu hebben we twee loebassen in huis rondlopen...

Bedankt voor julie reacties!

Mijn vriend had inderdaad moeite met Chiro omdat hij angstig voor hem was. Ik vond hem toen inderdaad niet echt zijn best doen om een band met Chiro op te bouwen, hij had er naar mijn idee weinig geduld voor ook..

Vandaar dat mijn vriend een pup wil de volgende keer die zijn over het algemeen niet zo bang aangelegd..

Voordat we er weer aan gaan beginnen moeten we eerst duidelijke afspraken inderdaad.

Ik zie er ook nog niet vanaf, maar heb mijn vriend gezegd dat hij het maar moet aangeven wanneer hij er klaar voor is. En ik heb contact opgenomen met het asiel

heb je even een prive bericht gestuurd