rouw om onze boomer

We maken allemaal hetzelfde door en hebben allemaal zoveel verdriet om onze dieren. Je zou haast zeggen, voor zoveel liefde als ik alleen al hier zie móet er wel een speciaal plekje in de hemel zijn he...

Ik vind het zelf ook erg moeilijk dat ik zelf de keuze heb moeten maken om hem in te laten slapen. Ik denk, maar ik kan alleen maar voor mezelf spreken, dat het verdriet niet minder, maar wel anders zou zijn geweest als hij bijvoorbeeld in zijn slaap was overleden. Het is zo wreed om het moment dat je een diertje wat zo trouw en liefdevol is, zelf te kiezen. Wreed zo niet bijna onmenselijk.
Ik hou mezelf voor dat ik hem heb helpen bevrijden, maar het blijft zo wrang dat ik het zelf heb gedaan.
Hebben jullie dit ook?

Juliet

Ik voel precies hetzelfde. Verdriet blijft hetzelfde, dat zal er niet minder onder zijn. Maar had liever ook gezien dat zij uit zichzelf uit het leven was gestapt. Mede daar ik nu me nog regelmatig afvraag of ik echt niet meer had kunnen doen.
Aan de andere kant moet ik wel eerlijk blijven tegenover mezelf, want als dat was gebeurd dan had ik mezelf waarschijnlijk verwijt gaan maken of ik dit niet had kunnen voorkomen door DA onderzoeken etc..
Waarschijnlijk horen al onze gevoelens bij het rouwproces. Voor alles valt namelijk iets te zeggen, was ze in haar slaap overleden en ik zou daar niet bij geweest zijn omdat ik bv buiten de deur was of 's nachts zou ik het daar ook heel moeilijk mee hebben.
Juliet, je hebt Snoopy wel vanaf het begin tot het eind gesteund en was onverwaardelijk bij haar. Misschien dat je je daaraan vast moet houden, en helpt je dit een beetje.

Waar ik in blijf hangen, is dat ik het liefst had gezien dat ze 15 a 17 jaar zou zijn geworden. En uit ouderdom zou overlijden. Heel stom, maar daar kan ik ook heel verdrietig om worden. Nogmaals verdriet en gemis blijft net zo groot, maar misschien kan je het dan wel sneller een plekje geven.

Ik voel precies hetzelfde. Verdriet blijft hetzelfde, dat zal er niet minder onder zijn. Maar had liever ook gezien dat zij uit zichzelf uit het leven was gestapt. Mede daar ik nu me nog regelmatig afvraag of ik echt niet meer had kunnen doen.
Aan de andere kant moet ik wel eerlijk blijven tegenover mezelf, want als dat was gebeurd dan had ik mezelf waarschijnlijk verwijt gaan maken of ik dit niet had kunnen voorkomen door DA onderzoeken etc..
Waarschijnlijk horen al onze gevoelens bij het rouwproces. Voor alles valt namelijk iets te zeggen, was ze in haar slaap overleden en ik zou daar niet bij geweest zijn omdat ik bv buiten de deur was of 's nachts zou ik het daar ook heel moeilijk mee hebben.
Juliet, je hebt Snoopy wel vanaf het begin tot het eind gesteund en was onverwaardelijk bij haar. Misschien dat je je daaraan vast moet houden, en helpt je dit een beetje.

Waar ik in blijf hangen, is dat ik het liefst had gezien dat ze 15 a 17 jaar zou zijn geworden. En uit ouderdom zou overlijden. Heel stom, maar daar kan ik ook heel verdrietig om worden. Nogmaals verdriet en gemis blijft net zo groot, maar misschien kan je het dan wel sneller een plekje geven.

hee Minoes,
je hebt zo gelijk en het is zo herkenbaar wat je zegt. Dat is het he... een oorlog tussen gevoel en logisch verstand.
En natuurlijk weten we met ons verstnad dat we alles hebben gedaan wat mogelijk en nodig was!

Ik heb mijn hondje 20 juni in moeten laten slapen op de leeftijd van ruim 14 jaar, zij was doof, blind, had zoveel blaasgruis dat de da de steentjes aan de buitenkant kon voelen, op het laatst ging ze heel moeilijk lopen en toen moest ik deze beslissing nemen, nu dus een half jaartje geleden en ik denk nog dagelijks aan haar, zoiets heeft tijd nodig! Heb meerdere hondjes gehad en steeds weer hetzelfde verdriet als er zoiets gebeurt, maar wat krijg je een liefde van deze beestjes, daar kan geen mens tegen op!

Juliet, ik denk dat de meeste van ons die hun geliefde huisdier hebben laten inslapen met de vraag zitten, hebben we wel juist gehandeld.

Mijn dochter en ik hebben ook die keuze moeten maken en hebben daarna met ongelooflijk veel schuldgevoel gezeten, nu soms nog. Maar wat moesten we doen, we konden hem nog een spuitje laten geven om het nog één of twee dagen te rekken, was dat het beste? We zullen het nooit weten.
Maar ergens in men achterhoofd heb ik wel het gevoel dat we er goed aan gedaan hebben. We waren erbij en daar trek ik mij aan op.

Je hoeft t niet in te houden...
Huil gewoon en schaam je niet.
Het is ook nog maar zoo kort geleden, zo snel hoef je het echt niet te verwerken, niemand doet dat hier..
Het is zoo belangrijk voor de verwerking om te huilen, te rouwen...
Ik heb t nu een half jaar later nog dat ik dingetjes tegenkom dat ik denk, ja dat deed ik voor haar, of..hier hou ik nog steeds rekening mee...onee...dat hoeft niet meer...
In t begin praattte ik gewoon tegen haar, niet dat ik gek was ofzo, maar gewoon om al die dagelijkse dingetjes langzaam te -ontwennen- ipv in een keer...want dat is hard hoor..
Het is al vreselijk stil in huis...alles valt al weg...praat met haar...en huil...
Sterkte..

Mooi verwoord, Sylvia..Weet je wat het is, vaak is het de omgeving die vind dat je er na een maand wel overheen bent. Wat heel onrealistisch en hard is, want dat kan helemaal niet (tenzij je al het verdriet weg drukt of onder invloed bent ).
Hier is het al weer bijna 7 maanden geleden zag ik net, en het voelt nog net zo pieperdepiep als 6 maanden geleden..En dat is heel akelig, maar dat is er nu eenmaal.
En als ooit iemand vraagt (in het echt, niet op HP) hoe het er mee gaat, dan zeg ik eerlijk dat ik haar dagelijks nog vreselijk mis. Gewoon zoals het is, want dagelijks draag je het gemis met je mee.

mooi gezegd inderdaad sylvia.. dat van dat praten dat herken ik wel. Het helpt ook want ik heb het stomme idee datie het hoort..

Daarstraks liep ik even naar de winkel en ineens drong het echt tot me door...hij is er niet meer...en mijn hart kromp ineen in mijn borst.
Ik denk inderdaad dat dit nog een hele tijd kan duren.
Maar wat fijn dat we het hier allemaal herkennen..!

Zoals Minous boven schrijft, dat ze liever zag dat ze oud geworden was...
Ik weet t uit ervaring...het maakt niet uit...je wilt ze voor altijd bij je houden, en natuurlijk geeft het, nu na 6 mnd, iets meer troost dat ze zo oud geworden is, maar ik vind t nog steeds onverteerbaar...
Bij mij duurt een rouw periode ook jaren....2 jaar geleden mijn andere kleintje...het slijt hooguit, maar gaat niet weg...we houden van ze, en die liefde zit heel, heel dipe in ons hart verankerd..

En Caitlin...als je erover wilt praten of gewoon even wat zeggen wilt...dat mag altijd...via PB of hier...wij begrijpen het als geen ander..